Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Ο τρεις γνώσεις κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο


"Ο τρεις γνώσεις κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο"
Απόσπασμα από το βιβλίο του σεβ. Ιεροθέου Βλάχου "Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία"


Αναλύοντας την διδασκαλία του αγίου Ισαάκ του Σύρου σχετικά με τις τρεις γνώσεις, έχουμε υπ’ όψη τους λόγους του αγίου Πατρός ΞΒ’ – ΞΣΤ’ στο βιβλίο Ισαάκ Σύρου Ασκητικά (εκδ. Ρηγοπούλου 1977), στους οποίους κυρίως αναπτύσσεται η διδασκαλία του περί των τριών γνώσεων.

Κατ’ αρχάς κάνει ο άγιος Πατήρ την διάκριση μεταξύ της ανθρωπίνης γνώσεως και της πίστεως. Η ανθρώπινη γνώση έχει ως γνώρισμα ότι δεν πράττει τίποτε «εκτός εξετάσεως και ερεύνης», αλλά εξετάζει αν υπάρχη δυνατότης να γίνη αυτό που επιθυμεί και θέλει (σελ. 251). Δηλαδή στην ανθρώπινη γνώση υπάρχει πολλή λογική, και μάλιστα λειτουργεί η πεπτωκυΐα λογική, η οποία έχει αποστή των φυσικών όρων λειτουργίας, δηλαδή είναι η λογική που κυριαρχεί και του νοός.

Η πίστη όμως ορίζεται διαφορετικά και εκεί φαίνεται κυρίως η μεγάλη διαφορά της από την ανθρώπινη γνώση και ακόμη η μεγάλη της αξία. Ο άγιος Ισαάκ, μιλώντας για την πίστη, λέγει ότι με την λέξη αυτή δεν εννοούμε την παραδοχή των δογματικών αληθειών γύρω από τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, και τα σχετικά με την ενανθρώπιση του Χριστού και την πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, «ει και αυτή υψηλή εστι λίαν», αλλά κυρίως εννοούμε «την πίστιν την εκ του φωτός της χάριτος ανατέλλουσαν εν τη ψυχή», η οποία με την μαρτυρία της διανοίας στηρίζει την καρδιά για να είναι αδίστακτη στην πληροφορία της ελπίδος (σελ. 261). 

Η πνευματική αυτή πίστη δεν μαθαίνει με την ακοή τα μυστήρια, «αλλ’ εν τοις πνευματικοίς οφθαλμοίς τα μυστήρια τα κεκρυμμένα εν τη ψυχή, και τον κρυπτόν και θείον πλούτον, τον κεκρυμμένον εκ των οφθαλμών των υιών της σαρκός και αποκαλυπτόμενον εν τω πνεύματι τοις εν τη τραπέζη του Χριστού διαιτωμένοις εν τη αδολεσχία των νόμων αυτού...» (σελ. 261). 

Δηλαδή ενώ η ανθρώπινη γνώση αποκτάται με την ενέργεια της λογικής και με την ανθρώπινη αναζήτηση, η θεία γνώση αποκτάται με την πίστη. Και αυτή η πίστη είναι κυρίως εκείνη που ανατέλλει στην ψυχή από το Φως της Χάριτος, και με την δύναμη αυτή μαθαίνει ο άνθρωπος όλα εκείνα τα μυστήρια που είναι κρυμμένα από τους οφθαλμούς των σαρκικών ανθρώπων του αιώνος τούτου. Γι’ αυτό η «πίστις λεπτοτέρα της γνώσεως, καθώς η γνώσις των πραγμάτων των αισθητών» (σελ. 261). 

Όπως η ανθρώπινη γνώση είναι λεπτοτέρα των αισθητών πραγμάτων, έτσι και η πίστη, που είναι θεία γνώση, είναι λεπτοτέρα της ανθρωπίνης γνώσεως.

Ο άγιος Ισαάκ παρουσιάζει την διαφορά μεταξύ της ανθρωπίνης γνώσεως και της πίστεως. Η ανθρώπινη γνώση δεν μπορεί να μάθη χωρίς εξέταση, ενώ η πίστη «φρόνημα εν καθαρόν και απλούν επιζητεί το απέχον πάσης πανουργίας... ο οίκος της πίστεως έννοια νηπιώδης εστί, και καρδία απλή» (σελ. 251).

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Επίσκοπος είσθε ή διπλωμάτης;


Γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
(Απευθυνόμενος προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα)

Παναγιώτατε, διακηρύσσετε urbietorbi, ότι «ουδεμία διαφορά χωρίζει τας δύο Εκκλησίας». 

Συμπροσεύχεσθε μετ’ αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. 

Πότε η Εκκλησία ημών συνηρίθμησεν ομού μετά των Ορθοδόξων Επισκόπων τους Επισκόπους των αιρετικών; 

Δογματικής και κανονικής ακριβείας γλώσσαν ομιλείτε ή ευελίκτου διπλωματικής υποκρισίας; 

Επίσκοπος είσθε ή διπλωμάτης;

Παναγιώτατε, Μυριάκις προτιμότερον να εκριζωθή ο ιστορικός της Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος και να μεταφυτευθή εις έρημον τινα νησίδα του πελάγους, ακόμη δε και να καταποντισθή εις τα βάθη του Βοσπόρου, ή να επιχειρηθή έστω και η ελαχίστη παρέκλισις από της χρυσής των πατέρων γραμμής, ομοφώνως βοώντων: «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως».

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Συγχώρα με, αγάπη μου ~ Τάσος Λειβαδίτης


Συγχώρα με, αγάπη μου ~ Τάσος Λειβαδίτης

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου…
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί… 

Όλα μπορούσανε να γίνουνε 
στον κόσμο αγάπη μου 
τότε που μου χαμογελούσες… 
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου 
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου 
αγαπημένη μου… 

Αλλαγή πλεύσης...


Και καμιά φορά κουβαλάμε και του άλλου το Σταυρό για να τον ξεκουράζουμε….

Δεν υπάρχει πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο….
Από το να αγαπάς τον άλλο με πόνο ψυχής….
Τότε ο Κύριος είναι που ευαρεστείται πολύ….


Και καμιά φορά πριν ξαπλώσω το βράδυ….
Σκέπτομαι…
Σήμερα Κύριε έκανα κάτι…
Για να σε κάνω να χαμογελάσεις….;

Να αγαπάς έναν άγνωστο….
Και να κλαις γι΄αυτόν….
Και να προσεύχεσαι….

Όχι για σένα που είσαι ανάξιος….
Αλλά η προσευχή που κάνεις για τον άλλο….
Σου δίνει παρρησία ενώπιον του Κυρίου….
Χίλιες Δόξες στο Θεό….

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!



Συγγραφή κειμένου Λαμπρινή Παπαποστόλου για Λόγο Φωτός

Για τους άστεγους... όπου γης (Δωρεάν φαγητό)


Σοφία Ντρέκου

Ήταν ένας νέος ωχρός, καθόταν στο πεζοδρόμιο, 
χειμώνας, κρύωνε. «τι περιμένεις;» του λέω...
«τον άλλο αιώνα» μου λέει. Και χιόνιζε
ήσυχα, ήσυχα, όπως πάνω από έναν τάφο.

Ας σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας αυτές τις δύσκολες μέρες του χειμώνα. Ζούμε σε δύσκολες εποχές υποκρισίας και πουριτανισμού και αυτοί πού απολαμβάνουν μια σχετική οικονομική ασυλία θεωρούν πώς οι καταποντισμένοι του βίου δικαίως πάσχουν. Από την άλλη η ανέχεια φέρνει γκρίνια και καχυποψία. Σε αυτές τις δύσκολες εποχές, λοιπόν, το να δίνεις τροφή στον πεινασμένο, στέγη στον άστεγο, ρούχο στον γυμνό, ελπίδα στον απελπισμένο είναι η μ ο ν α δ ι κ ή και κορυφαία πράξη αντίστασης. Δεν γίνονται οι ρωγμές με την γροθιά αλλά με την αγάπη. Το σύστημα σήμερα πάσχει από καπιταλιστική ηθική προτεσταντισμού. Η ηθική αυτή είναι η χειρότερη τυραννία γιατί αγγίζει από τον άρχοντα ως τον ζητιάνο.

Ο ποιητής μας Νικηφόρος Βρεττάκος, στέκεται πλάι στους καταφρονεμένους, τους δυστυχείς, τους παρίες της ζωής. Ίσως νιώθει πως κι ο ίδιος είναι ένας απ' αυτούς. Υπάρχει στους τρεις αστέγους αυτούς μια υπερηφάνεια, μια αδιαλλαξία, μια εναντίωση στους ανθρώπους και την κοινωνία τους, στο ίδιο το πεπρωμένο, που τους προσδίδει μια διάσταση τραγική.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Η συμβολή της Θεοτόκου στην θέωση του ανθρώπου ~ π. Γεώργιος Καψάνης


Ἡ συμβολὴ τῆς Θεοτόκου στὴν θέωσι τοῦ ἀνθρώπου

Μακαριστός Αρχ. Γεώργιος Καψάνης


Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς δίδει αὐτὴν τὴν δυνατότητα, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸκαὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὸν πρωταρχικὸ σκοπὸ ποὺ εἶχε τάξει ὁ Θεὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Γι᾿ αὐτὸ ἀναγγέλλεται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὡς ἡ ὁδός, ἡ θύρα, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ἡ ζωή, ἡ ἀνάσταση, τὸ φῶς. Εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος διορθώνει τὸ λάθος τοῦ πρώτου Ἀδάμ. Ὁ πρῶτος Ἀδὰμ μᾶς χώρισε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀνυπακοή του καὶ τὸν ἐγωισμό του.

Ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, μᾶς ἐπαναφέρει πάλι στὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν ὑπακοή Του πρὸς τὸν Πατέρα, ὑπακοὴ μέχρι θανάτου, «θανάτου δὲ σταυροῦ». Προσανατολίζει πάλι τὴν ἐλευθερία μας πρὸς τὸν Θεό, ἔτσι ὥστε προσφέροντάς την σ᾿ Αὐτὸν νὰ ἑνωνόμαστε μαζί Του.

Ιερομάρτυς Ιωάννης Κοτσούρωφ

(Οι πιστοί υψώνουν σταυρό στο μέρος όπου υπήρχε ο ναός της Αγίας Αικατερίνης 
και ο τάφος του Αγίου)

Άγιος Ιερομάρτυς Ιωάννης Κοτσούρωφ
Ο πρώτος μάρτυρας της νεότερης Ρωσίας († 31 Οκτωβρίου 1917)

Ο Ιερομάρτυς άγιος Ιωάννης γεννήθηκε το 1869. Ήταν γιος του ιερέως Αλεξάνδρου Κοτσούροφ. Ο πατήρ Αλέξανδρος - εφη­μέριος στο ναό των Θεοφανείων, στο χωριό Βιγκελτινοσούρκ - ήταν ταπεινός και είχε εμφυσήσει το φόβο του Θεού στα παιδιά του, ιδιαίτερα στον Ιωάννη, που ήταν το πιο ευαίσθητο. Ο Ιω­άννης το 1891 αποφοίτησε από το Θεολογικό Σεμινάριο της πό­λεως Ριαζάν. Στη συνέχεια ενεγράφη στη Θεολογική Ακαδη­μία, στην Άγια Πετρούπολη. Αποφάσισε ν' αφιερώσει τη ζωή του στην ιεραποστολή. 

Το 1895 στάλθηκε στην Αλάσκα ως ιε­ραπόστολος. Μετά τη χειροτονία του, τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, τοποθετήθηκε εφημέριος στο ναό του αγίου Βλαδίμηρου στο Σικάγο, και στους Τρεις Ιεράρχες της πόλεως Στρήτορ. Οι να­οί ήσαν άδειοι. Όμως, αυτό δεν έκαμψε το ζήλο του. Με πολλή προσευχή και πολύ αγώνα, μέσα σε τρία χρόνια ασκητικής ζωής στο Σικάγο, ο άγιος Βλαδίμηρος απέκτησε ποίμνιο διακοσίων περίπου ψυχών και οι Τρεις Ιεράρχες ενενήντα. Ίδρυσε επίσης και κατηχητικά σχολεία. Ο πατήρ Ιωάννης βάπτισε ο ίδιος τα παιδιά του, μη υπαρχόντων άλλων ιερέων.

Η Αγία Περπέτουα & οι συν αυτή μαρτυρήσαντες

Η Αγία Περπέτουα 
& οι συν αυτή μαρτυρήσαντες
Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου

Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες μετά τη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού και υπό την εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, χύθηκε αφθονο το αίμα αθώων ανθρώπων νεαρής κυρίως ηλικίας, που ήταν όμως αρκετό για να στερεώσει στην πίστη ολόκληρο σχεδόν τον τότε, αλλά και τον μετέπειτα κόσμο. 

Για πρώτη φορά μια θρησκεία κατακτούσε τους ανθρώπους μέσω ενός πρωτόγνωρου δρόμου αγάπης και θυσίας. Με έναν αιματηρό για τους Χριστιανούς τρόπο, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μεταμορφώθηκε από άγριο θηρίο σε μια επικράτεια ειρήνης για πολλά χρόνια. Οι καρδιές των ανθρώπων αλλοιώθηκαν, μαλάκωσαν και ανανεώθηκαν. 

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Ποια ώρα γεμίζουν οι εκκλησίες με αγγέλους ~ Γερόντισσα Λαμπρινή Βέτσιου


Ποια ώρα γεμίζουν οι εκκλησίες με αγγέλους 
Γερόντισσα Λαμπρινή Βέτσιου

Στην θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσε είχε εμπειρίες και κάποιες από αυτές τις εκμυστηρεύτηκε ως έξης: «Όλα αυτά που προσφέρουμε στην Προσκομιδή, κρασιά, κεριά και τα ονόματα, τα παίρνουν Άγγελοι και τα πηγαίνουν απάνω.

Μια φορά είχα πάει στην αγία Αικατερίνη...

Είχαν μνήμη (εορτή αγίου) εκεί και έδωκα το χαρτάκι μου με τα ονόματα. Το πρωΐ υστέρα πού είχε τελειώσει η Λειτουργία, είδα κατά γης το χαρτάκι στο Ιερό μπροστά. Στενοχωρήθηκα και είπα: «Αχ, Θεέ μου, αγία Αικατερίνη, ήρθα εδώ και δεν διαβάστηκαν τα ονόματά μου».

Τη νύχτα στον ύπνο μου ήρθε μία νέα ωραία (αγία Αικατερίνη) και μου είπε: «Φοβήθηκες, παιδί μου, μήπως δεν διαβάστηκαν τα ονόματα; Τα διάβασα εγώ, ας μην τα διάβασε ο παπάς».

Στα χέρια της κρατούσε ένα χαρτί. Μου το έδειξε. Είδα ότι ήταν το χαρτί πού είχα γράψει τα ονόματα και το είχα δώσει στον παπά για να τα μνημονεύσει στην Προσκομιδή. Όταν όμως έρχεται η ώρα της μεταδόσεως τότε είναι όλη η Εκκλησία γεμάτη από τα αγγελικά πνεύματα. Τώρα τα βλέπω έτσι σαν αστραπή...

Περνάνε Άγγελοι με τα φτερά τους, όμορφα τα πρόσωπα τους, όπως είμαστε οι άνθρωποι. Αυτοί είναι ψηλά, και μείς χαμηλά. Φωνάζει ο παπάς από δω, ο ψάλτης από κει, βγαίνουν όλοι εκεί και κουλουριάζουν (κυκλώνουν) τον παπά γύρω-γύρω...

Το θαύμα του φακίρη και η ευχή του Ιησού


Το θαύμα του φακίρη και η ευχή του Ιησού


Ο αυτόπτης μάρτυς και αφηγητής τον κατωτέρω περιστατικού, αρχιμανδρίτης Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν, είναι ένας από τους πολλούς νεομάρτυρες κληρικούς της επαναστατικής περιόδου της Ρωσίας. Στην κοσμική του ζωή είχε μια λαμπρή σταδιοδρομία σαν αντιπλοίαρχος του πολεμικού ναυτικού και παράλληλα αναμίχθηκε βαθειά μέσα στον αποκρυφισμό εκδίδοντας το αποκρυφιστικό περιοδικό Ρέμπους.

Η θέα τού Θεού και τα άγια λείψανα


Η θέα τού Θεού και τα άγια λείψανα
τών φωτισμένων προς τη θέωση

Του π. Ιωάννη Ρωμανίδη


Βέβαια, πάνω απ' όλα, εκείνος που έχει φωτισμένο νου, που λέγεται πρώτη θεωρία, έχει την δυνατότητα, αν ο Θεός θελήσει, να δει και την δόξα της θεότητος.

«Αν δεν φθάσω στον φωτισμό, δεν είμαι έτοιμος να αντικρύσω την δόξα του Θεού».
Αυτό το βλέπουμε και στους Αποστόλους. Είχαν φωτισθεί από τον Θεό και γι' αυτό εμφανίσθηκε σε αυτούς ο αναστάς Χριστός,

«Εμφανίζεται ο Χριστός για την τελειότητά τους, όπως κάνει σε όλους, τους φθάνοντας στον φωτισμό, προς την θέωση δηλαδή».
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός μετέχει της αγιότητος.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Φωτισμός του νου και Νοερά Προσευχή


Φωτισμός του νου και Νοερά Προσευχή

Του π. Ιωάννη Ρωμανίδη


Ο φωτισμός του νου δεν είναι μια τεχνική μέθοδος, με την οποία διαχωρίζεται η νοερά ενέργεια από την λογική ενέργεια, αλλά είναι μια κατάσταση επισκέψεως του Αγίου Πνεύματος. Αυτό γίνεται με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

«Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας εκείνος ο οποίος έχει την επίσκεψη αυτή του Αγίου Πνεύματος, αποκτά την φώτιση του νου. Το Άγιον Πνεύμα έρχεται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, ανεξάρτητα από την λογική. Το Άγιον Πνεύμα μάς δίνει την ευχή και αποκτάμε την νοερά προσευχή, την νοερά λατρεία. Εμείς δίνουμε στον Θεό την λογική λατρεία».

Άλλωστε, η απουσία του Αγίου Πνεύματος συνιστά τον σκοτασμό του νου. «Τι σημαίνει εσκοτισμένος νους, Δεν έχει Πνεύμα άγιον να προσεύχεται μέσα στην καρδιά».

Φωτισμός του νου είναι η πρώτη θεωρία, από την οποία ο άνθρωπος ανεβαίνει στην θέα της δόξης του Θεού. «Γενικά, χωρίζονται οι εμπειρίες αυτές περί Θεού στο στάδιο του φωτισμού και στο στάδιο της Θεώσεως, δηλαδή. Το στάδιο της Θεώσεως δεν είναι μόνιμη κατάσταση στην ζωή αυτή, αλλά διαρκεί καθ’ όσον κανείς φτάνει στην θέωση και παραμένει στην θέωση και μετά επανέρχεται στον φωτισμό. Η σταθερή κατάσταση, η πνευματική, είναι η κατάσταση του φωτισμού». 

Η εμπειρία του φωτισμού του νου βιώνεται με την νοερά προσευχή, διότι εάν ο άνθρωπος «έχει φώτιση, έχει νοερά προσευχή».

«Έχουμε θεοπνεύστους, αυτούς οι οποίοι ευρίσκονται στην κατάσταση φωτισμού, αυτοί που έχουν την νοερά ευχή, την ευχή του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά. Γιατί είναι αυτοί θεόπνευστοι; Διότι το ίδιο το Άγιον Πνεύμα προσεύχεται μέσα τους. Εφ' όσον δεν είναι δική τους η προσευχή αυτή δηλαδή, είναι το Πνεύμα που προσευχόταν μέσα τους. Και αυτό είναι θεοπνευστία. Και αυτά τα δύο μαζί στην εκκλησιαστική ορολογία λέγονται θεωρία».

«Για τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο φωτισμός αποτελείται από ρήματα και νοήματα, αλλά υπό μορφή προσευχής. Οπότε, μέσα στις προσευχές, στην κατάσταση του φωτισμού υπάρχουν τα ρήματα και τα νοήματα.

Και ο άνθρωπος ο οποίος έχει την προσευχή της καταστάσεως του φωτισμού, δηλαδή την νοερά προσευχή στην καρδιά, αυτή η προσευχή φωτίζει τον νου του ανθρώπου, βλέπει δια της πίστεως πλέον, με την μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος, πράγματα μέσα στην καρδιά του τα οποία πριν δεν τα έβλεπε, αλλά τα βλέπει δια της πίστεως αυτά τα πράγματα και κατανοεί πνευματικά, όχι φιλοσοφικά, τα ρητά και τα νοήματα.

Διαβάζει την Αγία Γραφή, έχει κατανόηση των ρητών και των νοημάτων, όχι εξ επόψεως φιλοσοφικής μεθόδου, αλλά εξ επόψεως μεθοδολογίας. Γιατί; Διότι τα ρητά και τα νοήματα θεωρούνται ως φάρμακα του ανθρώπου. Δηλαδή, όπως ο άνθρωπος έχει φάρμακα, αφού είναι άρρωστος, όταν φθάσει στην υγεία, καταργεί τα φάρμακα. Δεν είν' έτσι;

Δεν δίνουμε στους υγιείς ανθρώπους φάρμακα, τα δίνουμε στους αρρώστους, διότι είναι άρρωστοι. Και επειδή ο άνθρωπος είναι άρρωστος, γι' αυτό και έχει το φάρμακο του φωτισμού δηλαδή. Και ο φωτισμός αυτός αποτελείται από ρητά και νοήματα υπό μορφήν προσευχής, αδιαλείπτου προσευχής στην καρδιά.

Λοιπόν, αυτή η κατάσταση του φωτισμού είναι η επαφή του ανθρώπου με τον Θεό, είναι η πρώτη κοινωνία με τον Θεό, οπότε ο άνθρωπος γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος, Γιατί; Διότι το Άγιον Πνεύμα προσεύχεται μέσα στην καρδιά.

Αν πάρετε τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου και τις διαβάσετε από αυτής της επόψεως, σιγά-σιγά θα καταλάβετε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα κατά τον Απόστολο Παύλο. Και όταν μιλάει περί γλωσσολαλίας αυτό εννοεί. Όταν λέει "προσεύξομαι τω νοΐ" (Α' Κορινθίους ιδ: 15), σημαίνει θα προσευχηθώ λογικώς, διότι έχουμε και την λογική προσευχή, αλλά θα προσευχηθώ και πνευματικώς, νοερώς δηλαδή.

Και με την καρδιά προσεύχεται αδιαλείπτως όλο το εικοσιτετράωρο, ενώ με την λογική προσεύχεται ο άνθρωπος κάποτε-κάποτε, διότι τις άλλες ώρες η λογική είναι απησχολημένη με καθημερινές δουλειές».

Ενώ η νοερά προσευχή στον ενήλικα ενεργεί με λέξεις που γνωρίζει, εν τούτοις στα μωρά παιδιά ενεργεί χωρίς λέξεις και χωρίς λόγια. Ο νους προσεύχεται με τις λέξεις που προσφέρει η λογική. Όταν, όμως, η λογική στα μωρά παιδιά δεν έχει ολοκληρωμένες λέξεις, τότε ο νους προσεύχεται με τον τρόπο που εκφράζεται η μη απηρτισμένη ακόμη λογική του παιδιού.

«Δεν έχει σχέση ποια είναι η μορφή των λέξεων, αρκεί να είναι από ψαλμούς, από ευχές της Εκκλησίας κλπ. Το ίδιο που εσύ λες με την λογική σου, με αυτό το ίδιο το Άγιον Πνεύμα προσεύχεται. Όπως το μωρό παιδί δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει λέξεις. Στο μωρό, όταν γίνεται η φώτιση, γίνεται χωρίς τα λόγια, δεν είναι ανάγκη να είναι λόγια αυτά, απλώς η μνήμη υπάρχει. Οπότε, τα μωρά έχουν την μνήμη αυτή. Γι' αυτό και όταν πάρετε ένα μωρό και το διδάξετε και λογικά να πιστεύει, μπορεί να είναι Άγιο. Στα δύο με τρία του χρόνια μπορείς να διδάξεις και νοερά προσευχή». 

Πάντως, η νοερά ευχή στην καρδιά δεν είναι ένα συναισθηματικό γεγονός, αλλά είναι εμπειρία πραγματική.

«Η ευχή μέσα στην καρδιά είναι εμπειρικό φαινόμενο, διότι ο άνθρωπος, όταν έχει την ευχή μέσα στην καρδιά του, την ακούει, δηλαδή είναι μάρτυς ότι έχει αυτή την εμπειρία, δεν είναι μια φαντασία, δηλαδή. Ο φωτισμός είναι εμπειρία, η θέωση είναι εμπειρία.

Μετά έχουμε και ένα άλλο φαινόμενο, μιαν άλλη όψη του θέματος. Είναι το θρησκευτικό μέρος του θέματος. Ο άνθρωπος έχει την ενέργεια που την λέμε νοερά ενέργεια και δεν είναι λογική ενέργεια. Η λογική ενέργεια έχει ως κέντρο το νευρολογικό σύστημα, η νοερά ενέργεια ως κέντρο έχει την καρδιά του ανθρώπου. 

Ώστε, όταν χωρισθεί η νοερά ενέργεια από την λογική ενέργεια και έχει την ευχή και είναι περιορισμένη η νοερά ενέργεια στον χώρο της καρδιάς, και κάθεται η καρδιά και κάνει τον παπά και τον ψάλτη, δηλαδή, όλο το εικοσιτετράωρο, τότε έχουμε τον άνθρωπο ναό του Αγίου Πνεύματος, εξ αιτίας αυτής της εμπειρίας». 

«Να φεύγουν οι λογισμοί και να τεθεί ο άνθρωπος υπό την επίβλεψη ενός Πνευματικού, ο οποίος να μπορέσει να τον οδηγήσει, ώστε να γίνει πραγματικά ναός του Αγίου Πνεύματος και να φθάσει στο να έχει την νοερά ευχή μέσα στην καρδιά του. Δηλαδή, και έτσι να γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος. Και αυτός είναι ο κυρίως φωτισμός στους Πατέρες της Εκκλησίας. 

Η ευχή, δηλαδή η κατάσταση της ευχής, αυτός είναι ο φωτισμός. Και όταν ευρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση, τότε η ευχή ή η προσευχή μπορεί να είναι ολόκληρη, μπορεί να μην είναι. 

Στην αρχαία Εκκλησία δεν ήταν μόνον ας πούμε το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν" κλπ. Στην Δύση η νοερά ευχή γινόταν με ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης. Και φαίνεται από τον Απόστολο Παύλο, στην προς Εφεσίους, που λέει "άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία υμών τω Κυρίω" (Εφ ε΄ 19). Εκεί "άδοντες και ψάλλοντες" δεν είναι το μοντέρνο ψάλσιμο που γίνεται στην Εκκλησία. 

Διότι στην αρχαία Εκκλησία λέγεται ψάλτης, επειδή έλεγε τους ψαλμούς. Και από εκεί είναι ο ψάλτης, είναι εκείνος που λέει ψαλμούς. Οπότε, όταν λέει "άδοντες και ψάλλοντες", σήμερα θα λέγαμε μόνον "ψάλλοντες" δηλαδή δεν θα λέγαμε "άδοντες". Ψάλλοντες θα λέγαμε και αυτό είναι και το άδοντες μέσα σήμερα. Τότε όμως υπήρχε διάκριση, άδοντες και ψάλλοντες. Το "ψάλλοντες" είναι οι ψαλμοί». 

«Και όταν ο άνθρωπος αποκατασταθεί σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι φωτισμένος και τότε γίνεται φυσιολογικός, έχει κοινωνία με τον Θεό. Αυτός είναι ο ναός του Θεού».



"Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας
κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη"
 Τόμος Β΄

Του Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου



Καπετάνιος Αγιογράφος ~ Φώτης Κόντογλου



"Καπετάνιος Αγιογράφος"
Φώτης Κόντογλου

Σαν σήμερα Χριστούγεννα, στὰ 1864, ἔκανε μεγάλη φουρτούνα μὲ χιονιά. Στ’ἀγριεμένο πέλαγο δὲν φαινότανε πουθενὰ πανί. Μοναχὰ ἕνα μικρὸ καΐκι πάλευε μὲ τὸ χάρο ἀνοιχτὰ ἀπὸ τὴν Τῆνο. Ἤτανε ἑνὸς καπετὰν Γιώργη ἀπὸ τὴ Νάξο, φορτωμένο κρασιὰ ἀπὸ τὴ Σαντορίνη.

Ὅλη τὴ μέρα ἀγαντάριζε στὸν ἀγέρα, μὰ σὰν σκοτείνιασε, ὁ βοριὰς σκύλιαξε κ' ἔσπασε τ’ ἄρμπουρο, ἔβγαλε καὶ τὸ τιμόνι ἀπὸ τὰ βελόνια. 

Οἱ ἄνθρωποι προφτάξανε καὶ ρίξανε τὴ βάρκα στὴ θάλασσα καὶ μπήκανε μέσα. Δὲν εἴχανε ἀλαργάρει ὥς μιὰ τουφεκιὰ τόπο, καὶ βούλιαξε τὸ καΐκι. Τὴ βάρκα τὴν ἅρπαξε τὸ μπουρίνι καὶ τὴν πήγαινε ὅπου ἤθελε μέσα στὴν πίσσα τῆς νύχτας.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Είναι εύκολο να κερδίζεις την μάχη στον πνευματικό πόλεμο που γίνεται μέσα στο σπίτι σου;


Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα όταν με συμβούλεψε η γερόντισσα κοιτώντας με βαθιά στα μάτια να κάνω έναν χριστιανικό γάμο με έναν πιστό χριστιανό και όχι με κάποιον κοσμικό.

Όταν ένας κοσμικός παντρεύεται έναν πνευματικό άνθρωπο συνήθως νικάει το κοσμικό μου είπε. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που μένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.

Αγαπώ αληθινά;


Αγαπώ αληθινά;

«Ἡ Χριστιανική Αγάπη»
Ἀπό τό βιβλίο «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ»
Ὀμιλίες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου





Ὁ Κύριος εἶπε: «Ὅπου εἶναι συναγμένοι δύο ἤ τρεῖς στό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι κι ἐγώ ἀνάμεσά τους» (Ματθ. 18, 20).

Ὥστε, λοιπόν, δέν βρίσκονται δύο-τρεῖς ἑνωμένοι στό ὄνομά Του; Βρίσκονται, ἀλλά σπάνια. Ἄλλωστε δέν μιλάει γιά μιάν ἁπλή τοπική σύναξη καί ἕνωση ἀνθρώπων. Δέν ζητάει μόνο αὐτό. Θέλει, μαζί μέ τήν ἕνωση, νά ὑπάρχουν στούς συναγμένους καί οἱ ἄλλες ἀρετές. Μ’ αὐτά τά λόγια, δηλαδή, θέλει νά πεῖ: «Ἄν κάποιος θά ἔχει Ἐμένα σάν βάση καί προϋπόθεση τῆς ἀγάπης του στόν πλησίον, καί μαζί μ’ αὐτήν τήν ἀγάπη ἔχει καί τίς ἄλλες ἀρετές, τότε θά εἶμαι μαζί του».

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Ένας ύμνος στόν Κύρ - Φώτη Κόντογλου


Σὲ βεβαιώνω πὼς αἰσθάνομαι στεναχώρια καὶ θλίψη ὅποτε δημοσιευθεῖ τίποτα γιὰ μένα. Ἀνέκαθεν ἀπέφευγα τὰ δοξάρια. Πολὺ φτηνὸ πράγμα. Ἀφοῦ εἶπα πολλὲς φορὲς νὰ μὴ γράψω πιὰ νὰ μὲ ξεχάσουν. Τί ὄμορφο πράγμα νὰ ζεῖς ξεχασμένος..

...τὸ κάθε τι εἶνε τυλιγμένο μέσα σὲ μυστήριο. Αὐτὸ τὸ μυστήριο θέλουνε νὰ βγάλουνε οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι. Μὰ ξεγυμνώνουνε τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ κάθε βαθὺ αἴσθημα. Ἀφοῦ καὶ οἱ Χριστιανοὶ τῆς σήμερον θέλουνε νὰ κάνουνε τὸν Χριστιανισμὸ χωρὶς μυστήρια, δηλαδὴ χωρὶς Χριστό. Ἂν δὲν νοιώθεις μυστήριο σὲ ὅ,τι βλέπεις, σὲ ὅ,τι ἀκοῦς, σὲ ὅ,τι πιάνεις, εἶσαι στ᾿ ἀλήθεια πεθαμένος ἄνθρωπος...

Έλα τώρα, Κώστα, να τα πούμε, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός".

«Έλα τώρα, Κώστα, να τα πούμε, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός»

Από το βιβλίο «Ο Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης»

«Εγώ ειμί η Ανάστασις και η Ζωή»




Όταν ο Αρσένιος ήταν δεκαπέντε ετών, ο μεγάλος αδελφός του ανησυχούσε γι'αυτόν μήπως αρρωστήσει από την υπερβολική νηστεία. Τότε ένας γείτονας ονόματι Κώστας του είπε: "Μην στενοχωριέσαι, θα τον κάνω εγώ να αλλάξη μυαλό, να πετάξη μόνος του τα βιβλία που διαβάζει και να αφήση τις προσευχές και τις νηστείες". Μια μέρα λοιπόν που συνάντησε τον Αρσένιο, άρχισε να του μιλάει για την θεωρία του Δαρβίνου. Του είπε ωστόσο ότι ο Χριστός ήταν σίγουρα ένας καλός άνθρωπος. Του είπε και πολλά άλλα, ώσπου τον ζάλισε. Και ζαλισμένος όπως ήταν ο Αρσένιος, έτρεξε στο καταφύγιό του, το Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας.


Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Μεταπατερική και συναφειακή «θεολογία» ~ Μητρ. Ναυπάκτου Ιερόθεος

Μεταπατερική και συναφειακή «θεολογία» 
Μητρ. Ναυπάκτου Ιερόθεου Βλάχου


Μελετώντας κανείς τα κείμενα της Αγίας Γραφής και των Πατέρων, διαπιστώνει ότι η βάση της ορθόδοξης θεολογίας είναι η αποκάλυψη του Θεού που δόθηκε στους Προφήτες, τους Αποστόλους και τους Πατέρες δια μέσου των αιώνων.
Είναι χαρακτηριστική η αρχή της προς Εβραίους Επιστολής: «Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις, επ ἐ­σχά­του των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν υιώ» (Εβρ. α , 1). 

Έτσι, οι Άγιοι είναι οι θεόπνευστοι θεολόγοι, οι οποίοι διατυπώνουν την εμπειρία τους σε όρους για να την διαφυλάξουν από την αίρεση και την διαστρέβλωση. 

Οπότε, οι όροι-δόγματα είναι σημαντικό στοιχείο της παραδόσεώς μας και δεν μπορεί κανείς να τα κλονίση χωρίς να χάση τον δρόμο προς την σωτηρία του. 
Είναι σημαντική η φράση της ησυχαστικής Συνόδου του 14ου αιώνος, όπως εκφράζεται στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας, ότι πορευόμαστε «κατά τας των αγίων θεοπνεύστους θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα»....
Οι Άγιοι δεν εκφράζουν δική τους θεολογία, αλλά διατυπώνουν, με τα ιδιαίτερα χαρίσματά τους, την αποκάλυψη την οποία βίωσαν εν Αγίω Πνεύματι.
Έξω από αυτήν την προοπτική όχι μόνον δεν υπάρχει ορθόδοξη θεολογία, αλλά κλονίζεται σοβαρώς το θεμέλιο της σωτηρίας. 

Επιστολή του Πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου


Επιστολή του Πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου 
σχετικά με τον παλαιοημερολογίτικο Ζηλωτισμό 


Αθήνα, 22 Ιουλίου 1971
Προσφιλέστατε π. Νικόδημε
χαίρε εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Πέρασε πάνω από ένας μήνας από τότε που έλαβα την επιστολή σου. Άργησα να απαντήσω, λόγω φόρτου απασχολήσεων. Παρακαλώ να με συγχωρέσεις. Απαντώ κάπως περιληπτικά, με την επιφύλαξη να επανέλθω, αν η Οσιότητά σου θελήσει νέες διευκρινήσεις.

Αρχικά, φίλτατε π. Νικόδημε, οφείλω να σου πω μια πικρή αλήθεια, που θα σου φανεί πολύ παράδοξη και θα σε εκπλήξει. Μέχρι σήμερα απέφευγα - κατ' οικονομία - να διατυπώσω αυτή τη θέση ή την διατύπωνα με έμμεσο τρόπο, αλλά από τη στιγμή που τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω και εκλεκτά πρόσωπα- που έχουν όμως συνείδηση γεμάτη φόβο - προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες, πέφτοντας θύματα μιας αδίστακτης προπαγάνδας κατά της Εκκλησίας, είναι καιρός να λεχθεί η αλήθεια δίχως περιστροφές κι επιφυλάξεις.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Εἰλικρινεῖς Απαντήσεις σε Ἐσχατολογικές Ερωτήσεις (B')

Πρωτοπρεσβυτέρου Π. Ιωάννη Φωτόπουλου
Εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Αττικής


Ερώτηση 2η: 
Ἡ ἐνασχόληση μέ τόν Ἀντίχριστο, τίς μεγάλες δυσκολίες καί τό πιθανό μαρτύριο που θά ὑποστοῦν οἱ Χριστιανοί, δημιουργοῦν φόβο, ἄγχος καί ἀνασφάλεια σέ ὅσους τά ἀκοῦνε. Μερικοί δέν μποροῦν νά κοιμηθοῦν καί ἄλλοι θεωροῦν μάταιο νά ἀσχοληθοῦν μέ τή δουλειά τους, τή μόρφωση καί ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν τους. Μήπως, λοιπόν θά ἦταν σκόπιμο νά μή γίνονται αὐτές οἱ συζητήσεις ἀλλά νά δοθεῖ ἔμφαση στήν πνευματική ζωή;

Ἀπάντηση: 
Ὡς ἕνα βαθμό τά προαναφερθέντα εἶναι ἀληθινά. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέπτομαι ἕνα λαϊκό ἀνέκδοτο πού ἐκφράζει τήν ἰσορροπία τοῦ ἑλληνορθοδόξου λαοῦ μας. Ρώτησαν, λέει, μιά φορτωμένη γκαμήλα: "Τί προτιμᾶς; Ἀνηφόρα ἤ κατηφόρα; " Καί ἐκείνη : "Γιατί ; Χάθηκε τό ἴσωμα ; " 

Θέλω νά πῶ μ' αὐτό ὅτι χρειαζόμαστε τή μεσαία καί εὐαγγελική ὁδό : Οὔτε ἀδιαφορία καί περιφρόνηση γιά τά αὐξανόμενα σημεῖα τῶν καιρῶν, οὔτε ἄγχος καί φόβο γιά τά ἐπερχόμενα δεινά.

Ὑπάρχουν καί πολλοί εὐαίσθητοι ἄνθρωποι πού τρομοκρατοῦνται καί γι'αὐτό χρειάζεται διάκριση καί προσοχή ὅταν μιλοῦμε γιά τά ζητήματα αὐτά. Αὐτή ἡ διάκριση προϋποθέτει νήψη, ἐγρήγορση καί καθαρό νοῦ πού ἐπιτυγχάνονται μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί ὅλη τήν πνευματική ζωή. 

Ο Γέροντας Παϊσιος - τήν εὐχή του νἄχουμε- αὐτή τήν ὀρθή στάση τήν ἐξέφραζε μέ ἕναν ἀποφατικό ὅρο : "Καλή ἀνησυχία". Γράφει λοιπόν στό κείμενό του "Σημεῖα τῶν καιρῶν" ὅτι:οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι...ἔπρεπε νά ἀνησυχοῦν πνευματικά καί νά βοηθήσουν τούς χριστιανούς μέ τήν καλή ἀνησυχία καί νά τούς τονώνουν στήν πίστη, νά νιώθουν θεϊκή παρηγοριά".

Ἑπομένως καί ἀ ν η σ υ χ ί α καί κ α λ ή, πρέπει νά ἔχουμε. 

Αὐτό σημαίνει ἐνημέρωση γιά τά σημερινά σημεῖα μέ τρόπο ὅμως ἤρεμο καί διαυγῆ, ὥστε νά μποροῦμε νά ἀφομοιώσουμε ὅσα συμβαίνουν καί νά τοποθετηθοῦμε ἀπέναντί τους μέ σταθερότητα καί νηφαλιότητα, μέ πίστη καί σταθερή προσήλωση στόν Χριστό. Πρέπει μέ τή βοήθεια τῆς προσευχῆς νά αὐξήσουμε τήν πίστη μας ὥστε ἡ θεία χάρις νά μᾶς ἐνισχύσει καί νά μᾶς δώσει "θεϊκή παρηγοριά".

Ὅμως δέν εἶναι δυνατόν νά κρυβόμαστε ἀπό τόν ἑαυτό μας, σάν τή στρουθοκάμηλο. Εἶναι ἀδύνατο νά μή μιλήσουμε γιά τίς μεθοδεῖες τοῦ Σατανᾶ καί τήν ἀντίχριστη προετοιμασία. 

"Τί θά μᾶς πῇ ὁ Χριστός; " ρωτάει ὁ π. Παϊσιος. "ὑποκριταί, τό μέν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τά δέ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;"

Ἐπειτα μέ τή λογική αὐτή δέν θά πρέπει νά μιλᾶμε καί γιά ἄλλα "δυσάρεστα" πού περιέχει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δηλ. γιά τίς θλίψεις και τούς πειρασμούς τῶν ἀγωνιζομένων χριστιανῶν γιά τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί τά μαρτύρια τῶν Ἁγίων καί γιά τήν φοβερά Κρίση καί τήν Κόλαση. Ὅμως ὁ Κύριος μᾶς Ἰησοῦς Χριστός ἐπανειλημμένα ὁμιλεῖ ἀπό ἀγάπη σέ μᾶς γιά ὅλα αὐτά. 

Ἀς ἀφήσουμε λοιπόν τά ...ἀγαπολογικά κηρύγματα πού εἶναι ἄδεια καί ψυχοφθόρα κι ἄς μελετήσουμε μέ προσοχή τήν Ἀγία Γραφή καί τή διδασκαλία τῶν Ἀγίων μας γιά βρισκόμαστε σέ ἀσφαλῆ δρόμο.

Τέλος μή λησμονοῦμε ὅτι ὁ νικητής εἶναι ὁ Χριστός ὅτι ἠ ἀνάστασή Του εἶναι ἠ ἐγγύηση καί τῆς δικῆς μας Ἀναστάσεως. Καί ὁ Γέρων Παϊσιος τό κείμενό του τό ἀρχίζει μέ ἕνα ἐλπιδοφόρο δίστιχο : 'Μετά ἀπό τήν μπόρα τήν δαιμονική, θά ἔλθῃ ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή"



Πρωτοπρεσβυτέρου Π. Ιωάννη Φωτόπουλου
Εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Αττικής 



Ειλικρινείς Απαντήσεις σε Ἐσχατολογικές Ερωτήσεις (Α')


Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ιωάννη Φωτόπουλου
Εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Αττικής

Ἀπό τίς πρῶτες, πρώϊμες προσπάθειες τῆς Νέας Τάξεως νά ἐπιβάλει στήν πατρίδα μας τήν ἠλεκτρονική διακυβέρνηση-σκλαβιά τό 1986 καί τό 1997 καί μέχρι σήμερα πολλά ἐρωτήματα, ὄχι πάντοτε εἰλικρινῆ προέκυψαν κι ἔγιναν πολλές "ἰδεολογικές" μάχες, μεταξύ ἐπισκόπων λοιπῶν κληρικῶν μοναχῶν καί λαϊκῶν.

Τό ὅλο ζήτημα ἐμφανίζεται πολύπλοκο. Κατά τίς συζητήσεις καί τίς ἀνταλλαγές "πυρῶν" ἐμπλέκονται ἐπί μέρους ἐρωτήματα ἀπό τά στοιχειώδη πνευματικά - ἐσχατολογικά, ἕως τεχνολογικά, νομικά καί οἰκονομικά ,συγκερασμένα μέ τίς τρέχουσες πολιτικές εὐρωπαϊκές καί διεθνεῖς ἐξελίξεις. 


Άραγε είμαστε Τελώνες ή Φαρισαίοι;


"Ο Όσιος τελώνης και ο Άγιος Άσωτος"
Από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου


Η ειλικρινής αυτοκατηγορία του Τελώνη τον δικαίωσε ενώποιον του Θεού. Γύρισε στο σπιτικό του όχι όπως είχε φύγει. Είχε πάει στον ναό στεναχωρημένος, θλιμμένος, πικραμένος, γεμάτος τύψεις, ενοχές, ταλαίπωρες μνήμες. Τώρα επιστρέφει άλλος άνθρωπος, ανανεωμένος, μεταμορφωμένος, ξανακαινουργιωμένος.

Η θαυματουργή μετάνοια έχει επιτελέσει ξανά το σωτήριο έργο της. Οτι τον δικαίωσε ο Θεός σημαίνει οτι τον συγχώρεσε. Αυτή η συγχώρηση είναι πηγή μεγάλης και αληθινής χαράς.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Άγιος Νήφων Συνομιλία με αγγέλους


Άγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής 
Συνομιλία με Αγγέλους

από το βιβλίο "Ένας ασκητής Επίσκοπος"


Στην εκκλησία λοιπόν ο μακάριος είχε συνομιλία μ'εναν άγγελο!

Ήταν ο άγγελος που φρουρούσε το άγιο θυσιαστήριο.

-Από καιρό ήθελα πολύ να συναντήσω την ενδοξότητά σου!

-Καλά που με ξέρεις θειότατε; Ο όσιος απόρησε.

-Και γιατί είχες τόσο πόθο να συναντήσεις εμένα, ένα γερο σαπισμένο από την αμαρτία?

-Να γι’αυτό ακριβώς είχα ένα τέτοιο πόθο. Για να γνωρίσω αυτή σου την ταπείνωση. 

Γιατί είχα ακούσει στον ουρανό, πως σου την χάρισε ο Κύριος με το ίδιο Του το χέρι.

-Άκουσες τέτοιο πραγμα; Μα είναι δυνατό να γίνεται λόγος στον ουρανό για ένα σίχαμα σαν κι εμένα;

-Άλήθεια σου λέω, αγαπημένε του Θεού, αποκρίθηκε με ένα ιλαρό χαμόγελο ο άγγελος. Δόλος σε μένα δεν υπάρχει. Άκουσε λοιπόν:

Όποτε πηγαίνω στο επουράνιο θυσιαστήριο, για να μεταφέρω στο Θεό από τούτο, το επίγειο, τις ικεσίες και τις προσφορές των χριστιανών, φτάνουν στα αυτιά μου όσα λένε οι άλλοι άγγελοι για σενα- ότι ο Νήφων είναι ευάρεστος στον Ύψιστο, 

γιατί με τη βαθειά του ταπείνωση κάνει στάχτη τους δαίμονες, ότι θυμάται στις προσευχές του τις ουράνιες δυνάμεις, και γι’αυτό ο Κύριος πρόσταξε κάθε άγγελο να τον μνημονεύει αδιάκοπα...

Να γιατί επιθυμούσα τόσο να σε γνωρίσω. Και τώρα ευχαριστώ το Θεό, που πραγματοποίησε την επιθυμία μου…

-Μα δεν είναι δυνατόν, υπέρλαμπρε φωστήρα του ουρανού!

Κάποιο λάθος πρέπει να έχει γίνει!...Αυτά που λες πως άκουσες, οπωσδήποτε για κάποιον άλλο Νήφωνα θα τα είπαν οι Αγγέλοι.

Για μένα τούτη μόνο είναι η αλήθεια: Ότι κανένα καλό δεν έχω κάνει.

Κατάπληκτος πια και θαμπωμένος ο άγγελος από την απέραντη ταπείνωσή του, έγινε άφαντος χωρίς να πει άλλο λόγο…


από το βιβλίο "Ένας ασκητής Επίσκοπος" Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής

Πηγή: Διακόνημα


Έχεις όσα λένε οι μακαρισμοί του Χριστού; ~ Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

«Παλάτι τὸ σπίτι ἐργάσου τῆς ψυχῆς σου, νὰ ζήσει ἐκεῖ ὁ Χριστὸς παντοῦ βασιλεύοντας…»
(Ύμνοι Θείων Ερώτων - Ύμνος ΚΖ' στ. 1-2)

Έχεις όσα λένε οι μακαρισμοί του Χριστού;
Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κατηχητικός Λόγος Β΄


Ο Χριστός και Θεός μας φωνάζει καθημερινά ολοκάθαρα δια του ευαγγελίου του, «μακάριοι είναι οι πτωχοί στο φρόνημα, διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών». 

Ακούγοντας λοιπόν εμείς αυτό οφείλουμε να προσέχουμε και να εξετάζουμε με ακρίβεια τους εαυτούς μας, αν είμαστε πραγματικά τέτοιοι πτωχοί, ώστε να είναι και δική μας η βασιλεία των ουρανών τόσο, ώστε να έχουμε με συναίσθηση της ψυχής σίγουρη την κτήση αυτής και τόσο να κατέχουμε τον πλούτο της, ώστε να αι­σθανόμαστε αδίστακτα ότι υπάρχουμε μέσα σ’ αυτήν και να ευφραινόμαστε εντρυφώντας με τα εκεί καλά. 


Διότι ο Κύριος είπε ότι αυτή βρίσκεται μέσα μας... 

Σημεία και απόδειξη ότι αυτή βρίσκεται μέσα σε κάποιον, είναι ότι αυτός δεν επιθυμεί κανένα από τα ορώμενα και φθειρόμενα, εννοώ δηλαδή τα πράγματα και τα τερπνά του κόσμου αυτού, ούτε πλούτο, ούτε δόξα, ούτε τρυφή, ούτε άλλη βιωτική ή σωματική απόλαυση, αλλά τόσο απέχει από όλα αυτά και με τόση αηδία διάκειται προς αυτά κατά τη ψυχή και προαίρεση, 

με όση διάκεινται εκείνοι που διαπρέπουν στην εξουσία και τη βασιλική τιμή προς εκείνους που ζουν επάνω σε πορνική σκηνή, και όσο αποστρέφονται τη δυσωδία και το βόρβορο όσοι φορούν καθαρά ρούχα και είναι αλειμμένοι με ευωδιαστό μύρο. Διότι εκείνος που περιστρέφεται γύρω από ένα πράγμα αυτών των ορωμένων ούτε είδε τη βασιλεία εκείνη των ουρανών ούτε οσφράνθηκε ούτε γεύθηκε την ευφροσύνη και γλυκύτητά της. 

Και πάλι λέγει· «μακάριοι είναι εκείνοι που πενθούν, διότι αυτοί θα παρηγορηθούν». 


Ας δούμε λοιπόν πάλι και ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, αν έχουμε μέσα μας το πένθος, και τι εννοεί με την παρηγορία που ακολουθεί το πένθος. Πρώτα είπε ότι οι πτωχοί στο πνεύμα είναι μακάριοι, διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών. Οι πτωχοί όμως στο πνεύμα, όπως είπαμε, δεν έχουν καμιά συμπάθεια προς τα παρόντα ούτε προσκολλούν προς αυτά με εμπάθεια τον λογισμό, έστω και γι’ απλή ευχαρίστηση. 

Πώς λοιπόν θα πενθήσει και γιατί αυτός που σιχάθηκε όλον τον κόσμο κι’ απομακρύνθηκε από αυτόν ως προς τη διάθεση του λογισμού περισσότερο, από όσο τον προσεγγίζει κατά το σώμα; Αυτός που δεν έχει την επιθυμία σε κάτι από τα ορώμενα για ποιο πράγμα άραγε θα λυπηθεί ή θα χαρεί, και πώς θα πενθήσει εκείνος που έχει την βασιλεία των ουρανών και ευφραίνεται μέσα σ’ αυτήν καθημερινά;... 

Διότι είπε ότι εκείνοι που πενθούν δέχονται την παράκληση. Αλλά προσέχετε, παρακαλώ, τα λεγόμενα και θα αντιληφθείτε το νόημα και τον σκοπό του λε­γομένου. Ο πιστός άνθρωπος, που προσέχει πάντοτε με ακρίβεια τις εντολές του Θεού, όταν εκτελέσει όλα τα οριζόμενα από τις θείες εντολές και ανεβάσει τη διάνοιά του προς το ύψος αυτών, δηλαδή προς την άψογη διαγωγή και καθαρότητα, τότε εξετάζοντας τα μέτρα του, θα βρει ότι είναι ασθενής και ανίκανος να φθάσει στο ύψος εκείνο των εντολών, θα βρει ότι είναι πολύ πτωχός, δηλαδή ανάξιος να υποδεχθεί τον Θεό, να του αποδώσει ευχαριστία και να τον δοξολογήσει, διότι δεν απέκτησε ακόμη κανένα δικό του αγαθό.

Αυτός που με συναίσθηση ψυχής σκέ­πτεται αυτά για τον εαυτό του θα πενθήσει οπωσδήποτε με το μακαριότατο πραγματικά πένθος, το οποίο και την παρηγορία δέχεται και πραεία καθιστά τη ψυχή.

Η προκαλούμενη δηλαδή από το πένθος παρηγοριά είναι αρραβώνας της βασιλείας των ουρανών... 

Διότι η πίστη, κατά τον απόστολο, είναι υπόσταση ελπιζομένων πραγμάτων...

Παρηγο­ρία είναι η γινομένη από την έλλαμψη του Πνεύματος επιδημία του Θεού στις ψυχές που πενθούν, που τις βραβεύει για την ταπεινοφροσύνη τους, η οποία ονομάζεται και σπόρος και τά­λαντο. Αυτή, αυξανόμενη και πολλαπλασιαζόμενη στις ψυχές των αγωνιστών καρποφορεί για τον Θεό κατά τριάντα και εξήντα και εκατό, καρπό άγιο των χαρισμάτων του Πνεύματος. 

Διό­τι, όπου υπάρχει αληθινή ταπείνωση, εκεί υπάρχει και βυθός ταπεινοφροσύνης· και όπου υπάρχει ταπεινοφροσύνη, εκεί υπάρχουν και ελλάμψεις του Πνεύματος. 

Και όπου υπάρχουν οι ελλάμψεις του Πνεύματος, εκεί υπάρχει φωτοχυσία Θεού και Θεός με σοφία και γνώση των μυστηρίων του. Όπου πάλι υπάρχουν αυτά, εκεί υπάρχει βασιλεία ουρανών και επίγνωση βασιλείας και οι κρυμμένοι θησαυροί της γνώσεως του Θεού, μεταξύ των οποίων είναι η φανέρωση της πνευματικής πτωχείας. 

Όπου τέ­λος υπάρχει αίσθηση πνευματικής πτωχείας, εκεί υπάρχει και το χαρμόσυνο πένθος, εκεί και τα αδιάκοπα χυνόμενα δάκρυα, που καθαρίζουν τη ψυχή που τ’ αγαπά και την καθιστούν τελείως φωτεινότατη. 


Μ’ αυτά λοιπόν ανυψούμενη η ψυχή και αναγνωρίζοντας τον Δεσπότη της, αρχίζει να καρποφορεί με ζήλο τις άλλες αρετές για τον εαυτό της και τον Χριστό. Και εύλογα. 

Διότι, ποτιζόμενη πάντοτε και λιπαινόμενη με τα δάκρυα και σβήνοντας τε­λείως το θυμοειδές της γίνεται ολόκληρη πραεία και ακίνητη εντελώς προς την οργή, και επιθυμεί και ορέγεται, καθώς πεινά και διψά συγχρόνως, να μάθει τα δικαιώματα του Θεού. 

Έτσι γίνεται και ελεήμων και συμπαθής, ώστε με όλα αυτά να καθί­σταται καθαρή η καρδιά της, και αυτή να φθάνει σε οπτασία του Θεού και να βλέπει καθαρά τη δόξα του σύμφωνα με την υπό­σχεση. 

Αυτοί λοιπόν που έχουν τέτοιες τις ψυχές τους είναι πραγματικά ειρηνοποιοί και ονομάζονται υιοί του Υψίστου, οι οποίοι και γνωρίζουν καθαρά τον Πατέρα και Δεσπότη τους, και τον αγαπούν με όλη τη ψυχή τους, υπομένοντας γι’ αυτόν κάθε πόνο και κάθε θλίψη, υβριζόμενοι, περιπαιζόμενοι, στενοχωρούμενοι για χάρη της δικαίας εντολής του, την οποία μας πα­ρήγγειλε να φυλάσσουμε, και ονειδιζόμενοι και διωκόμενοι, υπομένουν με χαρά κάθε πονηρό λόγο εκφερόμενο εναντίον τους ψευδώς χάριν του ονόματός του, νοιώθοντας αγαλλίαση διότι γενικά αξιώθηκαν ν’ ατιμασθούν από ανθρώπους για την αγάπη του. 

Μάθετε καλά, αδελφοί, το αληθινό εκτύπωμα της σφραγίδας του Χριστού. Αναγνωρίστε, οι πιστοί, τις ιδιότητες του χαρα­κτήρα της... 

Μια πραγματική σφραγίδα υπάρχει, η έλλαμψη του Πνεύματος, αν και πολλές είναι οι όψεις των ενεργειών της και πολλά τα γνωρίσματα των αρετών της, των οποίων πρώτο και αναγκαιότερο είναι η ταπείνωση ως αρχή και θεμέλιο, 

διότι, λέ­γει, «προς ποίον θα ρίψω τα μάτια μου, παρά προς εκείνον που είναι πράος και ήσυχος και τρέμει τους λόγους μου;»· δεύτερο είναι το πένθος και η πηγή των δακρύων, για τα οποία θέλω να πω πολλά, αλλά στερούμαι τα λόγια με τα οποία επιθυμώ να εκφράσω τα σχετικά με αυτά. 

Πράγματι είναι θαύμα ανεκλάλητο, διότι τα δάκρυα που τρέχουν δια μέσου των αισθητών οφθαλμών εκπλύνουν νοερά την ψυχή από το βόρβορο των αμαρτημάτων και πέφτοντας στη γη φλέγουν και συντρίβουν τους δαίμο­νες και ελευθερώνουν τη ψυχή από τα αόρατα δεσμά της αμαρτίας. 

Ω δάκρυα, τα οποία αναβλύζετε από την θεία έλλαμψη και διανοίγετε τον ίδιο τον ουρανό και μου προξενείτε θεία παρηγοριά. Διότι πάλι και πάλι, κυριευμένος από ηδονή και πόθο, λέγω τα ίδια.

Όπου υπάρχει πλήθος δακρύων, αδελφοί, συνοδευόμενο από γνώση αληθινή, εκεί υπάρχει και απαύγασμα θείου φωτός. 

Και όπου υπάρχει απαύγασμα φωτός, εκεί υπάρχει χορη­γία όλων των καλών και η σφραγίδα του αγίου Πνεύματος φυτευμένη στην καρδιά, από το οποίο προέρχονται όλοι οι καρποί της ζωής·

από εδώ καρποφορείτε για τον Χριστό πραότητα, ει­ρήνη, ελεημοσύνη, συμπάθεια, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, εγκράτεια, από εδώ προέρχεται το ν’ αγαπά κανείς τους εχθρούς, και να εύχεται γι’ αυτούς, να χαίρεται κατά τους πειρασμούς και να υπερηφανεύεται στις θλίψεις, να θεωρεί δικά του τα ξένα πταίσματα και να κλαίει γι’ αυτά, το να προσφέρει τη ζωή του πρόθυμα σε θάνατο για τους αδελφούς του.

Ας προσέξουμε λοιπόν, αδελφοί, και ας εξετάσουμε με ακρίβεια τους εαυτούς μας και ας γνωρίσουμε τις ψυχές μας, αν υπάρ­χει μέσα μας αυτή η σφραγίδα... 

Ας γνωρίσουμε από τα αναφερθέντα σημεία, αν είναι μέσα μας ο Χριστός.

Ακούσατε, παρακαλώ, Χριστιανοί αδελφοί, και ανανήψατε και εξετάσατε αν έλαμψε στις καρδιές σας το φως, αν θεωρήσατε το μεγάλο φως της επιγνώσεως, αν σας επισκέφθηκε η ανατολή από ψηλά φωτίζο­ντας εκείνους που κάθονται στο σκότος και στη σκιά θανάτου 

και ας απευθύνουμε διαρκώς δοξολογία και ευχαριστία στον αγαθό Δεσπότη που μας τη δώρισε και ας αγωνισθούμε να θρέψου­με αφθονότερα το διά της εργασίας των εντολών μέσα μας θείο πυρ, διά του οποίου συνήθως το θείο φως φέγγει περισσότερο και λαμπρότερα. 

Αν όμως δεν λάβαμε ακόμη τον Χριστό ή τη σφραγίδα του και δεν διακρίνουμε τα προαναφερθέντα σημεία μέσα μας, αλλά αντίθετα μάλλον ζει μέσα μας ο δόλιος κόσμος και εμείς ζούμε δυστυχώς σ’ αυτόν, νομίζοντας ότι τα πρόσκαιρα είναι κάτι σπουδαίο, και υποκύπτουμε στις θλίψεις και στενοχωρούμαστε για τις ζημίες και ευφραινόμαστε, αλίμονο πόση ζημία, αλίμονο ποια άγνοια και σκότιση, αλίμονο πόση ταλαιπωρία και αναισθησία, από τα οποία κυριαρχούμαστε και από τα οποία αποσπόμαστε προς τα γήινα. 

Είμαστε πραγματικά ελεεινοί και πανάθλιοι και ξένοι προς την αιώνια ζωή και τη βασιλεία των ουρανών, μη έχοντας αποκτήσει μέσα μας τον Χριστό, αλλ’ έχοντας μέσα μας τον κόσμο ζωντανό, αφού μέσα σ’ αυτόν ζούμε και τα γήινα σκεπτόμαστε....

Έχεις όσα λένε οι μακαρισμοί του Χριστού;
Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, 
Κατηχητικός Λόγος Β΄

(Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κατηχητικός Λόγος Β΄, 
Ε.Π.Ε Φιλοκαλία των νηπτικών και Ασκητικών 19Γ΄, σ. 323-333)

Πηγή: Αναβάσεις