Τετάρτη 19 Ιουλίου 2017

Ὁ ἀσυμβίβαστος ἀγωνιστής, Ἅγιος Προφήτης Ἠλίας ~ † Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη


Ὁ ἀσυμβίβαστος ἀγωνιστής, 
γιος Προφήτης λίας
†  ρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη





Ἡ ἐποχή πού ἔζησε ὁ Ἅγιος Προφήτης Ἠλίας γύρω στό 800 π.Χ. ἔχει πολλά κοινά καί μέ τήν σημερινή ἐποχή πού ζοῦμε ἐμεῖς. Ἦταν καί τότε, εἶναι καί σήμερα μία ἐποχή ἀποστασίας ἀπό τήν πίστι τῶν Πατέρων. Καί ἡ ἀποστασία γίνεται συνήθως διά λόγους συμβιβασμοῦ, γιατί θέλουν νά συμβιβασθοῦμε μέ τή ζωή τῆς ἁμαρτίας ἤ θέλουν νά συμβιβασθοῦμε μέ τούς κρατοῦντες κάθε ἐποχῆς ἤ θέλουν νά συμβιβασθοῦμε μέ τήν ἑκάστοτε πολιτική ἐξουσία.

Ἔτσι ἐγινόταν καί τότε. Ὁ Ἰσραήλ, οἱ βασιλεῖς, οἱ ἄρχοντες εἶχαν συμβιβασθῆ, ἤθελαν νἄ 'χουν τήν συμμαχία εἰδωλολατρικῶν λαῶν, γιατί δέν πίστευαν ὅτι μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ μποροῦσαν νά ἀντιμετωπίσουν τούς εἰδωλολατρικούς λαούς. Καί γι’ αὐτό ἄφηναν τήν πίστη τους στόν ἀληθινό Θεό καί δεχόντουσαν τά εἴδωλα, τούς ψευδεῖς θεούς καί ἐλάτρευαν τά εἴδωλα καί διέδιδαν καί στόν λαό αὐτήν τήν εἰδωλολατρεία.

Ὑπῆρχαν ὅμως κάποιοι ὀλίγοι εὐσεβεῖς, πιστοί στόν ἀληθινό Θεό, οἱ ὁποῖοι ἀντιστέκονταν, δέν προσκυνοῦσαν τά εἴδωλα. Ἐδιώκοντο βέβαια, ἦσαν ἡ μειοψηφία, ἀλλά αὐτό δέν τούς ἔκαμε νά λυγίσουν. 

Γιατί συνήθως οἱ ἄνθρωποι ὅταν αἰσθάνονται ὀλίγοι δέν ἀναπαύονται, θέλουν νά πηγαίνουν μέ τούς πολλούς κι ἄς πηγαίνουν οἱ πολλοί εἰς τόν βυθόν. Τό νά πορεύεται κανείς εἰς τήν ἰδικήν του πίστιν καί νά ἔχει ὀλίγους μόνο κοντά του αὐτό δέν τόν ἀναπαύει. 

Θέλει νά πηγαίνει ὅπως πηγαίνουν ὅλοι, ὅπως πηγαίνει ἡ μόδα, ὅπως πηγαίνει τό πλῆθος. Κι ἔτσι γινόταν καί τότε ἡ διαφθορά τοῦ πλήθους τοῦ λαοῦ καί τῶν πολλῶν ἀνθρώπων. Θέλανε νά πηγαίνουν ὅπως πήγαινε ἡ ἄρχουσα τάξις, ὁ βασιλιᾶς, οἱ ἄρχοντες, οἱ σπουδαῖοι τοῦ λαοῦ κι ὁ περισσότερος λαός. 

Κι ἔτσι ἐπαρασύροντο οἱ ἄνθρωποι ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλον, ἀλλά ἔμεναν ὅμως πάλι ὀλίγοι εὐσεβεῖς. Γιατί σέ κάθε ἐποχή δέν προδίδουν ὅλοι, δέν ἀποστατοῦν ὅλοι, μένουν καί οἱ εὐσεβεῖς. Μένουν καί οἱ ἀγωνισταί. Μένουν καί αὐτοί, οἱ ὁποῖοι δέν ἀλλάζουν τήν πίστι στόν ἀληθινό Θεό μέ τίποτα γήϊνο καί κοσμικό. Γι’ αὐτό ἄλλωστε ἔχουμε καί τούς μάρτυρες.

Καί οἱ μάρτυρες στήν ἐποχή τους ἦσαν ἡ μειονότης. Ἀλλά αὐτή ἡ μειονότης κρατοῦσε τήν πίστι στόν ἀληθινό Θεό καί ἐθυσιάζετο γιά τήν ἀγάπη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Μεταξύ αὐτῶν τῶν ὀλίγων, οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν τήν πίστη στόν ἀληθινό Θεό καί δέν συμβιβάσθηκαν ἦταν ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Προφήτης τοῦ Θεοῦ Ἠλίας. Ἡ ζωή τοῦ Προφήτου Ἠλία εἶναι μία ζωή θαυμάτων, ζωή πίστεως καί μεγάλης ἐμπιστοσύνης στόν Ἅγιο Θεό. Ἄν μελετήσουμε προσεκτικά τή ζωή τοῦ Προφήτου καί θά δοῦμε πόσο ζῆλο εἶχε γιά τό Θεό. Θά δοῦμε πόση ἀφοβία εἶχε, ὅταν ἐπρόκειτο νά ἀγωνισθῆ γιά τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ. Καί θά δοῦμε τί θαύματα ἐπετέλεσε ὁ Θεός διά τοῦ Προφήτου.

Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς βοηθήσει κι ἐμᾶς σήμερα, πού ζοῦμε σέ μιά ἐποχή πού πολλοί συμβιβάζονται, πού πολλοί ἀκολουθοῦν τήν μόδα τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀπιστίας, νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά κρατήσουμε τήν ἀληθινή πίστι τῶν Πατέρων μας, πού παρελάβαμε ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς καί προγόνους καί πνευματικούς καί διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας. 

Αὐτή τήν πίστι νά κρατήσουμε ἕως θανάτου, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά παραδώσουμε εἰς τόν Θεόν τήν ψυχήν μας ὄχι ἐν ἀπιστίᾳ, ὄχι ἐν ὀλιγοπιστίᾳ, ἀλλά μέ πίστι εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν καί μέ ὅσα παραδίδει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία.

Εὔχομαι ὁ Προφήτης Ἠλίας, πού μέ τήν πύρινη προσευχή του ἔκλεισε τόν οὐρανό ἐπί τριάμισυ χρόνια καί ἐπῆλθε ἀνομβρία καί ξηρασία, λόγῳ τῆς ἐπικρατούσης μεγάλης ἀσέβειας καί μετά ταῦτα ξανάφερε τήν βροχή καί τήν εὐλογία, νά εἶναι βοηθός μας καί συναντιλήπτωρ,

Εἴθε ὁ ζηλωτής Προφήτης, βλέποντας τήν μετάνοια καί τήν ἀνάνηψί μας, νά φέρη τήν πνευματική δροσιά τοῦ Οὐρανοῦ στίς ψυχές μας καί νά μᾶς ὁδηγῆ μέ τίς θεοπειθεῖς πρεσβεῖες του εἰς τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ μας. 

Ἀμήν...

Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Η Ρουμάνα χωρική και το Άκτιστο Φως ~ Μοναχού Σεραφείμ


Η Ρουμάνα χωρική και το Άκτιστο Φως… 
Μοναχού Σεραφείμ



Ένα χειμωνιάτικο πρωινό ο περίφημος Ρουμάνος ασκητής Κλεόπας Ιλιέ βρισκόταν στο Ιερό ενός μοναστηριακού Ναού και διάβαζε γονατιστός την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως.

Μετά από λίγη ώρα μπήκε στην Εκκλησία για να προσευχηθεί μια γυναίκα που είχε έρθει στο Μοναστήρι από το βράδυ.

Προσκυνούσε όλες τις εικόνες και έκανε παντού μετάνοιες, διηγείται ο πατήρ Κλεόπας.

Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν μέσα στην Εκκλησία.

Την παρατηρούσα συνεχώς από την Ωραία Πύλη.

Εκείνη, αφού προσκύνησε τις εικόνες, γονάτισε στο μέσον της Εκκλησίας, ύψωσε τα χέρια της και έλεγε από την καρδιά της αυτά τα λόγια:

- Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!...Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!...

Είδα τότε ένα λαμπρό κίτρινο φως γύρω της και τρόμαξα!...

Η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσευχόταν σιωπηλά.

Η φωτεινή νεφέλη που την περιέλουζε, μεγάλωσε περισσότερο και μετά σιγά-σιγά εξαφανίστηκε....

Αφού έσβησε το Θείο φως, σηκώθηκε στα πόδια της και βγήκε έξω από την Εκκλησία.

Ήταν μια απλή γυναίκα από τα γειτονικά χωριά μας...

Ιδού λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής!...

Να που οι λαϊκοί ξεπερνούν καμιά φορά τους Μοναχούς!....

Εγώ έκανα μετά προσκομιδή και από την μεγάλη μου συγκίνηση άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά μνημονεύσεως στο χέρι.

Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσοι  εκλεκτοί υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο...

Η Ρουμάνα χωρική και το Άκτιστο Φως
Μοναχού Σεραφείμ, από το βιβλίο "Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", 
τ. Γʹ, σελ. 217-218, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου, 
Ωρωπός Αττικής 1990



Η έλευση της Χάριτος στον πιστό. Η παιδεία του Θεού. ~ Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου

Η έλευση της Χάριτος στον πιστό. Η παιδεία του Θεού.
Αρχιμ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου 
Οι αληθινές πνευματικές εμπειρίες του Χριστιανού

απόσπασμα από το βιβλίο 
«Το μυστήριο της παιδείας του Θεού»





Η παιδεία του Θεού 

Παιδεία του Θεού είναι οι ελεύσεις και οι αποκρύψεις της Χάριτος και όλη η γνώση περί του Θεού και της αιωνίου ζωής που προσφέρεται στον άνθρωπο, ο οποίος δέχεται αυτές τις ελεύσεις και τις αποκρύψεις της Ακτίστου Χάριτος.

Αυτή η παιδεία του Θεού, όπως παρατηρήθηκε προηγουμένως, είναι ένα μυστήριο, αφού ό,τι γίνεται και ενεργείται μέσα στην Εκκλησία είναι μυστήριο.

Στηριζόμαστε πολύ στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων που είναι «οι πείρα μεμυημένοι» και έχουν δεχθεί την αποκάλυψη του Θεού γύρω από αυτές τις πραγματικότητες...

Για την παιδεία του Θεού υπάρχουν πολλά χωρία μέσα στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Δεν έχουμε πρόθεση να τα αναλύσουμε διεξοδικά. Απλώς και μόνον αναφερόμαστε στην προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Εισαγωγικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι εξ Εβραίων Χριστιανοί, προς τους οποίους απευθύνεται ο Απόστολος Παύλος, εδέχθησαν την Χάρη του Χριστού και αμέσως μετά αντιμετώπισαν διωγμούς εκ μέρους των άλλων συμπατριωτών τους.

Και επειδή είχαν λίγο κλονισθεί, γι' αυτό συγγράφει την επιστολή αυτή ο Απόστολος τονίζοντας μερικές αλήθειες μεταξύ των οποίων, ότι ο διωγμός και γενικά ο πειρασμός είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τα παιδιά του Θεού. Σ' αυτό το μυστήριο της παιδείας αναφέρεται όλο το ΙΒ' κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής.

Ο ιερός Θεοφύλακτος αναλύοντας το περιεχόμενο του πειρασμού που αντιμετώπιζαν οι Χριστιανοί εξ Εβραίων, αλλά και τον σκοπό της συγγραφής της επιστολής από τον Απόστολο Παύλο παρατηρεί: 

«Αναγκαίως λοιπόν γράφει ο Παύλος εις τους εν Ιερουσαλήμ Εβραίους, δια να τους παρηγορήση όπου ήτον λελυπημένοι και πολλά κατειργασμένοι και αποκαμωμένοι από τας θλίψεις και κακώσεις, όπου επροξένησαν εις αυτούς οι ομογενείς των άπιστοι Εβραίοι, ωσάν όπου τότε οι Εβραίοι είχον εξουσίαν εις τα Ιεροσόλυμα να κρίνουν και να φυλακώνουν και να κακοποιούν εκείνους όπου ήθελαν. Και τούτο θέλοντας να φανερώση ο Παύλος έλεγεν «τάς παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε». (Έβρ. ΙΒ' 12). 

Επειδή οι Εβραίοι ούτοι, αγκαλά και ήτον πιστοί, ηξεύροντες όμως ότι οι Προπάτορες των Εβραίων ογλίγωρα απελάμβανον τα αγαθά, δια τούτο πολλά ελυπούντο, διατί και αυτοί δεν ελάμβανον άνεσιν και παρηγορίαν εις τας θλίψεις των ως εκείνοι, όθεν και πολλά λέγει εις αυτούς ο μακάριος Απόστολος περί πίστεως εν τη επιστολή ταύτη, και περί των παλαιών Αγίων και Δικαίων, αποδεικνύων, ότι και αυτοί ακόμη δεν έλαβον τα αγαθά οπού ήλπιζον, κατασκευάζοντας με τούτο δύο τινά, ένα μεν, ότι πρέπει και οι Χριστιανοί να υποφέρουν ανδρείως όλα τα δεινά οπού ακολουθούν εις αυτούς, και άλλο δε, ότι πρέπει να ελπίζουν την αμοιβήν, δια όλα τα κακά όπου πάσχουν, επειδή ο Κύριος δεν θέλει παραβλέψει τους απ' αιώνος Αγίους αυτού, ώστε τότε, λέγει, και εσείς θέλετε απολαύσετε μαζί με αυτούς τα αγαθά». [ Νικόδημου Αγιορείτου: Ερμηνεία εις τας ΙΔ' Επιστολάς του Παύλου, τόμος Γ σελ. 261].

Αλλά ο πειρασμός αυτός δεν ήταν μόνον εξωτερικός. Ήταν και εσωτερικός.

Δηλ. οι πρώτοι Χριστιανοί αντιμετώπισαν το πρόβλημα της άρσεως της Χάριτος του Θεού από την καρδιά τους και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την εγκατάλειψη αυτή του Θεού.

Ήταν εντελώς αδύνατοι να ερμηνεύσουν το φαινόμενο αυτό της πνευματικής ζωής, της συμμετοχής δηλ. στον Σταυρό του Χριστού. Σ' αυτόν τον σκοπό αποβλέπει ο των Εθνών Απόστολος Παύλος. Μπορούμε να πούμε ότι, σύμφωνα με την μαρτυρία των αγίων μας, σ' αυτήν κυρίως την παιδεία αναφέρεται ο Απόστολος. Γιατί ο Θεός εργάζεται κατά τρόπον ακατανόητο για την ανθρώπινη λογική.

Στην συνέχεια λίγα λόγια θα λεχθούν μέσα από την πείρα των αγίων Πατέρων γύρω από την παιδεία του Θεού, γύρω από το μυστήριο της πνευματικής ζωής. Είναι απαραίτητη αυτή η ανάλυση, γιατί πολλοί σύγχρονοι Χριστιανοί υποφέρουν από την κατάσταση αυτή και συγχρόνως δεν μπορούν να δώσουν καμιά ερμηνεία και έτσι πέφτουν σε απόγνωση και απελπισία.

Στα έργα των αγίων Πατέρων η πνευματική ζωή παρουσιάζεται ότι έχει πολλά στάδια. Κυρίως τα διακρίνουν σε τρία, στην κάθαρση της καρδιάς, στον φωτισμό του νου και στην θέωση.

Ο άγιος Μάξιμος τα ονομάζει «πρακτική φιλοσοφία», «φυσική θεωρία» και «μυστική θεολογία». Αυτή η διαίρεση ξεκινά από τον Αριστοτέλη και συνεχίζεται στους αγίους Πατέρας με άλλο όμως περιεχόμενο. Ο καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου αναπτύσσοντας την «μέθοδο της θρησκευτικής εμπειρίας», περιγράφει την διάκριση των τριών φάσεων στον θρησκευτικό βίο.[Παναγιώτου Χρήστου: Το Μυστήριο του Θεού, Πατριαρχ. Ίδρυμα Πατερικών μελετών, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 156 κ.έ.] 

Ο Αριστοτέλης διαιρεί τις φάσεις του θρησκευτικού βίου στην ηθική, την φυσική και την θεολογία. «Ο Ωριγένης κατά την προσφιλή του μεταφορική μέθοδο λέγει ότι ο Χριστιανός αποκτά τον Χριστόν δια μεν της πρακτικής ως οικοδεσπότη, δια της φυσικής ως Βασιλέα και δια της θεολογίας ως Θεό». [ένθ. άνωτ. σελ. 157]

Οι βαθμίδες της πνευματικής ζωής είναι τρεις, σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού «εγώ ειμί η οδός (ηθική) και η αλήθεια (φυσική) και η ζωή (θεολογία)» (Ίω. 14, 6). 

Γιατί οι άνθρωποι εχθρεύονται την αλήθεια; ~ Άγιος Λουκάς ο Ιατρός


Γιατί οι άνθρωποι εχθρεύονται την αλήθεια; 
Άγιος Λουκάς ο Ιατρός,
 Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως & Κριμαίας



«Καὶ ἐλθόντος αὐτοῦ εἰς τὸ ἱερὸν προσῆλθον αὐτῷ διδάσκοντι οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ λέγοντες, Ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιεῖς; καὶ τίς σοι ἔδωκεν τὴν ἐξουσίαν ταύτην;» (Μτ. 21, 23). Γιατί έκαναν στον Κύριο Ιησού Χριστό μία τέτοια ερώτηση; Και είναι σίγουρο ότι τον ρώτησαν με θυμό. «Πώς τολμάς εσύ να διδάσκεις το λαό; Ποιος σου το επέτρεψε, ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα; Εμείς μόνον έχουμε την εξουσία να διδάσκουμε το λαό».

Την απάντηση που τους έδωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να δώσει. 

Αν στη θέση του βρισκόταν κάποιος που δεν είχε εξουσία να διδάσκει, θα έχανε τον εαυτό του μπροστά στους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους, και το πρώτο πράγμα που θα προσπαθούσε να κάνει θα ήταν να δικαιολογήσει τον εαυτό του. 

Ο Χριστός δεν τους απάντησε ευθέως. Τους έδωσε μία απάντηση που δεν την περίμεναν. 

Αντί να δικαιολογεί τον εαυτό του και να τους προβάλλει επιχειρήματα, που να δικαιολογούσαν την εξουσία του να διδάσκει τον λαό, τους ελέγχει και τους αναγκάζει να παραδεχτούν, πως δεν έχουν δίκαιο σ’ αυτά που λένε.

Τους είπε: «Ἐρωτήσω ὑμᾶς κἀγὼ λόγον ἕνα, ὃν ἐὰν εἴπητέ μοι κἀγὼ ὑμῖν ἐρῶ ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιῶ· τὸ βάπτισμα τὸ Ἰωάννου πόθεν ἦν; ἐξ οὐρανοῦ ἢ ἐξ ἀνθρώπων; οἱ δὲ διελογίζοντο ἐν ἑαυτοῖς λέγοντες, Ἐὰν εἴπωμεν, ξ οὐρανοῦ, ἐρεῖ ἡμῖν, Διὰ τί οὖν οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ; ὰν δὲ εἴπωμεν, ξ ἀνθρώπων, φοβούμεθα τὸν ὄχλον, πάντες γὰρ ὡς προφήτην ἔχουσιν τὸν Ἰωάννην. Καὶ ἀποκριθέντες τῷ Ἰησοῦ εἶπαν, Οὐκ οἴδαμεν. ἔφη αὐτοῖς καὶ αὐτός, Οὐδὲ ἐγὼ λέγω ὑμῖν ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιῶ.» (Μτ. 21, 24-27).

Μ’ αυτή την απάντηση ο Κύριος τους έφερε σε αδιέξοδο. Τους ανάγκασε να αποκαλύψουν μπροστά σε όλους τη δολιότητα και την ακαθαρσία τους. Και αφού όλοι είδαν την υποκρισία και την πονηριά τους - οτι τολμούν να Τον ρωτάνε με ποια εξουσία το κάνει -γι’ αυτό Του είπαν μόνο· «Οὐκ οἴδαμεν».

Ήξεραν, ήξεραν πάρα πολύ καλά, αλλά δεν ήθελαν να απαντήσουν...

Γνώριζαν ότι το βάπτισμα του Ιωάννη ήταν από τον Θεό. Όλος ο απλός λαός, άνθρωποι με καθαρή καρδιά, πίστευε ότι το βάπτισμα του Ιωάννου ήταν από τον Θεό. Με προσοχή και ευλάβεια άκουγε ο λαός το κήρυγμα της μετανοίας. 

Είναι αδύνατον να μην καταλάβαιναν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού ότι ο Ιωάννης είναι μεγάλος προφήτης και απεσταλμένος του Θεού. Μερικοί απ’ αυτούς πήγαν στον Ιωάννη και έλαβαν το βάπτισμά του, αλλά τέτοιοι ήταν λίγοι. Οι περισσότεροι δεν το δέχονταν, γιατί είχαν στο νου τους τον εξής λογισμό: 

«Είναι δυνατόν εμείς οι πνευματικοί ηγέτες του λαού να πάμε στον Ιωάννη; Πώς θα λάβουμε το βάπτισμἀ του; Πώς θα μετανοήσουμε ενώπιον όλου του λαού; Αν το κάνουμε αυτό θα πληγεί το κύρος μας. Ο λαός μάς θεωρεί μεγάλους πνευματικούς ηγέτες, δεν μπορούμε εμείς να πάμε στον Ιωάννη, για να μην πέσουμε στα μάτια του λαού».

Οι άνθρωποι αυτοί ήταν πλανεμένοι, δεν ήθελαν να παραδεχτούν την αλήθεια, δεν ήθελαν να ακολουθήσουν την οδό της δικαιοσύνης, γιατί αυτό δεν θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. 

Πώς να παραχωρήσουν τα πρωτεία τους στον Ιωάννη ή στον Ιησού; Η καρδιά τους δεν μπορούσε να ησυχάσει· παρακολουθούσαν το Χριστό, το κήρυγμά Του και Τον ζήλευαν. Έβλεπαν τη δύναμη του λόγου Του, έβλεπαν πως ο λαός Τον ακολουθεί και αυτό τους τρόμαζε. Αν ακολουθούν το Χριστό, τότε αυτό σημαίνει ότι προτιμούν Αυτόν. Γι’ αυτό Τον μισούσαν και Του δημιουργούσαν εμπόδια…

Αυτοί λοιπόν ήταν οι αρχιερείς, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Αλλά και μεταξύ μας υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Τέτοιοι υπήρχαν πάντα αρκετοί σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλους τους λαούς. 

Πολλές φορές δεν θέλουμε να παραδεχτούμε την αλήθεια, η οποία είναι φανερή και το καταλαβαίνουμε στο βάθος της καρδιάς μας. 

Στασιάζουμε εναντίον της αλήθειας, αυτή μας εμποδίζει, γιατί η οδός που ακολουθούμε δεν είναι η οδός της δικαιοσύνης. Μόνοι μας βάλαμε για μας τους σκοπούς που θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή μας. Και οι σκοποί αυτοί απέχουν μακριά από τους πραγματικούς που είναι η αγιότητα και η δικαιοσύνη. Έτσι και ο δρόμος που ακολουθούμε είναι σύμφωνος με τους σκοπούς μας. Γι’ αυτό όταν βλέπουμε το φως της αλήθειας να λάμπει μπροστά μας, την πρώτη στιγμή χάνουμε τον εαυτό μας, μετά αρχίζουμε να μισούμε την αλήθεια, να την αποστρεφόμαστε και στο τέλος να την πολεμάμε.

Δεχόμαστε μόνο εκείνες τις διδασκαλίες που τρέφουν την φιλαυτία και τον εγωισμό μας και μας βοηθάνε να ακολουθούμε το δικό μας δρόμο, το δρόμο της αμαρτίας. 

Πολεμάμε κάθε τι που έρχεται σε αντίθεση με τους σκοπούς μας, κάθε τι που ελέγχει την ματαιότητα του λανθασμένου δρόμου μας. Πολεμάμε την αλήθεια γιατί ακολουθούμε τις διδασκαλίες που μόνοι μας δημιουργήσαμε ή που τις έχουμε ακούσει από τους άλλους. Αυτές που είναι σύμφωνες με την επιθυμία μας, για να ζούμε καλά σ’ αυτή τη ζωή.

Ότι συμφωνεί με τους σκοπούς μας και το δρόμο που έχουμε διαλέξει, το θεωρούμε αληθινό. Το δεχόμαστε ανεπιφύλακτα και το προβάλλουμε ως επιχείρημα για να υπερασπίσουμε τις δικές μας πεποιθήσεις και τις λανθασμένες διδασκαλίες που ακολουθούμε, οι οποίες δεν συμφωνούν μ’ αυτά που δίδασκε ο Χριστός και για τις οποίες στο βάθος της καρδιάς μας γνωρίζουμε πως δεν είναι σωστές. 

Και όταν ακούμε το κήρυγμα του Χριστού προβάλλουμε αντιρρήσεις όσο περισσότερες μπορούμε.

Μπορεί και να μην είναι αλήθεια αυτό που λέμε, αυτό όμως δεν μας σταματάει. Μήπως και κάποιος από μας, αν βρισκόταν στη θέση που βρέθηκαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού, θα έκανε αυτό που έκαναν και εκείνοι και στην ερώτηση του Κυρίου θα απαντούσε: «Δεν γνωρίζω»; Μπορεί... Αλλά θα μπορούσε να κάνει και κάτι χειρότερο – αντί να παραδεχτεί την αλήθεια, να άρχιζε να την διαστρεβλώνει, να ψευδολογεί και να την βλασφημά. Αυτό συναντάμε πολλές φορές στους ανθρώπους που έχουν αρνηθεί τον Χριστό και ακολουθούν το δικό τους δρόμο.

Απ’ αυτό να μας φυλάξει ο Κύριος, να μη γίνουμε όμοιοι με τους γραμματείς και τους φαρισαίους. Να μας βοηθήσει να ακολουθούμε πάντα την οδό της δικαιοσύνης μέσα στο φως του Χριστού. Αμήν...


Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος 
Συμφερουπόλεως και Κριμαίας
Γιατί οι άνθρωποι εχθρεύονται την αλήθεια;


Πηγή: Αναβάσεις
Αντιγραφή: Προσκυνητής

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Άναψε την ψυχή με την προσευχή ~ Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος


Άναψε την ψυχή με την προσευχή
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος




Πίστεψέ με, δεν έχει τόσο την ικανότητα να καθαρίζει τη σκουριά η φωτιά, όσο η νυχτερινή προσευχή τη σκουριά των αμαρτιών μας.

Ας ντραπούμε, αν όχι κανέναν άλλον, τους νυκτερινούς φύλακες. Εκείνοι περιέρχονται τους δρόμους για τον ανθρώπινο νόμο, φωνάζοντας δυνατά μέσα στην παγωνιά και περπατώντας μέσα από τα στενά, και πολλές φορές βρέχονται και παγώνουν για σένα και την σωτηρία σου και για τη φύλαξη των χρημάτων σου.

Εκείνος για τα χρήματα σου παίρνει τόσα προνοητικά μέτρα, ενώ εσύ ούτε για τη δική σου ψυχή; Και μάλιστα εγώ δεν σε αναγκάζω να περιφέρεσαι έξω στο ύπαιθρο όπως εκείνος, ούτε να πιέζεσαι φωνάζοντας δυνατά, αλλά μένοντας μέσα σ' έναν απόμερο χώρο, στο ίδιο το δωμάτιο σου, γονάτισε, παρακάλεσε τον Δεσπότη. 

Γιατί αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης διανυκτέρευσε πάνω στο όρος των Ελαιών;... 

Όχι για να γίνει πρότυπο για μας; Τότε αναπνέουν τα φυτά, τη νύχτα εννοώ· τότε και η ψυχή, ακόμη περισσότερο απ' αυτά, δέχεται τη δροσιά. 

Αυτά τα οποία ο ήλιος της ημέρας τα ξήρανε, αυτά τη νύχτα δροσίζονται. 

Αποτελεσματικότερα από κάθε δροσιά είναι τα δάκρυα που χύνονται εναντίον των επιθυμιών και κάθε φλογώσεως και καύσωνα και δεν αφήνουν να πάθουμε κανένα κακό. 

Αν δεν απολαύσει (η ψυχή) αυτή τη δροσιά, την ημέρα θα ξεραθεί εντελώς... 

Αλλά όχι, να μη συμβεί κανένας από μας να τροφοδοτήσει εκείνη τη φωτιά, αλλά αφού δροσιστούμε και απολαύσουμε τη φιλανθρωπία του Θεού, έτσι όλοι να ελευθερωθούμε από το φορτίο των αμαρτιών μας με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.


 «Ο Θεός έχει αυτό το «χούι»: το μεσονύκτιο να μιλάει στον άνθρωπο...» ~ Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου


Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής. Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη. 

Επειδή, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και πεσμένος, και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και το δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη μαζί με όλη την οικογένειά του (Πράξ. 16:25-35).

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατο του. Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση (Δ' Βασ. 20:1-6).

Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43). Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16) και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.

«Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;», θα με ρωτήσεις. Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). «Ελέησέ με, Κύριε!», θα παρακαλάς κι εσύ. «Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. «Ελέησέ με!». Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώναζε μυστικά: «Ελέησέ με!».

Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν απαιτείται τόσο ο τόπος, όσο ο τρόπος προσευχής. Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι. 

Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού, και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;...


Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Άναψε την ψυχή με την προσευχή



Δευτέρα 3 Ιουλίου 2017

"Θεέ μου, πάρε με!..." ~ Παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία


"Θεέ μου, πάρε με!..." 
(Παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία)




Πόσοι ἄνθρωποι σέ δύσκολες στιγμές δέν τό λένε!...

Οἱ περισσότεροι ὅμως δὲν γνωρίζουν ὅτι εἶναι ἁμαρτία κι ὅτι ἀποτελεῖ ἔλλειψη ὑπομονῆς κι ἐλπίδας στὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀκόλουθο ὅμως περιστατικό, τὸ βεβαιώνει ξεκάθαρα. Τὸ διηγήθηκε μὲ πολλὴ ταπείνωση καὶ συναίσθηση ἕνας σεβαστὸς ἱερέας, ὁ ὁποῖος ἔχει πνευματικὰ παιδιὰ καὶ στὴν ἐπαρχία καὶ στὴν Ἀθήνα. 

Εἶπε: «Ἐγώ, ἀφ᾽ ὅτου ἔγινα ἱερέας, μὲ κυνήγησε ἡ συκοφαντία (τὸ σύγχρονο μαρτύριο). Πότε μὲ τὸν ἕναν τρόπο, πότε μὲ τὸν ἄλλον, μὲ πίκραιναν καὶ μὲ καταρράκωναν πολλοί, μὲ ψευδεῖς κατηγορίες. Αὐτὸ γινόταν ἐπανειλημμένα. Τόσο πόνεσα καὶ τόσο κουράστηκα, ποὺ λύγισα κι ἀρκετὲς φορὲς εἶπα: “Θεέ μου, πάρε μέ!”. Καὶ τελικά, μὲ πῆρε!...».

Ὅσοι τὸν ἄκουγαν, ἔμειναν κατάπληκτοι νὰ τὸν κοιτοῦν, σκεπτόμενοι πόση ἐνοχὴ ἔχουν ὅσοι κατηγοροῦν… Πόση ἁμαρτία συσσωρεύουν στὴν ψυχή τους, ἰδίως ὅταν σπρώχνουν σὲ ἀπελπισία τὶς ψυχὲς... Λὲς καὶ τοὺς ἐξουσιοδότησε ὁ Θεὸς νὰ κρίνουν τὸν κόσμο…

Ὁ σεμνὸς κληρικὸς συνέχισε τὴν ἀφήγησή του, λέγοντας:

«Ἔπαθα ἀνακοπὴ καρδιᾶς. Μοῦ συνέβη στὴν Ἀθήνα. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ βρισκόμουν ἐν μέσω γνωρίμων καὶ πνευματικῶν τέκνων μου. Ἀμέσως μὲ μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ οἱ γιατροὶ προσπάθησαν πολὺ νὰ ξεκινήσουν τὴν καρδιά, ἀλλὰ δὲν ἔγινε τίποτα. Στὸ τέλος εἶπαν: “Δὲ γίνεται τίποτα μὲ τὸν παππούλη. Πάρτε τον στὸ νεκροτομεῖο!”.

Ἐγὼ τώρα, καὶ τί δὲν ἔζησα τὶς ἕξι αὐτὲς ὧρες ποὺ ἤμουν νεκρός! Κατ’ ἀρχάς, ἔνιωθα τὸν Ἄγγελό μου νὰ μὲ συντροφεύη καὶ νὰ μὲ περιβάλλη προστατευτικὰ σὲ μία πορεία, ποὺ στὴν ἀρχὴ ἦταν κάπως δύσκολη, ἀλλὰ ἀμέσως μετὰ ἀνοδική, πρὸς ἕνα θεσπέσιο, γλυκύτατο φῶς... 

Κατὰ τὴ διαδρομή, πολλὰ κακὰ πνεύματα φώναζαν ἐπιθετικὰ καὶ μὲ κατηγοροῦσαν. Μία ἀπὸ τὶς κατηγορίες ἦταν οι ἑξῆς:

Ποῦ τόν πᾶς; Αὐτός ταν φιλοχρήματος. Ἐνῶ εἶχε ὑποσχεθεῖ ἀκτημοσύνη, εἶχε χρήματα δικά του…!

Ὁ ἅγιος Ἄγγελος ὅμως τοὺς ἀπέκρουε κι ἔλεγε:

Αὐτό δέν εἶναι ἀλήθεια! Τά χρήματα πού εἶχε ἦταν τοῦ Μοναστηριοῦ καί τά διαχειριζόταν.

Τελικὰ φθάσαμε σ’ ἕνα μέρος ποὺ φαινόταν νὰ εἶναι σύνορο δύο περιοχῶν. Ἐκεῖ ἄκουσα τὸν ἑξῆς διάλογο ποὺ ἔκανε ὁ Ἄγγελός μου μὲ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἄκουσα μάλιστα καὶ τὴ γλυκύτατη ἀλλὰ κάπως αὐστηρὴ φωνή Της. 

Ὁ Ἄγγελός μου ἔλεγε:

- Ὑπεραγία Θεοτόκε, νά ὁδηγήσω τόν παππούλη στή Βασιλεία τοῦ Υἱοῦ Σου;...

Ἐκείνη ἀπάντησε:

Ὄχι! Γιατί ἔχει κάνει μία σοβαρή ἁμαρτία...

Τί ἁμαρτία, Δέσποινά μου; Ὁ παππούλης ἦταν καλὸς (ἄρχισε νὰ μὲ ὑπερασπίζει, ἐνῶ ἔνιωθα τὰ δάκρυά του νὰ πέφτουν ζεστὰ πάνω στὸν τράχηλό μου!), ἔχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχὲς νὰ σωθοῦν…

Αὐτό εἶναι ἀλήθεια, ἀπάντησε ἡ Θεοτόκος. Ἀλλά δὲν ἔκανε ὑπομονὴ στὸν ἀγώνα ποὺ εἶχε, κι ἔλεγε στὸν Υἱό μου “Πάρε με” καὶ “πάρε με”. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, νὰ τελειώση μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγώνα του καὶ μετὰ θὰ εἰσέλθη στὴ Βασιλεία τοῦ Υἱοῦ μου.

Καθώς γυρίζαμε μέ τόν ἅγιο Ἄγγελο, εἶδα τόν Παράδεισο καί τήν Κόλαση. Αὐτά πού γράφουν τά βιβλία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀλήθεια! Τά εἶδα μέ τά μάτια μου!...

Ὅταν φθάσαμε στὸ νοσοκομεῖο, μὲ ἀποστροφὴ μπῆκα στὸ νεκρὸ παγωμένο σῶμα μου. Ἔκανα ὀκτὼ ὧρες γιὰ νὰ κινήσω τὶς πρῶτες κλειδώσεις τῶν δαχτύλων τῶν χεριῶν μου! Ἀπ᾽ τὸ παίξιμο τῶν βλεφάρων μου ἀντιλήφθηκε τὴ νεκρανάστασί μου πρώτη ἡ ἀδελφή μου, κι ἀναστατώθηκε ὅλο τὸ νοσοκομεῖο.

Σιγὰ-σιγὰ συνῆλθα, κι ἀπὸ τότε προσέχω καὶ κάνω ὑπομονὴ ἀδιαμαρτύρητα σὲ ὅ,τι ἐπιτρέπει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ κερδίσουμε τὸν Παράδεισο, ἀδελφοί μου, πρέπει μὲ τὴν ὑπομονή μας νὰ κερδίσουμε τὴν ψυχή μας!».

Αὐτά εἶπε ὁ παππούλης καί μέ τά τελευταῖα λόγια ἡ φωνή του κόπηκε ἀπ’ τή συγκίνηση…


"Θεέ μου, πάρε με!..." 
(παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία)

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μηνύματα ἀπὸ τὸν Οὐρανό», 
ἔκδ. ἱ. μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας, 
Δωρίδα 2005)


Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Δεκαεννιάχρονη σέ κῶμα γλυτώνει ἀπό πρόωρη διάθεση τῶν ὀργάνων της καί ξυπνᾶ!...


Δεκαεννιάχρονη σὲ κῶμα 
γλυτώνει ἀπὸ πρόωρη διάθεση τῶν
 ὀργάνων της καὶ ξυπνᾶ!...





Γιὰ μία ἀκόμα φορά διαπιστώνουμε ὅτι ἡ δωρεὰ ὀργάνων ἔχει βασικὰ ἠθικὰ προβλήματα καὶ κατὰ κανόνα βρίσκεται ὄχι μόνο σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε λογικὴ.

Διαβάζουμε στὴν newsit:

«Ἡ 19χρονη Καρίνα μετὰ ἀπὸ ἕνα φοβερὸ αὐτοκινητιστικὸ ἀτύχημα ἔπεσε σὲ κῶμα καὶ σύμφωνα μὲ τοὺς γιατροὺς ἦταν ἀπίθανο νὰ συνέλθει.

Ἡ 19χρονη νοσηλευόταν σὲ κατάσταση κώματος στὸ νοσοκομεῖο Aarhus στὴ Δανία καὶ οἱ γιατροὶ θεωροῦσαν τόσο ἀπίθανο τὸ ἔφηβο κορίτσι νὰ συνέλθει μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πείσουν τὴν οἰκογένειά της νὰ σταματήσει ἡ θεραπεία καὶ νὰ δωρίσουν τὰ ὄργανά της.

Τὴν ὥρα ποὺ γιατροὶ προετοιμάζονταν γιὰ νὰ τῆς ἀφαιρέσουν τὰ ὄργανα ἔκπληκτοι οἱ ὑπάλληλοι τοῦ νοσοκομείου τοὺς ἐνημέρωσαν πὼς τὸ κορίτσι ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ κούνησε τὰ πόδια της. Ἡ Καρίνα, ζωντανὴ ἀπόδειξη ὅτι συμβαίνουν θαύματα αὐτὴν τὴν περίοδο ἀναρρώνει σ ἕνα εἰδικὸ κέντρο ἀποκατάστασης καὶ μάλιστα μπορεῖ καὶ περπατάει, μιλάει καὶ ἱππεύει καὶ τὸ ἀγαπημένο της ἄλογο!


Οἱ γονεῖς τοῦ κοριτσιοῦ ποὺ στάθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ τυχερὴ καὶ ἔζησε, ἀποφάσισαν νὰ μηνύσουν τοὺς γιατροὺς τοῦ νοσοκομείου καὶ μάλιστα καταγγέλλουν πὼς κάτι ὕποπτο βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὴν ἀπόφασή τους νὰ δωρίσουν τὰ ὄργανα τῆς κόρης τους. Σύμφωνα μὲ τοὺς ἴδιους, τὸ παιδὶ τους νοσηλευόταν μόλις 3 ἡμέρες καὶ οἱ γιατροὶ βιάστηκαν νὰ τοὺς πείσουν πὼς δὲ θὰ ζήσει. Ὑποστηρίζουν πὼς οἱ γιατροὶ εἶχαν κάποιο λόγο ποὺ ἤθελαν νὰ "σκοτώσουν" τὴν κόρη τους γιὰ νὰ πάρουν τὰ ζωτικὰ της. Ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ γιατροὶ ὑποστηρίζουν πὼς δὲν ἔγινε σωστὴ συνεννόηση μὲ τοὺς γονεῖς τοῦ κοριτσιοῦ καὶ πὼς ἡ θεραπεία ποὺ τῆς χορήγησαν οὐσιαστικὰ τὴν ἔσωσε.

Ἡ ὑπόθεση θὰ συνεχιστεῖ στὰ δικαστήρια... Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι πὼς ἡ Καρίνα κέρδισε τὴ ζωὴ της»!...

Βασικὰ ἠθικὰ προβλήματα τῶν μεταμοσχεύσεων (σχόλιο συντάξεως).

1. Κατὰ πόσον τελικῶς ἔχουμε τὸ δικαίωμα εὐθανασίας σὲ «ἐγκεφαλικά» νεκρὸ ἀσθενῆ, διαπράττοντας οὐσιαστικὰ φόνο; Σκοτώνουμε δηλαδὴ τὸν ἀσθενῆ (δότη) γιὰ νὰ ζήσει κάποιος ἄλλος κατὰ τὸ «ὁ θάνατός σου ἡ ζωή μου»;

2. Κατὰ πόσον ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ θεωροῦμε ὅτι ὁ μέλλων «δότης» πού εἶναι «ἐγκεφαλικά» νεκρὸς ΔΕΝ θὰ ξυπνήσει ποτέ; Ἔχουμε πλέον πολλὰ παραδείγματα ἀνθρώπων ποὺ «ξύπνησαν» μετὰ ἀπὸ χρόνια. Πότε θὰ ξυπνήσουν ἐπιτέλους ὅσοι εἶναι ὑπὲρ τῆς δολοφονίας τῶν ἐν κῶμᾳ ἀσθενῶν;

3. Κατὰ πόσον ἡ «βιασύνη» γιὰ νὰ πάρουμε τὰ ὄργανα ἀπὸ κάποιον «ἐγκεφαλικά» νεκρὸ ἀσθενῆ σὲ κῶμα εἶναι ἀνιδιοτελής; Μήπως ὑποθάλπει λάθη ἐκούσια καὶ ἀκούσια καὶ θέτει σὲ ἄδικο κίνδυνο τὴν ζωὴ τοῦ ἀσθενοῦς;

4. Τελικῶς δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ ἀποφασίζουμε ΕΜΕΙΣ γιὰ τὸ ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε δότες ἢ ὄχι σὲ μία δημοκρατία; Πρὸς τί ὁ νέος νόμος κατὰ τὸν ὁποῖο ὅλοι ὑποχρεωτικὰ εἴμαστε «δότες» - ἤ μᾶλλον ὑποψήφια θύματα δολοφόνων; 

Τέλος, ἐπιβεβαιώνουμε γιὰ μία ἀκόμα φορά τοὺς κινδύνους ποὺ ἐγκυμονεῖ ἡ νέα ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα, ὅπως ἀναφέραμε ἐκτεταμένα στὴν πρόσφατη ἡμερίδα:

Ἂν λάβουμε τὴν κάρτα τοῦ πολίτη, τὴν νέα ταυτότητα, ποιός μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι κάποιος κακόβουλος χρήστης – ἴσως ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ «βιάζονται» νὰ πάρουν τὰ ὄργανά μας γρήγορα – δὲν θὰ ἀλλάξει καὶ τὰ προσωπικά μας δεδομένα στό RFID ἀπὸ «ΜΗ δότη» σὲ «δότη» γιὰ νὰ «διευκολύνει» τὴν διαδικασία;...

Ἐδῶ, ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται – δὲν εἴχαμε κἄν ἐγκεφαλικὰ νεκρὸ ἀσθενῆ καὶ παρόλα αὐτὰ ὑπῆρχε ἡ πίεση ἀπὸ τοὺς γιατροὺς νὰ προχωρήσουν (καὶ ἐκτὸς διαδικασίας) στὴν ἀφαίρεση τῶν ὀργάνων τῆς δεκαεννιάχρονης. Ποιός μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι κάποιοι δὲν θὰ βρεθοῦν ἐκτὸς διαδικασίας μέσῳ κακόβουλης ἐπίθεσης σὲ κάρτα RFID γιὰ νὰ πετύχουν τοὺς σκοπούς τους;...


Η αρετή της αυτομεμψίας ~ Αββάς Δωρόθεος

Η αρετή της αυτομεμψίας
Αββά Δωροθέου

Ζ΄ Διδασκαλία: Περί του εαυτού μέμφεσθαι 
(Για το ότι πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας)




Ας ερευνήσουμε, αδελφοί μου, να βρούμε ποιος είναι ο λόγος που μερικές φορές ακούει κανείς έναν προσβλητικό λόγο και τον ξεπερνάει χωρίς να ταραχθεί, σαν να μην άκουσε σχεδόν τίποτα, ενώ άλλοτε με τον ίδιο λόγο αμέσως ταράζεται. Ποια είναι η αιτία μιας τέτοιας διαφοράς; Άραγε, έχει μια μόνο αιτία αυτό το πράγμα ή πολλές; Εγώ βλέπω ότι έχει μεν πολλές αιτίες, μία όμως είναι η μητέρα, θα λέγαμε, που γεννά όλες τις άλλες. Και εξηγώ πως ακριβώς: 

- Πρώτα - πρώτα συμβαίνει πολλές φορές να προσεύχεται κανείς λέγοντας την ευχή ή να κάνει νοερά πνευματική μελέτη και βρίσκεται, θα λέγαμε, σε ειρηνική ψυχική κατάσταση. Έτσι σηκώνει τον αδελφό του και ξεπερνάει τα λόγια του χωρίς ταραχή. 

- Άλλοτε συμβαίνει να έχει κανείς συναισθηματική προσκόλληση σε κάποιον άλλο και γι’ αυτό σηκώνει όλες τις δυσκολίες που του προξενεί χωρίς να θλίβεται. 

- Πάλι συμβαίνει να έχει κανείς πολύ κακή ιδέα για κάποιον, επειδή αυτός εκδηλώνει απορριπτική διάθεση για το πρόσωπό του. Γι’ αυτό τον περιφρονεί και δεν τον υπολογίζει ως άνθρωπο, ούτε καν καταδέχεται να μιλήσει γι’ αυτόν, ούτε γι’ αυτά που λέει και κάνει.

Και σας αναφέρω ένα σχετικό γεγονός για να θαυμάσετε. Ζούσε ένας αδελφός στο Κοινόβιο, πριν εγώ φύγω από εκεί. Και τον παρατηρούσα ότι ποτέ δεν ταραζόταν ούτε στενοχωριόταν με κανέναν, αν και είδα πολλούς αδελφούς να τον βρίζουν με διάφορους τρόπους και να τον προκαλούν. Αλλά ο νεότερος εκείνος σήκωνε με τέτοιο τρόπο όσα δεχόταν από τον καθένα τους, σαν να μην τον ενοχλούσε κανείς. 

Εγώ λοιπόν πάντοτε θαύμαζα την τόσο μεγάλη ανεξικακία του και επιθυμούσα να μάθω πως απέκτησε αυτή την αρετή. Τον παίρνω λοιπόν, μια φορά, ιδιαίτερα και του βάζω μετάνοια, παρακαλώντας τον να μου πει, ποιο λογισμό είχε πάντοτε στην καρδιά του, όταν τον βρίζει κάποιος ή τον κάνει να υποφέρει, και δείχνει τόσο μεγάλη μακροθυμία. 

Αυτός τότε μου απάντησε με φυσική απλότητα και ανεπιτήδευτο τρόπο και μου είπε: «Συνηθίζω να φυλάγομαι απ’ αυτούς τους βρωμερούς ανθρώπους και δέχομαι όσα μου κάνουν, όπως ακριβώς δέχονται τα δυνατά και γεροδεμένα σκυλιά τα βασανιστήρια από τα τυραννικά αφεντικά τους». 

Όταν άκουσα αυτή την απάντηση έσκυψα το κεφάλι μου και είπα με το λογισμό μου. Βρήκε το δρόμο του ο αδελφός!...Και αφού σταυροκοπήθηκα έφυγα, παρακαλώντας τον Θεό να σκεπάζει και αυτόν και εμένα.

Ώστε συμβαίνει, όπως είπα, και από περιφρόνηση να μην ταραχθεί κάποιος. Αυτό όμως είναι φανερή καταστροφή!... 

Το να ταράζεται κάποιος με τον αδελφό του που τον στενοχωρεί, συμβαίνει ή γιατί δεν βρίσκεται εκείνη την ώρα σε καλή ψυχική κατάσταση ή γιατί τρέφει γι’ αυτόν κάποια αντιπάθεια. 

Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε με ακρίβεια, η αιτία κάθε ταραχής είναι το ότι δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τις αμαρτίες μας και να κλαίμε γι’ αυτές. Γι’ αυτό νοιώθουμε όλη αυτή την κατάθλιψη. Γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ποτέ ανάπαυση... 

Δεν είναι δε θαυμαστό το ότι ακούμε από όλους τους αγίους ότι δεν υπάρχει άλλη οδός εκτός απ’ αυτήν; Δεν βλέπουμε ότι κανένας απ’ όσους ακολούθησαν άλλο δρόμο δεν βρήκε ανάπαυση; Πώς λοιπόν, περιμένουμε εμείς να βρούμε ανάπαυση ή να κρατηθούμε στο σωστό δρόμο, χωρίς να συνηθίσουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας; 

Πράγματι, ακόμα και αν ο άνθρωπος πετύχει πολλά πνευματικά κατορθώματα, δεν εργαστεί όμως σε αυτό το έργο της αυτομεμψίας, δεν θα σταματήσει ποτέ να στενοχωρεί και να στενοχωριέται και να χάνει όλους τους κόπους του... 

Ποια δε χαρά, ποια ανάπαυση δεν θα έχει, όπου και αν πάει, εκείνος που μέμφεται τον εαυτό του; Όπως ακριβώς είπε ο αββάς Ποιμήν, ότι κάποτε ο Αββάς Αντώνιος είπε: «Η μεγάλη δυναστεία του ανθρώπου εστίν, ίνα επάνω αυτού βάλη το ίδιον σφάλμα ενώπιον Κυρίου, και προσδοκήση πειρασμόν έως εσχάτης αναπνοής»...