Ο απατημένος σύζυγος που είδε το άκτιστο Φως
του Αθανάσιου Ρακοβαλή
«Γίνωσκε, τέκνον, ὅτι οὔτε νηστείᾳ, οὔτε ἀγρυπνίᾳ,
οὔτε κόπῳ σωματικῷ, οὔτε τινί ἑτέρῳ τῶν δεξιῶν πράξεων
χαίρει ὁ Θεός καί ἐμφανίζεται,
εἰ μή ταπεινῇ τε καί μόνῃ ἀπεριέργῳ καί ἀγαθῇ ψυχῇ καί καρδίᾳ...».
~ Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Λόγος ΙΣΤ΄
Όλες οι νηστείες, η άσκηση και πολλά άλλα μέσα στην Εκκλησία, έχουν το νόημα τους. Είναι μεν καλά και άγια, αλλά είναι τα μέσα και όχι ο σκοπός. Ο σκοπός είναι η θεραπεία της ανθρώπινης προσωπικότητας με στόχο την αγαπητική κοινωνία με Θεό και ανθρώπους. Όταν αυτό το ξεχνάμε, φτάνουμε να απολυτοποιούμε τα παραπάνω και να γινόμαστε ευσεβιστές. Η παρακάτω ιστορία, την οποία διηγείται ο άγιος Παΐσιος, μας υπενθυμίζει αυτή την αλήθεια.
Ο γέροντας μου άγιος Παΐσιος διηγήθηκε την έξης ιστορία: «Μία φορά είχε έρθει εδώ ένας Ελληνοαμερικάνος γιατρός. Ορθόδοξος ήταν, αλλά δεν είχε πολλά με τη θρησκεία. Ούτε τη νηστεία της Παρασκευής δεν κρατούσε ούτε πολύ πήγαινε στην Εκκλησία. Έζησε μία εμπειρία και ήθελε να τη συζητήσει. Ένα βράδυ, ενώ προσευχόταν στο διαμέρισμά του «άνοιξε ο ουρανός». Ένα φως τον έλουσε, και χάθηκε το ταβάνι και οι σαράντα όροφοι από πάνω του. Βρισκόταν λουσμένος μέσα στο φως για πολλή ώρα, δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσο!...
Ο γέροντας μου άγιος Παΐσιος διηγήθηκε την έξης ιστορία: «Μία φορά είχε έρθει εδώ ένας Ελληνοαμερικάνος γιατρός. Ορθόδοξος ήταν, αλλά δεν είχε πολλά με τη θρησκεία. Ούτε τη νηστεία της Παρασκευής δεν κρατούσε ούτε πολύ πήγαινε στην Εκκλησία. Έζησε μία εμπειρία και ήθελε να τη συζητήσει. Ένα βράδυ, ενώ προσευχόταν στο διαμέρισμά του «άνοιξε ο ουρανός». Ένα φως τον έλουσε, και χάθηκε το ταβάνι και οι σαράντα όροφοι από πάνω του. Βρισκόταν λουσμένος μέσα στο φως για πολλή ώρα, δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσο!...
Θαύμασα! Γιατί ένοιωσα και κατάλαβα ότι ήταν «εκ Θεού». Ήταν πραγματικό. Είδε το «άκτιστο Φως». Τι έκανε στη ζωή του; Πώς ζούσε και αξιώθηκε τέτοια θεία πράγματα;...
Ήταν παντρεμένος, είχε γυναίκα και παιδιά. Του λέει ή γυναίκα του: «Βαρέθηκα να ασχολούμαι με το σπίτι, θέλω να πηγαίνω καμιά βόλτα». Ε! δεν δούλευε κιόλας, άρχισε να γυρίζει με τις φίλες της και να τον τραβάει κάθε βράδυ έξω. Μετά από λίγο διάστημα, του λέει: «Θέλω να βγαίνω μόνη μου με τις φίλες μου». Το δέχτηκε και αυτό για χάρη των παιδιών του. Μετά, «Θέλω να πάω μόνη μου διακοπές...» Τι να κάνει; Της έδινε και λεφτά και το αυτοκίνητο.
Μετά ζήτησε να της νοικιάσει ένα διαμέρισμα να ζει μόνη της, κουβαλούσε και τους φίλους της εκεί. Της μιλούσε, τη συμβούλευε, «Βρε τι θα νοιώθουν τα παιδιά μας;» Τίποτα αυτή. Στο τέλος του πήρε πολλά λεφτά και έφυγε. Στεναχωριόταν...
Μετά από λίγα χρόνια έμαθε ότι είχε καταντήσει πόρνη στα μαγαζιά του Πειραιά! Στεναχωρέθηκε! Έκλαιγε! Σκεφτόταν να πάει να τη βρει. Τι να της πει όμως;...
Γονάτισε να προσευχηθεί: «Θεέ μου φώτισε με, τι να πω, τι να κάνω για να σωθεί αυτή ή ψυχή». Βλέπεις την πονούσε. Ήθελε «να σωθεί αυτή ή ψυχή». Ούτε αντρικός εγωισμός, ούτε μνησικακία, ούτε περιφρόνηση. Πονούσε για την κατάντια της. Ποθούσε τη σωτηρία της. Τότε άνοιξε ο Θεός τον ουρανό. Τον έλουσε με το Φως Του.
Βλέπεις; Βλέπεις;...Αυτός στην Αμερική σε τι περιβάλλον ζούσε; Ενώ πόσοι ζούμε μέσα στο Άγιον Όρος, μέσα στους Αγίους, μέσα στη χάρη της Παναγίας και προκοπή δεν κάνουμε!
Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!...»
Σχόλιο Λόγος Φωτός: «άκτιστο Φως» είναι το αδημιούργητο, χωρίς αρχή. Οι άγιοι Πατέρες, τονίζουν ότι το άκτιστο Φως δεν είναι η ουσία του Θεού ούτε κτιστό φως ούτε φάντασμα φωτός, αλλά το άκτιστο Φως του Θεού. Δηλαδή η άκτιστος και θεία και θεοποιός ενέργειά Του.
Το άκτιστο Φως της θείας Χάριτος, της θείας ενέργειας, είναι προϋπόθεση της δυνατότητας της θεώσεώς μας. Ασκητές, κληρικοί και λαϊκοί μπορούν με τη Χάρη του Θεού να το βιώσουν. Αποτελεί ποθητό στόχο της ανθρώπινης ζωής. Θεωρείται εμπειρία θέωσης. Μετέχει η ανθρώπινη στη Θεία ενέργεια και γινόμαστε «…θείας φύσεως κοινωνοί…».
Ερμηνεύων ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει: «Φως λοιπόν είναι ο Θεός και φως αληθινό, με την λαμπρότητα του οποίου συγκρινόμενος ο ήλιος και όλα τα κτιστά φώτα, ευρίσκονται φώτα ψευδή».
«Φως είναι ο Θεός», κατά τον Αρεοπαγίτη Διονύσιο, «διότι γεμίζει από κάθε νοητό φως κάθε υπερουράνιο νου, και διότι διώκει κάθε αγνωσία και πλάνη από τις ψυχές εκείνες, στις οποίας λάμπει τις ακτίνες του και μεταδίδει σε αυτές φως ιερόν». (κεφ. δ' Περί θείων ονομάτων)
«Φως είναι ο Θεός νοερόν», κατά τον Θεοφύλακτο και Οικουμένιο, «διατί κινεί τους οφθαλμούς της ψυχής εις το να θεωρήσουν, και διατί αποστρέφει τα μάτια του νου από τούτα όλα τα υλικά και έλκει την όρεξη και επιθυμία του ανθρώπου, στο να αγαπά μόνο τον Θεό με ένα ερωτικό πάθος».
«Φως είναι ο Θεός νοερόν», κατά τον Θεοφύλακτο και Οικουμένιο, «διατί κινεί τους οφθαλμούς της ψυχής εις το να θεωρήσουν, και διατί αποστρέφει τα μάτια του νου από τούτα όλα τα υλικά και έλκει την όρεξη και επιθυμία του ανθρώπου, στο να αγαπά μόνο τον Θεό με ένα ερωτικό πάθος».
«Η νήψις, η μετάνοια, η αυτομεμψία είναι», κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, «προϋποθέσεις της ελλάμψεως του θείου Φωτός». Ο αββάς Ισαάκ λέγει ότι «βασική προϋπόθεση θεώσεως και θεωρίας είναι η αδιάλειπτος νοερά καρδιακή προσευχή».
«Ο θέλων ιδείν τον Κύριον, μηχανάται καθαρίσαι αυτού την καρδίαν εν αδιαλείπτω μνήμη του Θεού. Και ούτως εν τη λαμπρότητι της διανοίας αυτού εν πάση ώρα όψεται τον Κύριον».
Όμως επισκέψεις της θείας χάριτος, μπορεί να δεχτεί ακόμη και ένας άνθρωπος που δε βρίσκεται ούτε καν στο στάδιο της κάθαρσης. Ακόμη κι ένας εγκληματίας. Πρόκειται κατ’ ουσίαν για προσκλήσεις από το Θεό. Αν ο άνθρωπος ανταποκριθεί, τότε βιώνει τη συγκλονιστική κατάσταση της μετάνοιας.
Οι ελεύσεις της θείας χάριτος είναι η παιδεία του Θεού, η έλξις, ο θείος έρωτας. Και σκοπός αυτής της παιδαγωγίας, δεν είναι άλλος από το να φτάσει η ψυχή στον φωτισμό, την νοερά προσευχή, κι αν ελεήσει ο Κύριος, την ένωση με τον Θεό, την βίωση της Πεντηκοστής...
«ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ' αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ' ἐμοῦ.» (Αποκάλυψη του Ιωάννη, κεφάλαιο 3, 20)
Κατά τον πρωτοπρ. Ιωάννη Ρωμανίδη (ενός κορυφαίου εμπειρικού θεολόγου της ορθοδοξίας) το ζητούμενο είναι: «Να φεύγουν οι λογισμοί και να τεθεί ο άνθρωπος υπό την επίβλεψη ενός Πνευματικού, ο οποίος να μπορέσει να τον οδηγήσει, ώστε να γίνει πραγματικά ναός του Αγίου Πνεύματος και να φθάσει στο να έχει την νοερά ευχή μέσα στην καρδιά του. Και όταν ο άνθρωπος αποκατασταθεί σε αυτή την κατάσταση, τότε είναι φωτισμένος και τότε γίνεται φυσιολογικός, γιατί έχει πλέον κοινωνία με τον Θεό»...
Ο απατημένος σύζυγος που είδε το Άκτιστο Φως
Απόσπασμα από το βιβλίο:
«Ο πατήρ Παΐσιος, μου είπε»,
του Αθανάσιου Ρακοβαλή,
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»,
σελ. 27-29
πηγή: Νεκρός για τον κόσμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου