Η ώρα της αλήθειας...
Μεγάλη Σαρακοστή. Καλεῖ. Παρακαλεῖ. Αγωνίζεται. Γιατί; Γιά νά ξεκολλήσει τό μυαλό καί τήν καρδιά μας ἀπό τά προσωρινά, τά ἐφήμερα, τά τρέχοντα. Φανερώνει. Δείχνει. Υποδείχνει. Ποιά; Τά οὐσιώδη, τά μόνιμα, τά εὐγενικά. ῞Ολα ἐκεῖνα, πού θέλουν νά παραμένουν κρυμμένα στό μισόφωτο, ὅλα ἐκεῖνα, πού δέν ἐπιβάλλουν τήν παρουσία τους, ἀλλά περιμένουν, πάντα διαθέσιμα, ὅποιον ἀποφασίσει νά ἀλλάξει λίγο τήν καθημερινότητά του καί νά τά ἀναζητήσει.
Κάθε χρόνο καί πιό δύσκολη ἡ συνάντηση μέ τή γαλήνη, τήν περισυλλογή, τόν ἑαυτό μας...
Μεγάλη Σαρακοστή. ῾Η νερομάνα τοῦ θάρρους, τοῦ κουράγιου, τῆς ἀπόφασης νά βγάλουμε στό φῶς τόν ἑαυτό μας, γεγυμνωμένο ἀπό τά μικρά μας ψέματα καί τά μεγάλα μας μυστικά, μέ τίς ἀνοιχτές πληγές καί τήν ἀποτυχία μας φανερά, νά τά δεῖ καί νά τά ξεράνει τό φῶς. Τό φῶς! Ποιό φῶς; Τό φῶς τῆς ταπεινοφροσύνης...
Γιά ἕναν ὁλόκληρο χρόνο δίνουμε τίς καθημερινές μικρές μας παραστάσεις. ᾿Εναλλάσσουμε τά προσωπεῖα μας, ἀναλόγως τοῦ χώρου καί τῶν παρισταμένων. Διεκδικοῦμε τίς μικρές μας κυριαρχίες, πείθουμε, ἐπηρεάζουμε. Καί τήν ἴδια στιγμή, «ἂχ καί νά ξέρατε», μονολογοῦμε «τί κρύβω, πῶς πονῶ καί πῶς φοβᾶμαι». Εἴμαστε βέβαιοι, πὼς κανείς δέν εἶναι ἕτοιμος γιά τήν ἀλήθειά μας, πὼς κανείς δέν θά μᾶς ἀντέξει. Καί πρῶτος, πού ἀποστρέφει τό πρόσωπό του ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὁ ἑαυτός μας ὁ ἴδιος.
Μεγάλη Σαρακοστή. ῾Η ὥρα τῆς ἀποκάλυψης καί τῆς ἀποδοχῆς! Μέρα μέ τή μέρα, βδομάδα μέ τή βδομάδα, ἀκολουθία μέ τήν ἀκολουθία, ἡ διδασκαλία. ῾Η διδασκαλία νά μάθεις νά βαδίζεις τό δρόμο τῆς συμφιλίωσης μέ τίς πτώσεις καί τήν ἀσημαντότητά σου.
᾿Από μικρό σέ μάθανε νά περιμένεις πολλά ἀπό τόν ἑαυτό σου καί νά ἱκανοποιεῖς αὐτούς, πού εἶχαν πάντα ἕτοιμη τήν ὑπογράμμιση τῶν ἀτελειῶν σου. ῞Ολος ὁ βίος, ἕνα κυνήγι μιᾶς ἄπιαστης εἰκόνας τοῦ ἑαυτοῦ σου. Μπλέξανε καί τό Θεό ἀνάμεσα στούς ἐξεταστές σου. ῎Εμαθες κι αὐτόν νά τόν καλοπιάνεις καί ν᾿ ἀποφεύγεις τήν...ὀργή του.
Μά νά! ῎Εφτασε ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας. Περίμενες τό Θεό πού σοῦ φτιάξανε στό μυαλό. ῞Εναν Θεό μεγάλο...πολύ μεγάλο, Θεό παντοδύναμο, ἀπρόσιτο, πίσω ἀπό τήν ἀτσαλάκωτη θεότητά του. Θεό «καθὼς πρέπει», πρότυπο καί στόχο σου, πού ἔμαθες μόνο νά μετριέσαι καί νά βαθμολογεῖσαι...
Νομίζεις πὼς θέλει νά σέ συντρίψει. Κι Αὐτός θά ἀποκαλυφθεῖ μπροστά σου ὁλόγυμνος καί καταματωμένος, παίγνιο τῶν ἰσχυρῶν καί θλιβερό ἀστεῖο γιά τούς στυλοβάτες τῶν θεσμῶν. Θά σέ σοκάρει. Τό αἷμα τῶν πληγῶν ἀπό τά καρφιά θά κοκκινίσουν τά πολύχρωμα κουστούμια τῶν παραστάσεών σου. Ν᾿ ἀντέξεις. Μήν ἀποστρέψεις τή ματιά σου. Ν’ ἀντέξεις. Εἰκόνα τῆς ψυχῆς σου καταδέχτηκε νά γίνει.
Οὔτε ἐπιπλήξεις, οὔτε παρατηρήσεις, οὔτε ὑποδείξεις θ᾿ ἀκούσεις ἀπό ᾿Εκεῖνον. Στέκει ἀμίλητος. Δέν θά σοῦ πεῖ τήν ἀλήθεια. Εἶναι ἡ ἀλήθεια. ῾Η δική σου ἀλήθεια. Κι αὐτό θά σέ συγκινήσει βαθύτατα. Θά θέλεις νά κλαῖς, νά κλαῖς χωρίς σταματημό. Γιατί πάντα αὐτό ἤθελες· νά βγεῖς στό φῶς καί νά ἀγαπηθεῖς ἀπό Θεό καί ἀνθρώπους γι᾿ αὐτό πού ἀληθινά εἶσαι.
Βαρέθηκες πιά νά κρίνεις ἀμείλικτα τόν ἑαυτό σου καί τούς ἄλλους.
Μεγάλη Σαρακοστή. ῾Η ἀποκάλυψη τοῦ μέγιστου τῶν σκανδάλων! ῾Η ἀποκάλυψη τῆς ἁγίας ταπεινοφροσύνης τοῦ Θεοῦ. Σκάνδαλο ὄχι ρόζ μά ὁλοφώτεινο. ῞Οταν τό γευτεῖς, μέ εὐκολία θά γαληνέψεις τόν ταραγμένο νοῦ σου, πού δέν ξέρει πιά τί νά πιστέψει, μ’ ὅλα αὐτά πού βλέπεις, ἀκοῦς καί διαβάζεις. ῞Οταν τό γευτεῖς, μέ εὐκολία θά πάψεις νά ἀναζητᾶς στίς πτώσεις τῶν ἐπωνύμων τό ἄλλοθι τῶν πτώσεών σου.
Εἶσαι μόνος καί ὁ σταυρός στήν πλάτη σου εἶναι ὁ δικός σου, ὁ προσωπικός σου σταυρός. ᾿Ανεβαίνουν κι ἄλλοι μαζί σου, μά οἱ πιό πολλοί ἀσχολοῦνται μέ τούς σταυρούς τῶν ἄλλων. Μήν παρασυρθεῖς! Κράτα τά μάτια σου στυλωμένα στήν κορυφή τοῦ Γολγοθᾶ.
Κοίτα Τόν! Δέν μιλάει, δέν ψάχνει παρηγοριά στό ἄδικο τῶν σταυρωτῶν του, δέν κρίνει. Κι ὅμως, ἡ ἀγάπη του εἶναι ὁ μεγάλος κριτής. Κι ὅμως, ἡ ταπεινοφροσύνη του εἶναι ὁ μεγάλος χαλαστής τῶν παγίδων τοῦ Διαβόλου! Κάνε τήν ταπείνωσή Του δική σου. Μήν ἀγωνιᾶς γιά τό κύρος τῶν θεσμῶν. Δέν θά σώσουν οἱ θεσμοί τόν κόσμο...
Τό αἷμα τῆς ταπείνωσής Του θά σώσει καί τόν κόσμο καί τούς θεσμούς. Βάλε τήν ταπείνωσή Του κριτή τοῦ κόσμου καί θ’ ἀντικρίσεις γύρω σου θαύματα...
Σχολείο Ταπεινοφροσύνης
του Ηλία Λιαμή, Θεολόγου
Κάθε χρόνο καί πιό δύσκολη ἡ συνάντηση μέ τή γαλήνη, τήν περισυλλογή, τόν ἑαυτό μου... Η ἀπόφαση νά βγάλω στό φῶς τόν ἑαυτό μου, γυμνό ἀπό τά μικρά του ψέματα καί τά μεγάλα του μυστικά, μέ τίς ἀνοιχτές πληγές καί τήν ἀποτυχία του…
ΑπάντησηΔιαγραφήΦανερά, νά τά δεῖ καί νά τά ξεράνει τό φῶς. Ποιό φῶς; Τό φῶς τῆς ταπεινοφροσύνης...
Καί τήν ἴδια στιγμή, «ἂχ καί νά ξέρατε», μονολογώ «τί κρύβω, πῶς πονῶ καί πῶς φοβᾶμαι». Εἴμαι βέβαιη, πὼς κανείς δέν εἶναι ἕτοιμος γιά τήν ἀλήθειά μου, πὼς κανείς δέν θά με ἀντέξει…
Μεγάλη Σαρακοστή. Η ἀποκάλυψη τοῦ μέγιστου τῶν σκανδάλων! Η ἀποκάλυψη τῆς ἁγίας ταπεινοφροσύνης τοῦ Θεοῦ. Σκάνδαλο! ῞Οχι ρόζ μά ὁλοφώτεινο. ῞Οταν τό γευτεῖς, μέ εὐκολία θά γαληνέψεις τόν ταραγμένο νοῦ σου, πού δέν ξέρει πιά τί νά πιστέψει, μ’ ὅλα αὐτά πού βλέπεις, ἀκοῦς καί διαβάζεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέν εἶσαι μόνος. Ανεβαίνουν κι ἄλλοι μαζί σου, μά οἱ πιό πολλοί ἀσχολοῦνται μέ τούς σταυρούς τῶν ἄλλων. Μήν παρασυρθεῖς! Κράτα τά μάτια σου στυλωμένα στήν κορυφή τοῦ Γολγοθᾶ. Κοίτα Τόν! Δέν μιλάει, δέν ψάχνει παρηγοριά στό ἄδικο τῶν σταυρωτῶν του, δέν κρίνει...
Κάνε τήν ταπείνωσή Του δική σου. Μήν ἀγωνιᾶς γιά τό κύρος τῶν θεσμῶν. Δέν θά σώσουν οἱ θεσμοί τόν κόσμο. Τό αἷμα τῆς ταπείνωσής Του θά σώσει τόν κόσμο. Βάλε τήν ταπείνωσή Του κριτή τοῦ κόσμου καί θ’ ἀντικρίσεις γύρω σου θαύματα...