Ζητούμε ανοιχτές εκκλησίες! Μη φυλακίζετε τις ψυχές μας! ~ Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία

Ζητούμε ανοιχτές εκκλησίες! Μη φυλακίζετε

 τις ψυχές μας!

Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία

Με αυτό το σύνθημα 180 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία — μαζί με τα Παραρτήματά τους — σε όλη την Ελλάδα προβαίνουν σε γενική διαμαρτυρία για το κλείσιμο των εκκλησιών εν όψει μάλιστα της επικείμενης εορτής των Χριστουγέννων.

Συγκεκριμένα με επιστολή τους προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και όλους τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχες της Ελλαδικής επικρατείας διατυπώνουν έντονα το αίτημα χιλιάδων πιστών χριστιανών να ανοίξουν οι ιεροί Ναοί.

Η επιστολή επισημαίνει την μονομέρεια της Πολιτείας, πού ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τις βιολογικές ανάγκες των ανθρώπων και των ζώων, ενώ αδιαφορεί για το πνεύμα, τις ανάγκες της ψυχής των πολιτών της: «Πώς να δεχθούμε την απαγόρευση αυτή, όταν βλέπουμε να επιτρέπεται η μετάβαση στις αγορές τροφίμων, αλλά όχι στους Ναούς για την τροφή της ψυχής; Όταν βλέπουμε να επιτρέπεται η μετακίνηση για ατομική σωματική άθληση ή για τις ανάγκες των κατοικίδιων ζώων, αλλά όχι για τις ψυχές μας;», γράφουν χαρακτηριστικά.

Παράλληλα, τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία δημοσιεύουν στο διαδίκτυο βίντεο στο οποίο διαμαρτύρονται διότι, ενώ στις περισσότερες χώρες (ΗΠΑ, Ρωσία, Ευρώπη, Κύπρο) την περίοδο αυτή της πανδημίας οι εκκλησίες είναι ανοιχτές, στην Ελλάδα παραμένουν κλειστές και απροσπέλαστες για τους πιστούς. Και καταλήγουν με το επιτακτικό αίτημα: «Ζητούμε ανοιχτές εκκλησίες! Μη φυλακίζετε τις ψυχές μας».

Για να ζήσουμε πραγματικά Χριστούγεννα...

Για να ζήσουμε πραγματικά Χριστούγεννα...

μακαριστός ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος

Δεν είναι αρκετό να εορτάζουμε τα Χριστούγεννα...

Πρέπει να τα βιώνουμε... 

Και για να τα βιώσουμε, πρέπει να πεθάνει μέσα μας ο ''θεός'' της μόδας, 

ο ''θεός'' της σαρκός, ο ''θεός'' του κόσμου, ο ''θεός του εγώ''...

...διότι ο Χριστός δεν γεννιέται σε τέτοια ψυχή. 

Πρέπει να πεθάνουν όλοι οι άλλοι ''θεοί'', για να γεννηθεί Αυτός. 

Ο Χριστός γεννιέται και κάθεται σε καθαρές καρδιές, 

σε καρδιές εξομολογημένες και μετανοημένες...

Εξομολογηθείτε λοιπόν και μετανοήστε, για να ζήσετε

 

πραγματικά Χριστούγεννα...

Για να ζήσουμε πραγματικά Χριστούγεννα...

μακαριστός ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος

Σέ χάος μεγάλο βρίσκεται ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. ~ όσιος γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

Οἱ ἄνθρωποι τρέχουν μέ προθυμία στόν δρόμο τῆς καταστροφῆς. Σέ καμιά ἐποχή δέν ὑπῆρξε τόση κακία, ὅση στίς ἡμέρες μας. Ἄς παρακαλοῦμε τόν πανάγαθο Θεό νά δώσῃ μετάνοια καί ἐπιστροφή καί σέ ἐμᾶς καί σ΄ ὅλα τά ἔθνη.

Ὁ φοβερός κατακλυσμός τῆς ἁμαρτίας ἀπειλεῖ νά καταποντίση ὅλους, λαϊκούς καί κληρικούς, πλούσιους καί πτωχούς, μεγάλους καί μικρούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, γέροντες, νέους καί νήπια, ἐπειδή ὅλοι σχεδόν ἔχουμε ξεκλίνει. 

Ὅσοι δέ ἔχουν ἐκκλίνει ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, προσπαθοῦν οἱ ἀσεβεῖς, μέ πολλούς τρόπους, νά ἀποπλανήσουν, γιά νά τούς καταστήσουν συνοδοιπόρους στόν δρόμο τῆς ἀπωλείας.

Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους ἔχουν μάτια καί δέν βλέπουν, ἔχουν αὐτιά καί δέν ἀκοῦν. Ἔχουμε δύσκολους καιρούς καί πονηρές ἡμέρες. 

Ὅποιος μπορέση νά σώσῃ τόν ἑαυτό του, θά ὀνομασθῆ μεγάλος· ἐάν σώσῃ καί ἄλλους, θά ὀνομασθῆ μέγιστος…

Ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἔφτασε. Τήν συγκρατοῦν οἱ προσευχές καί μεσιτεῖες τῆς Παναγίας Μητέρας Του, τῶν Ἁγίων στούς Οὐρανούς καί ὀλίγων ἐκλεκτῶν, πού βρίσκονται στήν γῆ. Ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἕτοιμοι καί μετανοημένοι, γιά νά σώσουμε τουλάχιστο τίς ψυχές μας.

Φοβοῦμαι ὅτι πολύ σύντομα θά ἀκολουθήση συμφορά στό ἀνθρώπινο γένος, ἐπειδή οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἄρχοντες καί τόν λαό, τούς κληρικούς καί λαϊκούς, βαδίζουν τόν εὐρύχωρο δρόμο, πού ὁδηγεῖ στήν καταστροφή… Ἐμεῖς μέ ὑπομονή ἄς βαδίζουμε τόν στενό δρόμο τῆς ἀρετῆς, προσβλέποντες στόν Ἀρχηγό τῆς πίστεώς μας καί θεωρώντας τά τοῦ κόσμου σκουπίδια, γιά νά κερδίσουμε τόν Χριστό…

Πραγματι σέ χάος μεγάλο βρίσκεται ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. Βαδίζει κατά κρημνῶν. Βαδίζει στό σκοτάδι καί χωρίς πυξίδα. Ποῦ τελικά θά καταντήση; Ἐκεῖ πού κατάντησαν ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί καί παραβάτες τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀνά τούς αἰῶνες… Ἡ γενεά μας εἶναι πονηρή καί πρός τούς πονηρούς ὁ Κύριος ἀποστέλλει ἀνάλογες τιμωρίες γιά μετάνοιά τους.

Δύο πράγματα θά ἀναχαιτίσουν τήν ὁρμή τοῦ κόσμου πρός τήν κακία καί τήν ἀπώλεια, ἡ μετάνοια καί ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ μετάνοια ἀληθινή δέν ὑπάρχει, μένει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τό ἔλεος Του.

Ὁ καιρός τῆς πρόσκαιρης ζωῆς εἶναι βραχύτατος, οἱ ἡμέρες εἶναι πονηρές, ὁ θάνατος εἶναι ἄδηλος (ἀβέβαιος), καί ἡ ζωή μετά τόν θάνατο εἶναι αἰώνια. Ἐπίσης καί ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια καί χωρίς τέλος. 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παραγγέλει: Μή γίνεσθε ἄσοφοι, ἀλλά σοφοί· μή γίνεσθε ἄφρονες ἀλλά συνιέντες τί τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Λοιπόν ἄσοφος καί ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος πού δέν τά σκέπτεται αὐτά καί δέν αἰσθάνεται τίς ἰδικές του ἁμαρτίες γιά νά τίς ἐξαλείψη μέ τήν μετάνοια, τήν ἐξομολόγηση καί τά δάκρυα, 

ἀλλά ἀμελεῖ, ἀναισθητεῖ καί περιεργάζεται τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, κρίνοντας, κατακρίνοντας καί καταδικάζοντας τούς ἄλλους, ὡσάν νά εἶναι αὐτός ὁ κριτής καί δικαστής τῶν ὅλων, καί κωφεύει στήν ἐντολή καί ἀπειλή τοῦ Κυρίου· μή κρίνετε, γιά νά μή κριθῆτε μή καταδικάζετε, γιά νά μή καταδικασθῆτε.

Σοφός καί συνετός καί φρόνιμος εἶναι ἐκεῖνος πού βάζει ὅλες τίς ἁμαρτίες του μπροστά του, καί δέν ἀσχολεῖται μέ τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, ἀλλά κλαίει στοχαζόμενος πώς ἐλύπησε τόν Θεό μέ τίς πολλές ἁμαρτίες του…

Ἀσθένειες τῆς ψυχῆς εἶναι οἱ διάφορες ἁμαρτίες μικρές καί μεγάλες, τίς ὁποῖες δέν εἶναι δυνατόν νά μή ἔχει ἄνθρωπος, ἐπειδή ἀναμάρτητος εἶναι μόνον ὁ Θεός. Οἱ πνευματικοί ἰατροί, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅλες τίς ψυχικές ἀσθένειες τίς θεραπεύουν, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τίς φανερώση στόν πνευματικό ἰατρό μέ τήν ἐξομολόγηση.

Σέ χάος μεγάλο βρίσκεται ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. 

~ όσιος γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

Πηγή: Σημεία των Καιρών

Να πεις στη νύφη σου να έρθει να της διαβάσω την ευχή!

Να πεις στη νύφη σου να έρθει να της διαβάσω την ευχή!

Μακαριστός Πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Κάποια γυναίκα πήγε να εξομολογηθεί και άρχισε να κατηγορεί τη νύφη της. 

Ο Γέροντας τη σταματούσε και με αυστηρό ύφος της έλεγε:

- Άφησε τη νύφη σου! Τα δικά σου αμαρτήματα πες μου!

Εκείνη λες και δεν άκουγε, συνέχιζε ακάθεκτη το κατηγορητήριο. 

Κάποτε τελείωσε.

Σηκώνεται τότε ο Γέροντας και της λέει:

- Να πεις στη νύφη σου να έρθει να της διαβάσω την ευχή! 

Οπότε εκείνη με απορία ρωτά:

- Κι εμένα;

- Σε σένα θα διαβάσω, όταν εξομολογηθείς τα δικά σου αμαρτήματα!...

Να πεις στη νύφη σου να έρθει να της διαβάσω την ευχή!

Μακαριστός Πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Από το βιβλίο "Υποθήκες Ζωής", από τη ζωή και τη 

διδασκαλία του Πατρός Επιφανίου σελ. 115,116.

Πηγή: Κύριος Ιησούς Χριστός ~ Υπεραγία Θεοτόκος

Κείμενα για μία σωστή εξομολόγηση.

Καθ. Luc Montagnier, Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, για τον κορωνοϊό και τα εμβόλια.

- Καθηγητή Μοντανιέ, τι σκέπτεσθε, σαν κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Ιατρικής, για τη σημερινή κατάσταση του πλανήτη μας που σκεπάζεται από μια μάσκα;

Ακούστε, υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς την κατάσταση: ο αισιόδοξος και ο απαισιόδοξος. Σύμφωνα με τον δεύτερο οδεύουμε προς την καταστροφή, προς το τέλος του πολιτισμού σε μερικές γενιές. Ελπίζω να μην φτάσουμε εκεί... 

- Γιατί; 

Γιατί ο σύγχρονος πολιτισμός έχει χάσει τις αξίες του. Κυριαρχείται από το χρήμα, την οικονομία. Η ίδια η ζωή… Και οι νέοι αναρωτιούνται τι κάνουν σ’ αυτό το χάλι; Γιατί είναι μαύρο χάλι. Απίστευτο! Αυτή είναι η απαισιόδοξη προοπτική. Η καλή προοπτική είναι ότι ποτέ δεν ήμασταν τόσο ψηλά στην εξέλιξη. Είμαστε το είδος που κυριαρχεί στον κόσμο... 

Αλλά κάτι συνέβη. Η μισή ανθρωπότητα σήμερα ζει στις πόλεις, μέσα στο μπετόν. Νομίζω ότι για κάποιον νέο είναι μια παρανοϊκή κατάσταση. Δεν βλέπει πράσινο, δε βλέπει τα ζώα. Δεν βλέπει πια τίποτα. Αναρωτιέται γιατί ζει. Απορώ, όπως κι εσείς, γιατί ζούμε σ’ έναν κόσμο τρελών. 

Η επιστήμη μας μαθαίνει αλήθειες, αλλά δεν τις πιστεύουμε. Τις αλλάζουμε σύμφωνα με τις ανάγκες της οικονομίας. Το γεγονός ότι ο Υπουργός Υγείας της Γαλλίας απαγορεύει ένα φάρμακο που φαίνεται να δρα κατά του ιού, είναι παράλογο. Και παρόλο που τα επιστημονικά περιοδικά αναίρεσαν όσα έγραφαν, ένα από αυτά δεν το έκανε. Συνεχίζει.

Τι μας κυβερνά λοιπόν; Είμαστε κόσμος παρανοϊκών. Δεν συνταγογραφείται κάτι που κάνει καλό, που σώζει τους ανθρώπους από το θάνατο. Οι γιατροί δεν έχουν το δικαίωμα να το συνταγογραφήσουν. 

- Έχω την εντύπωση ότι κανείς δεν θέλει να ξέρει γι’ αυτόν τον ιό. Σε κάποιες εκπομπές της τηλεόρασης είπατε ότι ο ιός αυτός ήταν πειραγμένος από ανθρώπινο χέρι.

Πρώτα απ’ όλα είναι ένας ιός που μπορούμε να αναγνωρίσουμε πολύ καλά. Τα γονίδιά του, κλπ. Είμαι ιολόγος, κι έχω δουλέψει με τους ιούς RNA, δηλαδή αυτούς που το γενετικό υλικό τους είναι RNA και όχι DNA. 

Οι κορωνοϊοί είναι μέσου μεγέθους και συνδέονται κυρίως με συμπτώματα του αναπνευστικού συστήματος. Έχουν μελετηθεί πολύ καλά από τους Κινέζους. Είναι κάτι γνωστό. Εκτός… Εκτός από το ότι αυτός ο ιός είναι ιδιαίτερος. Έχει δεχτεί επεμβάσεις, μικρά κομμάτια RNA που προέρχονται από άλλον ιό ή από μια χημική σύνθεση. 

Λοιπόν, αρχίζουμε να μαθαίνουμε, αλλά η αλήθεια δυσκολεύεται να γίνει γνωστή, γιατί οι ίδιοι οι ερευνητές δεν μπορούν να μιλήσουν. Έχουν εντολή να μη μιλήσουν. 

- Εντολή από ποιον;

Από την Κινεζική κυβέρνηση. Νομίζω ότι είναι λάθος της να κρύβει την αλήθεια. Γιατί όσο περισσότερα κρύβουν, τόσο πιο δύσπιστοι γίνονται οι άνθρωποι. Θα ήταν προτιμότερο να παραδεχτούν ότι αυτός ο ιός είναι μερικώς κατασκευασμένος και διέφυγε από ένα εργαστήριο υψηλής ασφάλειας. Είναι ανθρώπινο σφάλμα και δεν φέρουν την άμεση ευθύνη. Όλος ο κόσμος φταίει γι’ αυτό το τέρας που δημιουργήθηκε.

- Γιατί αρνούνται να μιλήσουν γι’ αυτό; 

Γιατί υπάρχει γενική συγκάλυψη. Cover up. Είναι ΚΑΙ οι επιστήμονες πουλημένοι. Οι Αμερικανοί, Γάλλοι, Άγγλοι επιστήμονες, σχεδόν όλοι μιλούν για ιό που παρήγαγε η φύση. Είναι λάθος και το ξέρουν πολύ καλά! 

Πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί λένε αυτό το μεγάλο ψέμα. Πρώτα απ’ όλα είναι το χρήμα. Πληρώνονται για να λένε αυτό που λένε. Κι αν δεν το πουν, πιθανόν να χάσουν τη θέση τους. Υπάρχει και ο φόβος μη χάσουν την καριέρα τους αν πουν την αλήθεια. Αυτό είναι εξαιρετικά κακό για την επιστήμη. 

Επίσης νομίζω ότι υπάρχει μια πίεση από τα Μέσα Ενημέρωσης, ας πούμε. Είναι ένα πολύπλοκο σύστημα τώρα. Υπάρχουν οι επιστημονικές αλήθειες που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές, που αποκρύπτονται, επειδή η Κινέζικη κυβέρνηση δεν τις αποδέχεται. Κάνει ό,τι μπορεί για να καταστρέψει τις αποδείξεις, οπότε θα μάθουμε την αλήθεια μόνο αν την αποδεχτούν οι ίδιοι οι Κινέζοι. Αυτό μπορεί να γίνει κάποτε, αλλά μπορεί να αργήσει και μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε κάτι που δεν υπάρχει. 

- Πιστεύετε ότι σε λίγο καιρό θα μας παρουσιάσουν ένα εμβόλιο και μάλιστα θα μας υποχρεώσουν να το κάνουμε; 

Πρώτα απ’ όλα δεν είμαι κατά των εμβολίων ούτε κατά των φαρμάκων. Αλλά γιατί αυτή η επικέντρωση στο εμβόλιο; Υπάρχει κι εδώ το θέμα του κέρδους. Υπάρχουν επιχειρήσεις που θέλουν να κερδοσκοπήσουν. Νομίζω πως η οικονομική διάσταση αυτού του θέματος είναι πολύ σημαντική.

Τα εμβόλια κάποιες φορές είναι βλαβερά. Πρέπει να το τονίσουμε αυτό.

Αν κάποιος έχει COVID-19 και τον εμβολιάσετε κατά της γρίπης, κινδυνεύετε να τον σκοτώσετε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες.

Αν κάποιος είναι σε χημειοθεραπεία κατά του καρκίνου και τον εμβολιάσετε κατά της γρίπης, θα τον σκοτώσετε πολύ γρήγορα επίσης. Αυτό πρέπει να το τονίσουμε: τα εμβόλια όταν διασταυρώνονται με μία ασθένεια στο σώμα είναι πολύ βλαβερά. 

Ένα εμβόλιο μπορεί να είναι καλό ή κακό, αλλά αυτό πρέπει να αποδειχτεί. Κι αυτό χρειάζεται καιρό. (μέσος όρος 10 χρόνια)

Και υπάρχουν παραδείγματα. Όπως στη Βόρεια Ιταλία όπου έκαναν εμβόλιο κατά της μηνιγγίτιδας και εκεί είναι που είχαμε τους περισσότερους θανάτους... (...) 

Ένα εμβόλιο, σαν φάρμακο, εξ ορισμού δεν επιτρέπεται να σκοτώνει, να έχει παρενέργειες που οδηγούν στο θάνατο. Και νομίζω πως οι εμβολιαστές ξεχνούν την Ιπποκρατική αρχή του μη βλάπτειν.

Οι γιατροί είναι που εμβολιάζουν τον κόσμο, 

οπότε σ’ αυτούς εναπόκειται το να θέσουν τον ηθικό φραγμό. 

Καθ. Luc Montagnier, Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, 

για τον κορωνοϊό και τα εμβόλια.

Πηγή: Ο καθηγητής Luc Montagnier, κάτοχος βραβείου Νόμπελ ιατρικής, μιλάει για την παρανοϊκή κατάσταση που ζει η ανθρωπότητα σήμερα, για τον κορωνοϊό, την προέλευσή του, τα εμβόλια.

Πηγή: Τας Θύρας

Ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου στήν Ἐκκλησία.

Περί τῆς θεραπείας τοῦ νοῦ ὡς τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας

Πατερική Θεολογία, π. Ἰωάννη Ρωμανίδη

Ὁμιλία Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου*

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία πού μπορεῖτε νά ἀκούσετε ἐδῶ.)

Εἰσαγωγικά

Μέ τήν ἔναρξη τῶν κυριακάτικων συνάξεων γιά φέτος θεωρήσαμε ἀναγκαῖο, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἐξετάσουμε κάποια θέματα, πού ἀφοροῦν τόν ἄνθρωπο καί τήν Ἐκκλησία.

Θά ἀναφερθοῦμε δηλαδή σέ βασικά ζητήματα, σχετικά μέ τό τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τί εἶναι ὁ νοῦς καί ποιός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί χρειάζεται καί τί ἐξυπηρετεῖ ἡ Ἐκκλησία; Γιατί δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε χωρίς αὐτήν; Ὅλα αὐτά εἶναι θεμελιώδη κεφάλαια κατήχησης, πού πρέπει ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά γνωρίζουμε γιά νά μαθαίνουμε πῶς νά ζοῦμε χριστιανικά.

Τά κείμενα γιά τήν ἀνάπτυξη τῶν θεμάτων μας τά ἀντλοῦμε ἀπό ἕνα σύγχρονο, κορυφαῖο θεολόγο τῆς Ἐκκλησίας μας -ἔχει κοιμηθεῖ πρόσφατα- τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη, ὁ ὁποῖος ἔκανε μία μεγάλη τομή, ὄχι τόσο στά θεολογικά γράμματα οὔτε στή Θεολογία, γιατί τήν τομή εκεί τήν ἔχουν κάνει οἱ Ἅγιοι Πατέρες.... 

Ἁπλῶς ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἐπανέφερε τήν Πατερική Θεολογία στό προσκήνιο τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας, ἡ ὁποία (Ἑλλάδα) εἶχε πάρει ἕνα δρόμο δυτικότροπο, προτεσταντίζοντα, θά λέγαμε, πού δυστυχῶς ὑπάρχει μέχρι σήμερα.Ἐπικρατεῖ δηλαδή μία ἀντίληψη γιά τόν Θεό, διαφορετική ἀπό αὐτήν πού πρέπει νά ἔχουμε. Μία ἀντίληψη πού ἔχουν στή Δύση. Ὅτι ὁ Θεός εἶναι τιμωρός ἤ ὅτι ὁ Θεός γίνεται καλός ἤ κακός ἀνάλογα μέ τό τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἄν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλός, ὁ Θεός τόν ἀγαπᾶ. Ἄν εἶναι κακός, ὁ Θεός τόν ἀποστρέφεται.

Αὐτά δυστυχῶς ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καί ἐνδεχομένως νά καλλιεργήθηκαν μερικές φορές μέσα καί ἀπό τίς θρησκευτικές ὀργανώσεις, τά κατηχητικά κτλ. Διαιωνίζονται δέ μέχρι σήμερα ὡς κατάλοιπα, παρόλο πού λέμε ὅτι κατά κάποιο τρόπο ἀνακαλύψαμε ξανά καί ἐπανήλθαμε στίς πατερικές μας ρίζες. Ἐντούτοις ἀκόμη ὑπάρχουν.

Καλό εἶναι λοιπόν νά κάνουμε μία ἀναδίφηση σέ ὅλα αὐτά τά θέματα, ὥστε νά βάλουμε σέ σωστές βάσεις τήν πνευματική μας ζωή. Γιατί, καθώς φαίνεται, πολλοί χριστιανοί, ζώντας ἐπιφανειακά, δέν βιώνουμε τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, πού οὐσιαστικά εἶναι τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ, τό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Δέν ζοῦμε δηλαδή τή σωτηρία μας καί δέν χαιρόμαστε πραγματικά τήν πνευματική μας ζωή.

Ὁ Κύριος ἦλθε στή γῆ, γιά νά μᾶς δώσει ζωή καί μάλιστα περίσσεια ζωῆς. Αὐτή ἡ περίσσεια ζωῆς εἶναι ἡ μετοχή μας στό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀλλά, ἄν κάποιος δέν ζήσει σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία, δέν θεραπεύεται ἀπό τά πάθη του. Ἑπομένως δέν βιώνει οὔτε μετέχει σέ αὐτή τή Χάρη, σέ αὐτή τή χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μπορεῖ μέν νά πηγαίνει κανείς στήν Ἐκκλησία, μπορεῖ καί νά ἐξομολογεῖται, νά κάνει καί κάποιες προσευχές, πού τοῦ εἶπε ὁ πνευματικός ἀλλά δέν ἔχει αὐτή τήν πληρότητα ζωῆς, τήν ὁποία ἔχει ὑποσχεθεῖ ὅτι θά μᾶς δώσει ὁ Θεός. Νιώθει ὅτι κάτι δέν πάει καλά, ὅτι κάτι τοῦ λείπει. Δέν ἔχει αὐτό, πού θά ἤθελε νά ἔχει.

Βέβαια αὐτό συμβαίνει, γιατί ὁ Χριστός δέν μᾶς κάλεσε σέ μία ἀποσπασματική, θά λέγαμε, βίωση ἀλλά σέ μία ὁλοκληρωτική ἕνωση μαζί Του. Νά μήν ἔχουμε δηλαδή μόνο κάποιες στιγμές ἕνωσης ἤ τέλος πάντων κοινωνίας μέ τόν Θεό ἀλλά ὅλη μας ἡ ζωή, ὅλες μας οἱ στιγμές νά εἶναι ἑνωμένες μαζί Του. Νά ζοῦμε δηλαδή τό μυστήριο τῆς μετάνοιας καί νά βιώνουμε τί θά πεῖ μετάνοια.

Ὁ πολύς κόσμος νομίζει ὅτι μετάνοια εἶναι τό νά νιώσεις κάποια λύπη γιά κάποιο κακό πού ἔκανες, ἄντε νά πεῖς καί μία συγγνώμη στόν Θεό καί μετά νά πᾶς νά ἐξομολογηθεῖς· καί αὐτό θεωρεῖται μετάνοια. Ὄχι δέν εἶναι αὐτό μετάνοια. Ἄν κοιτάξουμε τί λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, θά δοῦμε πώς μετάνοια εἶναι ἡ μετα-κίνηση τοῦ νοῦ ἀπό τά μάταια, τά ἁμαρτωλά καί τά ἐμπαθῆ πρός τόν Θεό. Αὐτή ἡ μετακίνηση, ἡ μετατόπιση τοῦ νοῦ δηλαδή, πρέπει νά εἶναι συνεχής. Κάθε στιγμή πρέπει νά φέρνεις τόν νοῦ σου πρός τόν Θεό, νά βλέπει πρός τόν Θεό.

Στήν εὐαγγελική περικοπή τοῦ πλούσιου νεανία οἱ Ἀπόστολοι ρώτησαν τόν Κύριο: «Πῶς εἶναι δυνατόν, Κύριε, νά σωθοῦμε; Ἄν εἶναι τόσο δύσκολο πράγμα ἡ σωτηρία, ἐφόσον καί οἱ πλούσιοι δέν θά σωθοῦν, ποιός τελικά θά σωθεῖ;». Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε: «Τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῶ ἐστίν» (Λουκ. ιη΄ 18-27). Τό ἴδιο λέει καί στόν καθέναν ἀπό μᾶς: «Θέλεις νά σωθεῖς; Ἐγώ θά σέ σώσω!»

Ἡ σωτηρία μας βέβαια δέν εἶναι μόνο τά καλά μας ἔργα. Εἶναι δηλαδή λάθος ἡ ἰδέα, πού καλλιεργήθηκε ὅτι καλός χριστιανός εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος κάνοντας καλές πράξεις, γίνεται λίγο καλύτερος κάθε ἡμέρα καί ὅτι αὐτό εἶναι χριστιανική ζωή. Εἶναι καί αὐτή μία ἐπιπλέον λανθασμένη ἀντίληψη, πού μᾶς ἦλθε ἀπό τή Δύση καί ἀπό τόν προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ἔχει περί πολλοῦ τά καλά ἔργα, ὅπως καί ὁ παπισμός.

Δέν εἶναι ἡ σωτηρία μας τά ἔργα μας. Ἀντίθετα ὁ Χριστός μᾶς εἶπε ὅτι ἡ σωτηρία μας εἶναι δωρεάν, εἶναι χάριτι· δηλαδή δέν ἀξίζουμε τόν Παράδεισο. Ὁ Θεός μᾶς τόν χαρίζει, μᾶς τόν δωρίζει. Ὅσα καλά ἔργα καί νά κάνουμε, ἄν αὐτά δέν ἔχουν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀκάθαρτα κι ἀνώφελα.

Γιατί ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος ἀγαθός, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος (Λουκ. ιη΄ 20). Καί τό ἀληθινό ἀγαθό εἶναι μόνο αὐτό, πού ἔρχεται ἀπό τόν Θεό. Ἄν λοιπόν δέν ἔλθει ὁ Θεός γιά νά ἐργασθεῖ μέσα σου καί μαζί σου, γιά νά συνεργασθεῖ καί νά ἔχεις τή Χάρη Του ἐνεργή, ὅ,τι καί ἄν κάνεις, εἶναι ἁμαρτία· δέν εἶναι καλό. Αὐτό μᾶς τό λέει ἀπερίφραστα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «τοῦ Θεοῦ μή ἐνεργοῦντος ἐν ἡμίν, ἁμαρτία πᾶν τό παρ΄ ἡμῶν γινόμενον». Καί στή νεοελληνική: «ἄν δέν ἐνεργεῖ ὁ Θεός μέσα μας, κάθε τί, πού γίνεται ἀπό μᾶς, εἶναι ἁμαρτία».

Γι’ αὐτό πρέπει νά ἐπανεξετάσουμε καί νά ἐπαναπροσδιορίσουμε μέσα μας τί πιστεύουμε γιά τόν Θεό, πῶς νομίζουμε ὅτι σωζόμαστε, τί σημαίνει γιά μᾶς μετάνοια, τί σημαίνει γιά μᾶς πνευματική ζωή; Βιώνουμε τή χαρά καί τήν πληρότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔχει πεῖ ὁ Θεός ὅτι θά ἔχουμε ὡς καρπό;

Ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια. (Πρός Γαλάτας ε΄ 22 – στ΄ 2». Τά ζῶ αὐτά ἐγώ; Μήπως ἔχω πάρει τή ζωή μου λάθος καί τήν πνευματική μου ζωή λάθος καί τόν τρόπο ποῦ ζῶ μέσα στήν Ἐκκλησία λάθος; Γι΄ αὐτό καί δέν ἔχω τή χαρά καί τήν εἰρήνη, πού ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός;

Άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων. ~ 1η Δεκεμβρίου

«Εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησι...»

Ο Άγιος Φιλάρετος, ζούσε κατά τους χρόνους, που στην Κωνσταντινούπολη βασίλευε ο Κωνσταντίνος και η Ειρήνη, περί το έτος 780 μ.Χ. Γεννήθηκε λίγο μετά το 700 μ.Χ. Καταγόταν από τα μέρη της Παφλαγονίας και από την πόλη Άμνειαν. Ήταν επίσημος και κατείχε το αξίωμα του Υπάτου. 

Ήταν όμως ο μακάριος και πραγματικά φιλάρετος. Ήταν και πολύ πλούσιος. Είχε πολλά ζώα. Είχε χωράφια, αμπέλια και άλλα κτήματα. Επίσης είχε πολλούς δούλους και υπηρέτες. Η γυναίκα του, η Θεοσεβώ, ήταν ευγενική. Φοβόταν και σεβόταν τον Κύριο. Είχαν ένα αγόρι τον Ιωάννη και δύο θυγατέρες, την Υπατία και την Ευανθία. 

Ο Φιλάρετος ήταν πολύ ελεήμων, και φιλόξενος. Κάθε μέρα έδιδε άφθονα από τα πλούτη του στους φτωχούς, στους πεινασμένους, στους γυμνούς, στις χήρες και στα ορφανά. Η φήμη του ακούστηκε σ' όλη την Ανατολή. Έρχονταν, λοιπόν, οι φτωχοί και όσοι είχαν ανάγκην. Έπαιρναν από αυτόν άλλος χρήματα, άλλος ζώα, άλλος άλλο τι, ανάλογα με την ανάγκη που είχε ο καθένας. Το σπίτι του ευλογημένου Φιλαρέτου, ήταν πηγή ανεξάντλητος. Και όσο αυτός έδιδε με πρόσωπο χαρούμενο, τόσο ο πλουσιόδωρος Κύριος, πλήθυνε τα αγαθά του περισσότερο.

Γίνεται φτωχός.

Ο μισόκαλος όμως φθόνησε την αρετή του Φιλάρετου. Κι έτσι ο Φιλάρετος πτώχευσε. Πτώχευσε διότι έδιδε κατά την συνήθειά του κάθε ημέρα ελεημοσύνη. Μοίραζε τα κτήνη του και την περιουσία του. Άλλα και διότι κλέφτες και κακοποιοί τον έκλεβαν και οι δυνατότεροι του άρπαζαν την περιουσία. 

Δεν του έμειναν, παρά ένα ζευγάρι βόδια, ένας όνος, μια αγελάδα με το μοσχαράκι της και μερικά μελίσσια. Τα χωράφια του τα άρπαξαν με το έτσι θέλω οι γεωργοί και οι γείτονες, γιατί είδαν, ότι όταν πτώχευσε δεν μπορούσε να τα καλλιεργήσει. Έτσι λοιπόν άλλοι με τη βία και άλλοι παρακαλώντας, του τα πήραν όλα και δεν του άφησαν τίποτε παρά το σπίτι, όπου κατοικούσε. Από αυτά όλα, που έπαθε ο Φιλάρετος δεν λυπόταν καθόλου...

Η αρρώστια, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός των ανθρώπων και το σφράγισμα. ~ Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

«Τώρα πάλι παρουσιάσθηκε μια αρρώστια, για την οποία βρήκαν ένα εμβόλιο που θα είναι υποχρεωτικό και για να το κάνει κανείς, θα τον σφραγίζουν». 

- Γέροντα, σε πόσο καιρό θα συµβούν αυτά τα γεγονότα;

- Εξαιτίας σου και εξ αιτίας µου καθυστερούν, για να αποκτήσουµε καλή πνευµατική κατάσταση. Μας κάνει υποµονή ο Θεός, γιατί, αν συµβούν τώρα, εγώ και εσύ θα πάµε χαµένοι. Δεν αναφέρεται πουθενά στην διδασκαλία του Χριστού συγκεκριµένος χρόνος. Λέει όµως ή Γραφή ότι τα σηµεία των καιρών θα προειδοποιήσουν για την έλευση τους.

Να είµαστε πάντα έτοιµοι και θα τα δούμε, όταν θα πλησιάσει ο καιρός. Τότε θα είµαστε πιο σίγουροι.

«Ο χρόνος αποκαλύψει και η πείρα τοις νήφουσι», λέει ό Άγιος Ανδρέας Καισαρείας.

Έπεσε στα χέρια µου ένα βιβλίο πού στο εξώφυλλο είχε τρία µεγάλα εξάρια! Ε,τους αφιλότιµους! Το κάνουν για να παρουσιάσουν όµορφα το έξι και να εξοικειωθεί ο κόσµος µε αυτό. Έτσι σιγά-σιγά θα έρθει και το σφράγισµα.

- Γέροντα, και οι σούστες που ράβουν στα ρούχα πουλιούνται πάνω σε κάτι χαρτιά πού έχουν τον αριθµό 666.

- Βρε τον διάβολο! Στις πιστωτικές κάρτες το έχουν βάλει από καιρό. Τώρα και στις σούστες! Πολλοί το 666 το βάζουν σαν φίρµα, για να προτιµούν τα δικά τους προϊόντα. Ο ένας να υποστηρίζει τον άλλο. Δηλαδή το 666 να παίρνει το 666. 

Έχει γραφεί ότι, όταν κυκλοφορήσει η παράσταση με το φίδι να τρώει την ουρά του, θα σηµαίνει ότι οι Εβραίοι θα έχουν καταλάβει όλον τον κόσµο. Τώρα το έχουν βάλει σε µερικά χαρτονοµίσµατα. Το 666, τι Κίνα, τι Ινδία έχει πιάσει!

- Πώς ξέρουν και βάζουν αυτόν τον αριθμό, Γέροντα;

- 'Ήξερε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης τι θα κάνει ο διάβολος, όπως και οι Προφήτες προφήτευσαν ότι θα πωλήσουν τον Χριστό για «τριάκοντα αργύρια, ότι θα Τον ποτίσουν ξίδι, θα διαµερίσουν τα ιμάτιά Του».

Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια έγραψε στην Αποκάλυψη ότι οι άνθρωποι θα σφραγίζονται με τον αριθμό 666.

«Ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθµόν τον θηρίου - αριθµός γαρ ανθρώπου εστί - και ο αριθµός αυτού χξς΄»

Ο 666 για τους Εβραίους είναι σύµβολο οικονοµίας. Οι Εβραίοι, όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, επέβαλαν μια συγκεκριµένη φορολογία στα έθνη που υποδούλωσαν με διάφορους πολέµους. Η ετήσια φορολογία ήταν 666 τάλαντα χρυσού.

Τώρα, για να υποτάξουν όλον τον κόσµο, βάζουν πάλι αυτόν τον παλιό φορολογικό αριθµό, που συνδέεται µε το ένδοξο παρελθόν τους. Γι' αυτό δεν θέλουν να τον αντικαταστήσουν με άλλον αριθμό. Το 666 δηλαδή είναι το σύμβολο του µαµωνά. Το πήραν από τα σταθμά του χρυσού - δεν ήξεραν αυτό που αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη - αλλά δεν παύει να είναι µαµωνάς. 

Το Ευαγγέλιο όμως λέει «ή Χριστό ή µαµωνά». «Ου δύνασθε Θεω δουλεύειν καί µαµωνά».

Τα πράγµατα προχωρούν κανονικά. Στην Αμερική τα σφραγισμένα σκυλιά εκπέµπουν με τον ποµπό και τακ τα βρίσκουν. Έτσι ξέρουν το κάθε σκυλί πού βρίσκεται. Όσα σκυλιά δεν έχουν την µάρκα τους και είναι αδέσποτα τα σκοτώνουν µε ακτίνες λέιζερ. 

Μετά θα αρχίσουν να σκοτώνουν και τους ανθρώπους. 

Τόννους ψάρια έχουν σφραγίσει και τα παρακολουθούν από τον δορυφόρο σε ποιο πέλαγος είναι! 

Τώρα πάλι παρουσιάσθηκε μια αρρώστια, για την οποία βρήκαν ένα εµβόλιο που θα είναι υποχρεωτικό και για να το κάνει κανείς, θα τον σφραγίζουν. 

Πόσοι άνθρωποι εκεί είναι ήδη σφραγισµένοι με ακτίνες λέιζερ, άλλοι στο µέτωπο και άλλοι στο χέρι! Αργότερα, όποιος δεν θα είναι σφραγισµένος με τον αριθµό 666 δεν θα  μπορεί ούτε να πουλά ούτε να αγοράζει να παίρνει δάνειο, να διορίζεται κ.λπ. 

Μου λέει ο λογισµός ότι ο Αντίχριστος με αυτό το σύστηµα θέλησε να πιάσει όλον τον κόσµο και, άµα δεν είναι κανείς στο σύστηµα, δεν θα μπορεί να δουλέψει κ.λπ., είτε κόκκινος είτε µαύρος είτε άσπρος, όλοι δηλαδή.

Θα επιβληθεί έτσι με ένα οικονοµικό σύστηµα που θα ελέγχει την παγκόσµια οικονοµία, και µόνον όσοι θα έχουν δεχθεί το σφράγισµα, το χάραγµα με τον αριθµό 666, θα µπορούν να έχουν εµπορικές συναλλαγές.

Τι θα πάθουν όµως οι άνθρωποι που θα σφραγίζονται!... 

Μου έλεγε κάποιος ειδικός ότι µε τις ακτίνες λέιζερ παθαίνει κανείς βλάβη. 

Οι άνθρωποι που θα σφραγισθούν θα τραβούν τις ακτίνες του ήλιου και θα πάθουν τέτοια ζημιά, που θα μασούν την γλώσσα τους από τον πόνο.

Όσοι δεν σφραγισθούν, θα περάσουν καλύτερα από τους άλλους, γιατί ο Χριστός όσους δεν σφραγισθούν θα τους βοηθήσει. Δεν είναι µικρό πράγµα αυτό!

- Γέροντα, πότε θα τους βοηθήσει; Μετά;

- Όχι, τότε.

- Αφού, Γέροντα, δεν θα µπορούν να πωλούν και να αγοράζουν, πως θα περάσουν καλύτερα;

- Να δεις, ο Θεός ξέρει έναν τρόπο, τον ξέρω και εγώ αυτόν. Λοιπόν..., µε απασχόλησε πολύ αυτό το θέµα και μου έστειλε µετά το... τηλεγράφηµα. Ο Θεός πώς µας οικονοµάει, πω! πώ!

- Γέροντα, γιατί το σφράγισµα λέγεται και χάραγµα;

- Γιατί δεν θα είναι επιφανειακό. «Χαράσσω» τι θά πει; Δεν θα πει τραβώ βαθιά ευθείες γραµµές, χαρακιές; Τό σφράγισµα θα είναι χάραγµα, που θα το βάλουν πρώτα σε όλα τα προϊόντα (BARCODE) και µετά θα επιβάλουν να γίνεται µε ακτίνες λέιζερ στο χέρι ή στο µέτωπο των ανθρώπων. 

Σε έναν γιατρό από το Τορόντο είχα πει πριν από δύο χρόνια για το σφράγισµα, και τώρα, µου είπε εκείνος, διάβασε σε μια εφηµερίδα ότι αντί για κάρτα ζητούν εντυπώματα στο χέρι.

Προχωρούν, αλλά δεν µπορούµε να πούµε ότι θα γίνει εκείνο και εκείνο. Μερικές τηλεοράσεις πάλι που έχουν στείλει τελευταία στην Ελλάδα έχουν και συσκευή που παρακολουθεί αυτούς που βλέπουν τηλεόραση.

Σε λίγο όσοι θα έχουν τηλεόραση θα βλέπουν στην τηλεόραση και θα τους βλέπουν! Δηλαδή θα παρακολουθούν και θα παρακολουθούνται. 

Θα ελέγχουν οι άλλοι µε το κοµπιούτερ όλη την ζωή τους, τι λένε, τι κάνουν, όλα. 

Βλέπεις τι δικτατορία σκέφθηκε ο διάβολος! 

Στις Βρυξέλλες έχουν ολόκληρο µέγαρο µε το  666, όπου στεγάζουν το κοµπιούτερ. Αυτό το κοµπιούτερ µπορεί να έλέγξει δισεκατοµµύρια ανθρώπους - έξι δισεκατοµµύρια είναι σχεδόν όλος ο κόσµος. Εξοµολόγηση όλοι µε ένα κουµπί!

Μερικοί Ευρωπαίοι αντέδρασαν, γιατί φοβούνται παγκόσµια δικτατορία. Εµείς οι Ορθόδοξοι αντιδρούµε, γιατί δεν θέλουµε τον Αντίχριστο, αλλά φυσικά ούτε την δικτατορία. 

Μας περιµένουν γεγονότα, αλλά δεν θα σταθούν αυτά πολύ. Όσο εξαλείφθηκε η Ορθοδοξία µε τον κοµµουνισµό, τόσο θα εξαλειφθει και τώρα.

Από το βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β΄ Πνευματική Αφύπνιση, Εκδόσεις Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης, κεφάλαιο «Σφράγισμα - 666», σελίδες 179, 180, 181 & 182.

Το κρησφύγετο που σου ετοίμασε η Xάρις...

Να είμαι παραμερισμένος...

Του μακαριστού οσίου ημών Πατρός Γεωργίου Καψάνη,

ηγουμένου της Ι. Μονής Γρηγορίου 

Αγίου Όρους 

Πόσο θλιβερή είναι η σκέψη αυτή! Πώς να μην συνθλίβει την ψυχή και πώς να μην δημιουργεί πόνο βαθύ και μελαγχολία δυσπερίγραπτη! Και πόσες φορές δεν τυχαίνει στη ζωή της πνευματικής μας πορείας να μη συμβαίνει μια τέτοια κατάσταση εξαιτίας του παραγκωνισμού είτε αυτός είναι πραγματικός είτε βιώνεται χωρίς να υπάρχουν αντικειμενικά, αλλά μόνον υποκειμενικά αίτια! Τα τελευταία είναι τα πιο συνηθισμένα, ενώ τα πρώτα μόνον σπανίως μπορεί να είναι υπαρκτά. 

Όπως όμως και να συμβαίνει, ο πόνος της ψυχής είναι υπαρκτός. Και τον πόνο αυτόν, όταν τον ζω εγώ, οφείλω να τον αντιμετωπίσω και να τον ξεπεράσω, αν θέλω να έχω ειρήνη και να μην δίνω τόπο στον Εχθρό. Πως όμως; Ω μου είναι αδύνατο αυτό, εντελώς αδύνατο, γιατί εγώ είμαι συνηθισμένος και αδύναμος άνθρωπος, κάλαμος υπό του ανέμου των παθών μου σαλευόμενος.

Γιατί όμως αδύνατο; Γιατί, ψυχή μου ξεχνώ τη δυνατότητα που δίνεται στην αδυναμία μου; Ναι, βέβαια, δεν υπολόγισα τον Κύριό μου. Πώς μου διέφυγε αυτό; Δεν μού λέει ο θείος Απόστολός Του: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»; 

Γιατί δεν καταφεύγω τις στιγμές εκείνες στον Κύριό μου; Γιατί δεν «εκχέω» τον πόνο μου σ' Εκείνον;

Ω Ιησού μου! Εσύ περιφρονήθηκες όσο κανένας κατά τη διάρκεια των ατελείωτων ωρών του θείου σου πάθους. Αλλά μόνον τότε; Και κατά τη διάρκεια της ζωής σου δεν παραγκωνίσθηκες, δεν παραθεωρήθηκες, δεν υποτιμήθηκες, δεν κατασυκοφαντήθηκες; Ξέρεις συνεπώς και κατά το ανθρώπινο, τι σημαίνει να είμαι παραγκωνισμένος. 

Άφησε λοιπόν το θείο βλέμμα Σου να πέσει ήσυχο και ειρηνικό επάνω μου. Δες τη φοβερή κατάσταση που περνώ και που οπωσδήποτε η αγάπη Σου θέλησε να μού επιφυλάξει. Και φώτισέ με να δω την κατάσταση αυτή μέσω του δικού σου θείου βλέμματος και όχι με τα δικά μου μυωπικά μάτια.

Να είμαι περιφρονημένος σημαίνει να αισθάνομαι ότι με αφήνουν σε μια γωνιά άχρηστο εντελώς, με την πεποίθηση ότι καμιά σκέψη δεν γίνεται για μένα, ότι καμιά στοργή δεν ακτινοβολεί μέχρι την ασημαντότητά μου - όπως ακριβώς αφήνουν μέσα σε κάποιο μοναχικό χώρο, δωμάτιο, αποθήκη, σκοτεινό υπόγειο, ένα έπιπλο, το οποίο αφού χρησιμοποιήθηκε επί πολύ διάστημα, τώρα πετάχθηκε άχρηστο εκεί, λησμονημένο, χωρίς να υπάρχει ίσως σκέψη να χρησιμοποιηθεί ποτέ... 

Να 'ναι αλήθεια έτσι; Να μου φαίνεται έτσι χωρίς να είναι; Πάντως εγώ έτσι νιώθω και γι' αυτό υποφέρω βαθειά από αυτήν την σκέψη.

Να είμαι παραμερισμένος σημαίνει να αισθάνομαι πως για τίποτε δεν κάνω πια, ούτε και για να δίνω κάποια γνώμη ποτέ και για την πιο ασήμαντη υπόθεση, όπως τα απαρχαιωμένα φυλλάδια, που πήραν τις ιδέες τους όλες και τώρα τα παραμελούν γιατί προκαλούν αηδία ίσως και μόνο... 

Να είναι άραγε έτσι ή εγώ το νιώθω έτσι;... 

Πάντως εγώ έτσι νιώθω και γι' αυτό υποφέρω βαθειά από αυτήν την σκέψη.

Να είμαι παραμερισμένος σημαίνει να αισθάνομαι πως με εξαναγκάζουν σε σιωπή και απραξία μέσα στον χώρο, που κάποτε γέμιζα με τη δραστηριότητά μου, μια που οι δυνάμεις μου δεν είναι σαν και τότε, ο νους μου είναι λιγότερο φωτεινός ή απλώς γιατί εξασθένησαν πια οι δυνάμεις μου που μού έδινε η θέση μου, οι εξωτερικές μου ιδιότητες, τα χαρίσματά μου ή η κοσμική αξία μου... 

Να είναι άραγε έτσι ή εγώ το νιώθω έτσι; Πάντως εγώ υποφέρω βαθειά από αυτήν τη σκέψη.

Αλήθεια, ποιες και πόσες αγωνίες πρέπει να υπομένει η φτωχή καρδιά, η οποία διατήρησε όλη τη δύναμη της αφοσιώσεως και της αγάπης και στην οποία ο Κύριος επιφύλαξε τη σκληρή αυτή δοκιμασία του παραμερισμού και του παραγκωνισμού είτε υπαρκτή είναι αυτή η πραγματικότητα είτε εγώ την θεωρώ τέτοια. Όμως πονώ βαθειά και υποφέρω όσο από καμιά άλλη δοκιμασία μου ως τώρα.

Ω φτωχή μου ψυχή, ω υπερευαίσθητή μου ψυχή! Πού είναι εκείνα τα ιερά σου συναισθήματα, όταν με δάκρυα αφοσιώσεως γονατισμένη μπροστά στον Εσταυρωμένο σου έλεγες· «εξελεξάμην παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του Θεού μάλλον ή κατοικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών»; Να είμαι παραμερισμένη και να μην μου κοστίζει τίποτε αυτό. 

Δεν έλεγα πως με τον τρόπο αυτό θα μπορώ να ζω σαν στην πιο απόκοσμη ερημιά, πιο ερημική από εκείνη που ζούσαν οι πιο απόκοσμοι ερημίτες; 

Δεν ονειρευόμουν πως με τον τρόπο αυτόν κάνοντας εγώ το χρέος μου και δείχνοντας με όλη την διακριτικότητα την αγάπη μου και όλη την θέρμη της καρδιάς μου στους γύρω μου, θα είμαι σαν την πνοή της αύρας που δροσίζει, αλλά κανένας δεν την σκέπτεται; 

Σαν το ανεπαίσθητο μύρο που αφήνει το κρυμμένο λουλούδι και κανένας δεν το αντιλαμβάνεται;...

Σαν το ρυάκι που τρέχει κάπου θαμμένο μέσα στην πυκνή βλάστηση σιωπηλό και χωρίς να ακούγεται το ήσυχο κελάρυσμά του ποτίζει τα πάντα γύρω του και χαρίζει ζωή; 

Γιατί τώρα ψυχή μου το λησμόνησες;...

Να είσαι λησμονημένη και παραγκωνισμένη δεν είναι μια μορφή σαλότητας και μια δωρεά της χάριτος που θα σε προφυλάγει από την ανθρωπαρέσκεια, την αλαζονεία, την φυσίωση, την αυτοπροβολή, την υπερηφάνεια και όλον αυτόν τον κορεσμό των πιο αηδιαστικών στα μάτια του Θεού καταστάσεων; 

Να είσαι παραμερισμένη, παραγκωνισμένη, ψυχή μου, δεν είναι το κρησφύγετο που σού ετοίμασε η χάρις για να ζεις στην κατάσταση της ταπεινώσεως και του «λάθε βιώσας», μακριά από τα μάτια όλων και φανερή μόνο στα μάτια του Θεού; 

Είναι το διαρκές «ταμείον» μέσα στο οποίο μπορείς να κινείσαι ενθέως κάθε στιγμή και ώρα και όμως να μένεις αθέατη από τα μάτια κάθε πλάσματος και να μένεις «ενωπία ενωπίω τω Κυρίω σου» χωρίς τον φόβο να τον χάσεις ποτέ.

Ω ψυχή μου, ψυχή μου, ζήτησε επίμονα την χάρη αυτή να είσαι λησμονημένη με αυτό το πνεύμα. Και ο Πατήρ σου βλέποντάς σε «εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ». 

Τότε, όχι τώρα!...

Και θα σου αποδώσει πολλαπλάσια και ακίνδυνα και ένδοξα για πάντα!... 

- ακούς; - για ΠΑΝΤΑ!... 

Ό,τι η καρδιά σου ανθρώπινα ζητάει για τώρα, είναι λάθος... 

Το τώρα είναι η έκφραση της φθοράς, της προσωρινότητος, της μεταβλητότητος, της αλλοιώσεως και απογοητεύσεως που όλα αυτά συνεπιφέρουν.

Ναι, Κύριέ μου, Κύριε!... Κάνε με να επιποθώ να είμαι 

εν Σοι παραμερισμένος!...

Το κρησφύγετο που σου ετοίμασε η Χάρις...

Του μακαριστού οσίου ημών Πατρός Γεωργίου Καψάνη, 

ηγουμένου της Ι. Μονής Γρηγορίου 

Αγίου Όρους

Πηγή: Νέκταρ Ορθοδοξίας

Η αγιαστική Χάρις του Χριστού αποδιώκει πάσα νόσο και παν μολυσμό...

Η πίστη στην ιερότητα και αγιότητα των ορθοδόξων Ιερών Ναών έγινε θέμα αμφισβήτησης στις μέρες μας. Έννοιες όπως φιλοπατρία και ορθόδοξη αγιοπνευματική συνείδηση γίνονται θέματα συζήτησης σε ανευθυνο-υπεύθυνα πάνελ σχετικών και ασχέτων.

Ο χώρος της Εκκλησίας είναι ιερός, γι' αυτό και ονομάζεται Ιερός Ναός. Μέσα εκεί επιτελούνται τα άγια Μυστήρια του Θεού, που όπως λέει και η λέξη Μυστήρια, είναι παράδοξα, ανεξήγητα.

Ο τόπος του Ιερού Ναού, τα Ιερά σκεύη, τα Ιερά βιβλία, οι Ιερές εικόνες, το τίμιο ξύλο του Σταυρού είναι όλα ηγιασμένα, από τις αμέτρητες δεήσεις, Θείες Λειτουργίες, Μνημόσυνα, Βαπτίσεις, Χειροτονίες, Εξόδιες Ακολουθίες, Γάμους, Εξομολογήσεις (εξαγόρευση αμαρτιών και πνευματική καθοδήγηση) που αναπέμπονται καθημερινά εντός των ορθοδόξων Ιερών ναών από τον πιστό κλήρο και λαό.

Ο Χριστός μας και Θεός επικοινωνεί με τους πιστούς ορθοδόξους Χριστιανούς μέσω των ακτίστων ενεργειών Του, της άκτιστης Θείας Χάρης Του και αυτό συντελείται και την ώρα των αγίων Του Μυστηρίων. Την ώρα της Θείας Μετάληψης (Θεία Ευχαριστία) ο πιστός προσλαμβάνει την ώρα που προσέρχεται για να κοινωνήσει όχι ψωμί και κρασί αλλά τον ίδιο τον Θεό Λόγο.

Και μάλιστα όχι μέρος Αυτού, αλλά ολόκληρο τον Χριστό. Το Μυστήριο αυτό της μεταβολής των Θείων Δώρων (του πρόσφορου και του νάματος) σε Σώμα και Αίμα Χριστού, γίνεται με τις ευχές των Ιερέων και των πιστών και δια μέσου της άκτιστης Θείας Χάρης. Κυριολεκτικά σφαγιάζεται ο αμνός του Θεού, ο Χριστός και προσφέρεται στους πιστούς.

Ο πιστός που εισέρχεται εντός του Ιερού Ναού με την προαίρεση και την ακράδαντη και βαθιά πίστη, ότι μέσα στα άγια Μυστήρια υπάρχει ο αγιασμός και η σωτηρία της ψυχής του, δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να κολλήσει τίποτα.

Απόδειξη αυτού είναι ότι, ενώ προσέρχονται τόσα χρόνια να μεταλάβουν άνθρωποι άρρωστοι (με καρκίνο, HIV, λοιμώδους νόσους, μολυσματικές ή μεταδοτικές ασθένεις) από την ιερά Λαβίδα, δεν κολλούν ποτέ τους υγιείς συνανθρώπους τους που μεταλαμβάνουν από το ίδιο Ιερό Σκεύος.

Αν συνέβαινε το αντίθετο, θα έπρεπε όλοι οι Ιερείς μας να έχουν αρρωστήσει ή πεθάνει, αφού καταλύουν μετά το "Δι' ευχών" το Αίμα και το Σώμα του Χριστού που προσφέρθηκε στην ίδια θεία Λειτουργία στους πιστούς.

Πιστεύουμε στην άκτιστη Θεία Χάρη; Έχουμε την ενδιάθετη πίστη, που είναι καρπός του αγίου Πνεύματος; Έχουμε ένοικον την Χάρη στην καρδιά μας; Πιστεύουμε βιωματικά όσα διαβάζουμε στα συναξάρια, στα προσευχητάρια, στο ψαλτήρι και στις θείες ακολουθίες;

Ας δούμε ποια είναι η αληθινή πίστη όπως μας την περιγράφει ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός και ας εξετάσουμε αν εμείς έχουμε μια τέτοια πίστη:

Τελεία πίστις – ἐνδιάθετος (ἐσωτερική) πίστις.

«Ἡ πρώτη πίστη δὲν σώζει μέν, ἀλλὰ ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴ σωτηρία, ποὺ δηλώνεται μόνο μὲ τὴν τελεία καὶ ἐνδιάθετη πίστη. Αὐτὸ κηρύσσεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας, ὅπως ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος (δ’ αἰ.): «Ἐκεῖνος, ποὺ προσπαθεῖ νὰ πιστεύσει καὶ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Κύριο, πρέπει νὰ ἐπιδιώξει νὰ λάβει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴ ζωή. Γι’ αὐτὸ ἦλθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, γιὰ νὰ χορηγήσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὴν ψυχή… Ἂν κανεὶς ὅμως δὲν ἀναζητήσει ἐδῶ, ἀπὸ τώρα, τὴ ζωή, ποὺ εἶναι τὸ φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸ διατηρήσει μέσα στὴν ψυχή του, ὅταν πεθάνει, τὸν περιμένει ὁ τόπος τοῦ σκότους, στὰ ἀριστερὰ τοῦ Κυρίου».

Αὐτὴ ἡ πίστη ὀνομάζεται «μεγάλη», «τελεία», «ἐνδιάθετος», «ἐκ θεωρίας». Εἶναι ἡ πίστη ποὺ συνδέεται μὲ τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας, διότι συνιστᾶ τὴν βεβαιότητα τῆς σωτηρίας μέσα στὸν ἄνθρωπο. Ἡ «πρώτη» πίστη εἶναι περισσότερο ἀνθρώπινο ἐπίτευγμα, πάντοτε βέβαια μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἡ τελεία πίστη εἶναι καρπὸς καὶ δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσει κανείς, πρέπει νὰ λάβει τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γι’ αὐτὸ ἡ πρόσληψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ Χριστιανοῦ (πρβλ. «λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον», Ἰωάν. 20, 22). Ἡ προσευχὴ τοῦ ὀρθοδόξου πιστοῦ εἶναι: «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας… ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν…». Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, ὡς ἄσκηση, ὀνομάζεται «πνευματικὸς ἀγώνας» διότι ἀκριβῶς ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος δεκτικὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πατερικές ἀναφορές στή διπλή πίστη:

Ἰω. Δαμασκηνός (PG. 94, 1125C - 1128A). «Ἡ πίστις διπλῆ ἐστιν. Ἔστι γὰρ πίστις ἐξ ἀκοῆς· ἀκούσαντες γὰρ τῶν θείων γραφῶν, πιστεύομεν τῇ διδασκαλίᾳ… Ἔστι δὲ πάλιν πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις… Ἡ μὲν οὖν πρώτη, τῆς ἡμετέρας γνώμης ἐστί, ἡ δὲ δευτέρα τῶν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος».

Ἀναστάσιος Σιναΐτης (PG. 89, 76 CD). «Διττῶς δὲ νοεῖται ἡ πίστις ἡ ὀρθή. Ἔστι γὰρ πίστις ἐξ ἀκοῆς τοῦ κηρύγματος καὶ ἐστι βεβαιοτέρα πίστις ἡ τῶν ἐλπιζομένων ἀγαθῶν ὑπόστασις. Καὶ τὴν μὲν ἐξ ἀκοῆς πάντες ἄνθρωποι ἔχειν δύνανται. Τὴν δὲ δευτέραν μόνοι οἱ δίκαιοι (=ἅγιοι) κέκτηνται».

Ζωντανὸ μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει τὸ Πνεῦμα ἔνοικο μέσα του, «στεναγμοῖς ἀλαλήτοις ἐντυγχάνον» στὴν καρδιὰ του (Ρωμ. 8, 26). Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι «πιστός», «ναὸς Θεοῦ» (Α’ Κορ. 3, 16). Πνευματικὸς ἄνθρωπος στὴ γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὁ φορέας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι αὐτός, ποὺ ἀνήκει πραγματικὰ στὸν Χριστό, ὡς γνήσιο μέλος του σώματός Του. Τὴν παύλεια διάκριση: πνευματικὸς-ψυχικὸς-σαρκικὸς ἄνθρωπος διακρατοῦν καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες, μιλώντας γιὰ ἄνθρωπο «κατὰ φύσιν», «ὑπὲρ φύσιν» καὶ «παρὰ φύσιν».

Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ ἀσκητὴς ὑπογραμμίζει αὐτὴ τὴ διαίρεση μὲ τὰ λόγια:

''Ὅταν ὁ νοῦς βρίσκεται σὲ κατάσταση «παρὰ φύσιν», ὁ ἄνθρωπος λησμονεῖ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ συγκρούεται μὲ τοὺς συνανθρώπους, διότι τὸν ἀδικοῦν (σαρκικὸς ἄνθρωπος).''

Ὅταν ὅμως ὁ νοῦς βρίσκεται σὲ κατάσταση «φυσική» (κατὰ φύσιν), τότε ἀνακαλύπτει ὁ ἄνθρωπος, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ἡ αἰτία τῶν κακῶν λογισμῶν. Ὁμολογεῖ στὸν Θεὸ τὶς ἁμαρτίες του καὶ γνωρίζει πολὺ καλὰ τὴν αἰτία τῶν παθῶν του (φυσικὸς ἄνθρωπος). Ὅταν ὁ νοῦς ὅμως φθάσει στὴν κατάσταση «ὑπὲρ φύσιν», λαμβάνει τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γνωρίζει, ὅτι, ὅταν ἀρχίσει νὰ προτιμᾶ τὴν φροντίδα τῶν σωματικῶν, δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσει τὸ Πνεῦμα (πνευματικὸς ἄνθρωπος).

Ἡ ἐνδιάθετη πίστη κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμὰ εἶναι ἡ καλύτερη ἀπὸ ὅλες τὶς ἀποδείξεις γιὰ τὸν Θεό.

Η ψυχή που έχει το πένθος ως ιδιότητα, γεύεται την αγαθότητα του Παρακλήτου. ~ άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

Η πνευματική πτωχεία και το πένθος. 

Η σωτηρία και η ένωση της ψυχής με τον Θεό.

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Η ταπείνωση.

Ο Κύριος μακαρίζει όσα είναι αντίθετα στα καλά του κόσμου, λέγοντας: «Μακάριοι οι "πτωχοί τω πνεύματι", γιατί δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5, 3). Γιατί, λέγοντας "μακάριοι οι πτωχοί", πρόσθεσε "τω πνεύματι"; Για να δείξει ότι μακαρίζει και αποδέχεται τη μετριοφροσύνη της ψυχής.

Και γιατί δεν είπε "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύμα" - αφού και έτσι θα δηλωνόταν η μετριοφροσύνη -, αλλά είπε "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι"; για να μάς δείξει ότι και η σωματική φτώχεια είναι άξια μακαρισμού και προξενεί την ουράνια βασιλεία, αλλά 

όταν ασκείται από ταπείνωση της ψυχής και είναι ενωμένη μαζί της και ξεκινά από αυτήν. 

Μακαρίζοντας δηλαδή τους "πτωχούς τω πνεύματι", υπέδειξε με θαυμαστό τρόπο, ποια είναι σαν να λέμε η ρίζα, η οποία προξενεί την πτωχεία που παρατηρείται στους Αγίους. Και η ρίζα είναι το πνεύμα τους.

Αφού δηλαδή το πνεύμα εγκολπωθεί τη χάρη του ευαγγελικού κηρύγματος, αναβλύζει από μέσα του πηγή πτωχείας που ποτίζει όλο το πρόσωπο της γης μας (Γεν. 2, 6), δηλαδή τον εξωτερικό άνθρωπο, και τον κάνει παράδεισο αρετών. Αυτού του είδους η πτωχεία μακαρίζεται από το Θεό.

Δίνοντας λοιπόν ο Κύριος στους ανθρώπους αυτόν το συνοπτικό λόγο, κατά τον Προφήτη (Ησ. 10, 23), έδειξε την αιτία της θεληματικής και πολύμορφης φτώχειας, και αφού την έδειξε και τη μακάρισε, περιέλαβε σ' αυτήν τα αποτελέσματά της που είναι πολλά, μιλώντας με λίγα λόγια για όλα. 

Μπορεί δηλαδή να είναι κανείς ακτήμων, λιτοδίαιτος, εγκρατής και μάλιστα θεληματικά, αλλά για να δοξάζεται από τους ανθρώπους. Αυτός λοιπόν δεν είναι "πτωχός τω πνεύματι". Γιατί η υποκρισία γεννιέται από την οίηση, και η οίηση είναι αντίθετη της "πτωχείας εν πνεύματι".

Ενώ εκείνος που έχει το πνεύμα του συντετριμμένο, μετρημένο και ταπεινό, είναι αδύνατο να μη χαίρεται και στην εξωτερική του φτώχεια και ταπείνωση· και τούτο γιατί θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο για τη δόξα, την καλοπέραση, την αφθονία και όλα αυτά. 

Και αυτός είναι ο φτωχός που μακαρίζεται από το Θεό, όποιος δηλαδή νομίζει ανάξιο τον εαυτό του γι' αυτά τα αγαθά. Και αυτός είναι ο αληθινά φτωχός, όποιος δε βιώνει το μισό μόνο περιεχόμενο του ονόματος "φτωχός".

Γι' αυτό και ο θείος Λουκάς είπε "μακάριοι οι πτωχοί" (Λουκ. 6, 20), χωρίς να προσθέσει "τω πνεύματι". Και αυτοί είναι όσοι άκουσαν και ακολούθησαν και έγιναν όμοιοι με τον Υιό του Θεού που λέει: «Μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας» (Ματθ. 11, 29), γι' αυτό και η βασιλεία του Θεού τους ανήκει. Γιατί είναι συγκληρονόμοι του Χριστού (Ρωμ. 8, 17).

Επειδή η ψυχή διακρίνεται σε τρεις δυνάμεις κι αποτελείται από τρία μέρη, το λογιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό, και είναι άρρωστη και στα τρία, ο Χριστός, θέλοντας να τη θεραπεύσει, άρχισε εύλογα τη θεραπεία από το τελευταίο, την επιθυμία. 

Υλικό που εξάπτει το θυμικό είναι η επιθυμία που δεν ικανοποιείται, κι ο μετεωρισμός της διάνοιας προέρχεται από το ότι και τα δύο αυτά νοσούν. Και δεν μπορεί ποτέ να θεραπευτεί ούτε το θυμικό, αν δε θεραπευτεί πρωτύτερα η επιθυμία, ούτε το λογιστικό, αν δε θεραπευτούν προηγουμένως τα άλλα δύο.

Η φιλαργυρία.

Πρώτο κακό γέννημα του επιθυμητικού, αν εξετάσεις, θα βρεις πως είναι η φιλοκτημοσύνη. Δεν είναι υπαίτιες οι επιθυμίες που συντελούν στη ζωή του ανθρώπου, γι' αυτό και μας συνοδεύουν από την πολύ μικρή ηλικία. Ενώ η φιλαργυρία αναφύεται ύστερα από λίγο, όταν ακόμη είμαστε παιδιά. Από αυτό φαίνεται ότι η φιλαργυρία δεν έχει την αρχή της στη φύση, αλλά στην προαίρεση. Και δίκαια ο θεσπέσιος Παύλος την ονόμασε ρίζα όλων των κακών (Α΄ Τιμ. 6, 10).

Γιατί η φιλαργυρία γεννά πολλά κακά· ανελεημοσύνες, απάτες, αρπαγές, κλοπές, και γενικά κάθε είδος πλεονεξίας, την οποία ο ίδιος Παύλος ονόμασε δεύτερη ειδωλολατρία (Κολ. 3, 5). Ακόμη σε όσα κακά δε φυτρώνουν από αυτή, σε όλα σχεδόν προμηθεύει τα υλικά της υπάρξεώς τους. Κι αυτά είναι όσα πάθη γεννιούνται από τη φιλοϋλία της ψυχής, που δεν έχει προθυμία για αγαθοεργία.

Από τα πάθη που γεννιούνται από την προαίρεσή μας, ελευθερωνόμαστε ευκολότερα, παρά από τα πάθη που έχουν την αρχή τους στη φύση. Τα πάθη της φιλαργυρίας τα κάνει ν' αποβάλλονται δύσκολα η απιστία στην πρόνοια του Θεού. Γιατί εκείνος που δεν πιστεύει σ' αυτή, στηρίζεται στα χρήματα. 

Και ενώ ακούει τον Κύριο που λέει ότι «ευκολότερο είναι να περάσει η καμήλα από την τρύπα της βελόνας, παρά ο πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 19, 24), αυτός δε λογαριάζει για τίποτε τη βασιλεία, και μάλιστα βασιλεία ουράνια και αιώνια, αλλά ποθεί πλούτο, γήινο και προσωρινό. Ποθεί πλούτο, ο οποίος κι όταν δεν αποκτηθεί, και μόνον που ποθείται προξενεί τεράστια ζημία. Γιατί, όπως λέει ο Παύλος, όσοι επιθυμούν να πλουτίσουν, πέφτουν σε πειρασμούς και παγίδες του διαβόλου (Α΄ Τιμ. 6, 9).

Αλλά και όταν έρθει ο πλούτος, δείχνει ότι δεν είναι τίποτε, αφού οι ιδιοκτήτες του εξακολουθούν να τον διψούν σαν να μην τον έχουν λάβει και δε διδάχτηκαν μήτε από την πείρα τους. Και δεν προέρχεται από την ανέχεια ο ολέθριος αυτός έρωτας· μάλλον εκείνη προέρχεται από αυτόν, κι αυτός προέρχεται από την αφροσύνη, από την οποία πολύ δίκαια ονόμασε ο Κύριος άφρονα εκείνον που θα χαλούσε τις αποθήκες του για να κτίσει μεγαλύτερες (Λουκ. 12, 18).

Πώς δηλαδή δεν είναι άφρων εκείνος, ο οποίος για πράγματα, που δεν μπορούν να ωφελήσουν σε τίποτε (αφού σε κανέναν δε δίνουν ζωή τα υπάρχοντά του, όσο περίσσια κι αν είναι (Λουκ. 12, 15)) προδίδει τα ωφελιμότερα; Και δεν είναι ούτε σοφός πραγματευτής, ώστε να διαθέτει όσο μπορεί κι αυτά τα αναγκαία, για να αυξάνει το κεφάλαιο του πραγματικά πολύ επικερδούς πνευματικού εμπορίου και της πολύ αποδοτικής πνευματικής γεωργίας.

Η γεωργία αυτή, και πριν ακόμη φτάσει ο καιρός του θερισμού, εκατονταπλασιάζει το σπόρο που ξοδεύτηκε, σαν να προδιαγράφει το μελλοντικό κέρδος και τη συγκομιδή όταν έρθει ο καιρός, που θα είναι ανέκφραστα και αφάνταστα. Και το παράδοξο είναι ότι αυτό ισχύει τόσο περισσότερο, όσο από φτωχότερες αποθήκες βγαίνει ο σπόρος. Επομένως, ούτε για αγαθοεργία δεν απομένει πρόφαση στους ανθρώπους να επιθυμούν τον πλούτο.

Στην πραγματικότητα φοβούνται τη φτώχεια, μη πιστεύοντας σ' Εκείνον, που υποσχέθηκε ότι θα δώσει όλα τα αναγκαία σ' εκείνους που ζητούν τη βασιλεία του Θεού (Ματθ. 6, 33). Και με τη σκέψη μόνο αυτή σαν αφορμή, ακόμη κι αν τα έχουν όλα, δεν ελευθερώνονται ποτέ από τη νοσηρή και ολέθρια αυτή επιθυμία, αλλά μαζεύοντας πάντοτε, φορτώνουν τον εαυτό τους άχρηστο φορτίο, ή μάλλον του κατασκευάζουν παράδοξο τάφο, ενώ είναι ακόμη ζωντανοί.

Γιατί οι νεκροί θάβονται στο κοινό χώμα, ενώ ο νους του ζωντανού φιλάργυρου θάβεται στο χρυσάφι που κι αυτό είναι χώμα. Κι αυτός ο τάφος είναι πιο βρωμερός από τον άλλο, για όσους έχουν υγιείς τις πνευματικές αισθήσεις. Και τόσο πιο βρωμερός είναι, όσο με περισσότερο χρυσό τον έχει σκεπάσει. Γιατί η δυσωδία της πληγής των αθλίων θαμμένων διαπερνά το πάχος αυτού του τάφου και φτάνει μέχρι τον ουρανό, στους Αγγέλους του Θεού και στο Θεό. Από αυτό γίνονται σιχαμεροί και πράγματι άξιοι αποστροφής, γιατί —κατά τον Δαβίδ - βρόμισαν εξαιτίας της αφροσύνης τους (Ψαλμ. 37, 6).

Από το βρωμερό και νεκροποιό αυτό πάθος απαλλάσσει τους ανθρώπους η θεληματική και χωρίς ανθρωπαρέσκεια ακτημοσύνη, η οποία ταυτίζεται με την "εν πνεύματι πτωχεία" που μακάρισε ο Κύριος. Η ψυχή που έχει αυτό το πάθος, είναι αδύνατο να ζήσει σε υποταγή. Κι αν εξακολουθεί να το καλλιεργεί όσο μπορεί, υπάρχει μεγάλος φόβος να υποστεί ανεπανόρθωτες σωματικές συμφορές. 

Ο Γιεζή από την Παλαιά Διαθήκη και ο Ιούδας από την Καινή Διαθήκη είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο πρώτος έβγαλε λέπρα (Δ΄ Βασ. 5, 27), σαν δείγμα της αθεράπευτης ψυχής του, ενώ ο άλλος κρεμάστηκε στον αγρό του αίματος, και αφού έπεσε από την αγχόνη, σχίστηκε η κοιλιά του και χύθηκαν τα σπλάχνα του (Πράξ. 1, 18).

Αν τώρα η απάρνηση των εγκοσμίων προηγείται από την υποταγή, πώς θα γίνει το δεύτερο πριν πραγματοποιηθεί το πρώτο; Κι αν στοιχειώδης αρχή της μοναχικής ζωής είναι η απάρνηση των εγκοσμίων, πώς θα διεξαγάγει καλά κάποιον από τους άλλους μοναχικούς αγώνες εκείνος που δεν απαρνήθηκε πρώτα τα χρήματα; Θα έλεγε κανείς· αφού ένας τέτοιος μοναχός είναι ακατάλληλος για την υποταγή, ας πάει να ησυχάσει μόνος του σε ένα κελί και ν' αφοσιωθεί στη μελέτη και στην προσευχή.

Λέει όμως ο Κύριος: «Όπου είναι ο θησαυρός σου, εκεί θα είναι και ο νους σου» (Ματθ. 6, 21). Πώς λοιπόν θα ατενίσει νοερά Εκείνον που κάθεται στα δεξιά της θείας Μεγαλοσύνης ψηλά στον ουρανό (Εβρ. 1, 3), αυτός που θησαυρίζει κάτω στη γη; Ή πώς θα κληρονομήσει τη βασιλεία, την οποία ούτε στο νου του να βάλει δεν του επιτρέπει το πάθος της φιλαργυρίας; Γι' αυτό είναι μακάριοι οι "πτωχοί τω πνεύματι", γιατί σ' αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών (Ματθ. 5, 3).

Βλέπεις πόσα πάθη περιέκοψε ο Κύριος με ένα μακαρισμό; Αλλά δεν είναι μόνον αυτά, γιατί η φιλοκτημοσύνη είναι μόνο το πρώτο γέννημα της πονηρής επιθυμίας. Υπάρχει και δεύτερο, το οποίο ακόμη περισσότερο πρέπει να αποφύγουμε, αλλά και τρίτο, όχι λιγότερο κακό. Ποιο είναι λοιπόν το δεύτερο;