Η Θέωσις, ως σκοπός της Ζωής του Ανθρώπου. ~ † Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη

Η Θέωσις, ως Σκοπός της Ζωής του Ανθρώπου

† του μακαριστού Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη

Καθηγουμένου της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους 

Πρόλογος

Είναι πολύ τολμηρό να ομιλεί κάποιος για την θέωση, όταν δεν την έχει γευθεί. Τολμήσαμε όμως τα υπέρ δύναμιν θαρρούντες εις τα ελέη του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Για να μη κρύψουμε από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς αδελφούς μας τον ύψιστο και τελικό σκοπό της ζωής μας, για τον οποίο πλασθήκαμε.

Η δύναμη της ευχής. (Χριστουγεννιάτικη ιστορία αγάπης).

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

(Πώς η έμπονη ευχή με την καθοδήγηση του πνευματικού πατέρα δρουν 

μυστικά στις ψυχές των άλλων, αλλάζοντας 

καταλυτικά την ροή των γεγονότων.)

Ὁ ὁ­δη­γὸς ἀ­νέ­βη­κε σβέλ­τα στὴ θέ­ση του καὶ ἔ­βα­λε μπρὸς τὴ μη­χα­νή. Οἱ τε­λευ­ταῖ­οι ἐ­πι­βά­τες ἀ­νέ­βη­καν βι­α­στι­κά, βάλ­θη­καν νὰ ψά­χνουν τὶς θέ­σεις τους. Προ­πα­ρα­μο­νὴ Χρι­στου­γέν­νων, ἡ κί­νη­ση στὸ ζε­νίθ. Ἔ­σκυ­ψε νὰ ση­κώ­σει τὴ βα­λί­τσα της, μὰ ὁ ἄν­τρας της τὴν πρό­λα­βε. Τὴν τα­κτο­ποί­η­σε στὸν χῶ­ρο τῶν ἀ­πο­σκευ­ῶν καὶ γύ­ρι­σε κε­φά­τος κον­τά της.

– Ἄν­τε λοι­πόν, κα­λό σου τα­ξί­δι, τῆς χα­μο­γέ­λα­σε ἀ­πο­χαι­ρε­τών­τας την. Σὲ λίγο πάλι ραν­τε­βοῦ ἐ­δῶ.

Χα­μο­γέ­λα­σε κι ἐ­κεί­νη μὲ τὸ ζό­ρι, ἀν­τάλ­λα­ξαν ἕ­να βι­α­στι­κό, ψυ­χρὸ φι­λὶ κι ἀ­νέ­βη­κε στὴ θέ­ση της. Ἔ­φευ­γε γιὰ τὴν Ἀ­θή­να ἐ­κτά­κτως. Γιὰ δυ­ὸ μέ­ρες μο­νά­χα. Νὰ δώ­σει ἕ­να χέ­ρι βο­ή­θειας στὴν κό­ρη τους, ποὺ ἔμ­παι­νε γιὰ μιὰ μι­κρο-ἐ­πέμ­βα­ση στὸ νο­σο­κο­μεῖ­ο. Τί­πο­τε ἀ­νη­συ­χη­τι­κό, θά ’βγαι­νε αὐ­θη­με­ρόν, μὰ κά­ποι­ος ἔ­πρε­πε νὰ κρα­τή­σει τὰ μι­κρά, ὥ­σπου νὰ ξα­νάρ­θει ἡ μά­να τους.

Τὸ με­γά­λο λε­ω­φο­ρεῖ­ο ξε­κί­νη­σε. Πρὶν στρί­ψουν γιὰ τὸν με­γά­λο δρό­μο, εἶ­δε ξα­νὰ μὲ τὴν ἄ­κρη τοῦ μα­τιοῦ της τὸν ἄν­τρα της. Τῆς κού­νη­σε τὸ χέ­ρι του. Κού­νη­σε κι ἐ­κεί­νη ἐ­λα­φρὰ μὰ ἀ­νό­ρε­χτα τὸ κε­φά­λι της. Μιὰ με­λαγ­χο­λι­κὴ δι­ά­θε­ση τὴν πλημ­μύ­ρι­ζε.

Μὲ τὸ ποὺ χά­θη­κε τὸ λε­ω­φο­ρεῖ­ο ἀ­π’ τὰ μά­τια του, ὁ ἄν­τρας ἔ­βγα­λε τὸ κι­νη­τό. Ἔ­ψα­ξε τὴ λί­στα μὲ τὰ νού­με­ρα, ἔ­κα­νε μιὰ κλή­ση.

– Εἶ­μαι ἐ­λεύ­θε­ρος! εἶ­πε εὔ­θυ­μα, κα­θὼς ἄ­νοι­ξε ἡ γραμ­μή. Τί θά ’λε­γες γιὰ τὸ βρα­δά­κι στὶς ὀ­κτώ;

– Ὀ­κέ­υ. Στὸ γνω­στὸ ση­μεῖ­ο ἀ­πό­ψε στὶς ὀ­κτώ, ἀ­πάν­τη­σε λα­κω­νι­κὰ μιὰ γυ­ναι­κεί­α φω­νὴ καὶ ἔ­κλει­σε βι­α­στι­κὰ ἡ γραμ­μή.

Ἔ­τρι­ψε τὰ χέ­ρια χα­ρού­με­νος. Ὅ­λα τοῦ ’ρχόν­του­σαν βο­λι­κά. Τὸ ἔ­κτα­κτο τα­ξι­δά­κι τῆς γυ­ναί­κας του ἦ­ταν λα­χεῖ­ο ἀ­πρό­σμε­νο. Σχεδὸν δυ­ὸ με­ροῦ­λες ἐ­λεύ­θε­ρος μὲ τὸ τε­λευ­ταῖ­ο αἰ­σθη­μα­τά­κι του δὲν ἦ­ταν καὶ λί­γο. Θὰ εἶ­χαν ὅ­λη τὴν ἄ­νε­ση καὶ τὸν χρό­νο δι­κό τους. Ἀ­πί­θα­να!

Ἔ­ρι­ξε μιὰ μα­τιὰ στὸ ρο­λό­ι του. Ἦ­ταν ἀ­κό­μα πέν­τε. Εἶ­χε τὴν εὐ­και­ρί­α νὰ πά­ει σπί­τι νὰ φρε­σκα­ρι­στεῖ λι­γά­κι. Μὲ ἀ­πο­γει­ω­μέ­νη τὴ δι­ά­θε­ση καὶ τὴν καρ­διά του νὰ πε­τα­ρί­ζει σὰν εἰ­κο­σά­χρο­νος, χώ­θη­κε στὸ ἁ­μά­ξι καὶ πά­τη­σε τὸ γκά­ζι σφυ­ρί­ζον­τας. Πόσο ἔξυπνα τὰ βόλευε ὅλα!...

Ὁ γκρί­ζος Δε­κέμ­βρης ἔ­φε­ρε τὶς πρῶ­τες στα­γό­νες στὸ με­γά­λο παρ­μπρίζ. Ὁ ὁ­δη­γὸς ἔ­βα­λε μπρὸς τοὺς ὑ­α­λο­κα­θα­ρι­στῆ­ρες. Οἱ σι­γα­νὲς κου­βέν­τες τῶν ἐ­πι­βα­τῶν βομ­βοῦ­σαν στ’ αὐ­τιά της, μὰ ἡ γυ­ναί­κα ἔ­βλε­πε ἀ­φη­ρη­μέ­νη ἀ­πὸ τὸ τζά­μι. Τὸ λε­ω­φο­ρεῖ­ο ἦ­ταν γε­μά­το καὶ πνι­κτι­κό. Τὸ φῶς λι­γό­στευ­ε γρή­γο­ρα καὶ τὸ το­πί­ο γι­νό­ταν ὅ­λο καὶ θο­λό­τε­ρο. Ὁ ὁ­δη­γὸς ἄ­να­ψε τὰ μι­κρὰ φῶ­τα πο­ρεί­ας. Ἔ­νοι­ω­σε νὰ πνί­γε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο. Τὸ σκο­τά­δι δὲν τὴν πο­λι­ορ­κοῦ­σε μό­νο ἀ­π’ ἔ­ξω, εἰ­σορ­μοῦ­σε καὶ μέ­σα της...

Ἀ­πὸ και­ρὸ τώ­ρα εἶ­χε ἀν­τι­λη­φθεῖ τὶς ὕ­πο­πτες κι­νή­σεις τοῦ ἄν­τρα της καὶ τὰ φί­δια τὴν ἔ­ζω­σαν ἀ­πὸ παν­τοῦ. Προ­σπά­θη­σε νὰ πα­ρα­μεί­νει ὅ­σο πιὸ ψύ­χραι­μη μπο­ροῦ­σε. Δὲν τοῦ ἔ­κα­με νύ­ξη πο­τὲ γιὰ τί­πο­τε. Δὲν εἶ­χε πα­ρά­πο­νο βέ­βαι­α πὼς δὲν τὴν πρό­σε­χε, μὰ κα­τά­λα­βε, σι­γου­ρεύ­τη­κε σχε­δόν, πὼς ἔ­τρε­χε καὶ κά­τι ἄλ­λο πα­ράλ­λη­λα. Πά­λε­ψε νὰ μὴν κα­ταρ­ρεύ­σει ἀ­πὸ τὸ σόκ, μὰ ἔ­χα­σε κά­θε ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὸν ἄν­τρα της. Ὅ­λα μέ­σα της ἀ­να­πο­δο­γύ­ρι­σαν. Ἔ­νοι­ω­σε προ­δο­μέ­νη καὶ ἡ πί­κρα τὴ δι­α­πό­τι­σε ὣς τὰ κα­τά­βα­θα.

Καὶ τώ­ρα δι­αι­σθα­νό­ταν μὲ ἀ­κρί­βεια τί θὰ συ­νέ­βαι­νε στὴν ἀ­που­σί­α της. Δὲ σκέ­φτη­κε πο­τὲ φυ­σι­κὰ νὰ τὸν ἀ­στυ­νο­μεύ­σει καὶ οὔ­τε τὸ ἤ­θε­λε, μάν­τευ­ε ὅ­μως κα­θα­ρὰ τὶς κι­νή­σεις του. Κα­τα­λά­βαι­νε πο­λὺ κα­λὰ ὅ­τι τοῦ ἄ­φη­νε μὲ τὸ τα­ξί­δι της ἐ­λεύ­θε­ρο τὸ πε­δί­ο γιὰ δρά­ση. Τί λοι­πὸν κι ἂν ἔρ­χον­ταν σὲ δυ­ὸ μέ­ρες Χρι­στού­γεν­να; Για­τί νὰ γυ­ρί­σει πί­σω καὶ γιὰ ποι­όν;

Οἱ ζο­φε­ρὲς σκέ­ψεις ἔ­φε­ραν πό­νο στὸ κε­φά­λι της καὶ σφί­ξι­μο στὴν καρ­διά. Τὰ μά­τια της γέ­μι­σαν ξαφ­νι­κὰ δά­κρυ­α. Φο­βή­θη­κε πὼς θὰ γί­νει ἀν­τι­λη­πτὴ ἀ­π’ τὸν συ­νε­πι­βά­τη της καὶ ἔ­στρε­ψε ὅ­σο μπο­ροῦ­σε τὸ πρό­σω­πό της πρὸς τὸ τζά­μι. Ἀ­μή­χα­νη ἄ­νοι­ξε τὴν τσάν­τα της, ἀ­να­ζή­τη­σε τὸ κι­νη­τό της. Προ­σποι­ή­θη­κε πὼς θὰ τη­λε­φω­νή­σει γιὰ νὰ κρύ­ψει τὴν τα­ρα­χή της. Ψα­χού­λε­ψε μὲ τρε­μά­με­να δά­χτυ­λα τὰ πλῆ­κτρα, ἡ ὀ­θό­νη φω­τί­στη­κε, μὰ ποι­ὸν νὰ πά­ρει καὶ μὲ τί δι­ά­θε­ση νὰ μι­λή­σει;

Ἀ­πρό­σκλη­τη τό­τε καὶ ξαφ­νι­κὴ μὲς στὸ θο­λό της βλέμ­μα καὶ στὸ σκο­τει­νι­α­σμέ­νο της μυα­λὸ ξε­φύ­τρω­σε ἡ μορ­φὴ τοῦ γέ­ρον­τα πνευ­μα­τι­κοῦ της, ποὺ ἐ­δῶ καὶ τρί­α χρό­νια εἶ­χε ἀ­να­παυ­θεῖ. Ἐ­νό­σῳ ζοῦ­σε, ἔ­τρε­χε κον­τά του πάν­τα σὲ κά­θε της πρό­βλη­μα. Μὰ τώ­ρα;

Σὰν νὰ τὴν ἔ­σπρω­ξε ἀ­νε­ξή­γη­τη πα­ρόρ­μη­ση, σχη­μά­τι­σε αὐ­θόρ­μη­τα ὅ­πως πα­λιὰ τὸ νού­με­ρό του κι ἔ­φε­ρε τὸ τη­λέ­φω­νο στ’ αὐ­τί. Ἕ­νας λυγ­μὸς βα­θὺς καὶ σι­γα­νός, πα­ρὰ φω­νή, βγῆ­κε πνι­χτὰ ἀ­π’ τὸ λα­ρύγ­γι της:

– Βο­ή­θη­σέ με, ἀ­γα­πη­μέ­νε μου γέ­ρον­τα! Χά­νο­μαι! Δεῖ­ξε μου τό δρό­μο! Ἡ νύ­χτα μέ κα­τα­πί­νει!...

– Για­τί κλαῖς, κα­λή μου; Ποι­όν ζη­τᾶς; ἀν­τή­χη­σε ἀ­μέ­σως μιά ζε­στή βε­λού­δι­νη φω­νή στ’ αὐ­τί της, μά πι­ό­τε­ρο τήν ἄ­κου­σε μές στήν καρ­διά της.

Πά­γω­σε ὁ­λό­κλη­ρη. Ποι­ὸς τῆς μι­λοῦ­σε; Ὁ γέ­ρον­τας πνευ­μα­τι­κός της; Μὰ δὲν ζοῦ­σε πιά. Πῶς γί­νε­ται νὰ ἀ­παν­τᾶ στὴν κλή­ση της; Μὴν ἔ­πα­θε πα­ρά­κρου­ση; Κοί­τα­ξε μὲ μά­τια δι­ε­σταλ­μέ­να τὸ τη­λέ­φω­νο. Στὴ φω­τει­νὴ ὀ­θό­νη του λαμ­πύ­ρι­ζε μὲ χρώ­μα­τα θε­σπέ­σια ὄ­χι τὸ νού­με­ρο ποὺ κά­λε­σε, μὰ ἡ γα­λή­νια μορ­φὴ τοῦ γέ­ρον­τα, ὅ­πως τὴν ἤ­ξε­ρε πάν­το­τε...

Ποιος θα βρεθεί να σηκώσει το άδικο που μάς κάνουν οι άλλοι Άγιε;...

  «Μόνο αν βρεθεί κανείς με πολύ αγάπη, μαζεύει το άδικο, 

σηκώνοντας και τον δικό μας σταυρό»...

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

«Βλέπεις, για τα ορφανά, για τους αρρώστους, για τους γέρους, για όλα υπάρχουν ιδρύματα. 

Για το καημένο το άδικο, δεν έγινε ποτέ κανένα ίδρυμα. Καθένας το παίρνει και το πετά στην πλάτη του άλλου, γιατί το βλέπουν βαρύ και άσχημο...

Και όμως είναι τόσο γλυκό το άδικο, όσο τίποτε άλλο! Οι ωραιότερες στιγμές που έζησα ήταν της αδικίας»....

«Όποιος δέχεται το άδικο, δέχεται τον αδικημένο Χριστό 

στην καρδιά του»...

Ποιος θα βρεθεί να σηκώσει το άδικο που μάς 

κάνουν οι άλλοι άγιε;...

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Πηγή: Icon and Light

Δεν έχω άλλο δώρο πιο πολύτιμο, να σας δώσω...

Θα παρακαλέσω τον Κύριο να σας δώσει το χάρισμα της ευχής...
Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής

Θα παρακαλέσω τον Κύριο να σας δώσει το χάρισμα της ευχής. Δεν έχω άλλο δώρο πιο πολύτιμο, να σας δώσω. Ο Χριστός να κατοικήσει στις καρδιές σας. Να γίνετε θρόνοι Κυρίου, δια της ευχής...

Δια της ευχής θα κερδίσετε το παν. Καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται...

Θα προσευχηθώ να ζείτε και να αναπνέετε τον καθαρό αυτόν αέρα της προσευχής του Ιησού Χριστού. Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια και να ανεβαίνουν οι προσευχές σας στο θρόνο του Θεού...

Όταν θα καλλιεργήσετε την ευχή, δε θα κουράζεστε, δε θα ταράζεστε, δε θα νυστάζετε στις ακολουθίες, διότι το σώμα σας θα είναι πλέον ένδυμα. Το φόρεμα ούτε λυπάται, ούτε κρυώνει, ούτε κουράζεται...

Η Νοερά προσευχή αφομοιώνει, συνδέει, αγιάζει. Όταν στη ψυχή ανάψει η πυρκαϊά της ευχής όλα τα ξηρά καίγονται και εξαφανίζονται. Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος. Η πρώτη βαθμίδα της πνευματικής ανυψώσεως είναι η νοερά προσευχή. Αυτή γέμισε τον Παράδεισο από τόσους αγίους ανθρώπους.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος καθαρισμού και αγιασμού από τη νοερά προσευχή. Καλοί είναι και οι ψαλμοί (οι εκκλησιαστικοί ύμνοι), αλλ’ αυτούς τους λέμε για να ελκύουμε και να συγκινούμε τον κόσμο. 

Αυτοί που ψάλλουν, μοιάζουν με ανθρώπους, που βρίσκονται έξω από το παλάτι του Βασιλέως και φωνάζουν διάφορα άσματα για να δείξουν τον ενθουσιασμό τους.

Ευχαριστείται βέβαια ο Βασιλιάς και από αυτά, αφού γίνονται για το πρόσωπό του, αλλά ευφραίνεται και προσέχει περισσότερο τους μυστικούς της αυλής του, αυτούς που του μιλούν στο αυτί Του...

Εμείς πρέπει να μιλάμε στον Βασιλέα μυστικά στο αυτί του...

Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα. Διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Χριστού...

Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και στον ωκεανό ακόμα να βρεθείς, με βάρκα την ευχή, ταξιδεύεις άφοβα...

Δια της ευχής γίνεται ο άνθρωπος σαν παιδί. Τον επαναφέρει στην απλότητα και την αθωότητα που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο πριν την πτώση. Παύει τη διαφορά του άλλου φύλου. Αποκτά ακατανόητη για τους κοσμικούς την ευλογημένη αγία απάθεια.

Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάνεις.

Πρόσεξε τώρα ο διάβολος στενοχωριέται, που τον πολεμάς με την ευχή. Θα προσπαθεί να σου αποσπά το νου σου με διάφορες σκέψεις. Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι για να σε εμποδίσουν από την προσευχή του Ιησού.

Μεταλαμβάνετε συχνά, προσεύχεστε θερμά με την καρδιά σας, υπομένετε και θα δείτε χέρι δυνατό να σας κρατάει.

Όταν θα καλλιεργήσετε τη νοερά προσευχή, θα γίνετε πλέον παιδιά του παλατιού. Θα ξέρετε τη γλώσσα του Βασιλιά και τους βασιλικούς τρόπους. Τότε μόνο με ένα νεύμα θα έχει άγια σκιρτήματα η καρδιά σας...

Καλλιεργήστε την ευχή. Αυτή θα σας οδηγήσει στον Παράδεισο. Θα βλέπετε τη χάρη του Θεού οφθαλμοφανώς, θα αποκτήσετε τη χαρά του Ουρανού. Θα λεπτύνετε και θα πετάτε με την ευχή. Θα αισθάνεστε ζωντανή την παρουσία του Χριστού μας μέσα και γύρω σας...

Είναι βασιλικός ο άνθρωπος που ενώνεται με το Θεό. Είναι τότε πολύ προσεκτικός στους λόγους του. Επιθυμεί να μη διακόπτει τη μυστική συνομιλία του Βασιλιά και όσες φορές οι άλλοι, που τον πλησιάζουν, δε τον καταλαβαίνουν, τον κουράζει πολύ...

Επιθυμώ να ιδρύσετε σταθμούς προσευχής στις καρδιές σας. Θέλω ν’ακούσω μέσα σας τη φωνή του Κυρίου. Από την καρδιά σας να μιλάει ο Κύριος. Να είστε θρόνοι Κυρίου, δια της ευχής.

Η πνευματική ζωή έχει χαρές μεγάλες. Πετάς, φεύγεις απ΄τον κόσμο, δε λογαριάζεις τίποτε. Να γίνετε παιδιά που κατοικεί ο Θεός στην καρδιά σας.

Η προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλήσεις των ανθρώπων μεταβάλλει. Δίνει θάρρος, πίστη και υπομονή στη ζωή μας πάντοτε.

Την ένωση της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε...

Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας.

Η Παναγία να σας διαφυλάει, ο Χριστός να κατοικήσει στις καρδιές σας . Αυτό είναι παιδιά μου η τελειότητα.. Θέλω όταν σας πλησιάζω να μου μιλάει ο Χριστός από τις καρδιές σας και εσείς πάλι να ακούτε τον Νυμφίο σας να μιλάει μέσα από τη δική μου ψυχή και τότε είναι το πραγματικό μυστικό πανηγύρι...

Η χάρη του Θεού, η πνευματική ένωση θα σας μεταμορφώσει, θα γίνετε άλλοι άνθρωποι, θα φύγει ο φόβος. Με την απεριόριστη χάρη δε θα φοβάστε τον θάνατο. Θα θεωρείτε τη ζωή αυτή, όσο καλή και αν φαίνεται, σκλαβιά. Τότε θα έχετε την πραγματική χαρά, όταν θα έχετε δια της ευχής τον Χριστό στην καρδιά σας.

Θα προσεύχομαι να σας δίνει ο Θεός υπομονή, θερμή προσευχή και αναβάσεις προς τον Χριστό μας...

Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής

Πηγή: Ελλάδα & Ορθοδοξία ~ Κώστας Μυστακίδης

Αχ να 'μουν το γαϊδουράκι, που μετέφερε το μικρό Χριστό!... ~ άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης

Τα Χριστούγεννα δεν είναι τα πλούσια εδέσματα και πολύχρωμα λαμπιόνια, αλλά μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και πνευματικότητα...

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση, που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά, αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική για να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά. Τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί, που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν...

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή. 

Να μελετάμε και να ζούμε τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται. 

- Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;.. 

- Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό... 

- Πώς ήταν γέροντα, το σπήλαιο; 

- Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;... 

- Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καί δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τά σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱόν καί Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπί σοί προσηγορίαν;»

- Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!... 

- Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;... 

- Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. 

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του...

(Από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ`, σελ. 195-196, Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

- Εύχομαι ο Χριστός και η Παναγία να σε έχουν κοντά τους σαν το αρνάκι που είναι δίπλα στην φάτνη. Νομίζω, περνάει καλά, όπως και το βοϊδάκι και το γαϊδουράκι, που ζεσταίνουν τον Χριστό στην φάτνη. «Έγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού», λέει ο Προφήτης Ησαΐας (Ησ. 1,3). 

Γνώρισε δηλαδή το βοϊδάκι το αφεντικό του και το γαϊδουράκι την φάτνη του Κυρίου του. Γνώρισαν τι ήταν μέσα στη φάτνη και με τα χνώτα τους το ζέσταιναν! Κατάλαβαν τον Δημιουργό τους!... 

Αλλά και το γαϊδουράκι, τι τιμή να πάει τον Χριστό μετά στην Αίγυπτο! Οι άρχοντες είχαν άρματα χρυσοκέντητα, και ο Χριστός τι χρησιμοποίησε! Τι καλά να ήμουν αυτό το γαϊδουράκι!... 

(Από το βιβλίο: «Πάθη και Αρετές», Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε', σελ. 23, Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης) 

Αχ να 'μουν το γαϊδουράκι, που μετέφερε το μικρό Χριστό!...

άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης

Πηγή: Αγιορείτικες Μνήμες

Χώρα του Αχωρήτου

Χριστού θεία και μυστική Γέννηση...

 

 ~ Μητροπ. Ναυπάκτου & αγ. Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου

Τὸ μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ τὸ γνώρισε πρώτη ἡ Παναγία Θεοτόκος καὶ πρώτη αὐτὴ βίωσε τὶς συνέπειες τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως θείας καὶ ἀνθρωπίνης φύσεως στὸν Χριστό, πρώτη αὐτὴ γνώρισε ὅτι ὁ ἄσαρκος Λόγος σαρκώθηκε. 

Στὸ σημεῖο αὐτὸ βρίσκεται ἡ μεγάλη δόξα της, ὄχι μόνον στὶς ἀρετές της, ποὺ εἶναι πολλές, ἀλλὰ στὸν καρπὸ τῆς κοιλίας της. 

Αὐτὸ τὸ παρθενικὸ σῶμα τῆς Θεοτόκου ποὺ ἔγινε ἐργαστήριο τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων – θείας καὶ ἀνθρωπίνης – μέσα στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς κυοφορήθηκε καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο τράφηκε, δὲν μποροῦσε νὰ παραμείνη στὴν γῆ, νὰ φθαρῆ, νὰ ἀποσυντεθῆ, νὰ διαλυθῆ, γι᾽ αὐτὸ μετέστη στοὺς οὐρανούς. 

«Μενοῦνγε, μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. ια΄ 28). 

Ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀκοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν διαφυλάσσουν, δηλαδὴ τὸν τηροῦν. 

Ἡ Θεοτόκος συνέλαβε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου τὸν Χριστό, γέννησε καὶ θήλασε τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐνῶ οἱ Χριστιανοὶ δέχονται μέσα τους τὸν λόγο (τὸ λάμδα μὲ μικρό), δηλαδὴ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἰσέρχεται μέσα στὴν καρδιὰ καὶ ἐκεῖ ἀναπτύσσεται, κυοφορεῖται καὶ γεννᾶται. 

Ὅσοι ἀκοῦν καί φυλάσσουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔχουν μέσα τους τόν Ἴδιο τόν Χριστό.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ καρδιὰ κάθε ἀνθρώπου ὁμοιάζει μὲ τὴν κοιλία τῆς Θεοτόκου, ποὺ προετοιμάζεται μὲ τὴν καθαρότητα καὶ τὴν προσευχὴ νὰ ὑποδεχθῆ τὸν λόγο - διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκφράζει αὐτὴν τὴν πραγματικότητα, ὅταν λέγη: «Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως» (Κολ. γ΄ 16). 

Μέσα στὴν πνευματικὴ καρδιά, τὴν «καρδίαν βαθείαν», ὅπως λέγει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ, ἀναπτύσσεται ὁ Χριστὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἐγκύμων (έγκυος, αυτός που κυοφορεί, που φέρει τον Χριστό εντός του) τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ προσωπικὴ σχέση καὶ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό. 

Ὁ δικός μας Θεὸς δὲν εἶναι ἕνας Θεὸς ποὺ κατοικεῖ στοὺς οὐρανούς, δηλαδὴ ὁ μεταφυσικὸς Θεὸς ἢ μία ἀνώτερη δύναμη, ἀλλὰ εἶναι Θεὸς ποὺ κατοικεῖ μέσα μας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐνεργεῖ καὶ δείχνει τὴν δόξα Του. 

Ἔπειτα, ὁ Χριστὸς γεννᾶται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, γι’ αὐτὸ ὁ Χριστιανὸς ποὺ συνδέεται μὲ τὸν Χριστὸ χαρακτηρίζεται καὶ εἶναι μητέρα τοῦ Χριστοῦ. 

Σὲ πολλοὺς Πατέρες συναντᾶμε αὐτὴν τὴν διδασκαλία ποὺ εἶναι μιὰ πραγματικότητα. 

Ἤδη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει πρὸς τοὺς Γαλάτες: «τεκνία μου, οὓς πάλιν ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν» (Γαλ. δ΄19). 

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ἀναλύει ὅτι ὁ Χριστός συλλαμβάνεται μέσα μας διά τῆς πίστεως (δες εδώ), σαρκώνεται μέ τίς ἐντολές, σταυρώνεται μέ τούς κόπους καί πόνους τῆς πρακτικῆς φιλοσοφίας (δες εδώ), ἀνασταίνεται καί ἀναλαμβάνεται μέ τά πνευματικά θεωρήματα (δες εδώ). 

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κάθε ἄνθρωπος ποὺ ζῆ ἐν Χριστῷ, γίνεται μητέρα τοῦ Χριστοῦ. 

Ἔτσι, ὁ Χριστὸς ποὺ μιὰ φορὰ γεννήθηκε σωματικὰ ἀπὸ τὴν Θεοτόκο Μητέρα Του, πάντοτε γεννᾶται πνευματικὰ σὲ αὐτοὺς ποὺ θέλουν, καὶ αὐτοὶ γίνονται πνευματικὲς μητέρες Του.

Κάθε Χριστιανός ποὺ ἀκούει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τὸν διαφυλάσσει μέσα στὴν καρδιά του, δέχεται τὶς ἐνέργειές Του.

Χριστού θεία και μυστική Γέννηση...

Μητροπ. Ναυπάκτου & αγ. Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου

Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία

Σχόλιο Λόγος Φωτός: Δεν αρκεί μόνο να εορτάζουμε εξωτερικά τα γεγονότα της θείας ενανθρωπήσεως, αλλά να τα πλησιάζουμε υπαρξιακά και πνευματικά. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Προφήτου Ησαΐου: «Δια τον φόβον σου, Κύριε, εν γαστρί ελάβομεν και ωδινήσαμεν και ετέκομεν, πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γής» (Ησ. κστ’, 18). 

Κατά την ερμηνεία των αγίων Πατέρων σπόρος είναι ο λόγος του Θεού και μήτρα είναι ο νους και η καρδία του ανθρώπου. Δια της πίστεως ο λόγος του Θεού σπείρεται στην καρδιά του ανθρώπου και την καθιστά έγκυο από τον φόβο του Θεού. 

Πρόκειται για τον φόβο να μη μείνει ο άνθρωπος μακρυά από τον Θεό. Δια του φόβου αυτού αρχίζει ο αγώνας για την κάθαρση της καρδιάς και την απόκτηση των αρετών, που ομοιάζει με πόνο, ωδίνες τοκετού. Με αυτόν τον τρόπο γεννιέται το πνεύμα της σωτηρίας, που είναι η θέωση και ο αγιασμός. 

Η μόρφωση του Χριστού μέσα μας γίνεται με πνευματικές ωδίνες. Ο Απόστολος Παύλος λέγει: «τεκνία μου, ούς πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθεί Χριστός εν υμίν» (Γαλ. δ’, 19). Ωδίνες είναι ο ασκητικός αγώνας, και μόρφωση είναι η θέωση και ο αγιασμός. Κατά τους αγίους Πατέρας (άγιο Γρηγόριο Νύσσης, άγιο Μάξιμο Ομολογητή, άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο, όσιο Νικήτα τον Στηθάτο κλπ.), 

αυτό που συνέβη σωματικά στην Παναγία, αυτό γίνεται πνευματικά σε κάθε έναν του οποίου η ψυχή παρθενεύει, δηλαδή καθαρίζεται από τα πάθη. 

Ο Χριστός, που μια φορά γεννήθηκε κατά σάρκα, θέλει να γεννάται πάντα κατά πνεύμα, από αυτούς που θέλουν, και έτσι γίνεται βρέφος, διαπλάττοντας τον εαυτό του μέσα σ’ εκείνους δια των αρετών. 

Η πνευματική σύλληψη και γέννηση γίνεται αντιληπτή, από το ότι σταματά η ρύση του αίματος, δηλαδή παύουν να υπάρχουν επιθυμίες για την διάπραξη της αμαρτίας, δεν ενεργούν τα πάθη στον άνθρωπο, μισεί ο άνθρωπος την αμαρτία και θέλει διαρκώς να πράττει το θέλημα του Θεού. 

Αυτή δε η σύλληψη και γέννηση αποκτάται με την εφαρμογή των θείων εντολών, κυρίως με την επιστροφή του νοός στην καρδιά και με την αδιάλειπτη μονολόγιστη προσευχή. Τότε ο άνθρωπος γίνεται ναός του Παναγίου Πνεύματος. ~ μητροπ. Ναυπάκτου & αγ. Βλασίου Ιερόθεος

Διαβάστε για το πώς συλλαμβάνεται και γεννιέται 

ο Χριστός μέσα μας: 

Ο Αόρατος γίνεται εντός μου Ορατός... 

~ Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Tό θαῦμα τῶν Χριστουγέννων. 

(Αληθινό Περιστατικό με τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη)

Η Παρθένος Μαρία, όργανο της ενανθρώπισης του Χριστού. 

~ Του π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου

Χριστουγεννιάτικη αγρυπνία στα Καρούλια.

Η πνευματική σύλληψη και γέννηση του Χριστού μέσα μας. 

(Προσωπική μέθεξη του Ευαγγελισμού).

«Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». 

~ άγιος Πρόκλος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ἡ ἀλήθεια, ἡ Ἐκκλησία, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός βιώνονται 

μέσα στο ίδιο το πρόσωπο. 

(Από το βίο του μεγάλου Βασιλείου)

Είθε όλοι μας φέτος τα Χριστούγεννα να «δούμε» Θεό. Είθε να εισέλθουμε εντός της φάτνης της καρδιάς μας με ειλικρινή μετάνοια, ταπεινό φρόνημα, και αγαθή προαίρεση, απλό κι απερίεργο νου και θυσιαστική αγάπη, βαδίζοντας με ασφάλεια στον δρόμο των Αγίων και ολόψυχα να αναφωνήσουμε:

«Αληθώς Χριστός ετέχθη! Ο Άσαρκος Λόγος εσαρκώθη! Ο Αόρατος εντός μας εφανερώθη!»

Αμήν, αμήν!...

Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος: Ο μέγας ησυχαστής & γενναίος υπερασπιστής της ορθοδόξου πίστεως.

Ο άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος (440-534 μ.Χ.) και η 

αίρεση του μονοφυσιτισμού.

(Από ομιλία του αγίου Λουκά του Ιατρού, όπως μάς την μεταφέρει 

ο αρχιμ. και ιερομόναχος Σάββας ο αγιορείτης.)

Λέγει ο άγιος Λουκάς: Ο άγιος Σάββας ήταν γενναίος υπερασπιστής της πίστεως και αυτό το φανερώνει το εξής περιστατικό που θα σάς διηγηθώ:

Στα μισά του 5ου αιώνα, το 451 μ.Χ., είχε συσταθεί η Δ' Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκηδόνα, η οποία καταδίκασε την αίρεση του μονοφυσιτισμού. Αρχηγός αυτής της αιρέσεως ήταν ένας αρχιμανδρίτης, ονόματι Ευτυχής. 

Αυτός δίδασκε ότι στον Χριστό δεν υπάρχει η ανθρώπινη φύση παρά μόνο η θεία, η οποία απορρόφησε την ανθρώπινη φύση. Έτσι κατά τον Ευτυχή, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν μόνο Θεός και όχι Θεάνθρωπος. 

Παρ' ότι η Σύνοδος καταδίκασε αυτήν την αίρεση, υπήρχαν πολλοί (ο αυτοκράτορας Αναστάσιος και πολλοί ορθόδοξοι πατριάρχες) που δεν δεχόντουσαν τις αποφάσεις της Οικουμενικής Συνόδου και θεωρούσαν την διδασκαλία του Ευτυχούς ορθόδοξη. 

Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Ηλίας (494-516 μ.Χ.) έστειλε επιστολή στον αυτοκράτορα Αναστάσιο και τον παρακαλούσε να βάλει τέλος στην εξάπλωση της αιρέσεως του μονοφυσιτισμού. Στο γράμμα του ο πατριάρχης έγραφε ότι στην αποστολή, που θα φέρει το γράμμα, θα είναι και ο Μέγας Σάββας, ο περιώνυμος (=ξακουστός) για την αγιότητά του. 

Ο άγιος Σάββας αν και μεγάλης ηλικίας, δεν δίστασε να κάνει αυτόν τον κόπο, να πάει δηλαδή μέχρι την Κωνσταντινούπολη, στον αυτοκράτορα (το 512 μ.Χ). 

Ο αυτοκράτορας, αφού διάβασε την επιστολή, ζήτησε να δει τον άγιο Σάββα. Εν τω μεταξύ οι αυλικοί δεν άφηναν τον άγιο να παρουσιαστεί μπροστά στον αυτοκράτορα, επειδή αφενός δεν τον αναγνώρισαν αφετέρου επειδή φορούσε ένα ράσο μπαλωμένο και θεώρησαν ότι είναι αναξιοπρεπές για τον αυτοκράτορα να δεχτεί έναν τέτοιο ρακένδυτο μοναχό. 

Φώναξαν αμέσως τον άγιο Σάββα. Ο αυτοκράτορας Αναστάσιος (491-518 μ.Χ.) όταν τον είδε, έμεινε κατάπληκτος. Μπροστά του στεκόταν ένας άνθρωπος μεγαλοπρεπής και ταυτόχρονα ταπεινός, με πρόσωπο που έλαμπε από τη θεία χάρη. 

Ο αυτοκράτορας σηκώθηκε από το θρόνο του και έβαλε στον άγιο βαθειά μετάνοια. Του υποσχέθηκε ότι θα κάνει όλα όσα ζητάει ο πατριάρχης και ότι θα σταματήσει την αίρεση.

Παρ' όλ' αυτά ο αυτοκράτορας Αναστάσιος, ο οποίος στο μεταξύ είχε ασπασθεί τον μονοφυσιτισμό, πολύ γρήγορα ξέχασε τις υποσχέσεις του. 

Λίγα χρόνια αργότερα, το 516 μ.Χ, - και ενώ στο μεταξύ υπό τις πιέσεις και μεθοδεύσεις του οι ορθόδοξες εκκλησίες της Ανατολής (Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας) περιέρχονταν σταδιακά στα χέρια μονοφυσιτών επισκόπων - ο αιρετικός Αναστάσιος τοποθέτησε στον πατριαρχικό θρόνο της Αντιοχείας έναν αιρετικό πατριάρχη, τον Σεβήρο. 

Έδιωξε από τη θέση του τον ορθόδοξο πατριάρχη Ιεροσολύμων Κοσμά (διάδοχο του πατριάρχη Ηλία), τον όποιο έστειλε εξορία και αντ' αυτού έβαλε τον πατριάρχη Ιωάννη.

Ο ορθόδοξος όμως πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης Γ΄ (516-524 μ.Χ) αρνήθηκε να έρθει σε κοινωνία με τον Σεβήρο και δεν τον άφησε να μπει στον ναό του Παναγίου Τάφου. Ο αυτοκράτορας όταν το έμαθε ξέσπασε με οργή.

Τι κάνει τότε ο μεγάλος αυτός, ο όσιος Σάββας;... 

Οι άγιοι Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης και Σάββας ο ηγιασμένος.

Μια μέρα μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, ο πατριάρχης Ιωάννης μαζί με τον άγιο Σάββα και με έναν άλλο μεγάλο άγιο, τον όσιο Θεοδόσιο τον Κοινοβιάρχη, ανεβαίνουν στον άμβωνα και από εκεί απαγγέλλουν το ανάθεμα εναντίον του αιρετικού μονοφυσίτου πατριάρχη Σεβήρου και του αυτοκράτορα Αναστασίου, που τον υποστήριζε. 

Βλέπετε, λέγει ο άγιος Λουκάς, την μεγαλοψυχία, την ανδρεία και την δύναμη της πίστης; Δεν λογάριασε ούτε τη δύναμη του αυτοκράτορα ούτε τον κίνδυνο για την ζωή του, μετά από αυτό το τόλμημα.

[Σχόλιο Λόγος Φωτός: Η κινητοποίηση αυτή του αγίου Σάββα διεφύλαξε την Εκκλησία Ιεροσολύμων στην ορθή πίστη. Την ίδια ώρα που οι υπόλοιπες ορθόδοξες εκκλησίες της Ανατολής είχαν πέσει σε αίρεση. Οι γενναίες αυτές παρεμβάσεις του αναθέματος του αγίου Σάββα και του οσίου Θεοδοσίου, αλλά και της διακοπής κοινωνίας του Πατριάρχου Ιωάννη του Γ', έχουν τεράστια σημασία για την ορθόδοξη εκκλησιαστική ιστορία 

και μάς φέρνουν στο μυαλό τις θεόπνευστες ενέργειες των αγίων Μαξίμου του Ομολογητού (δείτε εδώ),  αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, αγίου Στεφάνου του Νέου, αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μεγάλου Αθανασίου, Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. (δείτε εδώ)

Οι άγιοι έχοντας γνώση της διδασκαλίας των Πατέρων και με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, διέκριναν τις αιρέσεις, διακήρυτταν με βεβαιότητα την Αλήθεια της Πίστεως και απομακρύνονταν από τους αιρετικούς επισκόπους. Σε ιστορικές στιγμές, όπου η Ορθοδοξία έμοιαζε να χάνεται κυριολεκτικά, οι άγιοι την διαφύλασσαν και την αποκαταστούσαν πανταχού.

Η μοναχική ιδιότητα των αγίων δεν έρχεται ποτέ σε αντίθεση με το αντι-αιρετικό τους έργο. Κι αυτό γιατί είναι αποτέλεσμα της ακραιφνούς ορθοδόξου συνειδήσεώς τους, η οποία τούς πληροφορεί με αγιοπνευματική διάκριση πότε να εξέλθουν από την ησυχαστική τους εργασία και να παρέμβουν ενεργά, όταν η πίστη κινδυνεύει. 

«Όταν η ευσέβεια κινδυνεύει από την αίρεση, οι μοναχοί πρέπει να εγκαταλείπουν την αγαπητή σ’ αυτούς σιωπή και ησυχία και να αγωνίζονται με όσες δυνάμεις διαθέτουν για να υπερασπισθούν την Ορθόδοξη πίστη» ~ όσιος μοναχός Ιωσήφ ο Καλόθετος, ο άξιος συνεργάτης του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. (δείτε εδώ)]

Μετά από την απαγγελία του αναθέματος, ο αυτοκράτορας Αναστάσιος έγινε έξω φρενών και έδωσε διαταγή να συλληφθούν αμέσως οι τρεις γενναίοι ομολογητές και να κλειστούν στη φυλακή. Είχε σκοπό να τους στείλει αργότερα στην εξορία... 

Η δύναμη όμως του Κυρίου κατευθύνει τα πάντα και όλοι οι εκάστοτε ισχυροί της γης βρίσκονται κάτω από αυτή την δύναμη του Θεού και ο Θεός είναι τελικά Αυτός που κανονίζει το τι θα γίνει και όχι οι άνθρωποι. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός λοιπόν δεν άφησε τον Αναστάσιο να πραγματοποιήσει το σχέδιο του. Πολύ σύντομα αυτός πέθανε. 

Ο νέος αυτοκράτορας, που ανέβηκε στο θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, έβαλε τέλος στην αίρεση του μονοφυσιτισμού και οι τρεις αγωνιστές της αλήθειας αποφυλακίστηκαν: Ο άγιος Σάββας, ο όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης και ο πατριάρχης Ιωάννης.

Την υπόλοιπη ζωή του ο όσιος Σάββας την πέρασε σε αυστηρή νηστεία και προσευχή. Έτρωγε πάντα πολύ λίγο (πέντε ήμερες την εβδομάδα δεν έτρωγε τίποτα και έτρωγε μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές) και ασχολιόταν συνεχώς με την προσευχή και την χειρονακτική εργασία.

Βλέπετε, λέει ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός, την ετοιμότητα και την προθυμία του να ασκητεύει για τον Χριστό; Να υποφέρει για την αλήθεια; Βλέπετε τη λαμπρότητα της ψυχής του;...

Να θυμόμαστε τον άγιο αυτό αγωνιστή της ευσέβειας να μην ξεχνάμε ότι μεταξύ των έργων που κάνουμε, την πρωτεύουσα θέση πρέπει να κατέχουν η προσευχή, η νηστεία και η νήψη. Να προηγείται όλων των βιοτικών μας μεριμνών, η φροντίδα για τη σωτηρία της ψυχής μας...

Τω δε Θεώ δόξα πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν....

Για την απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του πατρός Σάββα 

Παπαποστόλου Λαμπρινή για Λόγος Φωτός

από το 13ο λεπτό έως τέλους.

Άγιος Σάββας ο ηγιασμένος:

Ο μέγας ησυχαστής & γενναίος υπερασπιστής 

της ορθοδόξου πίστεως.

«Ότι η αγάπη καλύψει πλήθος αμαρτιών»...

«Ότι η αγάπη καλύψει πλήθος αμαρτιών»...

Οι Πατέρες και η αγία Γραφή για την πνευματική ελεημοσύνη.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας ερμηνεύοντας το «επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν» μας λέγουν ότι υπάρχουν σεσωσμένοι με πρώτον τον Εσταυρωμένον εκ δεξιών του Χριστού ληστήν, καθώς επίσης και άγιοι, όπως η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, οι οποίοι δεν έπραξαν κανένα έργο ελεημοσύνης. (Επέδειξαν όμως αρετές: Επίγνωση, ταπείνωση, μετάνοια, ομολογία, υπομονή, πίστη, αγάπη.)

Άρα ο παραπάνω λόγος του Κυρίου έχει σχέση με την πνευματική τροφή και όχι με την υλική ελεημοσύνη. Στο Ευαγγελικό Του Ανάγνωσμα μάς είπε ο Ίδιος το εξής: 

«Εμόν βρώμα εστί ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός». Πιο είναι το θέλημα του Ουρανίου Πατρός; Η σωτηρία των ανθρώπων. 

Και ο Άγιος Συμεών ο Νέος ο Θεολόγος ερμηνεύοντας τον ίδιον λόγο μάς λέγει τα εξής: - θα τα πούμε εν μεταφράσει – 

«Όταν εφαρμόζουμε από αγάπη τις εντολές του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, τότε τρέφεται από εμάς ο θεάνθρωπος Χριστός, ο Κύριος όλης της κτίσεως. Διότι καθώς από τα πονηρά μας έργα τρέφονται οι ακάθαρτοι δαίμονες και παίρνουν δύναμη για να μας πολεμούν, έτσι, και πάλιν όταν απέχουμε από την αμαρτία και το κακόν, από τον εγωισμό και την κενοδοξία, από τον φθόνο και την ακηδία και τα λοιπά πάθη, εκείνοι οι βρωμεροί δαίμονες πεινούν και αδυνατίζουν. 

Έτσι και ο Χριστός που επτώχευσε δια την ημών σωτηρίαν, τρέφεται και χορταίνει όταν ποιούμεν τα εντολάς αυτού. Και πάλιν στενοχωρείται και πεινά, όταν δεν κάμνομεν το πανάγιον θέλημά του. Αυτά, μάς τα είπε ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος.

Οι Άγιοι, τα τέκνα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, τα μυρίπνοα αυτά άνθη του Παραδείσου, τα πάνχρυσα στόματα του θείου λόγου είναι οι παραδειγματικοί ελεήμονες και σε αυτούς πρέπει να μοιάσουμε. Διότι μάς αγαπούν, μάς ελεούν, μάς τρέφουν, μάς θεραπεύουν, μάς προστατεύουν, μάς σώζουν. 

Γιατί πoιο το όφελος αν έχουμε λύσει όλα τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, ενώ τα της ψυχής μας παραμένουν άλυτα; Αλήθεια, σας ρωτώ, ποιο είναι το όφελος; Ποιος θα μάς γεμίσει το κενό μέσα μας; Ποιος θα μάς δώσει ελπίδα; Ποιος θα μάς στηρίξει στην πίστη;... 

Χριστιανοί μου, κάθε πράξη ελεημοσύνης, πρέπει να είναι πράξις μυσταγωγική και όχι έργο κάποιου φιλανθρωπικού χορού ή αλτρουισμού, ή απλώς ουμανιστικών έργων. Πρέπει να συνδέεται με τα Άγια Μυστήρια, με τη Θεία Λατρεία, με την μετάνοια, με την προσευχή. 

Η αξία της ελεημοσύνης τόσο καθίσταται μεγαλυτέρα και λαμπροτέρα, όσο περισσότερο φθάνει στον εν Τριάδι Θεόν και δια μέσου αυτού στον κάθε συνάνθρωπόν μας. 

Και το Πνεύμα το Άγιον στη Σοφία Σειράχ μάς βεβαιώνει τα εξής: «Πυρ φλογιζόμενον αποσβέσει ύδωρ. Ούτω και η ελεημοσύνη από καρδίας εξιλάσεται αμαρτίας». Προσέξτε το λιγάκι αυτό. Όπως το νερό σβήνει τη φωτιά, το φλογισμένο πυρ λέει, τη φωτιά, κατά τον ίδιον τρόπον και η πνευματική ελεημοσύνη που γίνεται από βάθος καρδίας εν μετανοία και με δάκρυα, με προσευχή και νηστεία, έχει τη δυνατότητα να εξαλείψει αμαρτίες.

«Τας αμαρτίας εν ελεημοσύναις λυτρώσαι Κύριος. Και τα αδικίας εν οικτιρμοίς πενήτων». (προφ. Δανιήλ, κεφ. 4 στιχ. 24) Και  πάλι βεβαιώνεται ότι: «η ελεημοσύνη εκ θανάτου ρύεται, και ουκ εά εισελθείν εις το σκότος το αιώνιον». (Τωβίτ κεφ. δ', στιχ. 9) Δεν αφήνει τον άνθρωπον που κάνει ελεημοσύνη να μπει στο αιώνιο σκοτάδι και στο πυρ της κολάσεως. 

Αυτές οι Αγιογραφικές διαβεβαιώσεις μας σπρώχνουν σε μια σωστή εργασία της ελεημοσύνης για να μη χάσουμε τον άξιο μισθό, που μάς οδηγεί στη μετάνοια και δια της μετανοίας στην σωτηρία.

Ας επιδιώκουμε καθημερινά να γινόμεθα ελεήμονες, δηλαδή να έχουμε μέσα στην καρδιά μας τον ελεήμονα Θεόν, και τότε σαν αποτέλεσμα της γεύσεως αυτού του θείου ελέους, θα έχουμε την με αγάπη και ταπείνωση ελεημοσύνη προς τον πλησίον. 

Δεν θα προσφέρουμε μόνον ελεημοσύνη, αλλά θα είμαστε εμείς οι ίδιοι, η μοναδική, η εξαιρετική, η διακεκριμένη ελεημοσύνη... 

Η θεία ελεημοσύνη...

Ένα θαυμαστό περιστατικό που συνέβη τα 

Χριστούγεννα του 1987.

Δεκέμβριος του '87...Περπατά στο δρόμο ένας χριστιανός. Έξω από μια εκκλησία ένας ζητιάνος σχεδόν γυμνός, παραμονές των εορτών, χειμώνας, σαρακοστή Χριστουγέννων είπαμε, το κρύο τσουχτερό, κρυώνει.

Τον βλέπει ο χριστιανός, τον λυπάται, βγάζει από πάνω του το μάλλινο χοντρό σακάκι και το βάζει στο ζητιάνο. Ευχαριστώ του λέει εκείνος και απλώνει ο ζητιάνος το χέρι και του δίδει ένα κομμάτι αντίδωρο τυλιγμένο σ’ ένα χαρτί. 

Το πήρε γεμάτος απορία και όπως ήταν νηστικός το έφαγε... 

Ω, τι ήταν αυτό! Τι θεία ευφροσύνη ήταν αυτή! Τι αγαλλίαση! Πλημμύρισε ολόκληρος! Όλο του το σώμα άστραψε σαν το φως! Και ας μην είχε ούτε καν ήλιο. Και από υπερακατάληπτον ευωδίαν... 

Ένοιωσε νέος άνθρωπος, σα να πετά, αλλιώτικος, όλα του γύρω άλλαξαν, έγιναν πανέμορφα, όλοι του οι άνθρωποι του φαινόταν όμορφοι, ήθελε να τους αγκαλιάσει, να τους βάλει μέσα στην καρδιά του, τα σπίτια, τα μάρμαρα, οι δρόμοι, τα αυτοκίνητα, το καυσαέριο, τα πάντα, όλα άστραφταν, άστραφταν από αγάπη… 

Έμεινε ακίνητος για πολλή ώρα, ποιος ξέρει πόσην ώρα, απολαμβάνοντας αυτή τη θεία δωρεά... Τελικά γύρισε προς το ζητιάνο...Έλειπε!... Και στη θέση του ζητιάνου ήταν ριγμένο το σακάκι. Το πήρε, το αγκάλιασε σφιχτά...

Για μια βδομάδα δεν έφαγε ούτε μια μπουκιά ψωμί... Δεν ήπιε ούτε μια σταγόνα νερό... Μόνον κάθε πρωί κοινωνούσε, χωρίς να παίρνει αντίδωρο.

Τον είχε υπερχορτάσει η ελεημοσύνη...Η θεία ελεημοσύνη...

Ο χριστιανός αυτός που έλαβε τόσο πλούσια την θεία δωρεά, δεν ήτο ούτε θρησκόληπτος, ούτε πλανεμένος. Αντιθέτως μάλιστα δεν είχε καμιά σχέση με την Εκκλησία. Τριάντα τουλάχιστον χρόνια είχε να κοινωνήσει. Για εκκλησιασμό δεν πήγαινε παρά μόνο σε γάμους, βαπτίσεις, μνημόσυνα και λοιπά. Αδιάφορος και καμιά φορά και πολέμιος της Εκκλησίας και του κλήρου. Κανέναν επαίτη δε βοηθούσε ποτέ, διότι τους θεωρούσε απατεώνες και επαγγελματίες. 

Αλλά η εσωτερική παρόρμησις να βγάλει το σακάκι του και να τυλίξει τον γυμνό, ήτο άνωθεν, δεν μπορεί μέχρι σήμερα να την ερμηνεύσει. Αλλά ανταποκρίθηκε θετικά. 

Ήτο γι’ αυτόν η κλήσις για τον αναβαπτισμό του... 

Ήτο η δική του Πεντηκοστή, η δική του Δαμασκός... (= Σε αυτή την πόλη έλαβε χώρα η μεταστροφή και θεία κλήση του αποστόλου Παύλου από διώκτη σε χριστιανό με την όραση του ακτίστου φωτός και την προσωρινή του τύφλωση.) 

Όταν πήρε το σακάκι, το κράτησε σφιχτά επάνω του. Τέτοια δύναμη έπαιρνε απ’ αυτό, σαν να ήταν ο χιτώνας του Κυρίου... Μετά την εξομολόγηση και τον κανόνα που πήρε, ζει με φόβον Θεού και ποιος ξέρει αν δεν προβάλλει ο Θεός δια μέσω αυτού έναν νέον απόστολο του Ευαγγελίου του, έναν νέον ομολογητή και μάρτυρα. 

Αδελφοί μου, θα πω τον λόγον του Κυρίου, της Αγίας Γραφής: Ελεείτε χριστιανοί, ελεείτε... Πάντοτε έλεος με αγάπη. Με όποιον τρόπον θέλετε. Αλλά πάντα με αγάπη... Αμήν, γένοιτο. Είθε ο Θεός να δώσει σε όλους εμάς και στον καθένα χωριστά με όποιο μέσον και με όποιο τρόπο θελήσει Εκείνος.

Να γίνει σάς εύχομαι η ψυχή σας χωρητικό δοχείο της χάριτος... Αμήν. Αμήν για πάντα...

Η κλήση για τον μοναχισμό. 

Του αγίου Στάρετς Βαρσανούφιου

Ένα χρόνο λέγει, πριν πάω, να γίνω μοναχός, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων γύριζα στο σπίτι μου από την πρωινή Θεία Λειτουργία. Ήταν ακόμα σκοτάδι, η πόλις είχε αρχίσει να ξυπνάει. Περπατούσα μόνος στους έρημους δρόμους της.

Ξαφνικά ήρθε κοντά μου ένας γεροντάκος και μου ζήτησε ελεημοσύνη. Δαγκώθηκα απ’ τη στεναχώρια μου γιατί δεν κρατούσα ποτέ μαζί μου πορτοφόλι, και στην τσέπη δεν είχα παρά είκοσι καπίκια. Του τα έδωσα και τα είκοσι και του είπα:

- Συγγνώμη παππού, δεν έχω άλλα.


Εκείνος με ευχαρίστησε και μου έδωσε ένα κομμάτι αντίδωρο. Το πήρα, το 'βαλα στην τσέπη μου και ενώ έκαμα κάτι να πω στο φτωχό είδα πως είχε εξαφανιστεί. Μάταια τον αναζητούσα. Χάθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη...

Τον επόμενο χρόνο την ίδια ημέρα άφησα τον κόσμο, και έγινα δόκιμος μοναχός...

Αν ρίξουμε μια ματιά στη ζωή μας, και γύρω μας, θα δούμε πως είναι γεμάτη από θαύματα. Γεμάτη από το έλεος του Αγίου Θεού... Μόνο που εμείς συνήθως δεν κάνουμε τον κόπο να τα δούμε...

«Ότι η αγάπη καλύψει πλήθος αμαρτιών»...

Οι Πατέρες και η αγία Γραφή για την πνευματική ελεημοσύνη.

πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Πηγή: Αγία Βαρβάρα