Τρίτη 28 Απριλίου 2020

Δέν μποροῦμε ἄλλο νά κρατήσουμε τούς πιστούς μας κλειδωμένους ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Δέν μποροῦμε ἄλλο νά κρατήσουμε τούς πιστούς μας
 κλειδωμένους ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.
ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

Ἐπιστολή πρός Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κηφισίας, Ἁμαρουσίου καί Ὠρωπού: Ἀμαρούσιον 27-4-2020.

Σεβασμιώτατε πάτερ καί Δέσποτα, Χριστός Ἀνέστη! Μέ μεγάλη συνοχή καρδίας ἀπευθύνομαι σέ Σᾶς, τόν πνευματικό μου πατέρα καί Ἐπίσκοπο. Καθημερινῶς πυροβολούμαστε ὑπό τῶν ἐνοριτῶν μας καί τῶν πνευματικῶν τέκνων οἱ ὁποῖοι ἐπιμόνως μᾶς ἐρωτοῦν πότε ἐπί τέλους θά τούς ἐπιτραπεῖ νά εἰσέλθουν στόν Ἱερό Ναό, νά μετάσχουν στή θεία Λειτουργία καί νά κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δηλαδή ζητοῦν τά αὐτονόητα δικαιώματά τους, γιά νά καταφέρουν νά ζήσουν.

Ἐμεῖς ὑπακούσαμε στό ἐκ Θεοῦ «ἐπιτίμιο» ἐκ καρδίας, γιατί πιστέψαμε ὅτι θά ὠφεληθοῦμε ἅπαντες, ἀρχιεπίσκοπος, μητροπολῖτες, ἀρχιμανδρῖτες, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές, λαϊκοί ὑπάλληλοι τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλο τό χριστεπώνυμο πλήρωμα. Πράγματι ὠφεληθήκαμε ὅλοι, δημιουργήσαμε ἁλυσίδες προσευχῆς γιά ὅλο τό εἰκοσιτετράωρο. Γλυκάθηκαν τόσο μέ τήν προσευχή οἱ ἀδελφοί χριστιανοί, πού μᾶς ζητοῦν νά συνεχίσουμε καί μετά τήν ἄρση τῶν μέτρων.

Μετά ἀπό τήν πρώτη ἑβδομάδα παραμονῆς στό σπίτι (stay home), ἅπαντες διαπιστώσαμε τόν σκληρό διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀρχέκακος ὄφις τῆς πονηρίας ξεσήκωσε τούς πληρωμένους (εἴκοσι ἑκατομμύρια εὐρώ ἀμοιβή ἀπό τήν Κυβέρνηση) δημοσιογράφους γιά νά χτυπήσουν στό ψαχνό, τή θεία Κοινωνία, τόν τρόπο μεταδόσεώς της καί μύρια ἄλλα κορωνοειδῆ ἐπιχειρήματα.

Τό θράσος τους δέν ἔχει ὅρια. Πολιτικοί καί δημοσιογράφοι μοιάζουν μέ μωρά παιδάκια πού συναγωνίζονται ποιός θά κάνει τίς μεγαλύτερες σκανταλιές (π.χ. ἕνας δήμαρχος καταφέρεται κατά τοῦ Ἁγίου Φωτός καί ἄλλος, ὑφυπουργός ἐκδίδει γενική ἀπαγόρευση διανομῆς τοῦ ἁγίου Φωτός). Τί νά λέμε! Εἶναι ἄσκοπο νά ἀναφέρω περιστατικά σέ Σᾶς πού εἶσθε πολύ κοντά σέ ὅλα τά τεκταινόμενα καί ὑφίστασθε τήν ἐντονό­τερη, ὑποθέτω, πίεση ἀπό ὅλους μας.

Σεβασμιώτατε, πιτρέψατέ μου νά τολμήσω νά Σᾶς ἀναφέρω, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ἀφήσουμε το ποίμνιό μας ἄλλο φυλακισμένο, ἀπαρηγόρητο, ἀστήριχτο, ὑποκείμε­νο σέ ὅλους τούς κινδύνους ψυχολογικούς, πνευματικούς, οἰκονομικούς, κοινωνικούς, ἐπικοινωνιακούς, μαθησιακούς, μέ κλειστές ὅλες τίς βαθμῖδες ἐκπαίδευσης, μέ θέαμα μοναδικό τήν τηλεοπτική λατρευτική «συμμετοχή», τιμωρία γιά τή χριστιανική τους ἰδιότητα.

Ἄρχισε τό ραμαζάνι καί ἀφυπνίζεται ἀμυδρῶς καί ἐνεργοποι­εῖται στούς δικούς μας ἄρχοντες ἕνα θρησκευτικό ἐνδιαφέρον, ἀφοῦ δέν τό βρῆκαν στούς θησαυρούς τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας. Εἶναι ἄκρως λυπηρό βέβαια νά ζοῦν σέ μιά Ἑλλάδα μέ ἔνδοξη ἱστορία 3000 ἐτῶν, μέ λεπτές συγχρόνως θρησκευτικές ἀναζητήσεις καί ἀνατάσεις καί πλούσια ἐθνική καί ἑλληνορθόδοξη παράδοση, καί ὅμως νά ἀπεχθάνονται τήν Ἐκκλησία!... 

Καί τό χειρότερο εἶναι, ὅτι ἐπιδιώκουν νά μεταστρέψουν τούς πιστούς μας σέ ἄλλες θρησκεῖες. Ποιός ἄλλος ἀρχηγός θρησκείας ἑκουσίως παρέδωκε ἑαυτόν στούς ἀχαρίστους καί πονηρούς, ποιός κατῆλθε ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς γιά νά καταργήσει τό θάνατο μέ τό θεϊκό θάνατό Του καί παγγενῆ τόν Ἀδάμ (καί τήν Εὔα, δηλαδή ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος) νά ἀναστήσει;

Οἱ ἄρχοντές μας ἀρχικά, φαίνεται, ξαφνιάστηκαν πού εἶδαν ἕναν Ἀρχιεπίσκοπο καί ὅλους τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἑνωμένους καί ἀτάραχους μπροστά στήν πανδημία καί σύμφωνους μέ τά κοσμικά ἐπιστημονικά μέτρα γιά τήν προστασία τῶν πολιτῶν. 

Φαίνεται ὅμως ὅτι δέν ἐκτίμησαν αὐτή τήν ἀρχοντική συμπεριφορά καί τήν καλοπροαίρετη ἐμπιστοσύνη πού ἀρχοντικά ἐπιφυλάσσει ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στά «πνευματικά τέκνα» της. 

Τήν ἐμπιστοσύνη τήν ἐξέλαβαν ὡς ἀδυναμία. Ἔτσι ξεσηκώθηκε τό θηρίο πού λέγεται καισαροπαπισμός καί ζητάει δικτατορικά καί ἀντισυνταγματικά νά κανονίζει κάθε λεπτομέρεια τῆς Ἐκκλησίας, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς της καί δράσεώς της ἀκόμη, φεῦ, καί τά τῆς θεόπνευστης λατρείας της.

Κατά τό δημοκρατικότατο Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχει τήν ἀποκλειστι­κότητα τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μόνο ἡ Πολιτεία. Βάσει τοῦ ἄρθρου 3 οἱ ρόλοι ἀνάμεσα στήν Ἐκκλησία καί στήν Πολιτεία εἶναι διακριτοί καί ὑπάρχει συναλληλία μεταξύ τους, δηλαδή συνεννόηση.

Τώρα μόλις πληροφορήθηκα, ὅτι στίς 25 Ἀπριλίου ἡ πρώτη εἴδηση τοῦ ΣΚΑΪ εἶναι ὅτι καί τόν Μάϊο οἱ Ἐκκλησίες, οἱ ὀρθόδοξες ἐννοεῖται, θά εἶναι κλειστές! Μέ ποιό δικαίωμα συνεχίζεται αὐτή ἡ ἀσέβεια; Φαίνεται, ὅτι ὁ δικός μας σεβασμός πρός τήν Κυβέρνηση δέν ἐκτιμήθηκε καί ἐξελήφθη ὡς φόβος καί ἀδιαφορία καί πανικός γιά χειρότερα. 

Σεβασμιώτατε,

Εἶναι πλέον ἀπαραίτητο νά συγκληθεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας καί νά δηλώσουν ἀκεραία τήν ἀλήθεια τῆς ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. 

Δέν νοεῖται πλέον ὁ ἐκπρόσωπος τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά ἀφήνει ἀκάλυπτους τούς ἱερωμένους πού ἐπιτελοῦν ἐπιμελέστατα τά ἱερατικά τους καθήκοντα καί νά ὑποστηρίζει ἀπροκάλυπτα τήν ἀσέβεια στό κατ’ ἐξοχήν Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας (π.χ. π. Γεώριος Σχοινᾶς, π. Χριστόφορος Γιουσμᾶς στή Χίο …). 

Εἶναι ἀδιανόητο νά μή δίδεται ἀπό τήν Κα Ὑπουργό Θρησκευμάτων ἡ ἄδεια λιτανείας πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, εἰς ἀνάμνηση τῆς σωτηρίας τῶν κατοίκων τῆς Κέρκυρας ἀπό λιμό, πρός ἁγιασμό τῶν πιστῶν καί νά παραπέμπεται ὁ κατά πάντα ἄξιος Σεβασμιώτατος ἅγιος Κερκύρας κ. Νεκτάριος στόν Εἰσαγγελέα. 

«Αἶσχος» φώναζε ὁ πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης τή Μεγάλη Παρασκευή γιά τήν ὕψιστη ἀσέβεια πού ὡς ὀρθόδοξο κράτος ἐπιδείξαμε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Οὔτε λαός, οὔτε Ἐπιτάφιος, οὔτε λιτανεία, γιά τόν διά ἀτιμωτάτου Σταυροῦ μαρτυρήσαντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό μας. 

Οὔτε πρώτη Ἀνάσταση, οὔτε Λαμπρή! Χωρίς Ἀνάσταση ὁ ὀρθόδοξος λαός μας; Πῶς θά συνεχίσουμε τή διακονία μας οἱ ἱερωμένοι, ἄν ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων, στήν Ἀπόδοση τοῦ Πάσχα δέν κρατήσει ἀναμμένες ὑψούμενες λαμπάδες; Ἄν δέν ἀκούσει τό Χριστός Ἀνέστη ἀπό τό στόμα τοῦ Μακαριωτάτου καί ἀπό τά στόματα τῶν Σεβασμιωτάτων καί ἀπό τά στόματα ὅλων τῶν πανοσιολογιωτάτων καί τῶν αἰδεσιμωτάτων ἱερέων;

Εἶναι τεράστια ἡ εὐθύνη μας ὡς ἱερωμένων πού ἀνεχθήκαμε αὐτήν τήν νεοεποχίτικη ἀσέβεια νά κατακλύσει τό ἀγωνιζόμενο ὀρθόδοξο ἔθνος μας! Πῶς κατάφεραν ὅλα τά ἄλλα ὀρθόδοξα κράτη καί νά τιμήσουν τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο στή μεγαλύτερη ἑορτή τῆς Χριστιανοσύνης καί παράλληλα νά μή περιφρονήσουν τίς ὁδηγίες τῶν «ὑπευθύνων» λοιμωξιολόγων καί ἰατρῶν;

Τραγικότερο ὑπῆρξε τό γεγονός τῆς περιφορᾶς τῆς Ἁγίας Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Τρυπητῆς ἀπό τόν νεοεκλεγέντα Σεβασμιώτατο Καλαβρύτων κ. Ἱερώνυμο. Τόν σταμάτησε περιπολικό. Τά ἀστυνομικά ὄργανα τοῦ ἔβαλαν πρόστιμο καί ἀφήρεσαν πινακίδες ἀπό τό αὐτοκίνητο πού ἐπέβαινε ὁ Σεβασμιώτατος μεταφέρων τήν Ἁγία Εἰκόνα. 

Τί σχόλια μποροῦμε νά κάνουμε, θρῆνος καί κλαθμός καί ὀδυρμός γιά τήν ἀσέβεια πρός τήν Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν!

Καί ξαφνικά ὁ ἐξοχώτατος πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης μᾶς λύνει τά χέρια. Μόλις στίς 25 τοῦ μηνός Ἀπριλίου, κάτω ἀπό τό Μέγαρο Μαξίμου περνάει πάνω σ’ ἕνα φορτηγό ἡ τραγουδίστρια κ. Ἄλκηστις Πρωτοψάλτη. 

Πάνω σ’ ἕνα φορτηγό μαζί μέ μουσικούς, μεγάφωνα καί λαμπερό σόου προσελκύει τόν Πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη, ὁ ὁποῖος κατεβαίνει μέ συνοδεία, πολλῶν ἀτόμων χωρίς μάσκες καί χωρίς προφυλάξεις γιά τή «φοβερή» πανδημία. 

Ὅλοι οἱ πολῖτες ἔχουν πληροφορηθεῖ τό ἀναπάντεχο γεγονός καί ἅπαντες οἱ πιστοί καί μή ἑρμηνεύουν τήν εἴδηση αὐτή ὡς ἧττα τῆς Κυβέρνησης ἐκ τῶν ἔσω καί ἐκ τῶν πραγμάτων. 

Πολύ περισότερο ἐμεῖς πού πιστεύουμε, θεωροῦμε ὅτι τελείωσε ὁ κανόνας μας καί μποροῦμε νά ἐπανέλθουμε μέ περισσότερη ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο τῆς δόξης, τόν Βασιλέα τῶν Βασιλευόντων καί Κύριο τῶν Κυριευόντων στά λατρευτικά καί ποιμαντικά προγράμματά μας.

Ἤδη ὁ λαός μας εἶναι πεπεισμένος πιά, ὅτι στόχος τῶν κυβερνητῶν μας εἶναι ἡ περιθωριοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί ἡ καταστροφή της. Κάποιοι εἶναι ἰδιαίτερα ἐκτεθειμένοι ὄχι ὥς ἄθεοι, ἀλλά ὡς μισόθεοι καί μισάνθρωποι. 

Εἶναι ἀδύνατον νά κρυφθεῖ ἡ μισοθεΐα τους κατά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (τοῦ Σωματός Του καί τοῦ Αἵματός Του, τοῦ Σταυροῦ Του καί τῆς Ἀναστάσεώς Του) καί εἶναι ἀδύνατον νά μή φανερωθεῖ κάποτε ἡ μισανθρωπία τους, ἡ ἐκδίωξη τῶν πιστῶν Του ἀπό τούς ἁγίους ἱερούς Ναούς Του καί νά μή σημειωθεῖ ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἀπέραντη Θεϊκή φιλανθρωπία, ἀλλά καί ἀπό τή θεία καί ἄφατη δικαιοσύνη Του.

Σεβασμιώτατε,

Θέλουμε ταπεινά καί υἱκά νά Σᾶς δηλώσουμε, ὅτι δέν μποροῦμε ἄλλο νά κρατήσουμε τούς πιστούς μας κλειδωμένους ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι κανένα ἀπό τά ὄργανα τῆς τάξεως, τά παιδιά τῆς Ἑλλάδος δέν θά τολμήσει πιά νά βάλει τά χέρια του πάνω μας. Ἐκτός καί ἄν φέρουν ἀλλόθρη­σκους καί ἀλλοεθνεῖς, βαμμένους δημίους ἐναντίον μας. 

Ταπεινῶς φρονῶ ὅτι ὅλοι οἱ ἐφημέριοι τῆς πατρίδος μας μέ βαθιά χριστοσυνείδηση θά προτιμήσουν ἀκόμα καί τό ἱερό μαρτύριο, χάριν τοῦ πρωτομάρτυρος Κυρίου μας, ἀποβλέποντες ἅμα καί στήν ἐν οὐρανοῖς ἔνδοξο συνανάσταση μαζί Του.

Ὀφείλουμε πάντως εἰλικρινῶς νά ζητήσουμε συγγνώμη ἀπο τούς ἐνορῖτες μας, γιατί δέν τούς συμπαρασταθήκαμε πατρικότερα καί ἐν Χριστῷ ποιμαντικότερα. Ἄς προσπαθήσουμε νά ἀναπληρώσουμε τίς ἐλλείψεις τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, γιά νά συγκροτεῖται τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Δέν μποροῦμε ἄλλο νά κρατήσουμε τούς πιστούς μας
 κλειδωμένους ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ, σπάζομαι τήν δεξιάν Σας,
ἐλάχιστος ἐν πρεσβετέροις, ἀρχιμ. Σαράντης 
Σαράντος, ἐφημέριος Ἱ.Ν.Κοιμήσεως 
Θεοτόκου Ἀμαρουσίου.



Δευτέρα 27 Απριλίου 2020

Στο τελείωμα της μέρας, πες μου, Ιόλη, τι θα πεις σαν δεις τον Χριστό;...

Στο Τελείωμα της Μέρας...
Απόσπασμα από το βιβλίο της Αναστασίας Σουσώνη.

Η Ιόλη ξάπλωσε στον καναπέ και διπλώθηκε. Ένιωθε να κόβεται στα δύο. Το πρόσωπό της συσπάστηκε από τον πόνο, που την είχε καταβάλει. Έβαλε να παίξει μουσική για να ξεχαστεί. Έμεινε ξαπλωμένη στην ίδια θέση για πολλή ώρα υποφέροντας, νιώθοντας το σώμα της ένα μεγάλο βάρος, που την κρατούσε καρφωμένη στη γη, ενώ εκείνη ήθελε να πετάξει: 

«Πόσα κουβαλάμε μαζί μας οι άνθρωποι... Γεννιόμαστε με σώμα φιλάσθενο και ζούμε υποφέροντας μέσα στους πόνους, που μας προσφέρει κάθε τόσο. Η ψυχή μας συμπάσχει παράλληλα με αυτό και, όταν είναι η σειρά της ν’ αρρωστήσει, το σώμα μπορεί να κάνει το ίδιο. Κάποιοι άνθρωποι κατάφεραν να διαχωρίσουν το ένα από το άλλο και, απαρνούμενοι την ανθρώπινη και φθαρτή τους ύλη, αφοσιώθηκαν στη μέριμνα των ψυχών τους δίνοντας πια βάρος στο αιώνιο και όχι στο φθαρτό. 

Μόνο εκείνοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την καρδιά τους ελεύθερη από τα πάθη και τις πρόσκαιρες θλίψεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Ποιος όμως στ’ αλήθεια εξυψώθηκε πνευματικά τόσο μόνο με τις δυνάμεις του; Οι άνθρωποι είναι τόσο αδύναμοι για να ξεπεράσουν μόνοι έστω και μία δύσκολη κατάσταση, που μπαίνει στον δρόμο τους. Πώς μπορούν λοιπόν να φτάσουν στο σημείο να νικήσουν τα πάθη της καρδιάς τους; 

Χωρίς τη βοήθεια του Θεού, τίποτα δεν μπορούν να κάνουν. Όσοι μπόρεσαν, ήταν επειδή είχαν πάψει να σκέφτονται και να πράττουν σαν κοινοί άνθρωποι. Όμως, για να φτάσουν εκεί, άδειασαν πρώτα ολόκληροι από τις δικές τους επιθυμίες και τα πάθη, που τους κρατούσαν δέσμιους μέσα στη ματαιότητα και με τη θέλησή τους προσκολλήθηκαν με απλότητα στο θέλημα του Θεού. 

Πρώτα άδειασαν μέχρι τον πάτο τον εαυτό τους κι έπειτα γέμισαν με Θεία Χάρη... Μόνο εκείνοι, οι ταπεινοί, είχαν τη δύναμη να παραμένουν ατάραχοι μπροστά στις δυστυχίες, τον σωματικό πόνο και τον θάνατο. Γιατί σταμάτησαν να μεριμνούν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Γιατί βασίστηκαν εξ ολοκλήρου στη Θεία Δύναμη και όχι στη δική τους. Έτσι έζησαν την αληθινή ειρήνη μέσα τους»..

Τέτοια συλλογιζόταν η Ιόλη, διαβάζοντας εκείνο το βιβλίο.  Το περιεχόμενό του ήταν θρησκευτικό και είχε και πολλές σελίδες. Ξεκίνησε να το διαβάζει διστακτικά, καθώς δεν ήταν συνηθισμένη σε τέτοια θεματολογία. Όμως της φάνηκε εύκολο στην ανάγνωσή του και τόσο της είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον, που δεν ήθελε να το αφήσει καθόλου από τα χέρια της.
 
Ένιωθε ότι εκεί μόνο έβρισκε τις απαντήσεις, στα βαθύτερα νοήματα, που αναζητούσε κι είχε αρχίσει να αισθάνεται το πνεύμα της ελεύθερο όσο ποτέ άλλοτε... 

Τις ώρες που είχε περάσει διαβάζοντάς το συνέβαινε κάτι το πρωτόγνωρο: Ένιωθε τη διψασμένη της ψυχή να δροσίζεται από κάτι πολύτιμο, άυλο, αλλά και ταυτόχρονα καθαρτήριο. Της φαινόταν ότι αυτά, που διάβαζε, αποτυπώνονταν πάνω στην καρδιά της την ίδια στιγμή ανεξίτηλα και πως πολλά από αυτά μάλιστα ήταν σαν να υπήρχαν εκεί από πάντα.

Μήπως αυτός ήταν ο κόσμος της τελικά; Εκείνος, που με πάθος την κατηγορούσαν, ότι είναι αλλοπρόσαλλα διαφορετικός, από την πραγματικότητα αυτής της μίζερης ζωής; Αν κάποιος την ρωτούσε, η Ιόλη θα απαντούσε σίγουρα: «Ναι!» Η «τρέλα» αυτού του άγνωστου για τους πολλούς κόσμου, τον οποίον η Ιόλη μόλις ενστερνιζόταν, εξηγούσε σε βάθος την πνευματική πτώση της ανθρώπινης ψυχής.

Η ιστορία έδειξε ότι ο κόσμος περίμενε έναν κοσμικό σωτήρα, ο οποίος θα αποδεχόταν όλα τα φθοροποιά και ψυχοκτόνα πάθη του ανθρώπου και θα επέβαλλε εξωτερικά για χάρη του κοινού καλού μια παγκόσμια ειρήνη –και πολλοί ακόμα έναν τέτοιο περιμένουν-, αλλά ο Θεός δεν είναι έτσι... 


Η Ιόλη γύρισε πλευρό και κοίταξε έξω απ’ το παράθυρο. Ήταν μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε εκείνη την ημέρα. Η ματιά της κόλλησε στον ουρανό. Ήταν όμορφος και πολύ φωτεινός, πλημμυρισμένος από κατάλευκα σύννεφα. Κοίταζε με επιμονή ψηλά παρατηρώντας τον ουρανό επί ώρα. Τα σύννεφα κατάλευκα, σαν αβρά βελούδα, ξάπλωναν επάνω στο γαλάζιο χρώμα και παιχνίδιζαν με τον αέρα. 

Η Ιόλη παρατηρούσε τις άκρες τους, που μπλέκονταν μεταξύ τους με μια χάρη, που προξενούσε συγκίνηση, σαν να χόρευαν. Κι έπειτα ενδιάμεσα ξεπρόβαλλε όλο το γαλάζιο του ουρανού. «Τι ομορφιά!» ψιθύρισε αυθόρμητα η Ιόλη κι ένα ουράνιο χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της. Έπειτα συμπλήρωσε: «Μικρή γωνιά, μικρή ψυχή, κάνε, Θεέ μου, να ’ρθει η αυγή». Ένιωσε λίγο καλύτερα και πήρε το σημειωματάριό της. 

Λίγο πριν οι άλλοι επιστρέψουν, πρόλαβε και έγραψε κάτι χωρίς πραγματικά να συναισθάνεται αν τα έγραφε για λογαριασμό δικό της ή για χάρη της Μάχης: «Κόρη μικρή, τα δάκρυα δεν λυπήθηκαν τα μάτια σου. Και τα δάκρυα τα πικρά δεν θα αλλάξουν το ποτάμι. Γιατί έχει νερό γλυκό κι έτσι θα μείνει πάντα. Το ποτάμι θα δέχεται τα δάκρυά σου τα πικρά και τα μάτια σου το πάνγλυκο νερό Του».

«Κι αν υπάρχει Θεός και νοιάζεται τόσο για εμάς, γιατί δεν εξαλείφει το κακό από τον κόσμο; Γιατί, δεν σταματάει το κακό;» Φράση που άκουγε συχνά από τους γύρω της. Λογισμός που απελπίζει. 

Κι όμως, ο Θεός μπόρεσε. Νίκησε το κακό. Για πάντα. Νίκησε το κακό πάνω στον Σταυρό, ακριβώς με τη μη ανταπόδοσή του. Με τη θυσία του εαυτού Του, εκούσια. 

Εάν αυτός που υποστηρίζει ότι σε αγαπάει, δεν θυσιαστεί με κάποιον τρόπο για σένα, δεν μπορείς να πιστέψεις στην αγάπη του, έτσι δεν είναι; Ακούμε συνέχεια τους γονείς να λένε ότι αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά στις αγνές καρδιές των ευάλωτων παιδιών μετράνε μόνο οι θυσίες τους και όχι τα σκέτα λόγια. Έτσι δεν είναι;... 

«Γιατί ένας σκληρός λόγος απ’ το στόμα ενός γονέα έχει τόση εξουσία, που μπορεί να καταστρέψει ακόμα και την ίδια τη ζωή του παιδιού του». Υπάρχουν πνευματικοί νόμοι, τόνιζε ο άγιος γέροντας Παΐσιος. Όπως υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, υπάρχουν κι οι πνευματικοί. Αν είναι έτσι, τότε τι σημασία έχει αν αλλάζουν οι εποχές, οι γενιές ή τα μυαλά μας; 

Παρ’ όλο που ο νους της κινούνταν πλέον μέσα στους χώρους της πίστης, της φαινόταν απόλυτα λογικό να υπάρχουν ισχυροί πνευματικοί δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων και ιδιαίτερα μεταξύ γονέων και παιδιών, αφού εκτός από τον ορατό κόσμο υπάρχει και ο αόρατος, όπως είναι η ανθρώπινη ψυχή. Δεν μπορείς να τη δεις με τα μάτια, μπορείς όμως να τη νιώσεις με την καρδιά. 

Υπάρχουν τόσα, που εμείς δεν μπορούμε να δούμε ή να ακούσουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παύουν έτσι και να υπάρχουν. Αν συνέχιζε η διαμάχη και με τους δικούς της γονείς, ποιος ξέρει πού θα κατέληγε το πράγμα στη δική της περίπτωση ή της Μάχης... 

Όμως θα ήταν τίμιο μόνο και μόνο από φόβο να τα πηγαίνει κανείς με τους γονείς του καλά, επειδή κατάλαβε ξαφνικά πόσο μεγάλη εξουσία έχουν πάνω του; Μα η Ιόλη δεν ήθελε ποτέ να τους μιλάει άσχημα, δεν προκαλούσε η ίδια αυτές τις διαμάχες, ήταν αποτέλεσμα των δικών τους επιλογών, άρα τι έπρεπε να κάνει τώρα; 

Αν πρώτα απ’ όλους, οι γονείς έβαζαν στην άκρη τους εγωισμούς και τα πάθη τους, ίσως τίποτα κακό να μην μοιράζονταν από χέρι σε χέρι. Αφού, αν σπείρεις θυμό, θα θερίσεις θυμό, όπως αν σπείρεις αγάπη, θα θερίσεις αγάπη. Γιατί όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ μας κι οι ισορροπίες λεπτές. 

Όποιος αγαπάει, λένε, πληγώνει. Είναι δυνατόν να στέκει αυτό; Όποιος αγαπάει ενδιαφέρεται, όποιος ενδιαφέρεται ανησυχεί, όποιος ανησυχεί προσέχει κι όποιος προσέχει δεν πληγώνει. Όμως γύρε λίγο και κοίτα πιο προσεκτικά τους ανθρώπους, Ιόλη...

«Ποιος σε ζηλεύει, πλάσμα του Θεού; Μην τον αφήσεις να κλέβει την ομορφιά σου...»


«Ναι, υπάρχει και πνεύμα αντίθετο, ένας κοινός εχθρός, αόρατος, ο οποίος θέλει δόλια να βλάψει, επειδή πρώτα ζήλεψε τον Ίδιο τον Θεό και μετά όλα τα πλάσματά Του» συλλογίστηκε. 

Έτσι, λοιπόν, εξελίσσεται η αλυσίδα του ανθρώπινου πόνου... Ο ένας κατηγορεί τον άλλον και όχι τον κοινό εχθρό. Ο ένας φτάνει να μισεί τον άλλον, το κακό πολλαπλασιάζεται και ο Παράδεισος ξεμακραίνει κι άλλο κοιτάζοντάς μας από μακριά, μην παραβιάζοντας την πολύτιμη ελευθερία.

Αλλά περιμένει κι Αυτός. Περιμένει τη στιγμή... Περιμένει κάθε στιγμή να Του δώσουμε λίγο χώρο για να έρθει ξανά και πάλι να μας γιατρέψει. Να μας κατευθύνει και να μας αγιάσει. 

Τώρα, λοιπόν, σταμάτα να κλαις και ανάλαβε τα δικά σου σκοτάδια, Ιόλη, το δικό σου μερίδιο ευθύνης. Γιατί, ακόμα κι αν το πρόβλημα δεν ξεκινά από εμάς, αλλά, παρ’ όλα αυτά, μας ωθεί σε μιαν άσχημη συμπεριφορά, δεν σημαίνει ότι η λάθος αντίδρασή μας γίνεται αυτόματα η σωστή. Εξακολουθεί να είναι πάντα λάθος και η απόδειξη είναι ότι βαραίνει τη συνείδησή μας. 

Μετά κι από αυτές τις σκέψεις, η Ιόλη ένιωθε ένα βάρος ευθύνης να αναλογεί και στην ίδια. Ήθελε διακαώς να πάρει μίαν άφεση για τις φορές, που πίκρανε κι αυτή με τη σειρά της τη μητέρα ή τον πατέρα της, άλλοτε αθέλητα κι άλλοτε ηθελημένα, επιστρέφοντας το ίδιο σκληρά με εκείνους τα πυρά.

Όμως η πληγωμένη της καρδιά παρέμενε πονεμένη ακόμα. Το μυαλό συγχωρούσε, η καρδιά όμως πότε θα μπορούσε;...

Ωραία... Τα πήγες πολύ καλά με τη λογική σου ως τώρα, Ιόλη. Τα κατάλαβες, τα κατανόησες. Τι θα κάνεις από εδώ και πέρα;

Λες πως πίστεψες στην αιώνια ζωή και στους τρελούς, που υποστηρίζουν πως ό,τι θεωρείται για τους ανθρώπους αδύνατο για τον Θεό είναι δυνατό, τα πιο τρελά όνειρα αλήθεια, ο πόνος γιατρειά κι ο θάνατος ανάσταση...

Επιθυμείς στ’ αλήθεια να ζήσεις υπεράνθρωπα για να κερδίσεις το υπεράνθρωπο; Όπως έλεγε ο αγαπημένος σου άγιος Παΐσιος;...

Και τώρα πες μου, Ιόλη, τι θα πεις σαν δεις τον Χριστό;...

Θα Τον ακολουθήσεις; Θα επιλέξεις να πράττεις πέρα από τη λογική, να συνεχίζεις ακόμα κι όταν δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος; Να υπομένεις χωρίς να γογγύζεις, να συγχωρείς ακόμα κι όταν δεν σου ζητούν συγγνώμη;

Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να γράψει τίποτε. Η καρδιά της ψιθύριζε αβίαστα μια προσευχή: 

«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με. Κύριε, ο Θεός, συγχώρεσε τη μικρότητά μου και δως μου τη δύναμη να συγχωρήσω όσους με πίκραναν, από καρδιάς. Δώσε σε όλους μας μετάνοια και κάνε εκείνο, που Εσύ θες, με μένα, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται μόνο αυτό είχε νόημα ως τώρα. 

Από τότε, από την πρώτη προσευχή, που σου ζήτησα να πορευτώ σωστά... Τώρα το καταλαβαίνω. Όλα έγιναν ανάποδα στο θέλημά μου, αλλά με έφεραν εδώ. Θα μείνεις κοντά μου, Σε παρακαλώ; Μπορώ να μείνω κοντά Σου; Μόνο αυτό θέλω πια. Σε ευχαριστώ, Θεέ μου! Δεν Σου το είπα ποτέ ως τώρα»...


Δείτε σχετικά:




Στο τελείωμα της μέρας, πες μου, Ιόλη, τι θα
πεις σαν δεις τον Χριστό;...

Απόσπασμα από το βιβλίο της Αναστασίας Σουσώνη:

«Στο Τελείωμα της Μέρας»,
Εκδόσεις Θύρα.



Πηγή: Ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο εκδόσεων 



Κυριακή 19 Απριλίου 2020

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης και το άγιο Φως.

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης και το άγιο Φως.

Μια τέτοια άδεια, αλλά περισσότερων ημερών, του ετοίμασε ο διοικητής Ζώης και για τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα που ερχόταν, γνωρίζοντας τι σήμαιναν για το στρατιώτη του Ιάκωβο οι Ακολουθίες αυτών των ημερών.

- «Εσύ Ιάκωβε, θα πας όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα στις Εκκλησίες, για να προσεύχεσαι και για μας», του είπε.

Όλοι βεβαίως οι στρατιώτες ήθελαν να κάνουν Πάσχα με τις οικογένειές τους, αλλά έπρεπε να κάποιοι να μείνουν στα φυλάκια. Είδε ο Γέροντας έναν συστρατιώτη του τον Γιώργο, πολύ λυπημένο και τον ρώτησε, να μάθει τον λόγο.

- «Εσύ παπά-Ιάκωβε, τα κατάφερες και θα περάσεις καλά με τα ψαλτικά σου και τα καλογερικά σου. Ρωτάς κι εμένα που θέλω να πάω στο χωριό μου να δω και την αρραβωνιαστικιά μου; Τι Πάσχα θα κάνω εγώ;», του απαντά. 

Και ο άνθρωπος του Θεού, πώς μπορούσε να αφήσει το συστρατιώτη του λυπημένο, αφού στο πρόσωπό του έβλεπε την εικόνα του Θεού;

- «Πόσες μέρες θέλεις», τον ρωτάει.

- «Ε! Να μην είμαι το Πάσχα; Ε! Αν είμαι και την Μεγάλη Εβδομάδα και την Μεγάλη Παρασκευή!... Αν είμαι και τη Μεγάλη Πέμπτη, να ακούσουμε και κανένα Ευαγγέλιο….» απαντά ο Γιώργος.

- «Εντάξει! Θα τα κανονίσω! Θα πάω στο Διοικητή».

Τελικά την άδεια την πήρε ο Γιώργος, κι ο Γέροντας έμεινε στο στρατόπεδο! Τα θυσίασε όλα για την αγάπη του πλησίον.

Για το πώς πέρασε το Πάσχα εκείνο, διηγόταν πολλές φορές ο Γέροντας: «Ήμουν στη σκοπιά, πάνω σ’ ένα ύψωμα, και έβλεπα από μακριά τους κατοίκους των Αθηνών, που πήγαιναν στις εκκλησίες. 

Έλεγα την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, το “ Δόξα Σοι ο Θεός. Δόξα Σοι ο Θεός”, και την ημέρα του Πάσχα “Δόξα τη Αγία Αναστάσει Σου Κύριε”. Όταν άκουσα τις καμπάνες, κατάλαβα ότι είπαν οι Ιερείς το “Δεύτε λάβετε Φως”, το “Χριστός ανέστη”. Αχ, Χριστέ μου! είπα, οι χριστιανοί μας παίρνουν το Άγιο Φως. 

Και αμέσως ΗΡΘΕ ΚΑΙ Σ’ ΕΜΕΝΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ! Ήρθε ένα φως από ψηλά και κάθισε από πάνω μου, και έγινα όλος φως». 

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης και το άγιο Φως.
Από το βιβλίο: Ένας σύγχρονος Άγιος, 
Ο Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης.



Άγιος Τούνομ! Μαρτύρησε το θαύμα με το Άγιο Φως από την σκισμένη κολόνα!...

Άγιος Τούνομ ο εμίρης, ο Μάρτυς.
Μαρτύρησε για το θαύμα με το Άγιο Φως από 
την σκισμένη κολόνα.

Φῶς ἅγιον, Τούνομ, φωτίσαν σὸν σκότος,
Πρὸς Φῶς εἴλκυσέ σε, Χριστόν, ἐν τῷ πόλῳ.
Ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς Ἐμίρης

Το Πάσχα του 1579 μ.Χ. οι Αρμένιοι (σημείωση: η αρμενική Εκκλησία είναι μονοφυσιτικών αποκλίσεων, ανήκει δηλαδή στους λεγόμενους «αντιχαλκηδόνιους») κατόρθωσαν να δωροδοκήσουν τον Τούρκο Διοικητή, και να εκδώσει απαγορευτική διαταγή προς τον Έλληνα Ορθόδοξο Πατριάρχη Σωφρόνιο Δ’, ώστε να μην έχει πρόσβαση εντός του Ναού της Αναστάσεως για την τελετή του Αγίου Φωτός. 

Οι φρουροί έκλεισαν την Αγία Πόρτα και ο Πατριάρχης Σωφρόνιος Δ’ με το ιερατείο και τους πιστούς του παρέμειναν έξω προσευχόμενοι, αναμένοντες την έκβαση των γεγονότων.

Πράγματι η απάντηση του Κυρίου μας ήταν άμεσος. Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του Αρμενίου Πατριάρχου, το Άγιο Φως δεν έλαμψε στο ιερό Κουβούκλιο ή σε άλλο σημείο εντός του Ναού. 

Το Άγιο Φως εξήλθε διαπερνόν την Κολόνα, η οποία μέχρι σήμερον φαίνεται σχισμένη και μαυρισμένη, και προς μεγάλη κατάπληξιν άναψαν τα κεριά, τα οποία κρατούσε στα χέρια του ο Ορθόδοξος Πατριάρχης. 

Στην συνέχεια ο Πατριάρχης έδωσε το Άγιο Φως στους Ορθοδόξους, οι οποίοι βρίσκονταν στην αυλή, ενώ ο Αρμένιος έφυγε ντροπιασμένος.

Το αξιοθαύμαστο γεγονός μαρτύρησε ο Εμίρης Τούνομ, ο οποίος εκείνη την στιγμή ήταν φρουρός στην Αγία Πόρτα. 

Αυτό έγινε αιτία να πιστέψει και να γίνει Χριστιανός. Οι Τούρκοι τον σκότωσαν για να μην μαθευτεί το γεγονός. Συμφώνα με άλλη εκδοχή, όταν αντελήφθη το θαύμα αναφώνησε προς τους συγκεντρωμένους: «Αυτή είναι η αληθινή πίστη». 

Οι Τούρκοι για την αλλαξοπιστία του τον έκαψαν ζωντανό.

Όταν ο Σουλτάνος πληροφορήθηκε το θαύμα, εξέδωσε φιρμάνι και ανεγνώρισε το αποκλειστικό δικαίωμα για την λήψη του Αγίου Φωτός στον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη.

Τα οστά του Αγίου Τούνομ φυλάσσονται στο Μοναστήρι της Μεγάλης Παναγιάς.

Ἀπολυτίκιον
Ὡς ληστήν μνήσθητί μου Χριστέ, κραυγάσαντα τήν ἐνδεκάτην τήν ὥραν, καί εἰς τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ προσχωρήσαντα, Εμίρην Τούνομ ἄσμασι Μάρτυρα, ὥσπερ ἱερόν ἐν τῇ ὥρα τῆς ἀφῆς τῶν λαμπάδων τῶν Ορθοδόξων, ὑπό Φωτός τοῦ Ἁγίου στεῤῥῶς, ἀθλήσαντα τιμῶμεν.

Εορτάζει στις 18 Απριλίου εκάστου έτους.

Άγιος Τούνομ ο εμίρης, ο Μάρτυς.
Μαρτύρησε για το θαύμα με το Άγιο Φως από 
την σκισμένη κολόνα.

Πηγές:




Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

Είδε με τα μάτια του τη Σταύρωση του Ιησού Χριστού. ~ Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός

Είδε με τα μάτια του τη Σταύρωση του Ιησού Χριστού...
Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός

Ο Αγαπημένος μας πατέρας Γαβριήλ ,τη Μεγάλη Εβδομάδα, δεν του άρεσε ο περισπασμός, δεν έλεγε αστεία, δεν γελούσε, ήταν πολύ σκεφτικός...

Βίωνε τη μέγιστη αμαρτία που διέπραξε η ανθρωπότητα: Τη Σταύρωση του Χριστού...

Την Μεγάλη Παρασκευή, με φωνή έντρομη, δυνατή και πένθιμη, φώναζε:

«Βοήθεια... Βοήθεια...! Ο Χριστός κουβαλάει στους ώμους του τον Σταυρό προς τον Γολγοθά...!»

Κανείς δεν μπορούσε να μην κλάψει μέσα στην εκκλησία. Οι ενορίτες εξεπλάγησαν και έκλαιγαν γοερά... 

Κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας, είπε από τον άμβωνα με δάκρυα στα μάτια του:

«Μην την αφήνετε... Μην εγκαταλείπετε την Παναγία! 

Τώρα υποφέρει! 

Τώρα όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να είναι κοντά στη Μητέρα του Θεού…

Ποιος τολμά να την εγκαταλείψει; 

Πρέπει να είμαστε κοντά της... 

Είναι η Μητέρα!...

Υποφέρει για τα βασανιστήρια και το θάνατο του Υιού της!»

Μετά από όσα είδαν και άκουσαν, όλο το εκκλησίασμα πίστευε ότι είδε με τα μάτια του τη Σταύρωση του Ιησού Χριστού...

Είδε με τα μάτια του τη Σταύρωση του Ιησού Χριστού... 
Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός
Από το βιβλίο "Το διάδημα του Γέροντα".



Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

Μή μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ...


δοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς.

Και οι δέκα ήταν παρθένες. Ήταν ψυχές της πίστεως, της άσκησης, φύλαγαν όλες τις εντολές. Δεν ήταν πέντε αμαρτωλές και πέντε δίκαιες. Ήσαν όλες πιστές γυναίκες. Γιατί τότε οι μισές μείναν απέξω; 

Αυτές που μείναν απέξω δεν είχαν έλεος, αγάπη, ευσπλαχνία, ελεημοσύνη πνευματική για τη σωτηρία του πλησίον, πόθο για να ενωθούν με τον Χριστό. Είχαν αυτοδικαίωση μέσα τους για τα έργα τους. 

Ήταν σίγουρες ότι θα σωθούν. Δεν είχαν πένθος για τις αμαρτίες τους. Θεωρούσαν ότι είναι δίκαιες, σωστές. Ενώ ήταν τυπολάτρισσες. Εκπλήρωναν το νόμο μα έχαναν το πνεύμα, τη χάρη... 

Η ανθρωπαρέσκειά τους, ξόδεψε όλο το λάδι, που είχαν συγκεντρώσει στην επίγεια ζωή τους. Και μείναν άδεια τα αγγεία των ψυχών τους. Το έλεός τους δεν ήταν πλούσιο, δεν προερχόταν από το ξεχείλισμα της ψυχής τους, από αγάπη για το Θεό και τον αδερφό. 

Τα έργα και οι αρετές τους ήταν μόνο τόσα, όσα χρειάζονταν για να παίρνουν την τιμή και την δόξα των ανθρώπων τριγύρω τους. Για να φαίνονται καλές και ηθικές. Μέχρι εκεί... 

Λέει το ευαγγέλιο ότι ήσαν μωρές αυτές, ασύνετες, δίχως σωφροσύνη, άμυαλες, δίχως αγάπη και αλήθεια. Γεμάτες υποκρισία. 

Μα οι άλλες, εκείνες που μπήκαν μέσα στον νυμφώνα, ήταν οι αληθινά "μωρές". Είχαν εγκαταλείψει την αγάπη και την ανθρωπαρέσκεια του κόσμου για την αληθινή, την γνήσια μωρία του Σταυρού. 

Είχαν προλάβει να πεθάνουν ως προς τα πάθη, πριν συναντήσουν τον σωματικό θάνατο. Δεν είχαν θέλημα, έξω από το θέλημα του Πατρός. 

Κι αυτό τις έκανε να κάνουν πράγματα, που για τον κόσμο έμοιαζαν τρελά, μωρά, ανόητα. Αυτή η ζωηφόρα νέκρωση τις έκανε να βάζουν τον εαυτό τους σε όλα τελευταίο. 

Να θυσιάζονται, να μένουν πίσω, να υπομένουν βάσανα, δοκιμασίες, ονειδισμούς, να στερούνται για τον κάθε πλησίον, για τον κάθε αδερφό. 

Αυτή η ζωηφόρα νέκρωση τις έκανε να ποθούν να ζήσουν αληθινά, να βιάζονται για το καλό, να ζουν για να προλάβουν να συμπαρασταθούν στον πόνο του άλλου, 

να επιθυμούν μοναχά το να τρέξουν, για να διακονήσουν, για να στηρίξουν, για να ανορθώσουν τις ψυχές τριγύρω τους, για να τους οδηγήσουν στην αλήθεια του Χριστού. 

Ω ναι... Ήταν αληθινά μωρές, αυτές που μπήκαν στον νυμφώνα του Χριστού. Έτοιμες από πάντα, σαν έτοιμες από καιρό... 

Κι ήρθε ο Νυμφίος, λέει, μες τη νύχτα να παραλάβει τις ψυχές τους: Ελάτε! Φτάνει όσο κλάψατε με τους κλαίοντες. Φτάνει όσο πενθήσατε με τους πονεμένους. Φτάνει όσο κουραστήκατε για να ξεκουράσετε και να ξεδιψάσετε ψυχές με το ύδωρ το δικό Μου. 

Εισέλθετε τώρα στη χαρά του Κυρίου σας. 

Και σεις οι άλλες φύγετε! Δεν σας αναγνωρίζω! Δεν εργαστήκατε για μένα ποτέ. Ήσασταν εργάτριες και δούλες της αμετανοησίας σας. 

Τις πύλες του Πατρός ανοίγουν μόνο οι ψυχές οι συντετριμμένες και οι τεταπεινωμένες. Αυτές κρατούνε το κλειδί στα χέρια τους για τον Αιώνιο Παράδεισο... 

Αυτές που μαρτύρησαν για να αρνηθούν το θέλημά τους, για να νικήσουν το εγώ τους, αυτές θα απολαύσουν την τρυφή των Αιωνίων και Αφράστων αγαθών... 

Τὴν ὥραν ψυχή, τοῦ τέλους ἐννοήσασα, καὶ τὴν ἐκκοπήν, τῆς συκῆς δειλιάσασα, τὸ δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως ἔργασαι ταλαίπωρε, γρηγοροῦσα καὶ κράζουσα· Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ. 

Τὶ ῥαθυμεῖς ἀθλία ψυχή μου; Τί φαντάζῃ ἀκαίρως μερίμνας ἀφελεῖς; Τί ἀσχολεῖς πρὸς τὰ ῥέοντα; ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν ἀπ΄ ἄρτι, καὶ χωρίζεσθαι μέλλομεν τῶν ἐνταῦθα, ἕως καιρὸν κεκτημένη, ἀνάνηψον κράζουσα· 

Ἡμάρτηκά σοι Σωτήρ μου, μὴ ἐκκόψῃς με, ὥσπερ τὴν ἄκαρπον συκῆν, ἀλλ' ὡς εὔσπλαγχνος Χριστέ, κατοικτείρησον, φόβῳ κραυγάζουσαν· Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ.


Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ.

Παπαποστόλου Λαμπρινή για Λόγος Φωτός


Τρίτη 14 Απριλίου 2020

Ὁ κορωναϊός, ὁ ΟΗΕ καί ἡ προετοιμασία τῆς Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου.


Ὁ κορωναϊός, ὁ ΟΗΕ καί ἡ προετοιμασία τῆς Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου.
Μαρία, Ἐκπαιδευτικός

Συνεχίζω μέ τήν «εὐγενική χορηγία» τοῦ κορωναϊοῦ (κοροϊδοϊοῦ τῆς οἰκουμένης), τόν ὁποῖον ἰό ἐκμεταλλεύτεται ἡ Παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων προκειμένου νά προωθήσει τά οἰκονομικά, γεωπολιτικά, τεχνοκρατικά καί πανθρησκειακά σχέδιά της, μέ τραγική τελική κατάληξη τήν ἐγκαθίδρυση τῆς Παγκόσμιας Κυβέρνησης καί τῆς Πανθρησκείας (Οἰκουμενισμός)!

Ἡ Π.Ν.Τ.Π. βρῆκε εὐκαιρία μέ τήν χαρακτηρισμένη ὡς· «πανδημία» ἐξάπλωση τοῦ κορωναϊοῦ καί διά στόματος τοῦ Ἀντόνιο Γκουτέρες Γενικοῦ Γραμματέα τοῦ ΟΗΕ στίς 11 Ἀπριλίου 2020 ἀπηύθυνε ἔκκληση πρός τούς ἡγέτες ΟΛΩΝ τῶν θρησκειῶν νά ἑνώσουν τίς προσευχές τους (πρός τόν Τριαδικό Θεό δηλαδή μαζί μέ τά δαιμόνια τῶν ἐθνῶν…) γιά τήν «εἰρήνη» καί τήν ἐπίλυση τοῦ παγκόσμιου ζητήματος τοῦ covid-19!

Ἀντιλαμβάνεσθε πῶς ἐφαρμόζουν οἱ ἀντίχριστοι τήν παγκόσμια ἀτζέντα τους;

Σᾶς παραθέτω τό βίντεο μέ μετάφραση:

UN Chief Special Appeal to Religious Leaders (11 April 2020):

«Θέλω νά κάνω μία εἰδική ἔκκληση πρός τούς ἡγέτες ὅλων τῶν θρησκειῶν, νά ἑνώσουν τίς δυνάμεις τους γιά νά ἐργασθοῦν γιά τήν εἰρήνη ὅλου τοῦ κόσμου καί νά ἐπικεντρωθοῦν στήν κοινή μας μάχη νά νικήσουμε τόν covid-19. Tό κάνω αὐτό σέ μία εἰδική συγκυρία τοῦ πνευματικοῦ (;) ἡμερολογίου. Γιά τούς Χριστιανούς εἶναι ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα. Οἱ Ἑβραῖοι ἑορτάζουν τό (Ἑβραϊκό) Πάσχα καί σύντομα οἱ Μουσουλμάνοι θά ξεκινήσουν τόν ἱερό μῆνα τοῦ Ραμαζανιοῦ. 

Έπεκτείνω τίς θερμότερες εὐχές μου σέ ὅλους ὅσοι παρατηροῦν αὐτές τίς σημαντικές στιγμές. Ἀνέκαθεν γνωρίζαμε αὐτές τίς περιπτώσεις νά εἶναι ὡς στιγμές κοινές, ὡς οἰκογένειες πού συγκεντρώνονται, ἐναγκαλισμῶν καί χειραψιῶν καί ἑνότητας τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀλλά αὐτήν ἡ στιγμή δέν εἶναι ὅπως καμμία. Ὅλοι ἀποζητοῦμε νά κυβερνήσουμε ἕναν περίεργο καί ἐξωπραγματικό κόσμο. 

Ἕναν κόσμο μέ σιωπηλούς δρόμους, κλειστά στόρια μαγαζιῶν, ἄδειους χώρους λατρείας καί ἕναν κόσμο ἀνησυχίας. Ἀνησυχοῦμε γιά τούς ἀγαπημένους μας πού ἐξίσου ἀνησυχοῦν κι αὐτοί γιά ἐμᾶς. Πῶς θά ἑορτάσουμε σέ μία χρονική στιγμή σάν κι αὐτή; Ἄς ἐμπνευσθοῦμε ὅλοι ἀπό τήν αἴσθηση αὐτῶν τῶν ἱερῶν ἑορτῶν ὡς στιγμές ἀντανάκλασης, μνήμης καί ἀνανέωσης. 

Ὅπως ἀντανακλοῦμε, ἄς σπαταλήσουμε μία σκέψη πρός τούς ἀνθρώπους πού ἐργάζονται στόν τομέα τῆς ὑγείας, στήν ἐμπροσθοφυλακή μαχόμενοι αὐτόν τόν ἀπαίσιο ἰό καί πρός ὅλους ἐκείνους πού ἐργάζονται ὥστε νά λειτουργοῦν οἱ πόλεις μας. Ἄς θυμόμαστε τούς πιό εὐάλωτους ἀπ’ ὅλους τούς εὐάλωτους σέ ὅλον τόν κόσμο. 

Ὅσοι εἶναι σέ ζῶνες πολέμου καί στρατόπεδα προσφύγων καί φτωχογειτονιές καί σέ ὅλα ἐκεῖνα τά μέρη μέ τόν λιγότερο ἐξοπλισμό καταπολέμησης τοῦ ἰοῦ. 

Καί ἄς ἀνενεώσουμε τήν ἐμπιστοσύνη μας ὁ ἕνας στόν ἄλλον καί νά ἀντλήσουμε δύναμη ἀπό τό ἑνωμένο καλό σέ ἀναστατωμένες στιγμές, ὅταν κοινότητες ἀντικρουόμενων πίστεων, ἐθίμων καί παραδόσεων ἑνώνονται προκειμένου νά νιαστεῖ ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον. Μαζί μποροῦμε νά νικήσουμε τόν ἰό, μέ συνεργασία, ἀλληλεγγύη καί πίστη στήν κοινή ἀνθρωπότητα».

Καταλάβατε πῶς χρησιμοποιεῖ ὁ Ὀργανισμός Ἡνωμένων Ἐθνῶν τῆς Παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων τόν κορωναϊό;

Γιά προπαγάνδα ὑπέρ τῆς δημιουργίας Παγκόσμιας Κυβέρνησης καί Παγκόσμιας Θρησκείας (Πανθρησκεία-Οἰκουμενισμός)! Ὁ Ἀντίχριστος ὡς ἡγέτης τους θά εἶναι τό φυσικό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ψυχοπονιάρας «ἑνότητας» τοῦ Γενικοῦ Γραμματέα τοῦ Ο.Η.Ε, καθώς καί τό χάραγμα τῆς «ἑνωμένης ἀγέλης» τῶν ἀνθρώπων!

Καί βέβαια εἶναι ὑποψίας (καί ὄχι ἀπορίας) ἄξιον ἤ μᾶλλον σίγουρον, τό γιατί αὐτή ἡ ἔκκληση δέν περιορίζεται στήν ἐπιστημονική-ἰατρική παγκόσμια ἀντιμετώπισή τοῦ ἰοῦ ὡς ὄφειλε, ἀλλά βγαίνει ἐκτός θέματος καί ἁπλώνεται στόν θρησκευτικό, ἐθνικό καί κοινωνικοπολιτικό τομέα!

Μέ πόση δολιότητα οἱ ταγοί τῆς Νέας Ἐποχῆς ὑποκρινόμενοι τούς ἀνθρωπιστές καί τούς πονόκαρδους κάνουν σατανικές «ἐκκλήσεις» «ἑνότητας» γιά νά κυβερνήσει ἡ ἐλίτ τῶν παγκοσμιοποιητῶν ἀπροκάλυπτα πλέον καί γιά νά ἀναλάβει «νόμιμα» τήν ἀπόλυτη ἐξουσία τῶν Κρατῶν, τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ζωῶν μας, ἐκμεταλλευόμενη ἀξίες ὅπως ἡ «εἰρήνη», ἡ «ὑγεία» καί ὅ,τι ἄλλο βρεῖ μπροστά της!

Ὁ Θεός νά μᾶς ἐλεήσει. Καλή μετάνοια.
Ὁ κορωναϊός, ὁ ΟΗΕ καί ἡ προετοιμασία τῆς Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου.
Μετάφραση: Μαρία, Ἐκπαιδευτικός

Πηγή: Έκτακτο 



«Μόνο με καλή πνευματική ζωή θα τα βγάλουμε πέρα». ~ Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

«Κύριε, σῶσον λαόν ἀπεγνωσμένον».
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος,
Καλύβη Ἀναστάσεως, Καψάλα, Ἅγιον Ὄρος.
01-14 / 04 / 2020

Ο Γέροντας Ευθύμιος της Καψάλας του Αγίου Όρους για τον κορονοϊό και το κλείσιμο των εκκλησιών.

Στίς κρίσιμες ἡμέρες πού διανύομε καί στήν ἱερότητα τῶν ἡμερῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἐπιβάλλεται μᾶλλον σιωπή καί προσευχή.

Ὅμως ἐπειδή προσφάτως στό Διαδίκτυο κυκλοφορήθηκαν κάποιες ἀπόψεις μέ τόν ὄνομά μου, πρός ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας, γιά νά μήν προκύψη ζημία, ἀναφέρω τά ἑξῆς:

Οὐδέποτε εἶπα σέ ἀνθρώπους νά ἀποθηκεύουν τρόφιμα λόγω ἐπικείμενου πολέμου καί οὐδέποτε προφήτευσα τήν λήξη τῆς ἀπειλῆς τοῦ ἰοῦ, ὅπως κάποιοι ἀνεύθυνα καί ψευδῶς διέδωσαν. 

Ἐπίσης χωρίς τήν ἀδειά μου ἀνήρτησαν συζητήσεις μου μέ ἀνακριβεῖς καί ἀντικρουόμενες ἀπόψεις μου γιά τόν κορονοϊό, οἱ ὁποῖες προκάλεσαν ἐρωτηματικά. Ἡ ἄποψή μου φαίνεται ξεκάθαρα σέ ὅσα ἀκολουθοῦν, εἶναι ἐντελῶς προσωπική, χωρίς διάθεση νά τήν ἐπιβάλλω καί σέ ἄλλους.

Στά τόσα δυσβάσταχτα προβλήματα πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι, τώρα προστέθηκε καί ἡ ἀπειλή τοῦ ἰοῦ, πού κατήντησε ἐφιάλτης. Πιό πολύ ὑποφέρουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν φόβο, τόν πανικό καί τόν ἀκούσιο ἐγκλεισμό, παρά ἀπό τόν ἰό. 

Ἡ πολιτεία πῆρε μέτρα προστασίας, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία ἔχει τά δικά της ἐφόδια γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἰοῦ, πού τώρα ταπεινωμένη ὅσο ποτέ ἄλλοτε, ἀποδυναμωμένη καί δεσμευμένη ἀπό τήν πολιτεία, ἀδυνατεῖ νά τά παράσχη στούς πιστούς της.

Παλαιώτερα σέ παρόμοιες περιπτώσεις θανατηφόρων ἐπιδημιῶν τελοῦσε ἁγιασμούς καί ἔκανε λιτανεῖες ἱερῶν εἰκόνων καί ἁγίων λειψάνων.

Γιατί καί σήμερα νά μήν γίνωνται αὐτά; «Μή οὐκ ἰσχύει ἡ χείρ Κυρίου» νά μᾶς βοηθήση καί σήμερα;

Στό χωριό μου τήν τρίτη δεκαετία τοῦ 20ου αἰῶνος ἔπεσε λοιμώδης νόσος ἀπό τήν ὁποῖα πέθαναν 50 μικρά παιδιά σέ λίγες ἡμέρες. Δέν προλάβαιναν νά ἀνοίγουν τάφους. Ἔφεραν τότε τήν κάρα τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους ἀπό τόν Ἅγιο Στέφανο Μετεώρων καί ἀμέσως κατέπαυσε τό θανατικό.

Ἀπό τότε πού ὁ Κύριος ἐτέλεσε τόν Μυστικό Δεῖπνο καί παρέδωσε τό ἁγιώτατο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, δέν ἔπαυσε μέχρι σήμερα νά τελεῖται ἡ «σωσίκοσμη» θεία Λειτουργία.

Οὔτε ὁ Διοκλητιανός, οὔτε οἱ Τοῦρκοι, οὔτε οἱ κομμουνιστές στήν Ρωσσία, οὔτε οἱ Γερμανοί στά χρόνια τῆς κατοχῆς κατάφεραν νά παύσουν τήν θεία Λειτουργία καί τήν προσέλευση τῶν πιστῶν γιά τήν θεία Κοινωνία. 

Καί τώρα μέ τόν φόβο τοῦ ἰοῦ ἔκλεισαν οἱ Ναοί καί στεροῦνται οἱ πιστοί τήν σωστική χάρη τῶν Μυστηρίων, πού τόση ἀνάγκη τήν ἔχουν...

Ἀντιθέτως, τήν ἴδια ὥρα πού ἐδῶ ὅλα σιωποῦν ἀπό φόβο, στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Σερβίας, Βουλγαρίας καί Γεωργίας γίνεται ἡ λατρεία ἀπρόσκοπτα, οἱ ναοί εἶναι ἀνοιχτοί, τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία καί δέν φοβοῦνται οἱ πιστοί μήν προσβληθοῦν ἀπό τόν ἰό.

Τά μέτρα προστασίας πού ἐπιβάλλει ἡ νῦν κυβέρνηση εἶναι ἀντισυνταγματικά, δυσβάσταχτα, ὑπερβολικά καί ἄνισα πρός τούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους, ἐνῶ ἔχουν δημιουργήση ἕνα κλῖμα τρομοκρατίας, τό ὁποῖο ἐπιδεινώνουν τά ΜΜΕ. 

Ναί, ὑπάρχει ὁ ἰός καί ἐπιβάλλεται νά προστατεύσωμε τήν ὑγεία μας καί τήν ὑγεία τῶν ἄλλων. Ὅμως ὁ φόβος πρέπει νά ἐκλείψη, διότι στήν κατάσταση τοῦ φόβου ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σκεφθῆ καί νά ἐνεργήση λογικά καί διακριτικά.

Σέ παρόμοια περίπτωση, ὅταν ἔγινε ἡ ἔκρηξη στό Τσερνομπίλ, οἱ ἄνθρωποι τότε πανικοβλήθηκαν καί ἐξέταζαν τά λαχανικά καί τά φροῦτα γιά νά τρῶνε ἀπό αὐτά πού εἶχαν τήν λιγώτερη ἀκτινοβολία. 

Ὁ ὅσιος Παΐσιος ἐρωτηθείς εἶπε νά κάνωμε τόν σταυρό μας καί νά τρῶμε ἄφοβα, δίνοντας ὁ ἴδιος πρῶτος τό παράδειγμα.

Ἄν ζοῦσε σήμερα εἶναι ἀδιανόητο νά τόν βλέπαμε μέ μάσκα καί γάντια, νά ἔχη στήν τσέπη του τό μπουκάλι μέ τό οἰνόπνευμα καί νά ἀποφεύγη τούς ἀνθρώπους ἤ νά τούς μιλᾶ ἀπό ἀπόσταση. 

Εἶναι βέβαιο ὅτι θά εἰρήνευε τούς ἀνθρώπους καί θά βοηθοῦσε νά ἀποβάλλουν τόν φόβο καί πιό πολύ θά ἐλυπεῖτο γιά τό κλείσιμο τῶν Ἐκκλησιῶν. Εἶναι ἀταίριαστος αὐτός ὁ φόβος γιά τούς χριστιανούς πού ἐμπνέονται ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Θεανθρώπου καί ἀπό τούς Μάρτυρες τῆς πίστεώς μας.

Ἀπό πολλούς ἀναμένεται ἐναγωνίως ἡ νίκη τοῦ κορονοϊοῦ μέ τήν ἐφεύρεση τοῦ ἐμβολίου, τό ὁποῖο θά εἶναι ὑποχρεωτικό γιά ὅλους. 

Ἐμεῖς ἀρνούμαστε νά κάνωμε τό ἐμβόλιο. 

Ὅποιος φοβᾶται, ἄς κάνη ὅσα ἐμβόλια θέλει, ἀλλά νά γνωρίζη ὅτι μπορεῖ νά ἔχη ἀπρόβλεπτες βαρειές παρενέργειες, ὅπως εἶχαν τά ἐμβόλια πού ἔκαναν στά παιδιά πρίν λίγα χρόνια γιά τήν νόσο τῶν πτηνῶν καί πολλά παρέλυσαν. 

Ὅπως ἐπίσης ἔπαθαν σκλήρυνση κατά πλάκας πολλοί πού ἔκαναν τό ἐμβόλιο τῆς ἡπατίτιδας Β' καί τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ ἄλλα ἐμβόλια. Ἄν δέν φυλάξη ὁ Θεός, τί μποροῦν νά κάνουν τά ἐμβόλια καί τά φάρμακα; 

Ὁ ἄθεος Καζαντζάκης γιά νά προφυλαχθῆ ἀπό τήν χολέρα σέ ταξίδι του στό ἐξωτερικό, ἔκανε ἐμβόλιο καί πάλι νόσησε.

Ἐμεῖς ἔχομε ἀνώτερα ἐμβόλια καί «φάρμακα ἀθανασίας», τά ἅγια Μυστήρια. Γιατρούς δοκιμασμένους καί εἰδικούς γιά τόν ἰό, τόν ἅγιο Χαράλαμπο, τόν ἅγιο Βησσαρίωνα Δουσίκου, πού εἶναι γιά τήν πανώλη καί τόσους ἄλλους Ἁγίους. 

Τώρα ὅμως μέ τίς αὐστηρές ἀπαγορεύσεις ὁ λαός παραμένει ἀβοήθητος καί ἀπαρηγόρητος.

Καί ἐνῶ ὅλοι ἀγωνίζονται γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ ἰοῦ, κάποιοι, ἄλλα ἔχουν κατά νοῦ καί κάπου ἀλλοῦ ἀποβλέπουν. Κορυφαῖοι γιατροί καί ἐπιστήμονες ἐπισημαίνουν ὅτι αὐτά πού γίνονται εἶναι τέστ πειθαρχίας γιά νά χειραγωγοῦν τούς ἀνθρώπους ἐκεῖ πού θέλουν. 

Αὐτό φαινόταν παράξενο καί ἀπίθανο μέχρι πρότινος ἀλλά δέν εἶναι φαντασία, διότι οἱ ἄνθρωποι πλέον τό λένε δημόσια: «Ἡ πανδημία τοῦ κορονοϊοῦ ἀνέδειξε τήν ἀνάγκη μιᾶς παγκόσμιας δημοκρατικῆς διακυβέρνησης» (Γιώργος Παπανδρέου) 

καί προτείνουν «νά ἔχη ὁ κάθε ἄνθρωπος ἕνα μικροτσίπ γιά νά ἔχη βιομετρικά δεδομένα σέ σχέση μέ τόν ἰό ἤ μέ ἄλλες ἐπιδημικές μετρήσεις» (Εὐάγγελος Βενιζέλος). 

Αὐτοί μιλοῦν ἀνοιχτά γιά σφράγισμα καί παγκόσμια δικτατορία, ἀλλά ἐμεῖς καταλαβαίνομε; Καί τί κάνομε;

Ἄν καί τόσα εἶχε γράψει καί πῆ ὁ ὄσιος Παΐσιος γι’ αὐτό τό θέμα. Αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού μᾶς ὑποδούλωσαν στούς ξένους δανειστές καί τώρα μᾶς ὁδηγοῦν στήν σκλαβιά τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι δυνατόν νά τούς ἐμπιστευθοῦμε;

Ὁ ὅσιος Παΐσιος προλέγοντας τίς μελλοντικές δυσκολίες τόνιζε: «Μόνο μέ καλή πνευματική ζωή θά τά βγάλωμε πέρα». Ἐπέτρεψε ὁ Θεός γιά τίς ἁμαρτίες μας αὐτήν τήν μεγάλη δοκιμασία. 

Ἔχομε ἀνάγκη ἀπό εἰλικρινῆ μετάνοια, ὑπομονή ἀνεξάντλητη καί προσευχή ἀδιάλειπτη, ἡ ὁποία ἐνισχύει τήν Πίστη μας. Εὐχώμαστε ἀδελφικά καλή Ἀνάσταση μέ τίς ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. 

Ὁ Ἀναστάς, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί Νικητής τοῦ θανάτου νά παρηγορήση, νά φωτίση μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του ὅλους μας καί νά δώση δύναμη καί ἀντοχή στόν λαό Του. Μέ τήν χάρη Του νά φθάσωμε στήν ἡμέρα τῆς ἀπολυτρώσεώς μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό ὅλα τά δεινά. Ἀμήν.

«Κύριε, σῶσον λαόν ἀπεγνωσμένον».

Μέ πόνο ψυχῆς καί εἰλικρινή φιλαδελφία.
Ἱερομόναχος Εὐθύμιος,
Καλύβη Ἀναστάσεως, Καψάλα, Ἅγιον Ὄρος.
01-14 / 04 / 2020