Ένας ύμνος στόν Κύρ - Φώτη Κόντογλου

Σὲ βεβαιώνω πὼς αἰσθάνομαι στεναχώρια καὶ θλίψη ὅποτε δημοσιευθεῖ τίποτα γιὰ μένα. Ἀνέκαθεν ἀπέφευγα τὰ δοξάρια. Πολὺ φτηνὸ πράγμα. Ἀφοῦ εἶπα πολλὲς φορὲς νὰ μὴ γράψω πιὰ νὰ μὲ ξεχάσουν. Τί ὄμορφο πράγμα νὰ ζεῖς ξεχασμένος..

...τὸ κάθε τι εἶνε τυλιγμένο μέσα σὲ μυστήριο. Αὐτὸ τὸ μυστήριο θέλουνε νὰ βγάλουνε οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι. Μὰ ξεγυμνώνουνε τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ κάθε βαθὺ αἴσθημα. Ἀφοῦ καὶ οἱ Χριστιανοὶ τῆς σήμερον θέλουνε νὰ κάνουνε τὸν Χριστιανισμὸ χωρὶς μυστήρια, δηλαδὴ χωρὶς Χριστό. Ἂν δὲν νοιώθεις μυστήριο σὲ ὅ,τι βλέπεις, σὲ ὅ,τι ἀκοῦς, σὲ ὅ,τι πιάνεις, εἶσαι στ᾿ ἀλήθεια πεθαμένος ἄνθρωπος...

Θυμᾶμαι τὸν καιρὸ ποὺ ζοῦσα πιὸ φυσικὴ ζωή, πὼς ὅλα μὲ κάνανε νὰ βουτῶ βαθειὰ μέσα μου καὶ νὰ βρίσκω κάποια ἀλλόκοτα πετράδια, καὶ κάποια μαργαριτάρια μιᾶς ξωτικῆς θάλασσας...

..Χρυσὰ χέρια καὶ πολλὰ χαρίσματα μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος.

Δὲν τὰ μεταχειρίστηκα γιὰ νὰ ἀποχτήσω ὑλικὰ ἀγαθά, μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενὸς εἴδους καλοπέραση. Τὰ μεταχειρίστηκα πρὸς δόξαν τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας του. Ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό μου παράβλεψα, μὰ καὶ τοὺς δικούς μου, τὴ γυναίκα μου, τὰ παιδιά μου καὶ τὰ ἐγγόνια μου τὰ ἀδίκησα κατὰ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου. Κανένας ἄνθρωπος δὲν στάθηκε τόσο ἀνίκανος νὰ βοηθήσει τοὺς συγγενεῖς του, ὅσο ἐγώ.

Ἤμουνα προσηλωμένος στὸ ἔργο, ποὺ ἔβαλα γιὰ σκοπό μου, καὶ στὸν σκληρὸ ἀγώνα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Γιὰ τοῦτο τυραννιστήκαμε καὶ τυραννιόμαστε στὴ ζωή μας. Φτωχὸς ἐγώ, φτωχὰ καὶ τὰ παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή, μὰ μὲ τὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ ὅλα γαληνεύουν, ὅλα τὰ θλιβερὰ τὰ περνοῦμε μὲ εὐχαριστία... ~ Φώτης Κόντογλου ~

Ματθαῖος Μουντές - Ὁ κυρ-Φώτης δὲν φταίει

ἢ ὁ κυρ-Φώτης θὰ ξαναρθεῖ

Ὁ κυρ-Φώτης δὲν φταίει

γιὰ τὰ νέον στοὺς σταυροὺς τῶν τρούλλων

γιὰ τὰ ἰδιωτικὰ παρεκκλήσια

τῶν νεοαριστοκρατῶν καὶ τῶν νεοπλούτων.

Ἐκεῖνος ἀποκατάστησε τὴν τιμὴ

τῶν βυζαντινῶν εἰκόνων

γιὰ τὶς καθέδρες καὶ τὰ ἐξωκκλήσια

μὲ τάματα καὶ δεήσεις καὶ δάκρυα

κι ὄχι μὲ λαχειοφόρες ἀγορές.

Πολέμησε τοὺς εἰκονοκλάστες

ἐγκόσμια νηπτικός·

στάθηκε κοντὰ στοὺς καυσοκαλυβίτες

ἄσκευος καὶ ἀπέριττος·

κάλεσε σὲ αὐτοσχέδια τράπεζα

τοὺς πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν ἁπλότητα·

τὶς ὀπῶρες τῆς Ὀρθοδοξίας

μάζευε στὸ καλαθάκι τῆς ἀλήθειάς του.

Στὸν Ξηροπόταμο τῶν ἀγαθῶν

εὐλόγησε τὰ ἄσπαρτα χωράφια·

συντρόφεψε τοὺς ἀσκητὲς καὶ τὰ κυνάρια·

νωτοφόρος καὶ ἄγρυπνος

κουβάλησε τὸ μικρὸ κοινόβιό του

στὴν ὀροφὴ τῶν οὐρανῶν.

Ἔπηξε τὴ Λαύρα του

στὴν πλαγιὰ τῆς ἀκτημοσύνης

καὶ κλάδευε τὴν ἀμπελικιά του

γιὰ νὰ τοῦ δίνει μιὰ μικρὴ νταμιζάνα κρασί.

Ἐπέστρεφε συχνὰ στὴν καταγωγὴ τῶν ὑδάτων

στὸ μικρὸ ἐπίνειο τῆς ταπεινοσύνης

στοὺς ἀρσανάδες τῆς πολύβουης ἀκτῆς.

Ἡσύχιος καὶ ἀνύπνωτος

κατέγραψε τὰς ἐπιδρομὰς τῶν δαιμόνων

καὶ τῶν πειρατῶν.

Ὁ κυρ-Φώτης δὲν φταίει

γιὰ τοὺς τοκογλύφους τῶν ἰδεῶν

καὶ τοὺς χριστοκάπηλους.

Πρὸς τὸ παρὸν σιωπᾶ.

Ὅμως φραγγέλιο μᾶς ἑτοιμάζει

ἀπὸ κεῖ ψηλὰ ποὺ μᾶς βλέπει.

(Πίνει τὸ τσιπουράκι του μὲ τὸν κὺρ Ἀλέξανδρο

καὶ τὸν Καροῦζο - ὁ Τσαρούχης τρώει τὸ γλυκό του.)

Συχνὰ ἀποστρέφει μὲ βδελυγμία τὸ πρόσωπο.

Ὀργίζεται.

Καὶ θἄρθει ὥρα καὶ νῦν ἐστι

ποὺ θὰ παραμερίσει βίαια

τοὺς κίβδηλους καὶ τοὺς παραχαράκτες

τὸν ἑσμὸ τῶν Φαρισαίων

τῶν καθαρῶν

τῶν κυμβάλων ποὺ ἀλαλάζουν τὴν ἀρετή τους

καὶ θὰ ἀποκαταστήσει ξανὰ

τὴν πονεμένη Ρωμιοσύνη.

Ἐκεῖ ποὺ τὰ ξυλοκέρατα τῶν ἀνέραστων

ἐκεῖ ποὺ πλαστικὰ ἰδανικὰ πλεονάζουν

ἐκεῖ, στὴν πενία καὶ στὴν ἔνδεια

θἄρθει καὶ θὰ μᾶς ἐμπλήσει καὶ πάλι

σίτου, οἴνου καὶ ἐλαίου.

Πηγή: Πνεύματος Κοινωνία