Ναι στο Χριστό, όχι στον κόσμο

Ναι στο Χριστό, όχι στον κόσμο

Ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι παίζει ο εχθρός στις μέρες μας, σε πολλούς Χριστιανούς. Στο παιχνίδι αυτό συμμετέχουμε και εμείς, διότι μας ικανοποιεί, μας αναπαύει. Πολλοί Χριστιανοί περιορίσαμε τη Χριστιανική μας ζωή στην τήρηση ορισμένων θρησκευτικών καθηκόντων.

Πολλοί άλλοι είπαμε: ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ στην αγάπη Του, ΝΑΙ στην αλήθεια Του, αλλά δεν προχωρήσαμε περισσότερο, δεν θελήσαμε όλη την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι να πούμε ταυτόχρονα και ένα πελώριο ΟΧΙ στον εαυτό μας, στις επιθυμίες μας, στα είδωλά μας, που τόσο αγαπούμε και λατρεύουμε. Δεν είπαμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο της αμαρτίας, που μας πολιορκεί.

Δεν αρκεί μόνο ένα ΝΑΙ στο Χριστό· χρειάζεται και ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθεί, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8,34). Πολλοί Χριστιανοί, ενώ είπαμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό, δεν είπαμε ακόμη ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο εαυτός μας μάς κουμαντάρει ακόμη, και αυτό το βλέπουμε στις καθημερινές εκδηλώσεις της ζωής μας. Δεν θελήσαμε να προχωρήσουμε περισσότερο. Περιοριστήκαμε στο κλάδεμα του εαυτού μας, και όχι στο ξερίζωμα. Οι εκδηλώσεις της σαρκός είναι φανερές στη ζωή μας.

Δεν φτάνει να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό. Χρειάζεται να πούμε και ένα ΟΧΙ στον κόσμο. Ο κόσμος εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα στη ζωή μας. Αυτός ρυθμίζει τη ζωή μας, τη δουλειά μας, την ενδυμασία μας, την εμφάνισή μας. Όλες οι εκδηλώσεις μας μυρίζουν κόσμο. Ο κόσμος μας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό. Αυτός ο κόσμος είναι εχθρός του Θεού, και πολέμιος του πιστού. Κόσμος και Χριστός, κόσμος και πιστός, είναι δύο πράγματα εντελώς αντίθετα. Ο Ιάκωβος γράφει: «ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακωβ. 4,4).

Στις ημέρες μας μια νέα κατηγορία Χριστιανων εμφανίζεται: «Χριστιανοί με τα δύο ΝΑΙ». ΝΑΙ στο Χριστό, ΝΑΙ και στα είδωλα του κόσμου. ΝΑΙ στην αιώνια ζωή, ΝΑΙ και στην παρούσα. Χριστιανοί με μοιρασμένη καρδιά. Χριστιανοί που δεν γευτήκαμε την εν Χριστώ ελευθερία. Δημιουργήσαμε ένα ευαγγέλιο στα μέτρα μας, ξεχάσαμε οτι το ευαγγέλιο έχει δικό του μέτρο, δικά του σταθμά. Δεν μπορούμε να προσαρμόσουμε το ευαγγέλιο, στη δική μας θέληση. Ο Απ. Παύλος γράφει: «και όσοι τω κανόνα τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ' αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού», (Γαλ. 6,16). Ο κανόνας της ζωής μας είναι το ευαγγέλιο. Βάσει αυτού να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας.

Ο κόσμος και ο εαυτός μας αποτελούν ένα μεγάλο εμπόδιο στην κατά Χριστόν ζωή μας. Ο κόσμος έχει αξιώσεις, έχει προτιμήσεις, ο κόσμος θέλει να μας υποδουλώσει, θέλει να μας αιχμαλωτίσει. Ο εαυτός μας αντιδρά στην κατά Χριστόν ζωή μας, έχει απαιτήσεις, έχει δικαιώματα στη ζωή μας. Θρέψαμε τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας.

Τόσα χρόνια τώρα, εξεγείρονται, επαναστατούν και μας απειλούν. Χρειάζεται ένα δυνατό ΟΧΙ και στον κόσμο και στον εαυτό μας. Ενόσω ερωτοτροπούμε με τον κόσμο, ο κόσμος θα μας απειλή, ενόσω ταΐζουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας, ο εαυτός μας θα θεριεύει, θα εξασκεί πίεση επάνω μας και δεν θα υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού.

Εκείνο που χρειάζεται, είναι ένας θάνατος του εαυτού μας και του κόσμου. Ο Παύλος γράφει: «Εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» (Γαλ. 6,14). Ο κόσμος για μένα πέθανε, και εγώ για τον κόσμο. Θάνατος για τον κόσμο, θάνατος για τον εαυτό μας. Ο Παύλος γράφει: «τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία» (Ρωμ. 6,6). 

Αυτός ο θάνατος μας απαλλάσσει από τη δύναμι του κόσμου και του εαυτού μας. Και αυτό γίνεται με μια ηρωική απόφαση, που θα πάρουμε, να πούμε ένα ΟΧΙ στον κόσμο, ένα ΟΧΙ στον εαυτό μας. Ο Κύριος είπε: «η Βασιλεία του Θεού, βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Χρειάζεται να βιάσουμε τον εαυτό μας, χρειάζεται να ζητήσουμε τη χάρη του Θεού, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Χρειαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα της Θείας Χάριτος, γιά να μπορέσουμε να πούμε ένα ΝΑΙ στο Χριστό και ένα ΟΧΙ στον κόσμο και στον εαυτό μας.

Ορθόδοξα Μηνύματα

Πηγή: Κύριος Ιησούς Χριστός

Όταν η ευχή μπήκε για πρώτη φορά στην καρδιά μου...

«Θυμάμαι, όταν η ευχή μπήκε για πρώτη φορά στην καρδιά μου, 

είχα μεθύσει από μια απερίγραπτη γλυκύτητα…»

Όταν η ευχή μπήκε για πρώτη φορά στην καρδιά μου...

Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Διονυσιάτης

Προηγούμενος ῾Ιερᾶς Μονῆς Διονυσίου Ἁγίου ῎Ορους

(+ 1908 - 2001)

Μία από τις μεγαλύτερες ασκητικές φυσιογνωμίες του Αγιορείτικου Μοναχισμού κατά τον εικοστό αιώνα, ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Διονυσιάτης (1908-2001) – συνασκητής του Γέροντα Ιωσήφ του ησυχαστή – μας περιγράφει στιγμές, κατά τις οποίες τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού, μέσω της νοεράς προσευχής!...

-Γέροντα, ἠμπορεῖτε νά μᾶς πῆτε λίγα λόγια γιά τήν προσευχή;

-Η προσευχή, παιδί μου, χρειάζεται σωματική βία. Ἐγώ ἤμουν ἐκ φύσεως ἄνθρωπος ἀσυνήθους σωματικῆς ἀντοχῆς καί «ἔπεφτα» μέ ὁρμή καί δυνατό πόθο Θεοῦ στά μοναχικά ἀγωνίσματα. ῾Ο Γέροντάς μου, μᾶς εἶχε ἐπιβάλει νά ἀγρυπνοῦμε κάθε νύκτα 5-6 ὧρες κάνοντας οἱ πιό δυνατοί προσευχή καί οἱ κἄπως ἀδύνατοι νά διαβάζουν καί κάποιο βιβλίο. Ἐγώ προσευχόμουν πάντοτε ὄρθιος, διότι ἄν καθόμουν, μ᾿ ἔπιανε ὁ ὕπνος.

Η βία στήν προσευχή διαρκεῖ μέχρι μισή ὥρα. Κατόπιν ἔρχεται ἡ Χάρις καί ἡ προσευχή πλέον ἐνεργεῖται μόνη της προσφέροντας γλυκές πνευματικές ἐμπειρίες...

Στά ὀκτώ πρῶτα χρόνια τῆς μοναχικῆς μου ὑπακοῆς στόν Γέροντά μου, ὅταν προσευχόμουν τίς νύκτες, ἐνόμιζα ὅτι ἄνοιγαν οἱ Οὐρανοί, λόγῳ τῆς πλουσίας ἐπισκέψεως τῆς Χάριτος.

῾Ο νοῦς μου, τοὐλάχιστον δύο φορές τήν ἑβδομάδα, ἀνέβαινε σέ θεωρία τοῦ Θεοῦ... 

Στήν κατάστασι αὐτή ὁ ἄνθρωπος, δέν μπορεῖ νά λέγῃ πλέον τήν εὐχή... ῾

Ο νοῦς, ἡ καρδιά ἑνώνονται μέ τήν εὐχή, δηλαδή μέ τήν αἴσθησι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ...

῾Η ψυχή εἶναι ἀποξενωμένη ἀπό τόν ἔξω κόσμο, καί γίνεται ὅλη φωτοειδής καί κατανυκτική... 

Καρπός αὐτῆς τῆς θείας ἑνώσεως εἶναι μία ἀνεκλάλητη γλυκύτης, ἡ ὁποία ἄλλοτε διαρκοῦσε μέχρι 4 ὧρες καί ἄλλοτε ὀλιγώτερο, ὅσο δηλαδή ἤθελε ὁ Θεός...

῞Οταν σταδιακά ἡ Χάρις ἀναχωροῦσε, ἄφηνε κάθε φορά κάτι νέο καί καινούργιο μέσα μου. Δηλαδή, μετά ἀπό κάθε νυκτερινή προσευχή μου, δέν ἤμουν ὁ ἴδιος τήν ἑπομένη ἡμέρα. ῾Ο Πανάγαθος Θεός, μοῦ προσέθετε Χάρι ἐπάνω στήν Χάρι καί αὐτή ἡ εὐλογία πολύ μέ παρηγοροῦσε καί μοῦ δυνάμωνε τά φτερά τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης γιά τόν Χριστό.

Θυμᾶμαι, ὅταν ἡ εὐχή μπῆκε γιά πρώτη φορά στήν καρδιά μου, εἶχα μεθύσει ἀπό μία ἀπερίγραπτη γλυκύτητα. ῎Ημουν σάν ἐκστατικός. Δέν ἄντεξα ἀπό τήν χαρά μου καί ἐπῆγα στόν Γέροντα, παρότι ἦτο νύκτα, νά τόν ρωτήσω:

-Γέροντα ἔχω νά σέ ρωτήσω κάτι. Αὐτό κι αὐτό μοῦ συμβαίνει...

-Αὐτό, παιδί μου, εἶναι μεγάλη κατάστασις τῆς προσευχῆς. Κανένας δέν τήν ἀπέκτησε ἀπ᾿ ὅσους Μοναχούς ἐγνώρισα τόσα χρόνια. Μόνο σέ μένα μοῦ τήν δώρισε ὁ Θεός, καί τώρα τό ἴδιο βλέπω καί σέ σένα. Μετά ἀπ᾿ αὐτή τήν κατάστασι, ὑπάρχει καί ἡ τελευταία, κατά τήν ὁποία ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πηγαίνει στόν παράδεισο...

῾Ο Γέροντάς μου συγκινήθηκε ἀπό αὐτό πού ἔμαθε, μ᾿ ἀγκάλιασε καί μ᾿ ἀσπάσθηκε.

Ἐμένα ὁ νοῦς μου δέν πῆγε ποτέ στόν παράδεισο, ἐνῶ ὁ Γέροντάς μου, εἶχε πάει μέ τόν νοῦ του πολλές φορές, ὅπως μᾶς διηγεῖται ὁ ἴδιος στίς ἐπιστολές του.

Ορθοδοξία ανορθόδοξη! ~ μ. Μωυσέως Αγιορείτου

Ορθοδοξία ανορθόδοξη!

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Ορισμένοι θεωρούν την παράδοση να τους καταδιώκει και να τους απειλεί. Πιστεύουν ότι το μάθημα των Θρησκευτικών δεν θα πρέπει να είναι ομολογιακό. Θέλουν το μάθημα να είναι θρησκειολογικό και πολιτιστικό. Όσοι αντιδρούν χαρακτηρίζονται υπερσυντηρητικοί και φανατικοί. 

Η θεολογία μας θα παραμείνει αγιοπατερική. Μάθημα Θρησκευτικών δίχως την αναφορά και παρουσία του ζώντος Χριστού δεν υφίσταται. Η παράδοση στην ορθοδοξία είναι με τους αγίους πατέρες και τον Χριστό. Κάθε άλλη σκέψη είναι ανορθόδοξη.

Ο Χριστός δεν είναι ένας από τους πολλούς, αλλά ο μόνος και αληθινός...

Η λεγόμενη άστοχα μεταπατερική θεολογία φαίνεται πως βολεύει τους συζητητές ενός διαχριστιανικού ή διαθρησκειακού διαλόγου. Η ορθόδοξη ησυχαστική παράδοση αποκρούει τις αθεμελίωτες θέσεις της μεταπατερικής θεολογίας, η οποία αποτελεί ανορθοδοξία. 

Περιορίσαμε την ορθοδοξία σε στείρο ηθικισμό. Ειρωνευτήκαμε την ευλάβεια και την κατάνυξη κληρικών και λαϊκών. Εξαντλήσαμε το έργο της εκκλησίας σε φιλανθρωπικά έργα. Το κήρυγμα κατάντησε φθηνό σχόλιο της παρερχόμενης επικαιρότητος προτεσταντικού τύπου. Φοβηθήκαμε φοβερά τη φτώχεια, την αδοξία και τις δοκιμασίες. 

Η κατήχηση, το κήρυγμα, η διδαχή χρειάζονται στέρεες ορθόδοξες βάσεις. Σήμερα η χριστιανική ιδιότητα δεν έχει κανένα κόστος, ούτε θέλει να έχει κανένα μόχθο. 

Πολλοί εξομολογούνται και λίγοι μετανοούν. Η σχέση πολλών με την εκκλησία είναι αρκετά επιφυλακτική και καχύποπτη. Δεν γνωρίζουν την αλήθεια της πίστεως. Υπάρχει μία σοβαρή νοσηρότητα εντός των τειχών της ορθοδοξίας. Μισαλλοδοξίες, σχολαστικισμοί, λαϊκισμοί, αμαρτιοφοβίες, φαντασίες, οράματα, πλάνες, πείσματα, ζήλιες και αδιαφορίες. Ένας αδιέξοδος σκοτεινός κύκλος που δεν ελευθερώνει, δεν φωτίζει και δεν λυτρώνει. Χρειάζεται γενναιότητα, τόλμη, ενθουσιασμός, ζήλος, θέρμη, ειλικρίνεια, σοβαρότητα και υπομονή. 

Όσα γράφουμε δεν τα γράφουμε απλά για να τα γράφουμε. Μας καίει ο πόνος να παρουσιάσουμε και να ζήσουμε όλοι μία ορθόδοξη ορθοδοξία. Δεν γκρινιάζουμε αναίτια και δυσανασχετούμε μόνιμα. Δεν κάνουμε τους σοφούς και τους αλάνθαστους. Κινούμεθα συνειδητά, με φόβο Θεού, με ελπίδα για κάτι καλύτερο. Δεν αντιστεκόμαστε διαμαρτυρόμενοι παράλογα, αλλά αγωνιζόμαστε σθεναρά για τη φίλη ορθοδοξία, για την αποκάθαρσή της από ανορθόδοξες προσμίξεις.

Οπωσδήποτε δεν θα πρέπει να παραμείνουμε σε διαπιστώσεις, αλλά να προχωρήσουμε σε δυνατές διορθωτικές λύσεις. Όλοι, κλήρος και λαός, να αναλάβουν ενσυνείδητα τις ευθύνες τους. Χρειάζονται διορθόδοξες συναντήσεις, ταπεινοί διάλογοι και γενναίες αποφάσεις. 

Η όποια απόκλιση από την αγιοπατερική παράδοση δεν μπορεί να υιοθετηθεί και να δικαιολογηθεί, αλλά είναι ανάγκη να εντοπιστεί, να χαρακτηριστεί και να διορθωθεί.

Να απομονώνονται οι ανορθόδοξοι παραχαράκτες, να μη φοβόμαστε την ομολογία, να μην αισθανόμαστε μειονεκτικοί και οπισθοδρομικοί, αλλά να παραμένουμε εδραίοι στην αγκάλη της αγίας μητέρας μας, της ορθόδοξης εκκλησίας.

Η ορθοδοξία έχει έναν απύθμενο πλούτο. Μην τη μειώνουμε, μην την παραποιούμε και μην ασχολούμεθα με ασήμαντες λεπτομέρειες και αφήνουμε τη ζωοποιό ουσία, την κανονικότητα, την ενότητα και την παραδοσιακότητα. Η ορθόδοξη εκκλησία δεν κομματιάζεται, δεν σχισματίζεται και συσχηματίζεται.

Χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση να μην παραδώσουμε ποτέ μία ανορθόδοξη ορθοδοξία. Μια ορθοδοξία καταπώς τη φανταζόμαστε, τη νομίζουμε και μας συμφέρει.

μ. Μωυσέως Αγιορείτου

Ορθοδοξία ανορθόδοξη! 

Πηγή: Ιερά Μονή Βέροιας

Αστρολογία: Θρησκεία ή Επιστήμη; ~ π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

Αστρολογία: Θρησκεία ή Επιστήμη;

Αστρολογία, Αποκρυφισμός και σύγχρονη ειδωλολατρία 

Μία συνέντευξη του π. Αρσενίου Βλιαγκόφτη στον δημοσιογράφο Θεόδωρο Δούκα

Πριν από λίγο καιρό βρεθήκαμε στην Ιερά Μονή του Οσίου Αρσενίου, στο Βατοπαίδι Χαλκιδικής και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον πατέρα Αρσένιο, ειδικό σε θέματα αιρέσεων, σχετικά με την αστρολογία. Μια εποικοδομητική συζήτηση που μας αφορά όλους.

Πάτερ Αρσένιε, τα τελευταία χρόνια η αστρολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή των ανθρώπων. Ποια είναι η γνώμη σας;

Γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να μπει στη ζωή μας και σίγουρα αυτό δεν είναι τυχαίο. Πρόκειται για ένα υπαρκτό πρόβλημα και η ευθύνη των μέσων ενημερώσεως σ' αυτό είναι μεγάλη. Κυριολεκτικά το κοινό κατακλύζεται από μηνύματα που διαφημίζουν την αστρολογία.

Είπατε ότι γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να μπει η αστρολογία στη ζωή μας και ότι αυτό δεν είναι τυχαίο. Τι εννοείτε;

Να σας πω. Η αστρολογία δεν είναι ουδέτερη θρησκευτικά. Εντάσσεται πλήρως στον ευρύτερο αποκρυφιστικό χώρο. Πιστεύει στο λεγόμενο κάρμα και στη μετενσάρκωση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις σχετικές διαφημίσεις διαβάζουμε: «μέντιουμ, αστρολόγος, ψυχοερευνήτρια, χαρτιά ταρώ». Οπότε πάνε όλα μαζί. «Πακέτο» κατά τη σύγχρονη έκφραση.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνούμε ότι η αντίχριστη κίνηση της «Νέας Εποχής του Υδροχόου» θεμελιώνεται στην αστρολογία. Αυτό λοιπόν το σκοτεινό κύκλωμα προβάλλει την αστρολογία, επιδιώκοντας να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν σ' αυτήν. Θα πρέπει από την αρχή να τονίσουμε ότι είναι ασυμβίβαστη η πίστη στην αστρολογία με την Ορθόδοξη πίστη.

Δηλαδή, δεν μπορεί ένας χριστιανός να πιστεύει συγχρόνως και στην αστρολογία. Αυτό λέγει η Αγία Γραφή. Μάλιστα οι εμμένοντες στην ενασχόληση με την αστρολογία, όπως και με τη μαγεία και μαντεία, υποβάλλονται σε σοβαρά επιτίμια, όπως προβλέπουν οι ιεροί κανόνες της Εκκλησίας μας. Αποκόπτουν τον εαυτό τους από την Εκκλησία.

Θα θέλαμε, πάτερ Αρσένιε, να μας πείτε τι ακριβώς πιστεύει η αστρολογία.

Η αστρολογία πιστεύει ότι η θέση των άστρων την ώρα που γεννιέται κάποιος, βάζει μια ανεξίτηλη σφραγίδα στην προσωπικότητά του. Προδιαγράφει η θέση των άστρων το μέλλον του. Δεν μας λέγει όμως πώς γίνεται αυτό. Τί είδους επίδραση είναι αυτή που ασκούν, υποτίθεται, τα άστρα. Είδατε, λέμε «πιστεύει». Πρόκειται πράγματι για μια πίστη. Πίστη του αποκρυφισμού και της αρχαίας ειδωλολατρίας που αρνούνται τον Θεό και θεοποιούν τη φύση. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός που ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο, ούτε πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος. Όλα πιστεύουν ότι τα κατευθύνει μια τυφλή και απρόσωπη αναγκαιότητα.

Κάτι σαν το κισμέτ των μουσουλμάνων...

Ακριβώς. Και πρόκειται βέβαια για μια δεισιδαιμονία. Εκτός αυτού, η αστρολογία ήδη από τα χρόνια της Αναγεννήσεως στη Δύση (16ος αι.) έχει πάρει, θα έλεγε κανείς, διαζύγιο από την επιστήμη της αστρονομίας. Η αστρολογία έχει μείνει κολλημένη στο γεωκεντρικό σύστημα, το οποίο βέβαια κανείς επιστήμων δεν δέχεται, ενώ η επιστήμη της αστρονομίας έχει υιοθετήσει το ηλιοκεντρικό σύστημα. Δεν υπάρχει κανείς επιστήμων αστρονόμος που να παραδέχεται την αστρολογία, αντίθετα μάλιστα υπάρχουν αποφάσεις διεθνών αστρονομικών συνεδρίων που καταδικάζουν την αστρολογία ως δεισιδαιμονία και τσαρλατανισμό.

Μια πατρική διδασκαλία για την ομοφυλοφιλία ~ Αρχιμ. Σαράντης Σαράντος

Μια πατρική διδασκαλία για την ομοφυλοφιλία

Ἀρχιμανδρίτου Σαράντη Σαράντου,

ἐφημέριου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμαρουσίου

Είναι σαφώς αποδεδειγμένο, ότι όταν είμαστε υγιείς εν Χριστώ πνευματικά, είμαστε υγιέστατοι και ψυχολογικά. Ασφαλώς και το σώμα μας τότε λειτουργεί φυσιολογικά με το φως της Θείας Χάριτος που δέχεται ως αποτέλεσμα της εν Χριστώ πνευματικής ζωής. Θα επαναλάβουμε, αυτό που εκ της θεανθρωπίνης εμπειρίας τους υποστηρίζουν οι Άγιοι Πατέρες.

Ούτε ένας πονοκέφαλος, ούτε ένας πονόδοντος δεν είναι άσχετος με την κατάσταση της ψυχής μας, της ψυχολογίας μας. Αν η ψυχή μας, η ψυχολογία μας είναι φωτισμένη και διαποτισμένη με τη Χάρη του εν Τριάδι Θεού, τότε και το σώμα μας, που αλληλοπεριχωρείται με την ψυχή μας, υγιαίνει, δηλαδή όλες οι σωματικές λειτουργίες λειτουργούν ομαλά και φυσιολογικά.

Μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία μας γνωρίζει την αληθινή εν Χριστώ πνευματική ζωή και την εν Χριστώ καλή ψυχολογία μας. Μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία μας γνωρίζει την αληθινή εν Χριστώ φυσιολογία της ψυχής μας, που άριστα την εκφράζει ο θείος Παύλος: «… Ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. Ε΄ 22).

Τα εννέα παραπάνω χριστοχαρισματικά γνωρίσματα της υγιούς ψυχής του θεουμένου ανθρώπου, αποτυπώνονται σε όλες τις λειτουργίες του σώματός του, το οποίο καθιστούν ναό του εν ημίν Αγίου Πνεύματος. Έτσι λειτουργεί σύμφωνα με τις άριστες θεικές προδιαγραφές που ο Παντέλειος και Παντοδύναμος εν Τριάδι Θεός έχει βάλει στον άνθρωπο, για να λειτουργεί και να συμπεριφέρεται ευγνώμονα και ευχαριστηριακά προς τον πανσθενή Δημιουργό του.

Όλες οι σωματικές λειτουργίες περιστασιακά ή και μόνιμα απορρυθμίζονται, όταν το αγλάισμα, το ωράισμα, το δημιούργημα του Θεού απομακρύνεται, αποκόπτεται και αυτονομείται από την αληθινή πηγή της ζωής, δράσεως και συμπεριφοράς, όταν διά της παραβάσεως διαρρηγνύει τη σχέση του με τον πανάγαθο Θεό. Σταδιακά ο νούς του ανθρώπου «αποστάς του Θεού ή κτηνώδης ή δαιμονιώδης γίγνεται και των όρων αποστατήσας της φύσεως επιθυμεί των αλλοτρίων» (αγίου Γρηγορίου Παλαμά ομιλίαι Οικονόμου σελ. 114-115). Η καρδιά του γίνεται πέτρα σκληρή, η ψυχολογία του περίεργη και το σώμα δούλο των χοιρωδών παθών. Από εικόνα του Θεού εκπίπτει στην άβυσσο των παθών και στον ωκεανό των ποικίλων αδιεξόδων προβλημάτων.

Τι διαταράσσει την ψυχή και μαζί και το σώμα – την προκειμένη λειτουργία, τη γενετήσια δηλαδή λειτουργία – τι τη διαταράσσει, ώστε να φθάσει να λειτουργεί διάστροφα; Σε αντίστοιχο άρθρο μας σχετικά με την γονιδιακή αιτιολογία της ομοφυλοφιλίας, είχαμε γράψει:

Πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης ~ Ένας ασκητής Ιερέας

Πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης

Ένας ασκητής Ιερέας

Ο πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης γεννήθηκε το έτος 1923. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από την Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Περιπλανώμενοι μέχρι να εγκατασταθούν κάπου οριστικά, πέρασαν από την Λαμία, ενώ η μητέρα του ήταν έγκυος. Τότε γέννησε στον γυναικωνίτη του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Λαμίας. Οι ιερείς του ναού, μη θέλοντας το παιδί να φύγη αβάπτιστο από εκεί, το βάπτισαν και του έδωσαν το όνομα «Ευάγγελος» από το όνομα του ναού.

Η μεγάλη του επιθυμία και ο ζήλος που πλημμύριζε την ψυχή του από μικρό παιδί, ήταν ν’ ακολουθήση το δρόμο του Χριστού και να υπηρετήση την Εκκλησία Του. Είχε Πνευματικό του τον εσχάτως ανακηρυχθέντα άγιον Γεώργιον Καρσλίδην, ο οποίος τον καθωδηγούσε και τον προετοίμαζε για την ιερωσύνη.

Όταν ήλθε σε ηλικία γάμου ενυμφεύθη την Μικρασιατικής καταγωγής Μελαχροινή Μητράρα από την Μυτιλήνη, η οποία αργότερα ως πρεσβυτέρα σήκωσε μαζί του τον Σταυρό και ήταν γι’ αυτόν ο καλός Κυρηναίος. Ο Θεός του χάρισε έξι παιδιά. Πέντε αγόρια και ένα κορίτσι.

Στην αρχή εργαζόταν στο εργοστάσιο Σιδηροδρόμων (μηχανουργείο του ΣΕΚ). Όταν ανακοίνωσε στους συναδέλφους του ότι θα γίνη παπάς, τον ειρωνεύοντο, χτυπούσαν τενεκέδες σαν θυμιατήρι και του έκαναν και άλλα πειράγματα, αλλά δεν τον επηρέασαν αυτά. Ο πόθος και η αγάπη του για την ιερωσύνη, ωδήγησαν τα βήματά του στον τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. Παντελεήμονα Α’ (Παπαγεωργίου). Στον Μητροπολίτη παρουσιάσθηκαν μαζί με τον κουμπάρο του Στέφανο Γιαννουλίδη, που ήθελε κι αυτός να ιερωθή.

Ο Δεσπότης αρχικά ήταν πολύ διστακτικός μέχρι αρνητικός, γιατί, ενώ ήσαν και οι δύο αγνοί και ενάρετοι άνθρωποι, ήταν όμως εντελώς αγράμματοι. Βλέποντας όμως ο Αρχιερεύς την απλότητά τους, την επιμονή τους και τον φλογερό πόθο τους για την ιερωσύνη, άρχισε να προβληματίζεται. Σ’ αυτό πολύ βοήθησε και η μαρτυρία δύο σπουδαίων κληρικών: Του π. Λεωνίδα Παρασκευοπούλου (μετέπειτα Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης) και του π. Φωτίου Σταμοπούλου, του πνευματικού του Ευαγγέλου, που πήγαινε μετά την κοίμηση του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη.

Ζήτησε, λοιπόν, ο Δεσπότης να του φέρουν ένα βιβλίο κι έβαλε τους δύο υποψηφίους να διαβάσουν. Αλλά τι να διαβάσουν, αφού δεν ήξεραν γράμματα; Τότε τους λέγει: «Μα εσείς δεν ξέρετε γράμματα. Πώς θα γίνετε παπάδες;». Ο Ευάγγελος τα έχασε. Έσκυψε το κεφάλι μη μπορώντας να πη κουβέντα. Τους έσωσε όμως το θάρρος του Στεφάνου, που απάντησε: «Δέσποτα, όταν πάη κάποιος στην αγορά, βρίσκει και φτηνά ψάρια, βρίσκει και ακριβά ψάρια, αλλά ψάρια είναι και τα δύο. Ε, εμείς είμαστε από τα φτηνά ψάρια». Αυτά τα λόγια έκαμψαν τον Δεσπότη και τους είπε: «Πηγαίνετε να ετοιμάσετε τα ράσα σας».

Ο πατήρ Ευάγγελος φοίτησε στο «Διετές Κατώτερον Εκκλησιαστικόν Φροντιστήριον» της Θεσσαλονίκης και ως ιεροσπουδαστής εχειροτονήθη διάκονος στις 2 Αυγούστου 1952 στον ιερό ναό Αναλήψεως Θεσσαλονίκης και πρεσβύτερος στις 13 Αυγούστου του ιδίου έτους στον Ιερό Μητροπολιτικό ναό Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά από τον βοηθό Επίσκοπο της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης Επίσκοπο Μυρέων κ.κ. Τιμόθεο Ματθαιάκη (τον μετέπειτα Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής και μετά ταύτα Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας). 

Ο π. Ευάγγελος όχι μόνο έμαθε να διαβάζη, αλλά και να ψέλνη γλυκύτατα και να κηρύττη με απλά λόγια ώστε να μιλά κατ’ ευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων.

Ένας Αυτοκράτορας που έγινε Άγιος υπερασπιζόμενος την Ορθόδοξη Πίστη!

Ὁ Ἅγιος Λέων Μακέλλης ὁ Μέγας 

Ένας Αυτοκράτορας που έγινε Άγιος υπερασπιζόμενος την Ορθόδοξη Πίστη!

Ὁ Ἅγιος αὐτοκράτωρ ἀντέδρασε στὴν προσθήκη «ὁ σταυρωθεὶς δι’ ἡμᾶς» στὸν ὕμνο «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος», ποὺ θεωρήθηκε ὡς κακόδοξη. 

Οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι και Ποιμένες δέν ἀντιδροῦν - ἀλλά σιωποῦν - ὄχι σε μια μικρή προσθήκη, ἀλλά στήν κατεδάφιση τῆς Πίστεως ἀπό τους Οἰκουμενιστές, ἀποδεχόμενοι οὐσιαστικά και προλειαίνοντες τόν δρόμο τοῦ Ἀντίχριστου!

Ὁ Ἅγιος Λέων καταγόταν ἀπὸ τὴν Θράκη καὶ βασίλευσε περὶ τὸ 457 μ.Χ. μέχρι τὸ 474 μ.Χ. Διαδέχθηκε στὸν θρόνο τοῦ Βυζαντίου τὸν Μαρκιανὸ (450 – 457 μ.Χ.). Ὁ Λέων ὁ Α΄ ἀναγορεύτηκε αὐτοκράτορας στὶς 7 Φεβρουαρίου τοῦ 457 μ.Χ. στὸ Ἕβδομο, μὲ τὴν παρουσία τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. 

Ἦταν εὐσεβέστατος και προασπίστηκε τήν Ὀρθόδοξη πίστη κατά τῶν αἱρετικῶν.

Στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου οἱ Μονοφυσίτες ἀποκτοῦσαν πάλι σιγά – σιγὰ τὴν παλαιά τους δύναμη, ἕνας πρεσβύτερος, γνωστὸς ὡς Πέτρος ὁ Γναφεύς, εἶχε κατορθώσει νὰ γίνει Πατριάρχης τὸ 469 ἢ 470 μ.Χ., χάρη στὴν ὑποστήριξη τοῦ Ζήνωνος, κόμητος τῶν δομεστίκων, ποὺ στὸ μεταξὺ εἶχε γίνει στρατηλάτης τῆς Ἀνατολῆς καὶ εὐνοοῦσε τοὺς Μονοφυσίτες. 

Ὁ νέος Πατριάρχης Ἀντιοχείας ἄρχισε ἀμέσως τὸν ἀγώνα ἐναντίων τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος. 

Στὸ Τρισάγιο τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Γναφεὺς πρόσθεσε μετὰ τὸ «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος», τὴν φράση «ὁ σταυρωθεῖς δι’ ἡμᾶς». Αὐτὸ θεωρήθηκε ὅτι ἦταν μία νέα ἔκφραση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καὶ ὁ αὐτοκράτορας Λέων καὶ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος (458–471 μ.Χ.) ἀντέδρασαν. 

Ὁ Γναφεὺς ἐξορίσθηκε στὴ Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου, ὅπου εἶχε περάσει τὰ τελευταῖα του χρόνια ὁ Νεστόριος. Ἀπὸ τὶς 31 Μαρτίου 465 μ.Χ. ἕνα αὐτοκρατορικὸ διάταγμα ὅριζε ὅτι, στὸ ἑξῆς μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ μποροῦσαν νὰ ἐργαστοῦν στὶς κρατικὲς καὶ στὶς δικαστικὲς ὑπηρεσίες. 

Παρ’ ὅλες τὶς δυσκολίες, τὰ μέτρα τοῦ εὐσεβοῦς αὐτοκράτορα ἀπέβλεπαν στὴν ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ἑνότητα τῆς αὐτοκρατορίας. Κατὰ τὴν παράδοση ἀνήγειρε τὸ ναὸ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.

Ὁ Ἅγιος Λέων κοιμήθηκε ἀπὸ ἀσθένεια στὶς 18 Ἰανουαρίου τοῦ 474 μ.Χ.

Πηγή: Τρελογιάννης

Οι θεούμενοι θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής ~ πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη

Οι θεούμενοι θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής

Οδηγοί και πρωταγωνιστές τής εκκλησιαστικής ιστορίας

π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Οι θεούμενοι που μετέχουν της δόξης του Θεού, δηλαδή οι Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, όσιοι, Άγιοι, είναι το θεμέλιο και η βάση της εκκλησιαστικής ζωής.

Η Εκκλησία δεν είναι μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, αλλά το τεθεωμένο Σώμα του Χριστού και κοινωνία Θεώσεως. Κεφαλή της είναι ο Χριστός και μέλη της είναι οι κατά διαφόρους βαθμούς μετέχοντες της Θεώσεως, που λέγονται θεούμενοι.

Όσοι έχουν εμπειρία του Θεού, είναι τα πραγματικά μέλη της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία «δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα», αλλά «οι εμπειρίαν έχοντες». Τα μέλη της Εκκλησίας δεν καθορίζονται από την ηθική τους συγκρότηση, αλλά από το κατά πόσον μετέχουν της Θεώσεως και είναι θεούμενοι.

«Οπότε, δεν έχουμε πλέον έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι καλός η κακός. Έχουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι φωτισμένοι ή δεν είναι φωτισμένοι, είναι θεούμενοι ή δεν είναι θεούμενοι». 

Οι θεούμενοι είναι η αυθεντία στην Εκκλησία, γιατί αυτοί απέκτησαν την αληθινή, απλανή γνώση του Θεού. Ο λαός που ακολουθεί τους θεουμένους έχει αληθινή πίστη. Άλλο είναι η γνώση του Θεού και άλλο είναι η πίστη περί του Θεού.

«Εάν κανείς φθάνει στον φωτισμό και την θέωση, τότε θα έχει την ίδια εμπειρία που έχουν όλοι οι θεούμενοι και, άρα, ακριβώς την ίδια γνώση που έχουν οι θεούμενοι και γι' αυτό υπάρχει ταυτότητα γνώσεως του Θεού υφ' όλων των θεουμένων όλης της Ιστορίας.

Εκείνοι που έχουν γνώσεις περί του Θεού, μέσω των θεουμένων, είναι εκείνοι που έχουν ορθή πίστη περί του Θεού. Αλλά η ορθή πίστη περί του Θεού δεν σημαίνει και γνώση του Θεού. 

Άλλο να γνωρίσουμε τον Θεό "πρόσωπον προς πρόσωπον", άλλο είναι να πιστεύουμε σωστά περί του Θεού, διότι έχουμε οδηγούς τους θεουμένους. 

Είναι όπως είναι ο μαθητής αστρονόμος με τον επιστήμονα αστρονόμο που βλέπει με το τηλεσκόπιο. Το ίδιο ακριβώς, ίδια σχέση υπάρχει».

Οι θεούμενοι είναι οι απλανείς διδάσκαλοι στην Εκκλησία, και στην διδασκαλία τους στηριζόμαστε για να γνωρίσουμε και εμείς εκ πείρας τον Θεό. Η διδασκαλία των θεουμένων είναι τα κτιστά ρήματα και νοήματα της εμπειρίας τής ακτίστου Χάριτος που έχουν βιώσει.

Η Ορθόδοξη «Σεξουαλική αγωγή» ~ π. Γεώργιος Μεταλληνός

Η Ορθόδοξη "Σεξουαλική Αγωγή"

Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός

Επίμονα προβάλλεται σήμερα η ανάγκη για «σεξουαλική αγωγή» των παιδιών μας στο πλαίσιο μάλιστα της σχολικής τους παιδείας. Όπως σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μας μάθαμε να ακολουθούμε τυφλά την «φωτισμένη» Δύση, έτσι και στο θέμα αυτό. Ο φόβος μας είναι πάντα να μην υστερήσουμε απέναντί της. Γι' αυτό αντιγράφουμε πρόθυμα τον προβληματισμό και τις μεθόδους της. Επόμενο, λοιπόν, να θεωρούμε απαραίτητο, ο «διαφωτισμός» να προχωρήσει και στην προβληματολογία του «γενετησίου ενστίκτου».

Βέβαια, το τί διδάσκει η Δύση σχετικά με το ζήτημα αυτό, δεν φαίνεται να θεωρείται πρωταρχικής σημασίας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η Δύση -και μείς μαζί της, αφού είμασθε κομμάτι της- κλυδωνίζεται σε μία λαίλαπα πανσεξουαλισμού.

Ο «φροϋδισμός» έχει καταστεί κυριαρχούσα ιδεολογία στην εποχή μας. Η προτεραιότητα δίνεται στο σεξουαλικό ένστικτο και στη κτηνώδη ορμή. Το ανθρώπινο σώμα κατάντησε υποτιμημένη αξία και αντικείμενο - όργανο ηδονής. Μέσα σ' αυτό τό κλίμα διαμορφώνεται το περιεχόμενο της «σεξουαλικής» διαφώτισης του ευρωπαίου ανθρώπου. Έρχεται όμως σήμερα από τα βάθη των αιώνων η φωνή του ουρανοβάμονα και θεόπτη Απ. Παύλου να μας παρουσιάσει την «σεξουαλική αγωγή», όπως (πρέπει να) διδάσκεται στο Σώμα του Χριστού, στο «σχολείο» της Εκκλησίας.

Το σώμα, ναός του Αγίου Πνεύματος

(Α’ Κορ. 6:12-20)

"Αδελφοί, πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος. Τα βρώματα τη κοιλία, και η κοιλία τοις βρώμασιν· ο δε Θεός και ταύτην και ταύτα καταργήσει. Το δε σώμα ου τη πορνεία, αλλά τω Κυρίω, και ο Κύριος τω σώματι· ο δε Θεός και τον Κύριον ήγειρε και ημάς εξεργεί δια της δυνάμεως αυτού. Ουκ οίδατε ότι τα σώματα υμών μέλη Χριστού εστιν; Αρας ουν τα μέλη του Χριστού ποιήσω πόρνης μέλη; Μη γένοιτο! Ή ουκ οίδατε ότι ο κολλώμενος τη πόρνη εν σώμα εστιν; «Έσονται» γαρ, φησίν, «οι δύο εις σάρκα μίαν». Ο δε κολλώμενος τω Κυρίω εν πνεύμά εστι. Φεύγετε την πορνείαν. Παν αμάρτημα ο εάν ποιήση άνθρωπος εκτός του σώματος εστιν, ο δε πορνεύων εις το ίδιον σώμα αμαρτάνει. Ή ουκ οίδατε ότι σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστιν, ου έχετε από Θεού, και ουκ εστέ εαυτών; Ηγοράσθητε γαρ τιμής. Δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινά εστι του Θεού."

Ο μισός Ορθόδοξος ~ Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου

Ο μισός Ορθόδοξος

Ο πανεπίκαιρος λόγος του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου...

Γράφει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

‘’Μηδέν γάρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ’ ἐξ ἡμισείας, τόν τήν πίστην ὀρθήν οἰόμενον ἔχειν τοῖς δέ θείοις κανόσι μή ἀπευθυνόμενον’’.

Αυτός ο οποίος νομίζει ότι έχει Ορθόδοξο Πίστη, αλλά δεν βαδίζει σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, είναι μισός Ορθόδοξος.

‘’...τόν τήν πίστην ὀρθήν οἰόμενον ἔχειν’’. Δηλαδή, εκείνος που νομίζει ότι έχει Ορθόδοξο Πίστη, αλλά στην ουσία δεν την έχει. Και δεν την έχει, διότι απουσιάζει η συμφωνία των Ιερών Κανόνων.

(Ἐπιστολή 25. Νικηφόρῳ Πατριάρχῃ, Φατοῦρος σε. 68, στίχ. 11, P.G. 99,988C)

Πηγή:Σάλπισμα Ζωής

Ψυχολόγους θέλουμε, ιερείς και πνευματικούς δεν θέλουμε! ~ Αρχ. Γεώργιος Καψάνης

Ψυχολόγους θέλουμε,

ιερείς και πνευματικούς δεν θέλουμε!

Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, 

Καθηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Εις το «Άνθρωπος ην οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα» (Ματθ. κα' 33-42, Ευαγγέλιον ΙΒ' Κυριακής του Ματθαίου).

Ο Οικοδεσπότης της Παραβολής είχε φυτεύσει αμπελώνα, τον είχε περιφράξει, είχε αναθέσει την καλλιέργειά του σε γεωργούς και, όταν ήλθε ο καιρός της συγκομιδής, έστειλε ανθρώπους του για να συλλέξουν τον καρπό.

Ο αμπελών είναι η ανθρωπότης και ο Οικοδεσπότης είναι ο άγιος Θεός. Από την ανθρωπότητα ο Κύριος περίμενε καρπούς. Έστελνε κατά καιρούς τους απεσταλμένους Του να ζητήσουν τους καρπούς από την ανθρωπότητα, αλλά αυτοί που είχαν σφετερισθή τον αμπελώνα, οι κακοί άρχοντες του Ισραήλ και των διαφόρων λαών που μέχρι σήμερα εξουσιάζουν τους ανθρώπους, αυτοί νόμιζαν και νομίζουν ότι ο αμπέλων είναι δικός τους. Θέλουν να σφετερισθούν τα αγαθά αυτού του αμπελώνος, αυτού του κόσμου, και να τα χρησιμοποιήσουν ιδιοτελώς όχι για το καλό της ανθρωπότητος, όπως ήθελε ο Ιδιοκτήτης του.

Βέβαια η Παραβολή αναφέρεται άμεσα στους άρχοντες του Ισραήλ εκείνης της εποχής, οι οποίοι όχι μόνον απέρριψαν τους Προφήτας, τους απεσταλμένους του Θεού, που ζητούσαν τους καρπούς του αμπελώνος, αλλά στο τέλος απέρριψαν και θανάτωσαν και τον Υιό του Οικοδεσπότου, τον Οποίον έστειλε ο Οικοδεσπότης με την ελπίδα ότι θα συνήρχοντο και θα μετανοούσαν. Αυτοί όμως όχι μόνο δεν μετενόησαν, αλλά βρήκαν ευκαιρία και είπαν: αυτός είναι ο Υιός, ο κληρονόμος του αμπελώνος, ας τον σκοτώσουμε, να τελειώνουμε μια για πάντα. Έτσι έκαναν το μεγάλο έγκλημα να θανατώσουν τον αθώο Κύριο Ιησού Χριστό.

Αλλά η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Και σήμερα και σε κάθε εποχή υπάρχουν εκείνοι οι κακοί ποιμένες, οι κακοί οδηγοί των λαών, οι οποίοι παραμερίζουν τον Ιδιοκτήτη του αμπελώνος, τον Δημιουργό Θεό, και θέλουν να διαφεντεύουν αυτοί την Ιστορία και τον κόσμο. Και κάνουν τόσα εγκλήματα, τόσες αδικίες, τόσα παράλογα πράγματα, προκειμένου να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και τα πάθη τους.

Και βλέπουμε ότι και στην Πατρίδα μας δυστυχώς υπάρχει αυτή η προσπάθεια σιγά-σιγά να εξοβελισθή ο Χριστός από την ζωή μας με πολλούς τρόπους, και τελευταία με την απαγόρευσι από το Υπουργείο Παιδείας στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία -όπως γινόταν μέχρι σήμερα- να εξομολογούν τα παιδιά που ήθελαν να εξομολογηθούν. Γιατί οι Πνευματικοί δεν εξομολογούσαν όποιον δεν ήθελε, αλλά όποιον ήθελε. Και το θαυμαστό είναι ότι τα περισσότερα παιδιά ήθελαν και ανεπαύοντο και ωφελούντο από την παρουσία των Πνευματικών. Ίσως μερικές φορές κάποιοι Πνευματικοί να μην εφέροντο με την δέουσα διάκρισι. Αλλά αυτές ήσαν οι εξαιρέσεις. Ο κανών είναι -απ' ό,τι και εμείς γνωρίζουμε- ότι οι Πνευματικοί βοηθούσαν πολύ τα παιδιά στα σχολεία.

Τώρα λοιπόν με πρόσφατη απόφαση του Υπουργείου Παιδείας απηγορεύθη στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία να εξομολογούν τα παιδιά. Με ανακοίνωσί της η Ιερά Σύνοδος είπε ότι το μέτρο δεν στρέφεται κατά της Εκκλησίας αλλά κυρίως κατά των παιδιών. Γιατί τα παιδιά, ιδιαίτερα σήμερα που βάλλονται από τόσους πειρασμούς, που δέχονται τόσες κακές επιδράσεις, τις οποίες όλοι τις γνωρίζουμε, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα είχαν ανάγκη από την παρουσία ενός Πνευματικού στα σχολεία.

Δάκρυα κατανύξεως ~ Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Δάκρυα κατανύξεως 

Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

Μέσα στά θεόπνευστα κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Στουδίτη, ἀνάμεσα στίς ἄλλες θαυμάσιες διδαχές του, βρέθηκε γραμμένο καί τοῦτο: «Ἀδελφέ, νά μήν κοινωνήσεις ποτέ σου τά Ἄχραντα Μυστήρια χωρίς δάκρυα». Αὐτό τό φύλαξε ὁ ἴδιος σ᾿ ὅλη του τή ζωή, γι᾿ αὐτό τό δίδαξε καί σέ μᾶς.

Ἀλλά μόλις τ᾿ ἄκουσαν μερικοί, ὄχι μόνο λαϊκοί ἀλλά καί μοναχοί ὀνομαστοί στήν ἀρετή, παραξενεύτηκαν καί εἶπαν: “Ἐμεῖς λοιπόν πρέπει νά μένουμε σχεδόν πάντα ἀκοινώνητοι, γιατί εἶν᾿ ἀδύνατο νά κοινωνοῦμε κάθε φορά μέ δάκρυα”.

Ἀκούγοντας τους ἐγώ ὁ ἄθλιος, ἀποτραβήχθηκα κι ἔκλαψα πικρά. Ἀλλοίμονο στή τύφλωση καί τήν ἀναισθησία τους! Ἄν φρόντιζαν νά ἔχουν ἀδιάλειπτη μετάνοια, δέν θά τό ἔλεγαν ἀδύνατο. Ἄν εἶχαν καρπούς πνευματικούς, δέν θά ἦταν ἀμέτοχοι σ᾿ αὐτό τό θεῖο χάρισμα. Ἄν ἀποκτοῦσαν γνήσιο φόβο Θεοῦ, θά παραδέχονταν πώς μπορεῖ κανείς νά κλαίει ὄχι μόνο ὅταν κοινωνεῖ, ἀλλά πάντα.

“Καί ὅμως”, λένε ἐκεῖνοι, “δέν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εὐκολοκατάνυκτοι. Ὑπάρχουν πολλοί, πού ἔχουν μιά φυσική σκληρότητα. Αὐτοί δέν κλαῖνε οὔτε ὅταν τούς δέρνουν. Πῶς λοιπόν μποροῦν νά μεταλαβαίνουν πάντα μέ δάκρυα;”.

Ἀλλά, ρωτάω κι ἐγώ, πῶς συμβαίνει νά εἶναι ἄλλος δυσκολοκατάνυκτος καί ἄλλος εὐκολοκατάνυκτος; Πῶς ἔγινε ἔτσι ὁ πρῶτος καί ἀλλιῶς ὁ δεύτερος; Ἀκοῦστε: Ὁ δυσκολοκατάνυκτος ἔγινε τέτοιος ἀπό προαίρεση κακή, ἀπό λογισμούς πονηρούς καί ἀπό ἔργα ἁμαρτωλά. Ὁ εὐκολοκατάνυκτος, ἀντίθετα, ἀπό προαίρεση καλή, ἀπό λογισμούς ἀγαθούς καί ἀπό ἔργα ἀρετῆς. Σκέψου καί θά δεῖς, ὅτι πολλοί ἄνθρωποι πού ἦταν καλοί, ἔγιναν κακοί διαμέσου αὐτῶν τῶν τριῶν: τῆς προαιρέσεως, τῶν λογισμῶν καί τῶν ἔργων. Καί ἄλλοι, πού ἦταν κακοί, ἔγιναν καλοί πάλι μ᾿ αὐτά.

Ὁ Ἑωσφόρος ἀπό ποῦ ἔπεσε; Δέν ἔπεσε ἀπό προαίρεση καί λογισμό πονηρό; Ὁ Κάιν ἀπό ποῦ ἔγινε ἀδελφοκτόνος, ἄν ὄχι ἀπό κακή προαίρεση καί πονηρούς λογισμούς φθόνου κατά τοῦ Ἄβελ; Καί ὁ Σαούλ ἀπό ποῦ παρακινήθηκε νά σκοτώσει τό Δαβίδ, πού τιμοῦσε καί ἀγαποῦσε πρωτύτερα; Ἀπό τή φύση του ἤ ἀπό τήν κακή του προαίρεση; Ἀσφαλῶς ἀπό τή δεύτερη, γιατί κανένας δέν ἔγινε ἀπό τό Θεό πονηρός. Ἀλλά τί θά ποῦμε καί γιά τούς ληστές, πού σταυρώθηκαν μαζί μέ τό Χριστό; Ὁ ἕνας, πού εἶχε ἀγαθή προαίρεση, πίστεψε καί παρακαλοῦσε μετανοημένος τόν Κύριο νά τόν πάρει μαζί Του στή βασιλεία Του. Καί ὁ ἄλλος, πού εἶχε πονηρή προαίρεση, ἀπιστοῦσε καί Τόν ὀνείδιζε.

Ἑπομένως ὁ καθένας γίνεται εἴτε εὐκολοκατάνυκτος καί ταπεινός εἴτε δυσκολοκατάνυκτος καί ὑπερήφανος ἀπό τήν αὐτεξουσιότητα τῆς προαιρέσεώς του. Γιά νά τό καταλάβετε ὅμως καλύτερα, ἀκοῦστε καί τό παρακάτω παράδειγμα.

Δύο ἄνθρωποι, ἴσως καί σαρκικοί ἀδελφοί, εἶναι συνομήλικοι, ὁμότεχνοι, ὁμόγνωμοι, ὅμοιοι σέ ὅλα. Συμβαίνει μάλιστα νά εἶναι καί οἱ δύο κακοί, ἄσπλαχνοι, φιλάργυροι, ἀκόλαστοι – μέ δυό λόγια, βουτηγμένοι μέσα στό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας. Αὐτοί λοιπόν οἱ δύο ἀδελφοί πᾶνε σέ μοναστήρι καί γίνονται μοναχοί. Ὁ ἕνας ἀπέχει ἀπ᾿ ὅλα τά κακά, καί μέ πολύ κόπο κατορθώνει νά γίνει ἐνάρετος. Ὁ ἄλλος, ἀντίθετα, δέν κάνει τίποτα γιά νά βελτιωθεῖ. Γίνεται μάλιστα χειρότερος ἀπό πρίν. Γιατί λοιπόν δέν κατόρθωσαν καί οἱ δύο τήν ἀρετή ἤ δέν κυλίστηκαν καί οἱ δύο ὅμοια στήν κακία;