Ἡ ἀληθινή παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ~ Πρωτοπρ. Ἰωάννης Φωτόπουλος

Ἡ ἀληθινή παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας

Πρωτοπρ. Ἰωάννου Φωτόπουλου

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ προσπάθεια ἐνοποιήσεως τῆς ἀνθρωπότητος διὰ τῆς διαδικασίας τῆς παγκοσμιοποιήσεως εἶναι μία πρόκληση γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους. Κριτήριο γιὰ τὴ στάση τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντί της Παγκοσμιοποιήσεως δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία. Μὲ βάση αὐτὴ τὴ διδασκαλία, ἡ ἑνότης τῆς ἀνθρωπότητος πραγματώνεται μόνον ἐν τῷ Χριστῷ καὶ τὴ Ἐκκλησία. 

Ἤδη ὁ Κύριος ἠμῶν ἔχει ἑνωμένη ἐν Αὐτῶ ἄρα καί θεωμένη τήν ἀνθρώπινη φύση καί καλεῖ κάθε ἄνθρωπο νά οἰκειοποιηθεῖ διά τῶν Μυστηρίων καί τῆς ἐν Χριστῷ ἀσκήσεως τήν Καινή Ζωή, τόν Καινό ἄνθρωπο. 

Ἔχουμε καὶ στὰ ἀνθρώπινα ἕνα πρότυπο, τῆς Ὀρθόδοξης Ρωμιοσύνης, ποὺ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ὡς κέντρο τῆς ἑνοποιεῖ καὶ λογοποιεῖ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, διατηρώντας τὴν οἰκουμενική της συνείδηση.

Ἔχοντας τέτοια ὀρθόδοξα-ἐκκλησιολογικὰ κριτήρια καὶ τὴν αἴσθηση τῆς Καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τίποτα, μὲ κανένα ἀντάλλαγμα, μὲ κανένα δέλεαρ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀποπειραθοῦμε νὰ ἐντάξουμε αὐτὴ τὴν καθολικότητα, τὴ θεία ἰδιότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, στὶς ἐγκόσμιες, ἀντίχριστες δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως. 

Γιατί ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ὡς πραγματικότητα ἀλλά καί ὡς δυνατότητα γιά τόν καθένα μᾶς εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει ἡ ἀνθρωπότητα καί δέν δύναται γιά κανενός εἴδους σκοπιμότητα νά τεθεῖ, ὡς θεραπαινίδα, στήν ὑπηρεσία ἐξουθενώσεως τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν, στήν ὑπηρεσία τοῦ ψευδοοράματος τῆς παγκοσμιότητας, μίας «παγκόσμιας κοινωνίας ἀγάπης».

Ἀντιθέτως οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες ὀφείλουμε, πιστοί στήν παρακαταθήκη τῆς πίστεως καί τῆς Χάριτος πού ἐλάβαμε κατά τή χειροτονία μας, νά συνεχίζουμε τό ἔργο πού μᾶς ἀνετέθη ὑπό τοῦ Χριστοῦ: Ὀφείλουμε νά ἐργαζόμεθα ὡς οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἁγιασμό μας καί τόν ἁγιασμό τῶν πιστῶν. Ὀφείλουμε νά δίδουμε μαρτυρία Ὀρθοδοξίας πρός κάθε κατεύθυνση, πρός κάθε ἄνθρωπο καί κάθε λαό. 

Ὄχι νὰ κάνουμε ψευτο-θεολογικοὺς διάλογους ποὺ καταλήγουν σὲ ἐπαίσχυντα κοινὰ κείμενα, ὅπως τὸ κείμενο τοῦ Balamand τοῦ Λιβάνου, ἢ ἡ Οἰκουμενικὴ Χάρτα ποὺ προδίδουν τὴν πίστη μας. Ὄχι νὰ συναγελαζόμεθα μὲ εἰδωλολάτρες, Μωαμεθανοὺς κι Ἑβραίους, συγκαθήμενοι καὶ διαβάζοντας ἀπὸ κοινοῦ κείμενα δῆθεν γιὰ τὴν εἰρήνη. Ἀλλὰ ὀφείλουμε νὰ καλοῦμε ἅπαντας στὴν κοινωνία τῆς Μίας, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς τῆς μόνης ἐλπίδος τοῦ ἀνθρώπου.

Κι ἀκόμα νά κηρύττουμε μέ ἀκρίβεια καί ἕως θανάτου τά ὀρθά δόγματα καί νά φυλάττομε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν Ὀρθόδοξη λειτουργική καί κανονική παράδοση, ἀσυμβίβαστοι, μακριά ἀπό τούς χειρισμούς καί τίς δημόσιες σχέσεις τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων καί τῶν διαχριστιανικῶν καί διαθρησκειακῶν κέντρων. Ὀφείλουμε νά δροῦμε καί νά ὁμιλοῦμε ὅπως οἱ ἅγιοι Μάρτυρες καί Πατέρες.

Αὐτό εἶναι τό ἀληθινό ἄνοιγμα στήν Οἰκουμένη, αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό τό ἄνοιγμα, αὐτή ἡ κλήση εἶναι σάν τό ἄνοιγμα τῶν χειρῶν τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ.

Στὴ φράγκικη ζωγραφικὴ ὁ Ἐσταυρωμένος εἰκονίζεται μὲ τὰ χέρια κρεμασμένα καὶ τὸ κεφάλι γερμένο μπροστὰ λόγω τοῦ βάρους τοῦ σώματος. Αὐτὸς ὁ νεκρὸς καὶ ἀπελπισμένος «Χριστὸς» ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κοσμικὴ ὑποστήριξη ἀπὸ ποικίλα «ἀνοίγματα» πρὸς τὸν κόσμο. Ὁ Πάπας, ὁ Vicarius (ἀντιπρόσωπος) ἑνὸς τέτοιου «Χριστοῦ», εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἰσχυρότερα δεκανίκια τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ σ' ἀντάλλαγμα ἀπολαμβάνει τὴν ὑποστήριξη τῆς Νέας Τάξεως καὶ τὴν προώθηση τῆς κοσμικῆς ἀντιχριστῆς ἐξουσίας του.

Στὴν Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία ἀντίθετα, ὁ Ἐσταυρωμένος εἶναι ὁ «Βασιλεύς», «ὁ Κύριος της δόξης» (Ψaλμ. 23, 10, Α' Κορ. 2,8). Αὐτὸν τὸν τίτλο γράφουν καὶ οἱ ὀρθόδοξοι ἁγιογράφοι πάνω στὸ Σταυρό. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Χριστὸς εἰκονίζεται μὲ τὰ χέρια τεντωμένα, ἀνοιχτά, καὶ τὸ πρόσωπό Του στραμμένο στὸν κόσμο, μὲ πόνο ἀλλὰ καὶ μὲ ἐξουσία βασιλικὴ κι ἀρχοντιά: «ἐπὶ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους σου χείρας ἐξέτεινας, ἐπισυνάγων πάντα τὰ ἔθνη κράζοντα Κύριε, δόξα σοί». (Τροπάριο ἕκτης Ὥρας).

Ἀνοίγει τά χέρια τοῦ ὁ Χριστός καί ἐναγκαλίζεται τά Ἔθνη. Ποῦ τά ἐπισυνάγει; ποῦ τά ἑνοποιεῖ; Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, στό Σῶμα Του. Ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται ἡ πληρότης τῆς Χάριτος καί τῆς Ζωῆς. Καί ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἄλλο «ἄνοιγμα», διαφορετικό ἀπό τό ἄνοιγμα τῶν χειρῶν τοῦ Κυρίου πρός τήν Οἰκουμένη δέν γνωρίζουμε. 

Ἄλλη παγκοσμιότητα ἀπ' αὐτήν πού πηγάζει ἀπό τήν παγκόσμιον ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ δέν βρίσκουμε κι ἄλλην οἰκουμενικότητα ἀπ' αὐτήν πού διακηρύσσεται ἀπό τούς Ὅρους καί τούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων κι ἀπ' αὐτήν πού βιώνεται ἀπό τούς Ἁγίους δέν δεχόμεθα.

Κέντρο τῆς ζωῆς μας, Ζωή μας καί ἐλπίδα μας, Ζωή καί ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητος παραμένει ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικότης, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία...

Ἡ ἀληθινή παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας

πρωτοπρ. Ἰωάννου Φωτόπουλου

ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ

Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ

Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο

«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»

Ἀρχιεπ. Αλβανίας κ. Αναστασίου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ή ὀρθόδοξη ἀπάντηση στὴν Παγκοσμιοποίηση.

Πηγή: Κύριος Ιησούς Χριστός