Κυριακή 21 Απριλίου 2019

Στην προϋπάντηση του Χριστού ~ Αββάς Δωρόθεος


«Απέχοντας από κάθε κακία, με “νηστεία δεκτή”, όπως λέει και ο Μέγας Βασίλειος, ας προσέλθουμε όλοι κατά την αγία Ημέρα της Αναστάσεως, ανανεωμένοι, καθαροί και άξιοι να μεταλάβουμε τα Άγια Μυστήρια.

Αφού πρώτα βγούμε για να προϋπαντήσουμε τον Κύριό μας και να υποδεχτούμε με βάγια και με κλαδιά ελιάς, Αυτόν που (βλέπουμε νοερά τώρα να) εισέρχεται (μέσα) στην αγία Πόλη (Ιερουσαλήμ), καθισμένος επάνω στο γαϊδουράκι.

Τι νόημα έχει, άραγε, το ότι Αυτός κάθισε επάνω στο γαϊδουράκι; Αυτό έγινε για να επαναφέρει ο “Λόγος” του Θεού και να υποτάξει στη Θεότητά Του τη ψυχή του ανθρώπου που ξέπεσε στην κατάσταση της “αλογίας” της αμαρτίας, όπως λέει και ο Προφήτης και Ψαλμωδός Δαβίδ (Ψαλμ. 48, 21) και ομοιώθηκε με τα άλογα ζώα.


Και, τι σημαίνει να Τον προϋπαντήσουμε, όλοι εμείς, με βάγια και με κλαδιά ελιάς; (Σημαίνει τούτο:) Όταν επιτίθεται κανείς κατά του εχθρού του και γυρίζει πίσω στην πόλη του νικητής, τότε, κάθε φίλος (οικείος και γνώριμός του, από αυθόρμητη χαρά), τον υποδέχεται με βάγια, όπως ακριβώς ταιριάζει (και αρμόζει) σε έναν νικητή. Γιατί τα βάγια είναι σύμβολο νίκης.

Επίσης, όταν αδικείται κάποιος και θέλει να παρουσιαστεί μπροστά στον δικαστή, ζητώντας από αυτόν να εκδικάσει την υπόθεσή του, κρατάει κλαδιά ελιάς, φωνάζοντας και παρακαλώντας να ελεηθεί και να βοηθηθεί από αυτόν. Γιατί η ελιά είναι σύμβολο ελέους.

Γι’ αυτό κι εμείς υποδεχόμαστε τώρα τον Δεσπότη μας Ιησού Χριστό, με βάγια μεν, επειδή Αυτός είναι ο (μόνος, αιώνιος και πραγματικός) Νικητής· γιατί Αυτός είναι που νίκησε για λογαριασμό μας τον (αιώνιο και αρχέγονο) εχθρό μας (τον διάβολο). Τον υποδεχόμαστε δε και με κλαδιά ελιάς, επειδή ζητάμε από Αυτόν έλεος· ώστε, όπως ακριβώς νίκησε Εκείνος, έτσι κι εμείς ζητάμε τη βοήθειά Του για να νικήσουμε και να κρατήσουμε (στα δικά μας τα χέρια) τα σύμβολα της δικής Του Νίκης.

Αυτά τα σύμβολα (δηλαδή τα βάγια και τα κλαδιά της ελιάς) εκπροσωπούν όχι μόνο τη νίκη που Εκείνος κέρδισε για χάρη μας, αλλά και αυτή που κερδίσαμε (ή που θα κερδίσουμε) όλοι εμείς, με τη βοήθειά Του, αλλά και με τις ευχές όλων των Αγίων. Αμήν»...

Στην προϋπάντηση του Χριστού 
Αββάς Δωρόθεος
«Έργα Ασκητικά», ΙΕ΄ Διδασκαλία 
(«Για τις Άγιες Νηστείες»),
σελ. 356–359,

Εκδόσεις «Ετοιμασία»,
Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου,
Καρέα, 19832.
Α΄ δημοσίευση: 
Κυριακή 13 Απριλίου 2013.




Δευτέρα 1 Απριλίου 2019

"Αμήν!" Η πρώτη του λέξη... ~ Σταύρος Γουναρίδης

"Αμήν!" Η πρώτη του λέξη...
Από το βιβλίο: "Όταν ψιθυρίζει ο Θεός"
του φίλου & αδερφού μας Σταύρου Γουναρίδη

Αληθινή ιστορία της Α. Σ. Θεσαλλονίκη 
(και Αθήνα), 8 Απριλίου 2017

Το παιδάκι της αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας από τους πρώτους μήνες της ζωής του. Αλλεργίες τροφικές που δεν διαγνώστηκαν εγκαίρως, λάθος αντιμετώπιση από ειδικούς και ατοπική δερματίτιδα, σε σημείο κάποια στιγμή να ανοίξει όλο του το δέρμα λόγω μόλυνσης. (Έφτασαν να νομίζουν έως και ιχθύαση.)

Έπαθε κυτταρομεγαλοϊό και είχε πυρετό κάθε μέρα για εφτά μήνες με αποτέλεσμα το δέρμα να χειροτερεύει. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά. Ο ένας μετά τον άλλον πρότειναν κρέμες, που αντί να τον βοηθήσουν, τον πονούσαν φρικτά. Οι αντιβιώσεις δεν ήταν αρκετές. 

Μόλις είχανε βγει από το δεύτερο νοσοκομείο εκείνο το καλοκαίρι, και μόλις η μανούλα είχε καταλάβει ότι η κρέμα που πίεζε να βάλει στο δέρμα του, κατόπιν υποδείξεως των γιατρών, έτσουζε κι έκανε το παιδί της να υποφέρει τρομερά.

Τότε ο γιος της ήταν τρεισήμισι ετών και ακόμα δεν μιλούσε. Το ήξεραν ότι είχαν και αναπτυξιολογικά θέματα. Έπρεπε να τα πάρουν ένα-ένα. Με είχε απασχολήσει και μένα με το πρόβλημα και πήγα στην αδερφή της. Ήταν κι εκείνη εκεί. Υπέφερε. Καθόταν στον καναπέ και δεν μιλούσε παρά μόνο σκεφτόταν:

"Γιατί, γιατί να μην μπορείς να μου πεις: "Άσε με βρε μάνα! Τι είναι αυτό που μου βάζεις;" Να μου φωνάξεις, να μου εξηγήσεις. Κρατάς τον πόνο σου, δεν μιλάς, δεν μου μιλάς, δεν ξέρω πώς να σε βοηθήσω!"...

Κι εκείνη τη στιγμή, το γεγονός ότι δεν μπορούσε να μιλήσει το παιδάκι της, έγινε ένα βάρος τόσο μεγάλο, που υπερκάλυψε και τον πόνο της για την κατάσταση της υγείας του. Δεν κατάλαβε πόση ώρα βασανιζόταν έτσι. Ένιωθε θλίψη, έπρεπε κάτι να κάνει.

Σκέφτηκε να σηκωθεί και να πάει στη βιβλιοθήκη της αδερφής της, όπου είχε τα εκκλησιαστικά βιβλία. Πήγε ως εκεί με δυσκολία και, ως συνήθως έψαχνε έναν τόμο με θαύματα του αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης, του προστάτη της. Το μάτι της έπεσε και σε ένα βιβλίο του αγίου Πορφυρίου.

Σκέφτηκε: "Πάρε μια φορά και τον Παππούλη να διαβάσεις! Τι είναι αυτό που σε πιάνει μαζί του; Δεν ξέρεις πόση αγάπη είχε για τον κόσμο;" Γιατί, όποτε τον κοιτούσε, ένιωθε ένα περίεργο δέος, σαν φόβο, και δεν τον είχε πλησιάσει αρκετά ως τότε, μα ούτε και είχε προσευχηθεί σε κείνον...



Πήρε και τα δύο βιβλία και κάθισε. Το βιβλίο του οσίου πατρός Πορφυρίου την τραβούσε σαν μαγνήτης!... Αφού κράτησε τα βιβλία στο στήθος της, έκανε το σταυρό της και άνοιξε το βιβλίο του Αγίου... Το μάτι της έπεσε απευθείας στην εξής πρόταση: 

"Θα μιλήσει αυτό το παιδί, όταν πάει έξι χρόνων!"...

Μιλούσε ο άγιος πατέρας για ένα παιδάκι που τότε ήταν κι αυτό τρεισήμισι. Έμεινε εμβρόντητη! Είχε πάθει σοκ!... Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει τι είχε μόλις συμβεί. Άρχισε να λέει το όνομα του άντρα της - ενώ δεν ήταν καν στο σπίτι - έπειτα της αδερφής της, αλλά η φωνή της μόλις και μετά βίας έβγαινε κι έλεγε: 

"Τι έγινε; Τι έγινε μόλις τώρα, τι έγινε;"...

Κι όμως, αυτό που είχε γίνει ήταν ότι ο Θεός είχε ακούσει τον βαθύ της πόνο και, χωρίς να ζητήσει τίποτα από τον Άγιό Του, Εκείνος μόλις της είχε δώσει μια μεγάλη απάντηση. Τη μόνη απάντηση που είχε ως τότε για το παιδί, όπως και θα είχε ώσπου να έφτανε στην ηλικία των έξι χρόνων... 

Κράτησε αυτό το περιστατικό μέσα της με ελπίδα και το είχε εμπιστευτεί σε κάποιους δικούς της ανθρώπους, έτσι ώστε, αν συνέβαινε στ' αλήθεια, να ήταν μάρτυρες του γεγονότος. Όταν ο γιος της έκλεισε τα έξι του χρόνια και πέρασε ένας μήνας, γύρισε σπίτι από το σχολείο και του έβαλε φαγητό. Κάνανε μαζί το "Δι΄Ευχών". Όταν έφτασαν στο τέλος, της είπε: "Αμήν!"... Ήταν η πρώτη του λέξη!...

Εκείνη άρχισε να χοροπηδάει από τη χαρά της και να τον χορεύει. Εκείνος σαν να είχε συμβεί κάτι φυσιολογικό, συνέχισε να τρώει. Έκτοτε ξεκίνησε μια ανοδική πορεία στην ομιλία του, όπου σήμερα, στα οκτώμισί του χρόνια, μπορεί να διαβάζει και να γράφει αγγλικά και ελληνικά, όπως μπορεί και να τραγουδάει όλη μέρα διάφορα τραγούδια, ασταμάτητα...

Υπάρχουν ακόμα περιθώρια βελτίωσης, καθώς το θέμα της επικοινωνίας πρέπει συνεχώς να το προσπαθούν. Όμως υπάρχει πια η λειτουργία του λόγου κι έτσι σταμάτησε πια να φαντάζεται στα όνειρά της, πώς θα ήταν άραγε η φωνή του παιδιού της...

Ευχαριστεί τον Θεό γι' αυτό μέσα από την καρδιά της...

Η υγεία στο δέρμα του από εκείνη τη φριχτή περίοδο έφτιαξε πάρα πολύ, μετά από προσευχή της στον άγιο Λουκά τον ιατρό (μετά από προτροπή της κουμπάρας της) ο οποίος την καθοδήγησε κυριολεκτικά στο ποια θεραπεία να ακολουθήσει, πώς και για πόσο διάστημα. Ένα ακόμη θαύμα στη ζωή του...

Όλα προς δόξαν του αγίου Θεού!...

Share this

Εναλλακτικές αναρτήσεις

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...