Η συσπείρωσή μας γύρω από το Χριστό. Η συμμετοχή μας στο συλλαλητήριο της Κυριακής.

Η συσπείρωσή μας γύρω από το Χριστό. Η συμμετοχή μας στο συλλαλητήριο της Κυριακής.

Καλή λευτεριά στην πατρίδα μας, 

στην πίστη των παιδιών μας.

Καλή λευτεριά στην ψυχή μας...

Σχετικά με το θέμα της προσωπικής μας ευθύνης, όσων αφορά την σωτηρία των ψυχών μας, αλλά και των ψυχών των παιδιών μας σε αυτά τα έσχατα χρόνια, αναφέρει ο ιερομόναχος Σάββας ο Αγιορείτης σε ομιλία του στο διαδίκτυο: 

«Άμα χριστιανός, άμα ιεραπόστολος. Από τη στιγμή που κανείς γίνεται χριστιανός, θέλει να μιλήσει για τον Χριστό και στους άλλους. Όταν ο Απόστολος Παύλος πήγε στην Ρώμη, δεν είχε πάει άλλος απόστολος πριν. Βρήκε χριστιανούς. Πώς; Οι έμποροι χριστιανοί που είχαν πάει εκεί για τις εργασίες τους, είχαν μιλήσει για τον Χριστό. Είχαν κατηχήσει, είχαν προετοιμάσει το έδαφος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Αν κανείς εργαστεί για την ψυχή του, μετά αυθόρμητα θα εργαστεί και για τους άλλους. Και είναι ευχής έργον όλοι να ανασκουμπωθούμε και πρώτα να κάνουμε ιεραποστολή στον εαυτό μας. Ο κατ' εξοχήν πλησίον μας είναι η ψυχή μας. 

Είδατε στο ευαγγέλιο της Κρίσεως λέει: «Επισκέφτηκες τον φυλακισμένο, τον φτωχό; Τον ελέησες;» Κατ 'εξοχήν φυλακισμένη είναι η ψυχή μας από τα πάθη και τους δαίμονες. Αν κανείς μπει μέσα σε αυτή τη φυλακή και ελευθερώσει την ψυχή του, μετά θέλει να βοηθήσει κι άλλους να ελευθερωθούν.

Οπότε το πρώτο ζητούμενο είναι αυτό. 

Και μετά οφείλουμε να βγούμε από το σύγχρονο πνεύμα του ατομισμού, του εγωισμού. Να ανοίξουμε λίγο την ψυχή μας για όλους. 

Όσο περνάει ο καιρός, οι άνθρωποι γίνονται ολοένα και πιο μοναχικοί. Και είναι επιτακτική η ανάγκη για τους χριστιανούς, για εμάς δηλαδή, που θέλουμε να μείνουμε χριστιανοί, να θέλουμε να ζήσουμε εκκλησιαστικά. Να συσπειρωθούμε όχι γύρω από μία οργάνωση ή ένα πρόσωπο, αλλά γύρω από τον Χριστό, αλλά να έχουμε και μεταξύ μας γνωριμία και επικοινωνία κι αλληλοβοήθεια. 

Έρχονται πολύ δύσκολα χρόνια, πάρα πολύ δύσκολα. Είμαστε στα τελευταία χρόνια. Ο πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος, ένας χαρισματούχος ιεροκήρυκας, έλεγε: «Είμαστε στα έσχατα των εσχάτων», στα τελευταία-τελευταία χρόνια...Λίγα χρόνια ακόμα κι έρχεται ο αντίχριστος. Οι άγιοι Πατέρες μάς λένε το εξής: «Όταν θα πληθύνει η ομοφυλοφιλία, μετά επίκεινται ο αντίχριστος». Ε, αυτό έχει γίνει στην εποχή μας. Η ομοφυλοφιλία κηρύσσεται πλέον γυμνή τη κεφαλή. 

Λοιπόν, να περιμένετε πολύ άσχημες εξελίξεις. Και για να σταθούμε σωστά, θα πρέπει να είμαστε μαζί. Να συσπειρωθούμε γύρω από τον Χριστό, ώστε να έχουμε αυτή την αλληλοβοήθεια. Γιατί αν δεν υπάρχει αυτός ο σύλλογος, δεν θα υπάρχει κι αυτή η αίθουσα, δεν θα  υπάρχουν και κηρύγματα. Καταλάβατε; Ανθρωπίνως δηλαδή χρειάζονται και κάποια πράγματα...

Καλά κάποια στιγμή, θα πάρουμε τα βουνά οπωσδήποτε. Θα φύγουμε...Η εκκλησία θα πάει στην έρημο. Η αποκάλυψη το λέει. Θα διωχθούμε, το περιμένουμε. Αλλά όσο εμείς είμαστε σε εγρήγορση και αντιστεκόμαστε, αυτό θα πηγαίνει όλο και πιο πίσω. Γιατί ο αντίχριστος θα 'ρθει με την δική μας συγκατάθεση. Με την δική μας αδράνεια. 

Και θα πλανηθούν πολλοί. Λέει ο πατήρ Αθάνασιος ο Μυτιληναίος: «Θα πλανηθούν πολλοί. Όχι από τους πλανεμένους, τους κοσμικούς. Ήδη είναι πλανεμένοι αυτοί. Από τους χριστιανούς θα πλανηθούν πολλοί». Από μας δηλαδή. 

Για να μην πλανηθούμε λοιπόν, είναι καλό να κρατήσουμε κι αυτές τις υποδομές που υπάρχουν. Αυτούς τους χριστιανικούς συλλόγους, τους ορθόδοξους, τις ενορίες μας, όλα αυτά που έχουμε. Γιατί αν αδιαφορούμε και δεν συμμετέχουμε, δεν βοηθάμε στα κοινά, θα διαλυθούν κι αυτά. Τι νομίζετε; Μετά από τριάντα χρόνια ποιος θα κρατήσει; Δεν θα υπάρχει άνθρωπος να κρατήσει αυτήν την αίθουσα, αυτό το σύλλογο. Και εγώ σας λέω όχι μετά από τριάντα χρόνια, αλλά και μετά από τριάντα μήνες ακόμα. 

Έτσι όπως πάμε δηλαδή, εξελίσσονται ραγδαία τα πράγματα, προς το κακό. Θα πρέπει να κάνουμε αυτό που λέει: «Σώσον εαυτόν σωθήτω». Αυτός που θέλει να σωθεί, θα πρέπει να σώσει τον εαυτό του. Και ό,τι μπορεί να κρατήσει, να το κρατήσει. 

Να μην αφήσουμε αμαχητί, τα πόστα μας. 

Να σώσουμε και τις ψυχές μας και τις ψυχές των παιδιών μας και τις ψυχές όλων μας. 

Ήδη βλέπετε τι νομοθετούνε. 

Τα παιδιά μας πλέον επίσημα διδάσκονται την πανθρησκεία, στα σχολεία. Την παναίρεση του οικουμενισμού. Επίσημα το κράτος πολεμάει την εκκλησία. Γιατί ετοιμάζει τα παιδιά της νέας τάξης πραγμάτων, της νέας εποχής. Και μεις λίγο ή πολύ κοιμόμαστε. Δεν πρέπει να κοιμόμαστε με τα τσαρούχια, έλεγε ο άγιος Παΐσιος. 

Από σας θα 'ρθει η αλλαγή. Μην περιμένετε από κανέναν. Ούτε από μας ακόμα μην περιμένετε. Η αλλαγή θα'ρθει από το λαό. Ο λαός πρέπει ν'αλλάξει, να μετανοήσει. Κι από το λαό θα βγουν κι οι σωστοί παπάδες, κι οι σωστοί δεσποτάδες, κι οι σωστοί πατριάρχες. Αν ο λαός δεν αλλάξει, αν η βάση είναι σάπια, όλα από πάνω μετά θα είναι σάπια. 

Φωνάζουμε για τους παπάδες μας, τους δεσποτάδες μας. Αλλά έλεγε ένας άγιος από τη Ρουμανία στις μητέρες που πήγαιναν και του έκαναν παράπονα: «Θέλετε καλούς παπάδες; Γεννήστε τους, φτιάξτε τους»!...έτσι τους έλεγε. Ποια μητέρα βάζει σαν στόχο στην οικογένειά της να κάνει έναν καλό παπά; Μια καλή πρεσβυτέρα; Άλλα σκέφτονται σήμερα οι γονείς... 

Να σκεφτούμε λοιπόν το μέλλον μας. Γιατί αν βοηθήσουμε τους άλλους, βοηθάμε τον εαυτό μας. Και μέσα από αυτές τις οργανωμένες δομές που έχουμε, αν χαθούνε αυτά, θα χαθούμε και μεις στο τέλος. Βοηθώντας τους άλλους, βοηθάμε τον εαυτό μας».

Ο μεγαλύτερος εχθρός του κόσμου είναι ο εαυτός μας, αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε. Τους λογισμούς και τα πάθη. Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος και νικηφόρος ενώπιον του Θεού... ~ Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

«Ἀνεπανόρθωτες καί μή ἀναστρέψιμες θά εἶναι οἱ συνέπειες στήν ἀνάπτυξη καί κοινωνική προσαρμογή στούς «ἀπογόνους» αυτής της ὑπερφίαλης σοδομιτικῆς δῆθεν ἀγωγῆς των παιδιών. Πάνω ἀπό ὅλα ὅμως νά προσεχθεῖ ἡ οἰκογένεια. Πάσῃ θυσίᾳ, ἡ Σεπτή Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μάχιμοι ἐφημέριοι, ἁγιορεῖτες ἡγούμενοι, μοναχοί, μοναχές, χριστιανικές ὀργανώσεις, δάσκαλοι καί καθηγητές, σύλλογοι γονέων καί κηδεμόνων, πολιτιστικοί σύλλογοι, οἱ γονεῖς καί οἱ παπποῦδες, ἅπαντες οἱ Ἕλληνες πολίτες καί Ἑλληνίδες νά προσέξουμε τήν ἐπερχόμενη γενιά»... ~ Αρχ. Σαράντης Σαράντος

Ἡ ἀληθινή παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ~ Πρωτοπρ. Ἰωάννης Φωτόπουλος

Ἡ ἀληθινή παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας

Πρωτοπρ. Ἰωάννου Φωτόπουλου

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ προσπάθεια ἐνοποιήσεως τῆς ἀνθρωπότητος διὰ τῆς διαδικασίας τῆς παγκοσμιοποιήσεως εἶναι μία πρόκληση γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους. Κριτήριο γιὰ τὴ στάση τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντί της Παγκοσμιοποιήσεως δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία. Μὲ βάση αὐτὴ τὴ διδασκαλία, ἡ ἑνότης τῆς ἀνθρωπότητος πραγματώνεται μόνον ἐν τῷ Χριστῷ καὶ τὴ Ἐκκλησία. 

Ἤδη ὁ Κύριος ἠμῶν ἔχει ἑνωμένη ἐν Αὐτῶ ἄρα καί θεωμένη τήν ἀνθρώπινη φύση καί καλεῖ κάθε ἄνθρωπο νά οἰκειοποιηθεῖ διά τῶν Μυστηρίων καί τῆς ἐν Χριστῷ ἀσκήσεως τήν Καινή Ζωή, τόν Καινό ἄνθρωπο. 

Ἔχουμε καὶ στὰ ἀνθρώπινα ἕνα πρότυπο, τῆς Ὀρθόδοξης Ρωμιοσύνης, ποὺ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ὡς κέντρο τῆς ἑνοποιεῖ καὶ λογοποιεῖ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, διατηρώντας τὴν οἰκουμενική της συνείδηση.

Ἔχοντας τέτοια ὀρθόδοξα-ἐκκλησιολογικὰ κριτήρια καὶ τὴν αἴσθηση τῆς Καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τίποτα, μὲ κανένα ἀντάλλαγμα, μὲ κανένα δέλεαρ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀποπειραθοῦμε νὰ ἐντάξουμε αὐτὴ τὴν καθολικότητα, τὴ θεία ἰδιότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, στὶς ἐγκόσμιες, ἀντίχριστες δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως. 

Γιατί ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ὡς πραγματικότητα ἀλλά καί ὡς δυνατότητα γιά τόν καθένα μᾶς εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει ἡ ἀνθρωπότητα καί δέν δύναται γιά κανενός εἴδους σκοπιμότητα νά τεθεῖ, ὡς θεραπαινίδα, στήν ὑπηρεσία ἐξουθενώσεως τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν, στήν ὑπηρεσία τοῦ ψευδοοράματος τῆς παγκοσμιότητας, μίας «παγκόσμιας κοινωνίας ἀγάπης».

Ἀντιθέτως οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες ὀφείλουμε, πιστοί στήν παρακαταθήκη τῆς πίστεως καί τῆς Χάριτος πού ἐλάβαμε κατά τή χειροτονία μας, νά συνεχίζουμε τό ἔργο πού μᾶς ἀνετέθη ὑπό τοῦ Χριστοῦ: Ὀφείλουμε νά ἐργαζόμεθα ὡς οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἁγιασμό μας καί τόν ἁγιασμό τῶν πιστῶν. Ὀφείλουμε νά δίδουμε μαρτυρία Ὀρθοδοξίας πρός κάθε κατεύθυνση, πρός κάθε ἄνθρωπο καί κάθε λαό. 

Ὄχι νὰ κάνουμε ψευτο-θεολογικοὺς διάλογους ποὺ καταλήγουν σὲ ἐπαίσχυντα κοινὰ κείμενα, ὅπως τὸ κείμενο τοῦ Balamand τοῦ Λιβάνου, ἢ ἡ Οἰκουμενικὴ Χάρτα ποὺ προδίδουν τὴν πίστη μας. Ὄχι νὰ συναγελαζόμεθα μὲ εἰδωλολάτρες, Μωαμεθανοὺς κι Ἑβραίους, συγκαθήμενοι καὶ διαβάζοντας ἀπὸ κοινοῦ κείμενα δῆθεν γιὰ τὴν εἰρήνη. Ἀλλὰ ὀφείλουμε νὰ καλοῦμε ἅπαντας στὴν κοινωνία τῆς Μίας, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς τῆς μόνης ἐλπίδος τοῦ ἀνθρώπου.

Κι ἀκόμα νά κηρύττουμε μέ ἀκρίβεια καί ἕως θανάτου τά ὀρθά δόγματα καί νά φυλάττομε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν Ὀρθόδοξη λειτουργική καί κανονική παράδοση, ἀσυμβίβαστοι, μακριά ἀπό τούς χειρισμούς καί τίς δημόσιες σχέσεις τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων καί τῶν διαχριστιανικῶν καί διαθρησκειακῶν κέντρων. Ὀφείλουμε νά δροῦμε καί νά ὁμιλοῦμε ὅπως οἱ ἅγιοι Μάρτυρες καί Πατέρες.

Αὐτό εἶναι τό ἀληθινό ἄνοιγμα στήν Οἰκουμένη, αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό τό ἄνοιγμα, αὐτή ἡ κλήση εἶναι σάν τό ἄνοιγμα τῶν χειρῶν τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ.

Στὴ φράγκικη ζωγραφικὴ ὁ Ἐσταυρωμένος εἰκονίζεται μὲ τὰ χέρια κρεμασμένα καὶ τὸ κεφάλι γερμένο μπροστὰ λόγω τοῦ βάρους τοῦ σώματος. Αὐτὸς ὁ νεκρὸς καὶ ἀπελπισμένος «Χριστὸς» ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κοσμικὴ ὑποστήριξη ἀπὸ ποικίλα «ἀνοίγματα» πρὸς τὸν κόσμο. Ὁ Πάπας, ὁ Vicarius (ἀντιπρόσωπος) ἑνὸς τέτοιου «Χριστοῦ», εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἰσχυρότερα δεκανίκια τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ σ' ἀντάλλαγμα ἀπολαμβάνει τὴν ὑποστήριξη τῆς Νέας Τάξεως καὶ τὴν προώθηση τῆς κοσμικῆς ἀντιχριστῆς ἐξουσίας του.

Στὴν Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία ἀντίθετα, ὁ Ἐσταυρωμένος εἶναι ὁ «Βασιλεύς», «ὁ Κύριος της δόξης» (Ψaλμ. 23, 10, Α' Κορ. 2,8). Αὐτὸν τὸν τίτλο γράφουν καὶ οἱ ὀρθόδοξοι ἁγιογράφοι πάνω στὸ Σταυρό. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Χριστὸς εἰκονίζεται μὲ τὰ χέρια τεντωμένα, ἀνοιχτά, καὶ τὸ πρόσωπό Του στραμμένο στὸν κόσμο, μὲ πόνο ἀλλὰ καὶ μὲ ἐξουσία βασιλικὴ κι ἀρχοντιά: «ἐπὶ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους σου χείρας ἐξέτεινας, ἐπισυνάγων πάντα τὰ ἔθνη κράζοντα Κύριε, δόξα σοί». (Τροπάριο ἕκτης Ὥρας).

Ἀνοίγει τά χέρια τοῦ ὁ Χριστός καί ἐναγκαλίζεται τά Ἔθνη. Ποῦ τά ἐπισυνάγει; ποῦ τά ἑνοποιεῖ; Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, στό Σῶμα Του. Ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται ἡ πληρότης τῆς Χάριτος καί τῆς Ζωῆς. Καί ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἄλλο «ἄνοιγμα», διαφορετικό ἀπό τό ἄνοιγμα τῶν χειρῶν τοῦ Κυρίου πρός τήν Οἰκουμένη δέν γνωρίζουμε. 

Ἄλλη παγκοσμιότητα ἀπ' αὐτήν πού πηγάζει ἀπό τήν παγκόσμιον ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ δέν βρίσκουμε κι ἄλλην οἰκουμενικότητα ἀπ' αὐτήν πού διακηρύσσεται ἀπό τούς Ὅρους καί τούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων κι ἀπ' αὐτήν πού βιώνεται ἀπό τούς Ἁγίους δέν δεχόμεθα.

Κέντρο τῆς ζωῆς μας, Ζωή μας καί ἐλπίδα μας, Ζωή καί ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητος παραμένει ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικότης, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία...

Ἡ ἀληθινή παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας

πρωτοπρ. Ἰωάννου Φωτόπουλου

ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ

Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ

Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο

«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»

Ἀρχιεπ. Αλβανίας κ. Αναστασίου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ή ὀρθόδοξη ἀπάντηση στὴν Παγκοσμιοποίηση.

Πηγή: Κύριος Ιησούς Χριστός

Τα επιχειρήματα της Εκκλησίας, των πνευματικών. Δεν τα πιστεύω όλα αυτά....

Όλα τα νίκησα μέσα μου. Τα επιχειρήματα 

της Εκκλησίας, των πνευματικών. 

Δεν τα πιστεύω όλα αυτά...

Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος στη Νέα Σκήτη, ήταν περίπου τέτοιος μήνας, αρχάς Νοεμβρίου με το δικό μας ημερολόγιο εκεί, όπου ένα βράδυ, περασμένη λίγο η ώρα, χτύπησε η πόρτα της καλύβας μας και ανοίξαμε να δούμε ποιος ήταν. Ήταν τρία παιδιά τα οποία χάθηκαν στο δρόμο και δεν μπορούσαν να φιλοξενηθούν βέβαια στο Μοναστήρι γιατί είχε κλείσει, ούτε πουθενά αλλού και έπρεπε να τα φιλοξενήσουμε εμείς στη δική μας καλύβη. Δεν υπήρχε πρόβλημα βέβαια.

Προσπαθήσαμε να τους φιλοξενήσουμε, να τους ετοιμάσουμε κάτι να φάνε. Ένας εξ αυτών όμως ήταν πολύ αρνητικός. Εγώ κάθισα λίγο μαζί τους να τους μιλήσω μέχρι να φάνε τα παιδιά, να μην τους αφήσουμε μόνους τους. Eίπαμε κάποια πράγματα.

Το ένα το παιδί ήταν αρνητικός, ήταν δύσκολος. Χαμογελούσε ειρωνικά, με έβλεπε έτσι παράξενα. Καταλάβαινα ότι δεν του άρεσα τρόπον τινά, δεν ξέρω. Αφού φάγανε το φαγητό τους, πήγα να τους δείξω - ήμουν υπεύθυνος αρχοντάρης - τα δωμάτια. Μου λέει ένας:

– Πάτερ, μπορώ να δώσω στο Θεό την τελευταία ευκαιρία να μου μιλήσει;...

– Ωραία σκέψη. Και τι θα γίνει τώρα; Δηλαδή πως θα δώσεις του Θεού την τελευταία ευκαιρία να σου μιλήσει;...

– Θέλω να μιλήσουμε.

Πήρα ευλογία από τον Γέροντα και πήγα κάθισα εκεί σε ένα παρεκκλήσι που είχαμε και μιλούσαμε από τις οκτώ το βράδυ μέχρι ώρα τέσσερις το πρωί, που χτύπησε το σήμαντρο για την ακολουθία. Μιλούσε βέβαια ο ίδιος, δεν άφησε το Θεό να του μιλήσει, γιατί ήθελε ο ίδιος να πει όλα αυτά που είχε μέσα του. Πανέξυπνος άνθρωπος, πολύ διαβασμένος, πολύ μορφωμένος, ήταν στο πτυχίο της Νομικής τότε.

– Λοιπόν, μου λέει, κοίταξε πάτερ εγώ μεγάλωσα στα κατηχητικά, στις αδελφότητες, κοντά σε πολύ καλούς πνευματικούς. Ξέρω τα πάντα. Όταν σου λέω κάτι ξέρω εκ των προτέρων τι θα μου απαντήσεις.

Και πράγματι, ήξερε πάρα πολλά πράγματα. Δεν είχα κάτι να του απαντήσω διότι όντως τα ήξερε όλα. Κι έτσι όπως ήτανε έξυπνος και λαλίστατος και ευφυής και με επιχειρήματα - δικηγόρος βέβαια ήτανε ο άνθρωπος - εντάξει εγώ αισθανόμουνα στριμωγμένος σ’ εκείνη τη γωνιά του στασιδιού. Τον άκουγα απλώς κι έλεγα: ο Θεός να μας βοηθήσει να βγάλουμε άκρη εδώ απόψε. Τι θα γίνει; Που θα βγούμε με αυτόν τον άνθρωπο; Τέλος πάντων, είπε, είπε, είπε κάμποσα. Πήγαινα κι εγώ να πω καμιά κουβέντα, δεν με άφηνε. Μου έλεγε,

– Ξέρω τι θα πεις, ξέρω...

Και πράγματι ήξερε δηλαδή, δεν έλεγε ψέματα. Όταν ήρθε η ώρα να τελειώσουμε μου λέει:

– Πάτερ μου ξέρεις όλα τα νίκησα μέσα μου. Όλα τα νίκησα. Όλα τα επιχειρήματα της Εκκλησίας, όλη τη διδασκαλία των κατηχητικών, των ομαδαρχών, των κατασκηνώσεων, των ομάδων, των πνευματικών, τα πάντα. Τα έχω διαλύσει, τα έχω νικήσει. Έχω απόψεις, έχω επιχειρήματα, έχω μέσα μου ισχυρά ερείσματα για να μην τα πιστεύω όλα αυτά τα πράγματα, αλλά έχω κάτι που δεν μπορώ να το νικήσω. Δεν μπορώ να το νικήσω.

– Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να το νικήσεις;

– Η μάνα μου. Δεν μπορώ να νικήσω τη μάνα μου...

– Δηλαδή; Έχει γλώσσα; Μιλάει πολύ;

– Όχι, δεν μιλάει καθόλου η μάνα μου.

– Ε τότε, τι κάνει;

– Δεν μπορώ πάτερ. Όταν σηκώνομαι το βράδυ και τη βλέπω να είναι γονατιστή και να προσεύχεται, δεν μπορώ να βγάλω αυτήν την εικόνα από μέσα μου. Όλα τα άλλα τα διέλυσα. Και τους πνευματικούς και τις εκκλησίες και τις κατασκηνώσεις και τα πάντα, αλλά αυτήν την εικόνα της μάνας μου δεν μπορώ να την νικήσω.

Για να μην σας τα πολυλογώ, τελικά τον νίκησε η εικόνα της μάνας του. Πράγματι αυτό το παιδί πάλεψε πολύ με τον εαυτό του στη συνέχεια. Πηγαινοερχόταν στο Άγιον Όρος. Δεν του λέγαμε τίποτα, απλώς ήταν πολύ παρατηρητικός. Έβλεπε, γυρνούσε, έβλεπε πράγματα τα οποία εμείς δεν βλέπαμε τόσα χρόνια. Ερμήνευε διάφορες καταστάσεις όμορφα, ωραία.

Μέχρι που σιγά-σιγά πράγματι νίκησε η εικόνα της μητέρας του, η οποία ήταν μία αγράμματη γυναίκα - σχεδόν αγράμματη δηλαδή με λίγες τάξεις του Δημοτικού - αλλά μια γυναίκα της Εκκλησίας, η οποία προσευχόταν πάρα πολύ για το παιδί της...

Και σήμερα, δόξα τω Θεώ, το παιδί αυτό διαπρέπει. Είναι στέλεχος, της τοπικής Εκκλησίας στην οποία ανήκει. Και διαπρέπει πραγματικά στην πνευματική ζωή και αυτός και η κατ’ οίκον Εκκλησία του, η οικογένειά του και όλοι όσοι είναι κοντά του. Γιατί από τότε, έγινε στέλεχος και διδάσκαλος της Εκκλησίας και στηρίζει και αυτός με τη σειρά του πολλούς ανθρώπους.

Δείτε επίσης: Η έλευση της Χάριτος στον πιστό. Η παιδεία του Θεού. 

~ Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου

Σχόλιο Λόγος Φωτός: Οι πρώτοι Χριστιανοί αντιμετώπισαν το πρόβλημα της άρσεως της Χάριτος του Θεού από την καρδιά τους και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την εγκατάλειψη αυτή του Θεού.

Σύμφωνα με την μαρτυρία των Αγίων μας, ο Θεός εργάζεται κατά τρόπον ακατανόητο για την ανθρώπινη λογική, ωστόσο πολλοί σύγχρονοι Χριστιανοί υποφέρουν από την κατάσταση αυτή και πέφτουν σε απόγνωση και απελπισία.

Η πνευματική ζωή χωρίζεται σε τρία στάδια. Στην έλευση της Χάριτος, στην απόκρυψη της από τον άνθρωπο και στην εκ νέου έλευσή της στην καρδιά του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γίνεται Χριστιανός, όχι με την κατάνυξη που θα δημιουργηθεί από την έλευση της Χάριτος, αλλά από τον αγώνα που θα ακολουθήσει...

Όλα τα νίκησα μέσα μου. Τα επιχειρήματα

της Εκκλησίας, των πνευματικών.

Δεν τα πιστεύω όλα αυτά...

Πηγή: Αμφοτεροδέξιος

Τάσος Νούσιας: «Ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού, γι' αυτό είναι ικανός για τα πάντα!»

Τάσος Νούσιας: «Ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού, γι' αυτό είναι ικανός για τα πάντα!»

Ο ηθοποιός Τάσος Νούσιας με σημαντικές διακρίσεις στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση διαθέτει ένα πολύπλευρο ταλέντο παίζοντας από αρχαίο δράμα και φαρσοκωμωδίες μέχρι μπουλβάρ και ιστορικές σειρές και έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα από το κοινό.

Έχει τιμηθεί δύο φορές με βραβείο ερμηνείας. Η πρώτη φορά ήταν το 1996 όπου τιμήθηκε με το βραβείο Β' ανδρικού ρόλου στο 37ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή του στην ταινία «Απόντες» του Νίκου Γραμματικού και η δεύτερη ήταν το 2008 που τιμήθηκε με το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου για την ταινία μικρού μήκους «Το Πέρασμα» του Γιάννη Κατσάμπουλα στο 16ο Μεσογειακό Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών (Λάρισα 2008).

Ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός ανοίγει την καρδιά του, μιλώντας για την θρησκευτική πίστη στην εφημερίδα "Ορθόδοξη Αλήθεια" που ήδη κυκλοφορεί. Διαβάστε παρακάτω ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από την εν λόγω συνέντευξη.

Ποια είναι εκείνα τα πρόσωπα από τον εκκλησιαστικό χώρο που σας έχουν επηρεάσει;

Την πρώτη φορά που είχα επισκεφθεί το Άγιον Όρος, ήμουν έντονα φορτισμένος συναισθηματικά, εξαιτίας κάποιας απώλειας και προσπαθούσα να βρω απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα... 

Πήγα ως αναζητητής μιας εσώτερης αλήθειας. Είχα ανάγκη από έναν διάλογο με τον Θεό, με την βοήθεια εκείνων οι οποίοι Τον είχαν πλησιάσει πιο πολύ, που δεν μπορούσα να τους έχω δίπλα μου, όταν το είχα άμεση ανάγκη.

Συναντήθηκα, λοιπόν σε ένα ασκηταριό - κάπου κοντά στο Πρωτάτο - με έναν μοναχό που ήταν υποτακτικός του Αγίου Παϊσίου. Δεν μιλούσε παρά μόνον με άκουγε. Είχε μία πραότητα και μία καλοσύνη! Μια αγκαλιά και μία γλύκα τρομερή έβλεπες στην συμπεριφορά του!...

Όση ώρα του μιλούσα, ένιωθα ότι έφευγε από πάνω μου το βάρος που κουβαλούσα και πως έχανα λόγω αυτής της ανακούφισης το ίδιο μου το σώμα! Δεν μπορούσα καν να διακρίνω ούτε πόσο χρονών ήταν ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου. Νόμιζα ότι ήταν 20 ή 25 χρονών. 

Η επικοινωνία με εκείνον τον μοναχό αποτέλεσε την πρώτη κάθαρση...

Από την στιγμή που έφυγα από το Άγιον όρος, ένιωθα βαθιά μέσα μου ένα καθαρτήριο πράγμα. Σαν να είχε μπει κάτι μέσα μου, να είχε σκάψει και κατόπιν να είχε γκρεμίσει όλη αυτή την ανασφάλεια μου!

Μία άλλη περίπτωση ιερέα από τον οποίο διατηρώ έντονες αναμνήσεις είναι ο π. Μανώλης στην Κρήτη, ο οποίος έχει βαπτίσει την κόρη μου. Ένας υπέροχος ιερέας, πράος και καλοπροαίρετος. Χωρίς διάθεση να σε επικρίνει και να σε παίρνει από τα μούτρα...

Από πλευράς εκκλησιαστικών κειμένων, ποια είναι αυτά που αποτελούν σημεία αναφοράς για εσάς;

Διαβάζω τακτικά τους Βίους των Αγίων, όπως την ιστορία του Αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν Σαλού, που με έχει συγκλονίσει... 

Επίσης διαβάζω τον βίο του Αγίου Λουκά του Ιατρού, που γνώρισε τη φυλάκιση και τις κακουχίες επί κομμουνιστικού καθεστώτος στα γκούλαγκ της Ρωσίας. Όπως ο Χριστός αφοσιώθηκε και δίδαξε έως τη Σταύρωση. Έτσι και οι Άγιοι δεν κιοτεύουν πάνω στο μαρτύριο, αγωνίζονται και δεν γυρνούν πίσω.

Η θρησκευτική πίστη ποιον ρόλο έχει διαδραματίσει στην ζωή σας;

Η πίστη μου έχει περάσει και αυτή μέσα από πολλά στάδια. Άλλοτε μέσα από πολύ ένθερμα στάδια και άλλοτε μέσα από ψυχρά. Εγώ πάντως συνεχίζω να κάνω τον σταυρό μου ως κομμάτι σωτηρίας. Όχι φοβικά... 

Θα ανάψω το κερί μου και θα μεταλάβω μαζί με τους εσχάτους το Πάσχα, μετά την Ανάσταση. Ενώ την ίδια στιγμή οι περισσότεροι αναχωρούν για να πάνε να φάνε σπίτια τους. 

Πάντα κάθομαι και παρακολουθώ την αναστάσιμη τελετή με τον μυσταγωγικό χαρακτήρα της και τα υπέροχα κείμενα αγάπης που ακούγονται εντός της εκκλησίας...

Πώς μεταφράζεται για εσάς η έννοια της ευτυχίας στη σημερινή πραγματικότητα;

Διάβαζα πριν από λίγο καιρό σε ηλεκτρονική μορφή τις σκέψεις ενός Αγιορείτη γέροντα και σκεφτόμουν πόσο πλήρης και ευτυχής είναι μέσα από έναν βιωματικό τρόπο σκέψης!... 

Βλέποντας και ακούγοντας τις σκέψεις αυτού του γέροντα, σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα και καθ΄ομοίωσιν του Θεού, για αυτό είναι ικανός για τα πάντα! 

Ο άνθρωπος φτιάχνει τη διαδρομή του. Στήνει - ξεχορταριάζοντας - τον δρόμο του, μέσα από τις παραβολές της αρετής και της κακίας, ως ενάρετος πια. Και έτσι φτάνει κάποιος στο ευ ζην...

Η αναζήτηση και ο πηγαιμός είναι για μένα η "ευτυχία". Και ίσως εκεί που σταματάς και κοντο-ανασαίνεις για να δεις που έχεις φτάσει, να συντελείται το θαύμα της ευτυχίας!...

Δείτε επίσης: Φωτισμός του νου και Νοερά Προσευχή

Σχόλιο Λόγος Φωτός: «Η νοερά ευχή στην καρδιά δεν είναι ένα συναισθηματικό γεγονός, αλλά είναι εμπειρία πραγματική. Και ο φωτισμός αυτός αποτελείται από ρητά και νοήματα υπό μορφήν προσευχής, αδιάλειπτης προσευχής στην καρδιά....

Η ευχή μέσα στην καρδιά είναι εμπειρικό φαινόμενο, διότι ο άνθρωπος, όταν έχει την ευχή μέσα στην καρδιά του, την ακούει, δηλαδή είναι μάρτυς ότι έχει αυτή την εμπειρία, δεν είναι μια φαντασία, δηλαδή.

Ο φωτισμός είναι εμπειρία, η θέωση είναι εμπειρία. Και όταν ο άνθρωπος αποκατασταθεί σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι φωτισμένος και τότε γίνεται φυσιολογικός, έχει κοινωνία με τον Θεό. Αυτός είναι ο ναός του Θεού.

Να φεύγουν οι λογισμοί και να τεθεί ο άνθρωπος υπό την επίβλεψη ενός Πνευματικού, ο οποίος να μπορέσει να τον οδηγήσει, ώστε να γίνει πραγματικά ναός του Αγίου Πνεύματος και να φθάσει στο να έχει την νοερά ευχή μέσα στην καρδιά του... Και όταν ο άνθρωπος αποκατασταθεί σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι φωτισμένος και τότε γίνεται φυσιολογικός, γιατί έχει πλέον κοινωνία με τον Θεό»... ~ πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

«Ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα και καθ΄ομοίωσιν του Θεού,

 για αυτό είναι ικανός για τα πάντα!»

Τάσος Νούσιας, Ηθοποιός

Αναδημοσίευση από την "Ορθόδοξη Αλήθεια" (αρ. φύλλου 133)

Πηγή: Αμφοτεροδέξιος

Στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ὁ Θεός ἐνεργεῖ καί ὁ ἄνθρωπος συνεργεῖ... ~ πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

Στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας 

ὁ Θεός ἐνεργεῖ καί ὁ ἄνθρωπος συνεργεῖ.

πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης

Ἡ ἑνότητα τῶν τριῶν σταδίων τῆς πνευματικῆς ζωῆς 

(κάθαρση-φωτισμός-θέωση) 

μέ τά τρία βασικά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας 

(Βάπτισμα-Χρίσμα-Θεία Εὐχαριστία) εἶναι ἀδιάσπαστη.

Ὅλα τα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας βασίζονται στήν ὅλη προσπάθεια τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν νά ἀνέβουν τά σκαλοπάτια τῆς τελειότητος.

Ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ καὶ κοινωνία Θεώσεως εἶναι μυστήριο καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μέσα σὲ αὐτὴν εἶναι μέθεξη τοῦ μυστηρίου τῆς Θεώσεως. Ἔτσι, ὅ,τι γίνεται μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι μυστήριο, ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ προσευχή, ἀφοῦ ἡ νοερὰ προσευχὴ εἶναι ἔνδειξη ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει φθάσει στὸν φωτισμὸ τοῦ νοῦ, βιώνει τὴν φωτιστικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Γενικά, ὅπως εἴδαμε προηγουμένως, ὁ πιστὸς Χριστιανὸς διὰ τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς Θεώσεως, μετέχει τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καὶ θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, καὶ αὐτὸ εἶναι μέθεξη τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας.

«Ἡ θέωση εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο. Καὶ ὁ φωτισμὸς εἶναι ἡ ἔκφανση τοῦ μυστηρίου τῆς Θεώσεως. Διότι θέωση εἶναι αὐτὴ ἡ Πεντηκοστή, ὅπως ἡ θέωση ἔχει φανεῖ κατὰ τὴν τελική της φάση. Ὁπότε, ὅταν λέμε θέωση, ἐννοοῦμε τὴν Πεντηκοστή, ἡ ὁποία Πεντηκοστὴ εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας».

«Ὅταν φθάσει ὁ ἄνθρωπος στό στάδιο τοῦ «γνῶναι τά μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ», αὐτό σημαίνει ὅτι βρίσκεται στό στάδιο τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς Θεώσεως».

Ἔτσι, τό κατ’ ἐξοχήν μυστήριο εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ἡ μέθεξη αὐτῆς τῆς ἐνδόξου παρουσίας. Ἡ βίωση αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας γίνεται ὕστερα ἀπό καθοδήγηση ἔμπειρου Πνευματικοῦ Πατρός.

«Ὅποιος θέλει νά μάθει τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπό πατερικῆς ἀπόψεως, πρέπει νά βρεῖ ἕναν καλό Πνευματικό Πατέρα, νά ἔχει τό κομβοσχοίνι καί νά περάσει τά διάφορα στάδια τῆς τελειώσεως, ἀπό τήν κάθαρση στόν φωτισμό. 

Καί ὅταν φθάσει στήν θέωση, θά ἔχει μία γνώση περί Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μόνη δυνατή, τήν ὁποία μπορεῖ νά ἔχει ἕνας ἄνθρωπος σέ αὐτόν τόν κόσμο. 

Ἐξ ἐπόψεως ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων εἶναι ἡ πλήρης γνώση τοῦ τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία».

Ἡ πορεία τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν κάθαρση, στὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν μεταβολὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ Σῶμα Χριστοῦ, γίνεται μὲ τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, διὰ τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος μετέχει τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Στὴν περίοδο τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ κάθαρση, ὁ φωτισμὸς καὶ ἡ θέωση συνδέονται μὲ τὸ Βάπτισμα, τὸ Χρίσμα καὶ τὴν Θεία Εὐχαριστία. Ἔτσι, ὑπάρχει ἑνότητα μεταξύ των Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τῆς μεθέξεως τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

«Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖται ἀπό Μυστήρια. Αὐτά τά Μυστήρια εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Θεία Εὐχαριστία, Βάπτισμα, μετάνοια κλπ. 

Αὐτά εἶναι ὁ πυρήνας τῆς παραδόσεως καί εἶναι μία ἔκφραση τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλα τα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας βασίζονται στήν ὅλη προσπάθεια τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν νά ἀνέβουν τά σκαλοπάτια τῆς τελειότητος. 

Καί αὐτά συνοψίζονται ἀπό τούς Πατέρες σέ αὐτά πού λέγαμε τόσες φορές: κάθαρση, φωτισμό καί θέωση. Αὐτός εἶναι ὁ πυρήνας τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως.

Καὶ ὅλες οἱ μυστηριακὲς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, ὅλες οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας, ὅλη ἡ προσπάθεια τῆς νηστείας καὶ τὰ πάντα, ἔχουν αὐτὸν τὸν μοναδικὸ σκοπό: νὰ συμβαδίζουν ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ μαζὶ στὸν φωτισμό, καὶ μέσω τοῦ φωτισμοῦ πρὸς τὴν θέωση».

Στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος συνδέεται στενὰ μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ Χρίσματος καὶ δὶ’ αὐτῶν ὁ ἄνθρωπος ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου καὶ λαμβάνει τὴν υἱοθεσία τοῦ Πνεύματος.

«Ἡ πορεία διὰ τῆς ὁποίας ἐλευθερώνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τόν διαβολο εἶναι πολὺ δύσκολη καὶ ἀπαιτεῖ μακρὰ περίοδο προσευχῆς, νηστείας καὶ ἐκπαιδεύσεως στὶς διδασκαλίες τῶν Προφητῶν καὶ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ καρδιὰ πρέπει νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ νὰ στραφεῖ πρὸς τὸν Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ πληρωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ πεθάνει μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ στὸ Βάπτισμα.

Οι καιροί μας θέλουν φωτεινά και διάφανα ράσα ~ † μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Οι καιροί μας θέλουν φωτεινά και διάφανα ράσα

† μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Γίνεται λόγος για κληρικούς που λησμόνησαν την αποστολή τους ή κηρύττουν και ασχολούνται με αλλότρια έργα. Καταδικάζουν δικαίως την ακροδεξιά, αλλά και ερωτοτροπούν με τη γνωστή αριστερά. Η πρώτη υποστηρίζει τη βία και την ανελευθερία. Η αριστερά διατηρεί την εκκλησιομαχία και αθεΐα της.

Θέλει μεγάλη προσοχή ο μοντερνισμός και ο προοδευτισμός.

Οι αριστεροί κάνουν χάρη στην Εκκλησία, της επιτρέπουν και αναγνωρίζουν μόνο το φιλανθρωπικό έργο. Η αριστερά εργάζεται συστηματικά για την τοποθέτηση της Εκκλησίας στο περιθώριο, για τον περιορισμό της, τη συκοφάντησή της και την παρεξήγησή της.

Υπάρχει η οδός του «να περνά καλά ο καιρός», «να μη δημιουργούμε εντάσεις», «να τα έχουμε με όλους καλά». Υπάρχει και η άλλη οδός, που δεν φοβάται την αλήθεια, ομολογεί τη δικαιοσύνη, υπεραμύνεται την πίστη, δίχως κορόνες, φανατισμούς και αρές. 

Οι κληρικοί αυτοί δεν πτοούνται από το όποιο μαρτύριο. 

Οι άλλοι αρκούνται στα τυπικά τους καθήκοντα ως ποιμένων. 

Επίσης γίνεται λόγος για Έλληνες κληρικούς τέκτονες-μασόνους. Η μασονία είναι επίσημα καταδικασμένη από την Εκκλησία της Ελλάδος. Οι κληρικοί οφείλουν να ενημερώνουν σχετικά το ποίμνιό τους και οι τεκτονικές στοές να έχουν διαφάνεια. Δεν μπορεί επ’ ουδενί να ταυτιστεί η χριστιανική ιδιότητα με τη μασονική, και μάλιστα ενός ιερωμένου.

Χρειάζεται ενημέρωση, επανατοποθέτηση και κάθαρση. 

Κάθαρση θέλει και η πολιτεία και η Εκκλησία. 

Περισσότερο φως... 

Ο Ραούλ Φολερό έλεγε: 

«Στο υπάρχον σκοτάδι μπορείς να ανάψεις ένα κερί και κάτι θα γκριζάνει». 

Είναι πολλά που θα πρέπει να ιδωθούν βαθύτερα...

Ο Χριστός δεν υπάκουσε στον δαίμονα να κάνει τις πέτρες ψωμιά και να χορτάσει τους πεινασμένους. Φθάνουν κληρικοί κάποτε να διορθώνουν τον Χριστό και να εξαντλούν την προσφορά τους με το να μοιράζουν φαγητό.

Δεν λέμε ότι δεν χρειάζεται η φιλανθρωπία και η φιλοπτωχία, και μάλιστα σήμερα, αλλά δεν είναι το άπαν και το πρώτιστο. Η Εκκλησία δίνει αυτό που δεν μπορεί να σου δώσει κανένας άλλος. Αυτό φαίνεται να το λησμόνησαν ακόμη και ορισμένοι ρασοφόροι, που ακούγεται να φυλάγουν πολλά χρήματα.

Η Εκκλησία μιλά για την ιερότητα και μοναδικότητα του ανθρώπινου προσώπου, για την ελευθερία του ανθρώπου, την αφοβία του θανάτου, τον πλούτο της πενίας, τη χαρά της ακτημοσύνης, την άνεση της εγκράτειας.

Οι καιροί μας θέλουν φωτεινά και διάφανα ράσα.

Υπάρχουν μοναχοί, διάκονοι, ιερείς και αρχιερείς που αγρυπνούν, ορθοστατούν, γρηγορούν, δέονται, υπομένουν, εργάζονται πνευματικά, μυστικά και αποδοτικά.

Δεν γράφει κανείς γι’ αυτούς.

Ζουν σεμνά, σιωπηλά, αδιαφήμιστα. Ράσα απλά, λιτά, μελανά, ως πτέρυγες. Ράσα ανεμίζοντα, που μυρίζουν λιβάνι, που μεταφέρουν παρηγοριά ευαγγελική. Βιώνουν την αλήθεια και χαίρονται. Έχουν εμπειρία και διάκριση και συνδράμουν ψυχές λαβωμένες από τα βέλη της πονηρίας...

Οι καιροί μας θέλουν φωτεινά και διάφανα ράσα

† μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Πηγή: Αγιορείτικες Μνήμες

«Η είσοδος στον κόσμο της χάριτος είναι ανοιχτή στον καθένα». ~ Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

«Η είσοδος στον κόσμο της χάριτος είναι

 ανοιχτή στον καθένα».

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο:

«Ο άνθρωπος της χάριτος σύμφωνα με τον άγιο Μακάριο. 

Πώς αποκτάει κανείς αποφασιστικότητα 
στον αγώνα για μίαν ενάρετη ζωή».  

Είμαι ανυπόμονος. Πιάνω την πένα μου και αρχίζω αμέσως να σου γράφω πάλι για την ομορφιά, τη θελκτικότητα, τη γλυκύτητα της θείας χάριτος και της θεοχαρίτωτης ψυχής. Το κάνω για ν’ αυξήσω τη γνώμη σου γύρω απ’ αυτό το θέμα, για να ενισχύσω τον ιερό πόθο σου και για να φουντώσω τον ένθεο ζήλο σου. 

Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα χρησιμοποιήσω λόγια δικά μου, αλλά κάποιου θεόσοφου αγίου του Μεγάλου Μακαρίου, ο οποίος στη δέκατη όγδοη ομιλία του αναφέρει τα εξής: 

«Αν ένας άνθρωπος στον κόσμο τούτο είναι πολύ πλούσιος κι έχει στην κατοχή του κρυμμένο θησαυρό, με το θησαυρό και τον πλούτο του αποκτάει όλα όσα θέλει. Έτσι κι αυτοί που έχουν βρει και κατέχουν τον επουράνιο θησαυρό του Πνεύματος (δηλαδή τη θεία χάρη), αποκτούν κάθε αρετή απ’ αυτόν τον θησαυρό και μαζεύουν με τη δύναμή του περισσότερο ουράνιο πλούτο». 

Ο απόστολος λέει: 

«Εμείς, που έχουμε το θησαυρό τούτο, είμαστε σαν πήλινα δοχεία» (Β΄ Κορ. 4:7)∙ ενώ, δηλαδή, είμαστε ακόμα ενωμένοι με τη σάρκα, αξιωθήκαμε ν’ αποκτήσουμε μέσα μας το θησαυρό αυτό, που είναι η αγιαστική δύναμη του Αγίου Πνεύματος.

«Αυτός λοιπόν, που βρήκε και έχει μέσα του τον επουράνιο θησαυρό του Αγίου Πνεύματος, μπορεί με τη δύναμή Του, να πραγματοποιεί κάθε έργο δικαιοσύνης, που απορρέει από τις εντολές του Θεού, και να εκτελεί κάθε έργο αρετής αγνά και καθαρά, εύκολα και αβίαστα».

«Ας παρακαλέσουμε κι εμείς τον Θεό, ας προσευχηθούμε και ας Του ζητήσουμε να μας χαρίσει το θησαυρό του Αγίου Πνεύματος, ώστε να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τις εντολές Του με αγνότητα και καθαρότητα.

Ελεύσεις και αποκρύψεις του θείου Φωτός ~ Μητρ. Ναυπάκτου Ιερόθεου Βλάχου

Ελεύσεις και αποκρύψεις του θείου Φωτός

Μητροπ. Ναυπάκτου & Αγ. Βλασίου

 Ιερόθεου Βλάχου

Από το βιβλίο: «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ»

Βίος και πολιτεία του Γέροντος Σωφρονίου 

του ησυχαστού και θεολόγου

Η όραση του ακτίστου Φωτός γίνεται με πολλές εναλλαγές. Στην αρχή γίνεται ασαφώς, με την αποκάλυψη του εσωτερικού σκότους, στην συνέχεια γίνεται λαμπρότερη και μεταδίδει την θεία ζωή, αλλά μετά από αυτά παρατηρούνται αυξομειώσεις, άρ­σεις της θείας Χάριτος, απομακρύνσεις του Θεού και εκ νέου ελεύσεις της θείας Χάριτος. Όλα αυτά παρουσιάζονται από έναν εμπειρικό θεολόγο, που γνώρισε αυτές τις επισκέψεις και τις απο­μακρύνσεις του Θεού.

Ο Γέροντας στα κείμενα του κάνει λόγο για την απροσδόκητη έλευση του θείου Φωτός που «εναγκαλίζεται αγαπητικώς» τον άνθρωπο (212). Έπειτα κάνει λόγο για «συνεχή θέα του φωτός», που παρέμενε σε εκείνον «επί τρεις ημέρας» (213) και άλλοτε παρέμενε μαζί του «επί δύο εβδομάδας» (214). 

Εδώ πρέπει να θυμηθούμε την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, για την έλλαμψη και την διαρκή θέα του Φωτός. Ακόμη αυτή η Χάρη, όπως η Χάρη της βιώσεως της Γεθσημανή, ήταν ένα μεγάλο δώρο, που, όπως ομολογεί, «και μέχρι του νυν δεν παύει αυξανόμενον». 

Την περίοδο αυτή, που ζούσε μέσα στο Φως και το Φως ήταν μέσα του και μαζί του, ζούσε φυσιολο­γικά. Και στην συνέχεια κάνει λόγο για την «απώλεια» της Χά­ριτος του Θεού (215), για την αποχώρηση «του Πνεύματος τον Κυρίου» (216) και την επί μακρόν αποχώρηση της οράσεως «του ου­ρανίου φωτός» (217), για την εγκατάλειψη του Φωτός (218), για την  έκπτωση «εκ της υπερκόσμιου ελλάμψεως» (219).

Από αυτά φαίνεται ότι η πείρα του Γέροντος Σωφρόνιου υπήρξε μεγάλη και γι' αυτό δυσερμήνευτη. Εμείς δεν μπορούμε να την αναλύσουμε, παρά μόνον να παραθέσουμε τους λόγους του που δείχνουν αυτήν την πραγματικότητα. Συνήθως ο Γέροντας ζούσε αυτήν την εμπειρία χωρίς να την αξιολογεί λογικώς, χωρίς να προσπαθεί να την κατανοεί και να την ελέγχει συγκρίνοντας την με την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας. 

Δεν θεολογούσε πάνω σε αυτήν την εμπειρία, δεν προσκολλάτο στις καταστάσεις αυτές, καίτοι διέμενε «εν τη αμόρφω νοερά σφαίρα», ούτε στρεφόταν στον εαυτό του για να την αναλύσει θεολογικά, αλλά μισούσε τον εαυτό του από την βαθειά μετάνοια και συντριβή που τον διακατείχε σε όλη του την ζωή. Περνούσε μεγάλες περιόδους χωρίς σκέψεις, οι όποιες όμως του δημιουργούνταν όταν συνομιλούσε με τους ανθρώπους (220).

Η «ακατάσχετος ορμή» προς οδυνηρή μετάνοια είλκυε την ψυχή του «εις τοιαύτην ακόρεστον προσευχήν, ώστε η ψυχή να επιλανθάνηται των πάντων, ουδέν να ενθυμήται, αλλά να στρέφηται ακατασχέτως προς τον Θεόν, τον αόρατον αλλ' ηγαπημένον, τον άγνωστον αλλ' οικείον, τον απρόσιτον αλλ' εγγύς» (221).

Όταν ερχόταν ακόμη και ένας λογισμός κενοδοξίας, τότε στερείτο του Φωτός. Γράφει: «Προσηυχόμην κατακλυζόμενος υπό δακρύων συντριβής, και ευθύς, ως ενεφανίζετο πλησίον που εν τω αέρι λογισμός κενοδοξίας, ανιστάμην πάραυτα από της γης απεστερημένος πάντων: Δεν υπήρχον δάκρυα, η ψυχή ήτο ηρημωμένη· το σώμα ήτο υγιές, η πνευματική όμως ζωή αφίστατο άπ' εμού» (222). 

Όμως, αυτό τον δίδαξε να αντιμετωπίζει με ανδρεία, ακόμη και την προσέγγιση του λογισμού της κενοδοξίας. Γράφει: «Κατόπιν πολλών επαναλήψεων παρομοίων συμφορών, και εκ του ελαχίστου σημείου προσεγγίσεως του εχθρού τούτον, της κενοδοξίας, ηρχόμην εις φόβον. Τότε εδιπλασίαζον τον κλαυθμόν της μετανοίας: «Κύριε ήλθον οι φονείς μου, σώσον με». Ούτω κατενόησα, δια ποίον λόγον οι Πατέρες αποφεύγουν τους επαίνους: Και οι τέλειοι εισέτι δεν δύνανται να εξέλθουν άνευ ζημίας τινός της προς τον Θεόν αγάπης αυτών» (223). Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο έγραφε ότι:

«ο επιρρεπής εις την φαντασίαν νους είναι ακατάλληλος δια την θεολογίαν». Εκείνος που θέλει να «παρίσταται τω Θεώ καθαρώ νοί», πρέπει να απομακρύνεται από την «σφαίραν της φαντασίας» (224).

Η προσέγγιση προς τον Θεό συνδέεται με οδυνηρή ένταση που δεν είναι εύκολο να βιωθεί από τους έχοντες πεπτωκυία φύση που αποστρέφονται τον πόνο. Ταλαντευόταν «μεταξύ δύο θέσεων». Ή να συμβιβαστεί με την υπάρχουσα πραγματικότητα με μια «νόθον ταπείνωσιν» ή να αποδεχτεί «την φοβεράν κλήσιν του Χριστού». Και γράφει: «Ότε επέλεξα το δεύτερον, τότε ανεγεννήθην δια ζωήν εν τω Ζώντι Θεώ» (225).