Οἱ Ἄγιοι Πατέρες τίς ἐνδημικές καταστάσεις τίς ἀντιμετώπιζαν ὄχι μέ κλείσιμο ναῶν, ἀλλά πνευματικά.

Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι ὁ ἀνεκτίμητος θησαυρὸς ποὺ κατέχουν μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὴν γῆ, ὄχι γιὰ νὰ «φέρει» μιὰ καινούργια θρησκεία. Μιὰ διαφορετικὴ φιλοσοφία. Ἦλθε γιὰ νὰ καταλύσει τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἑνώσει τὰ παιδιά Του, δίνοντάς τους τὴν δυνατότητα νὰ θεωθοῦν, σύμφωνα μὲ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη. 

Ὁ Χριστὸς ἦλθε πρὶν ἀπὸ 2020 χρόνια περίπου καὶ ἔμεινε. Ἦλθε καὶ χάρισε στὸν κόσμο τὸ θεανθρώπινο σῶμα Του. Κι ἔτσι μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα ὄχι μόνο νὰ τὸν σκεφτόμαστε ἤ νὰ τὸν θυμόμαστε, ὅπως πιστεύουν ὅλες οἱ προτεσταντικὲς ὁμάδες, ἀλλὰ νὰ τὸν ζοῦμε καὶ νὰ ἑνωνόμαστε μαζί του κυριολεκτικά: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ».

Αὐτὴ τὴν δυνατότητα μᾶς προσφέρει μὀνον ἡ θεία λειτουργία. Στὴν θεία λειτουργία δὲν πᾶμε μόνον γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε. Τὸ κεντρικὸ γεγονὸς καὶ ὁ σκοπὸς τῆς θείας λειτουργίας εἶναι ἡ θεία μετάληψη. Γιὰ αύτον τὸν λόγο οἱ φιλοκαλικοὶ Πατέρες μᾶς προτρέπουν στὴν συχνὴ θεία Μετάληψη.

Εἶχε ἐπικρατήσει δυστυχῶς, ἀπὸ τὴν περιοδο τῆς βαυαροκρατίας ἡ ἀντορθοδοξη ἀντιληψη τῆς μὴ συχνῆς θείας κοινωνίας. Καὶ αὐτὸ διοτι ἡ προτεσταντικη Ἀντιβασιλεία ἀπὸ τὴν μιά, καὶ ὁ καθολικὸς Ὄθων ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν μποροῦσαν νὰ κατανοήσουν λογικὰ τὸ ὑπέρλογο τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Βρῆκαν βεβαίως καὶ «ὀρθοδόξους» συμπαραστάτες στὸ ἐγχείρημά τους. Τοὺς μαθητὲς τοῦ Κοραῆ. Μισαὴλ Ἀποστολίδη, Θεόκλητο Φαρμακίδη, Θεόφιλο Καΐρη καί ἄλλους.

Μόνον νὰ σκεφτοῦμε ὅτι ἐκείνη τὴν περίοδο ἔκλεισαν 450 μοναστῆρια τῆς Ἀττικῆς καὶ τοῦ Μωριᾶ μὲ τὴν συγκαταθεση τῶν παραπάνω, καὶ ἀπεσχηματίσθησαν βιαἰως ἐκατοντάδες μοναχές. Πὼς λοιπὸν αὐτοὶ ποὺ μᾶς κυβερνοῦν θὰ κατανοήσουν τὸ ὑπέρλογο τῆς Θείας Εὐχαριστίας; Ἀφοῦ εἶναι προσδεδεμένοι στὸ ἇρμα τῆς Δύσεως ψυχῆ τε καὶ σώματι. 

Τὸ πλέον ἀνησυχητικὸ ὅμως ἔγκειται στὸ ὅτι καὶ ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔχει «συρθεῖ» πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἰδέες καὶ δὲν στέκεται στὸ ὕψος Της, ὅπως ἔκαναν χιλιάδες χρόνια τόσοι καὶ τόσοι λειτουργοὶ Της. 

Οἱ Πατέρες μας εἴτε τήν περίοδο τῆς Χριστιανικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, εἴτε τῆς Ὀθωμανοκρατίας, εἴτε τῆς Λατινοκρατίας• τέτοιες ἐνδημικές καταστάσεις, καί μάλιστα πολύ χειρότερες, τίς ἀντιμετώπιζαν ὄχι ὀρθολογιστικά π.χ. μέ πανικό καί κλείσιμο ναῶν, ἀλλά πνευματικά καί λεβέντικα.

Ἔκαναν λιτανεῖες στούς Ἁγίους μας πού εἶναι ζωντανοί!

Ἄν βγάλουμε τόν Χριστό ἀπό τήν μέση, σκεπτόμενοι ὀρθολογιστικά, θά καταντήσουμε σάν τήν παπική Ἰταλία, ὅπου ὁ Πάπας ἔκλεισε τούς ναούς καί θρηνοῦν ἑκατόμβες θυμάτων. Ἄς προσέξουμε δέ, ὅτι σχεδόν ὄλοι οἱ νεκροί εἶναι στήν Βόρεια Ἰταλία καί ὄχι στήν Κάτω Ἰταλία, ὅπου ἀνθεῖ τά τελευταῖα χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία καί ξεφυτρώνουν πάλι ρωμαίικα μοναστηράκια!

Ὅταν μεταλαμβάνουμε, ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Χριστό. Τὸ ἀδύναμο, ἀνθρώπινο σῶμα μας, ἑνώνεται μὲ τὸ Θεανθρώπινο σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ἀνθρώπινο αἷμα μας, ποτίζεται μὲ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Στὶς φλέβες μας κυκλοφορεῖ πλέον τὸ αἷμα Του. Ὄχι συμβολικά, ἀλλὰ πραγματικά. 

Παράλληλα, ἐφόσον ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Χριστό, ἑνωνόμαστε καὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς μας. Ὅλοι ἔχουμε πλέον τὸ ἴδιο σῶμα καὶ στὶς φλέβες μας ρέει τὸ ἴδιο αἷμα. Γινόμαστε ἀπὸ συγγενεῖς ἐκ πνεύματος, συγγενεῖς ἐξ αἵματος. Ἀποτελοῦμε πλέον μία Οἰκογένεια, ἐμποτισμένη μὲ τὸ αἷμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ Οἰκογένεια εἶναι ἡ ἐκκλησία, ἢ ὅπως τὴν ὀνομάζουμε θεία κοινωνία.

Πῶς λοιπὸν μποροῦμε μὲ διάφορες προφάσεις, νὰ ἀποκόπτουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀκρωτηριάζουμε τὴν ἐκκλησία; Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ κανόνες τῆς ἐκκλησίας εἶναι ἰδιαίτερα αὐστηροί. «Πάντας τοὺς εἰσιόντας πιστοὺς καὶ τῶν γραφῶν ἀκούοντας, μὴ παραμένοντας δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῆ ἁγία μεταλήψει, ὡς ἀταξίαν ἐμποιοῦντας τῇ ἐκκλησίᾳ, ἀφορίζεσθη χρή».

Οἱ Ἄγιοι Πατέρες τίς ἐνδημικές καταστάσεις τίς ἀντιμετώπιζαν ὄχι μέ κλείσιμο ναῶν, ἀλλά πνευματικά.

Γεώργιος Κ. Ἔξαρχος

Πηγή: Ήγγικεν το ποθούμενο