"Αμήν!" Η πρώτη του λέξη... ~ Σταύρος Γουναρίδης

"Αμήν!" Η πρώτη του λέξη...

Από το βιβλίο: "Όταν ψιθυρίζει ο Θεός"

του φίλου & αδερφού μας Σταύρου Γουναρίδη

Αληθινή ιστορία της Α. Σ. Θεσαλλονίκη 

(και Αθήνα), 8 Απριλίου 2017

Το παιδάκι της αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας από τους πρώτους μήνες της ζωής του. Αλλεργίες τροφικές που δεν διαγνώστηκαν εγκαίρως, λάθος αντιμετώπιση από ειδικούς και ατοπική δερματίτιδα, σε σημείο κάποια στιγμή να ανοίξει όλο του το δέρμα λόγω μόλυνσης. (Έφτασαν να νομίζουν έως και ιχθύαση.)

Έπαθε κυτταρομεγαλοϊό και είχε πυρετό κάθε μέρα για εφτά μήνες με αποτέλεσμα το δέρμα να χειροτερεύει. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά. Ο ένας μετά τον άλλον πρότειναν κρέμες, που αντί να τον βοηθήσουν, τον πονούσαν φρικτά. Οι αντιβιώσεις δεν ήταν αρκετές. 

Μόλις είχανε βγει από το δεύτερο νοσοκομείο εκείνο το καλοκαίρι, και μόλις η μανούλα είχε καταλάβει ότι η κρέμα που πίεζε να βάλει στο δέρμα του, κατόπιν υποδείξεως των γιατρών, έτσουζε κι έκανε το παιδί της να υποφέρει τρομερά.

Τότε ο γιος της ήταν τρεισήμισι ετών και ακόμα δεν μιλούσε. Το ήξεραν ότι είχαν και αναπτυξιολογικά θέματα. Έπρεπε να τα πάρουν ένα-ένα. Με είχε απασχολήσει και μένα με το πρόβλημα και πήγα στην αδερφή της. Ήταν κι εκείνη εκεί. Υπέφερε. Καθόταν στον καναπέ και δεν μιλούσε παρά μόνο σκεφτόταν:

"Γιατί, γιατί να μην μπορείς να μου πεις: "Άσε με βρε μάνα! Τι είναι αυτό που μου βάζεις;" Να μου φωνάξεις, να μου εξηγήσεις. Κρατάς τον πόνο σου, δεν μιλάς, δεν μου μιλάς, δεν ξέρω πώς να σε βοηθήσω!"...

Κι εκείνη τη στιγμή, το γεγονός ότι δεν μπορούσε να μιλήσει το παιδάκι της, έγινε ένα βάρος τόσο μεγάλο, που υπερκάλυψε και τον πόνο της για την κατάσταση της υγείας του. Δεν κατάλαβε πόση ώρα βασανιζόταν έτσι. Ένιωθε θλίψη, έπρεπε κάτι να κάνει.

Σκέφτηκε να σηκωθεί και να πάει στη βιβλιοθήκη της αδερφής της, όπου είχε τα εκκλησιαστικά βιβλία. Πήγε ως εκεί με δυσκολία και, ως συνήθως έψαχνε έναν τόμο με θαύματα του αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης, του προστάτη της. Το μάτι της έπεσε και σε ένα βιβλίο του αγίου Πορφυρίου.

Σκέφτηκε: "Πάρε μια φορά και τον Παππούλη να διαβάσεις! Τι είναι αυτό που σε πιάνει μαζί του; Δεν ξέρεις πόση αγάπη είχε για τον κόσμο;" Γιατί, όποτε τον κοιτούσε, ένιωθε ένα περίεργο δέος, σαν φόβο, και δεν τον είχε πλησιάσει αρκετά ως τότε, μα ούτε και είχε προσευχηθεί σε κείνον...

Πήρε και τα δύο βιβλία και κάθισε. Το βιβλίο του οσίου πατρός Πορφυρίου την τραβούσε σαν μαγνήτης!... Αφού κράτησε τα βιβλία στο στήθος της, έκανε το σταυρό της και άνοιξε το βιβλίο του Αγίου... Το μάτι της έπεσε απευθείας στην εξής πρόταση: 

"Θα μιλήσει αυτό το παιδί, όταν πάει έξι χρόνων!"...

Μιλούσε ο άγιος πατέρας για ένα παιδάκι που τότε ήταν κι αυτό τρεισήμισι. Έμεινε εμβρόντητη! Είχε πάθει σοκ!... Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει τι είχε μόλις συμβεί. Άρχισε να λέει το όνομα του άντρα της - ενώ δεν ήταν καν στο σπίτι - έπειτα της αδερφής της, αλλά η φωνή της μόλις και μετά βίας έβγαινε κι έλεγε: 

"Τι έγινε; Τι έγινε μόλις τώρα, τι έγινε;"...

Κι όμως, αυτό που είχε γίνει ήταν ότι ο Θεός είχε ακούσει τον βαθύ της πόνο και, χωρίς να ζητήσει τίποτα από τον Άγιό Του, Εκείνος μόλις της είχε δώσει μια μεγάλη απάντηση. Τη μόνη απάντηση που είχε ως τότε για το παιδί, όπως και θα είχε ώσπου να έφτανε στην ηλικία των έξι χρόνων... 

Κράτησε αυτό το περιστατικό μέσα της με ελπίδα και το είχε εμπιστευτεί σε κάποιους δικούς της ανθρώπους, έτσι ώστε, αν συνέβαινε στ' αλήθεια, να ήταν μάρτυρες του γεγονότος. Όταν ο γιος της έκλεισε τα έξι του χρόνια και πέρασε ένας μήνας, γύρισε σπίτι από το σχολείο και του έβαλε φαγητό. Κάνανε μαζί το "Δι΄Ευχών". Όταν έφτασαν στο τέλος, της είπε: "Αμήν!"... Ήταν η πρώτη του λέξη!...

Εκείνη άρχισε να χοροπηδάει από τη χαρά της και να τον χορεύει. Εκείνος σαν να είχε συμβεί κάτι φυσιολογικό, συνέχισε να τρώει. Έκτοτε ξεκίνησε μια ανοδική πορεία στην ομιλία του, όπου σήμερα, στα οκτώμισί του χρόνια, μπορεί να διαβάζει και να γράφει αγγλικά και ελληνικά, όπως μπορεί και να τραγουδάει όλη μέρα διάφορα τραγούδια, ασταμάτητα...

Υπάρχουν ακόμα περιθώρια βελτίωσης, καθώς το θέμα της επικοινωνίας πρέπει συνεχώς να το προσπαθούν. Όμως υπάρχει πια η λειτουργία του λόγου κι έτσι σταμάτησε πια να φαντάζεται στα όνειρά της, πώς θα ήταν άραγε η φωνή του παιδιού της...

Ευχαριστεί τον Θεό γι' αυτό μέσα από την καρδιά της...

Η υγεία στο δέρμα του από εκείνη τη φριχτή περίοδο έφτιαξε πάρα πολύ, μετά από προσευχή της στον άγιο Λουκά τον ιατρό (μετά από προτροπή της κουμπάρας της) ο οποίος την καθοδήγησε κυριολεκτικά στο ποια θεραπεία να ακολουθήσει, πώς και για πόσο διάστημα. Ένα ακόμη θαύμα στη ζωή του...

Όλα προς δόξαν του αγίου Θεού!...

"Αμήν!" Ήταν η πρώτη του λέξη...

Από το βιβλίο: "Όταν ψιθυρίζει ο Θεός"

του φίλου & αδερφού μας Σταύρου Γουναρίδη...

...του γνωστού σε όλους μας "αμφοτεροδέξιου", το οποίο περιλαμβάνει συλλογή αληθινών, θαυμαστών περιστατικών από τις ζωές απλών, καθημερινών ανθρώπων. Καλοτάξιδο το "παιδί" σου αδερφέ, προς κοινή ωφέλειαν των ψυχών και προς δόξαν του Τριαδικού Θεού! Αμήν!...