Η σκάλα προς τον Παράδεισο...

Η σκάλα προς τον Παράδεισο

Απόσπασμα από το βιβλίο 
Η Αγία Περπέτουα & οι συν αυτή μαρτυρήσαντες 
της Αναστασίας Σουσώνη

Κάποια στιγμή ο αδελφός μου είπε: «Αγαπημένη μου αδερφή, έχεις λάβει ήδη μεγάλα προνόμια από τον Θεό, σίγουρα μπορείς να Του ζητήσεις να σου αποκαλύψει αν τελικά καταδικαστείς ή όχι.» Κι εγώ που γνώριζα ότι τα οφέλη της προσευχής είναι πράγματι μεγάλα, του το υποσχέθηκα με πίστη λέγοντας: «Θα σου πω αύριο.» 

Το αίτημά μου έγινε δεκτό και αυτό ήταν το όνειρο που είδα: Βρέθηκα μπροστά από μια γιγάντια σκάλα κατασκευασμένη από χαλκό της οποίας η διαδρομή έφτανε ως τον ουρανό. Ήταν όμως τόσο στενή, που μόνο ένα άτομο μπορούσε ν' ανέβει τη φορά. Σε κάθε πλευρά της ήταν μπλεγμένα όλα τα είδη των μεταλλικών όπλων. Σπαθιά, δόρατα, αγκίστρια, μαχαίρια και λόγχες, εξείχαν απ' τις άκρες της έτσι ώστε αν κάποιος ανέβαινε απρόσεκτα ή δεν στόχευε προς τα πάνω, η σάρκα του θα κομματιάζονταν από τα σιδερένια όπλα. Στους πρόποδες αυτής της κλίμακας ένας υπερμεγέθης δράκος απειλούσε να επιτεθεί σε όσους προσπαθούσαν να την ανέβουν. 

Πρώτος τη σκάλα ανέβηκε ο Σατούρος ο οποίος είχε παραδοθεί μόνος του μετά τη σύλληψή μας. Εκείνος υπήρξε ο οικοδόμος της πίστης μας, παρόλο που όταν μας συνέλαβαν δεν ήτανε παρών. Αφού έφτασε στην κορυφή, κοίταξε πίσω και μου είπε: «Περπέτουα σε περιμένω. Αλλά πρόσεξε... μην αφήσεις το δράκο να σε δαγκώσει.» «Δεν θα μου κάνει κακό» είπα, «στο όνομα του Ιησού Χριστού!» Σιγά σιγά και σαν να με φοβόταν, ο δράκος έβγαλε το κεφάλι του έξω και κάτω από τη σκάλα. Στη συνέχεια χρησιμοποιώντας τον ως το πρώτο μου βήμα, πάτησα πάνω στο κεφάλι του και ανέβηκα.

Τότε βρέθηκα μέσα σε έναν πελώριο κήπο και ένας άνθρωπος με γκρίζα μαλλιά και ενδυμασία βοσκού ξεχώριζε ανάμεσα σε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Φαίνονταν ψηλός και άρμεγε ένα μεγάλο πρόβατο. Χιλιάδες άνθρωποι στέκονταν γύρω απ' αυτόν και ήταν ντυμένοι με λευκά ρούχα. Σήκωσε το κεφάλι του, με κοίταξε και είπε: «Χαίρομαι που ήρθες παιδί μου!» Μου έδωσε, όπως ήταν, μια μπουκιά από εκείνο που άρμεγε. Το πήρα στα χέρια μου, τα ένωσα μεταξύ τους και το έφαγα. 

Και τότε όλοι όσοι έστεκαν γύρω μας είπαν με μια φωνή: «Αμήν!» Με τον ήχο της φωνής τους ξύπνησα νιώθοντας ακόμα τη γλυκιά γεύση στο στόμα μου, αλλά δεν κατάλαβα αμέσως τη σημασία του ονείρου. 

Την ίδια στιγμή το αφηγήθηκα στον αδερφό μου και τότε συνειδητοποιήσαμε μαζί ότι ήτανε σημάδι μαρτυρίου. 

Από εκείνη την ώρα και μετά, ήμασταν σίγουροι ότι δεν υπήρχε καμιά ελπίδα για εμάς σε αυτόν τον κόσμο πλέον.

Απόσπασμα από το βιβλίο 

Η Αγία Περπέτουα & οι συν αυτή μαρτυρήσαντες 

της Αναστασίας Σουσώνη

δείτε και τον πρόλογο του βιβλίου εδώ