Τάσος Λειβαδίτης
(Διάσπαρτοι στίχοι μιας βραδινής ανάγνωσης...)
...στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι νεκροί...έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα...
...και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν, γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα...
Η ποίηση είναι σαν ν' ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα, για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό...
...Αα, το ωραίο μυστήριο να 'σαι μονάχος, το μυστήριο να 'σαστε δυο ή το μέγα μυστήριο να 'μαστε όλοι...
...στην ταπείνωση υπάρχει κάτι τόσο ωραίο, σαν εκείνη την ώρα να διαβαίνει ο Θεός..
...και έζησα πάντα κοιτάζοντας κατά κει που αποφεύγουν οι θνητοί...
Ησυχία! Κοιμάμαι... Ο θάνατος θα με ξυπνήσει...
...και κάποτε θα τρομάξεις, όταν καταλάβεις ποιος είσαι...
...κανείς δεν πέθανε, όλοι είναι σιωπηλοί μάρτυρες για αύριο...
Λέξεις συμπόνιας που κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο τρωτό...
...κι αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν λάθος κι ότι από αύριο ίσως αρχίσει η αληθινή μας ζωή...
...και σεις άστρα, αιώνες τώρα κάτι θέλετε να μάς πείτε, μα σε λίγο ξημερώνει και δεν προφταίνουμε να μάθουμε...
...και καμιά φορά η μητέρα με ρωτούσε δακρυσμένη: "Γιατί σ' αρέσει να ταπεινώνεσαι;"...
"Θέλω να καταλάβω, μητέρα"...
Ποια πράξη μας θα βαρύνει την ημέρα της Κρίσεως; Ποιος θα σηκωθεί να μάς υπερασπιστεί ή να κάνει μια μικρή αναφορά στ' όνομά μας;...
Ποιος μπορεί ν' αποδείξει ότι είναι αθώος;
Στο τέλος κερδίζει, μόνο όποιος χάνει... πανάρχαιη, ανεξήγητη ανταμοιβή...
κι ίσως τα δάκρυα μάς πηγαίνουν πιο μακρυά απ' τα όνειρα...
...και κάποτε ονειρεύομαι να κλάψω τόσο πολύ, που όλα τα μυστικά ν' αποκαλυφθούνε...
....θυμάμαι κάποιες ταπεινώσεις, που τέλειωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα...
...και συχνά έκλεισα τα μάτια για να περάσω έναν δρόμο έτσι σώθηκα....
...πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου χωρίς κανείς να τον βλέπει..
...δεν εμπιστεύτηκα σε κανέναν ένα απ' τα πιο ωραία μου όνειρα: Να πεθάνω για την ανθρωπότητα...
...αν ταπεινώθηκα είναι γιατί ζήλεψα τις καμπάνες. Ποιος ο λόγος να υπάρχουν αν δεν τις χτυπούν;
...και μετά το Θεό αγαπώ τη θλίψη...
...ας αφήσουμε τις ελπίδες μας για αύριο κι ας κοιτάξουμε πίσω από τον καναπέ εκεί που συμβαίνουν τα πιο μεγάλα γεγονότα... όπως τα πρώτα μας δάκρυα...
...κι αργότερα έπρεπε να υποφέρω για να κρύβω τη μεγάλη αποστολή μου....
...έτσι δεν ξέχασα ποτέ πώς κάποιος πολύ σοβαρός λόγος με είχε φέρει στη γη...
...θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του άλλου αιώνα να νοσταλγώ το Θεό...
Εις μνημόσυνο...
Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης
(20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988)
Αποσπάσματα από το βιβλίο: "Μικρό βιβλίο για
μεγάλα όνειρα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου